Om half acht vertrekken we met de bus. We moeten best een stuk rijden vandaag en daarom vertrekken we ook vroeger dan normaal.
Om half voor elf zijn we bij de ferry. Een kwartiertje later vertrekken we naar Miyajima. De overtocht duurt maar tien minuten en je ziet de oranje drijvende torii, tempelpoort al van verre. De groep loopt min of meer gezamenlijk naar de schrijn. Op deze weg passeer je de foto plek voor de tempelpoort. Deze staat los op de zeebodem, maar blijft vanwege zijn gewicht staan. De schrijn is een lange weg van vlonders met halverwege een plaats waar een ceremonie plaats vond. Ook staat er een prachtige soort draagstoel.
Na de schrijn lopen Monique, Dirk, Edith en Jantien verder naar de Daisho-In tempel. Hiervoor moeten we heuvel op. De toegang tot de tempel is een lange rechte trap. De trapleuning in het midden bestaat uit allemaal kleine gebedsmolentjes, die je al trap oplopend kan laten draaien. Halverwege de trap ziet Jantien ineens dat er aan de linkerkant ook een andere weg omhoog is. Deze weg wordt geflankeerd door heel veel Boeddhabeelden. Jantien besluit terug te lopen en die weg te nemen. Als ze eenmaal boven is, is Janneke daar ook, zij heeft de taxi omhoog genomen. We bekijken de verschillende gebouwen en besluiten dan weer naar beneden te gaan, maar via het Boeddhapad. We lopen samen de weg terug die Jantien ook heen heeft gelopen, dus ook langs de schrijn. Het is grappig om te zien dat het water nu al aanzienlijk lager staat dan een uur geleden.
Om half twee verzamelen we bij de ferry en zijn in 10 minuten weer aan de overkant. We lopen naar de bus en rijden verder naar Hiroshima. Hier komen we om tien voor drie aan. We stappen uit bij het vredespark. Hier staat een vredesklok, het vredesbeeld en een vredesbeeld voor de Koreanen. Een van de redenen om een atoombom op Hiroshima te gooien was, dat ze er vrij zeker van waren dat er geen geallieerde krijgsgevangenen zaten. Er zaten wel een hoop Koreaanse dwangarbeiders, die dus slachtoffer van de bom geworden zijn en vandaar het monument.
Janneke zoekt een mooi plekje op in de schaduw en Jantien gaat naar het atoombommuseum. Dit is groter van opzet dan het museum in Nagasaki. Ze hebben twee maquettes, een voor de bom en na de bom. Ook hebben ze een straat nagebouwd als ware de bom net gevallen. Er is een muur met daarop alle protestbrieven. Deze zijn geschreven door de burgemeester van Hisoshima elke keer als er weer ergens een nucleaire test gedaan wordt.
Na het museum loopt Jantien weer terug naar Janneke en samen lopen ze de winkelstraat af. Aan het einde van straat moeten we namelijk om kwart voor zes verzamelen. We zijn ruim op tijd, namelijk een uur te vroeg. Jantien loopt daarom even met Ben naar een boekenwinkel om getallenkruiswoordraadsels voor een collega te kopen. Er zijn drie verschillende, dus ze koopt ze alle drie. Terug gekomen op het plein, bellen we even naar Leo in Nederland. De eerste keer gaat het even mis, maar de tweede keer krijgen we contact. Het gaat allemaal goed thuis, alleen het is er nogal warm. Hier in Japan is het gelukkig warmer en natter, dus valt het in Nederland nog wel mee.
Als we er allemaal zijn gaan we naar een restaurant waar we aan een bakplaat worden neergezet. We zitten heel dicht op elkaar zodat het net past. Voor onze neus wordt het klaargemaakt. Eerst worden er kleine pannenkoekjes gemaakt. Daar wordt een hele berg kool opgelegd, dan komt er zeewier op, gevolgd door lente-ui, taugé, cornflakes en een extra laag naar keuze, zoals garnalen, bacon of inktvis. Daarop komt een ei en om het af te maken een dikke laag donkere saus. Je eigen creatie wordt voor je neergelegd op de bakplaat en je moet er zelf een stuk afsteken met een plamuurmes. Dat kan je dan in je bakje leggen en dan met behulp van stokjes opeten. Het is een hele maaltijd, die ook bijna niemand op kan, maar het smaakt wel lekker.
Om zeven uur gaan we richting de bus, die kwartiertje lopen verderop staat. Het is dan nog twee uur naar het hotel terug waar we om half tien aankomen. Jantien loopt wat voor Janneke uit, zodat ze een lift eerder heeft en de sleutel al vast kan ophalen. Terwijl Freddy op het knopje negen drukt leunt Jantien tegen de liftwand. Het voelt alleen een beetje vreemd en als ze kijkt, blijken er ook aan haar kant knopjes te zijn en heeft ze alle even knopjes ingedrukt. Het duurt dus even voor we boven zijn en als onze liftdeuren opgaan, loopt Janneke net voorbij.