Om half negen moesten we weer verzamelen. We hebben vandaag een andere chauffeur dan de afgelopen dagen. Als we aankomen lopen staan er al een aantal tassen voor het bagageruim en wij moeten van de chauffeur onze spullen mee de bus in nemen. Dit vinden we onzin, want nog niet eens de helft van de spullen wil hij onderin stoppen, terwijl de vorige chauffeur alles erin kreeg. Als je ook in het bagageruim keek, zag je een hele hoop lege ruimte. Na het nodige aandringen stopt de chauffeur onze tassen in de bus zonder al te veel te moeten duwen.
Om 10.30 rijden we door een tunnel en horen we ineens een harde knal gevolgd door een klappend geluid, we hebben een klapband. Gelukkig heeft de bus dubbele wielen en is er op de wegligging weinig effect, in ieder geval voor ons onmerkbaar. Net na de tunnel zet de chauffeur de bus bij een afrit neer. Niet de meest gelukkige plek en gaat kijken wat de schade is. Het blijkt inderdaad een klapband te zijn. Het is alleen de binnenband achter aan de rechterkant. Omdat ze hier links rijden is dat dus aan de kant van het verkeer. We staan bij een op- en afrit en dat maakt het voor het overige verkeer, voornamelijk vrachtwagens moeilijk om de weg op te rijden. De chauffeur gaat daarom maar het verkeer regelen. Na een uur bedenkt de chauffeur zich en besluit heel rustig verder te rijden naar een betere plek. Ongeveer een kilometer verder is er een kleine parkeerplaats waar we stoppen. Om elf, dus na anderhalf uur wachten komen de hulptroepen. Twee mannen in een busje vol met het juiste gereedschap komen de band maken. Binnen een kwartier hebben ze de band van de reserveband op de oude velg gelegd en alles weer gemonteerd. We kunnen weer verder.
Om kwart over een komen we aan bij Himeji. Daar is het Shirasagi-jo, het witte reiger kasteel. Helaas staat het al een aantal jaar in de steigers dus is het niet zo boeiend om te zien. Er is wel een gebouw aan de zijkant wat je in mag, maar daar zie je eigenlijk alleen maar lege kamers met houten vloeren.
Naast het kasteel ligt een tuinencomplex. Het bestaat uit allemaal kleine Japanse tuinen. Hier lopen we wat rond en proberen bijna elke route uit. Met nog een uur te gaan besluiten Janneke en Jantien terug naar de restaurants te lopen. Om het hoekje zit volgens Janneke een restaurant waar ze ijs met vruchten verkopen en dat blijkt ook zo. We bestellen twee ijscoupes. Als we die ophebben krijgen we allebei een schrift van de eigenaresse. Jantien om een stukje te schrijven en Janneke om de andere stukjes te lezen. Ze zijn al bij schrift nummer 23, dus ze doen dit al jaren. We moeten ook toegeven dat we dit restaurant er beter uitvinden zien en een betere kaart vinden hebben dan waar we net gegeten hebben. We hadden liever hier de lunch gegeten.
Om kwart voor vijf rijden we weer verder. Om wat tijd goed te maken nemen we een stuk snelweg. We komen helaas wel in de file, dus alles duurt wat langer dan gepland. De chauffeur moet als hij ons heeft afgezet ook nog terug en hij verwacht pas om een of twee uur thuis te zijn.
Om kwart over acht komen we aan bij het hotel. We eten wat op de kamer van onze voedselvoorraad. We hebben vandaag noten, gedroogde vruchten en een soort krentenbollen gekocht. De krenten in de krentenbollen zijn echter zoete bruine bonen. Het is niet vies, maar wel heel droog.