Vanochtend ging de wekker weer om 7 uur, anderhalf uur later stonden we helemaal klaar in de lobby. Vandaag gaan we met de bus een stadstoer door Kioto doen. De eerste stop is bij de Kinkaku-ji tempel, de gouden tempel. Je kan er niet in, maar mag alleen van een afstand kijken. Het is inderdaad een gouden tempel, heel kitscherig. Na de tempel volgt de route door een tuin met veel bomen. Het is nog niet zo laat, maar het is al ontzettend vochtig. Wat waarschijnlijk ook niet helpt is dat ze alle paden nat hebben gespoten. We hebben een uur de tijd, maar om kwart voor tien, een kwartier te vroeg is iedereen wel bij de bus en gaan we dus verder.
De tweede stop is bij de Ryoanji tempel. Hier is een hele beroemde zentuin. Deze tuin bestaat uit een aantal stenen tussen de aangeharkte kiezels. De stenen schijnen zwemmende tijgers voor te stellen, iets wat echt niemand er in ziet. Persoonlijk ben ik niet zo onder de indruk, maar de tuin eromheen vind ik wel mooi. Er is een grote vijver vol met roze en gele lelies en een stuk met hele aparte bomen.
Om half voor twaalf stoppen we voor de Fushimi Inari Taisha schrijn. Het heiligdom is vanaf de bus nog wel een kwartier heuvel op lopen en waarom we niet voor de deur worden afgezet is voor ons een raadsel. Er ligt een vrij grote weg voor de ingang. Dit heiligdom is bekend om zijn schijnbaar oneindige, oranje torii, tempelpoorten. Direct na de ingang ligt de hoofdtempel. Als je verder omhoog loopt beginnen de torii, deze gaan helemaal de heuvel op. Janneke bekijkt de tempels en loopt tot het begin van de torii, daarna koopt ze lunch bij de convini bij de ingang. Jantien besluit de hele route door de torii te lopen tot de top. Onderweg komt ze bordjes tegen dat de top nog 54 minuten ver is en ze is bang dat niet te halen, want we hebben maar twee uur hier. Tien minuten later is de top echter nog 38 minuten, de bordjes geven dus een veel langzamer tempo aan dan wat Jantien nu loopt. Het kost haar 40 minuten om de top te bereiken. De hele weg loop je door de torii en het is best aangenaam. Er staat een windje en de route is begroeid met bomen, dus je loopt in de schaduw. Het wordt langzaam rustiger, maar om de paar minuten kom je wel iemand tegen. De trappen ga je echter wel in kuiten voelen op den duur. Tot halverwege is er maar een route, maar dan is er een soort rondje om naar de top te komen. Jantien kiest linksom. Als ze boven is besluit ze het rondje af te maken en om aan de andere kant naar beneden te gaan. Deze route is lastiger. Er staan minder poorten en de trappen zijn steiler en waarschijnlijk is de route ook langer. Op eens ziet Jantien twee tegemoetkomende Japanse meisjes naar iets wijzen op de trap en dan ineens hard omhoog rennen. Als ze Jantien passeren zegt het tweede meisje iets in het Japans. Als Jantien met een niet begrijpend gezicht terugkijkt, zegt ze met een bang gezicht “snake”. Jantien moet op tijd beneden zijn, dus besluit aan de andere kant van de trap en snel langs te lopen. In het voorbijgaan lijkt de slang dood. Uiteindelijk duurt het dalen ook 40 minuten, dus die andere route was inderdaad langer, aangezien Jantien echt sneller de trap afliep dan op. Acht voor half twee, 2 minuten te laat, komt ze bij de verzamelplaats. Van daaruit lopen we gezamenlijk naar de plek waar de bus staat. (klik hier voor een filmpje 26 juli torii)
In de bus eet Jantien de lunch op die Janneke gekocht heeft. Ze heeft voornamelijk dingen met vocht gekocht zoals drinkyoghurt en een smoothie.
De laatste tempel van vandaag is de Sanjusangen-do tempel. Hier is een lange hal met 1001 beelden van de boeddhistische godin van genade, Kannon. Je mag hier geen foto’s maken en daar waarschuwen ze eindeloos voor. Ze dreigen je fototoestel in te nemen als die niet in je tas zit, of je camera te controleren als je eruit komt. De beelden zijn heilig en daarom mag je geen foto’s maken, je kan echter wel ansichtkaarten kopen.
We worden hierna door de chauffeur in een wijk afgezet waar het wemelt van de souvenirwinkels. We worden redelijk hoog op de heuvel afgezet en moeten daarna nog een klein stukje omhoog om daarna alleen maar te dalen.
Ergens zijn T-shirts in de uitverkoop en Dorine en Jantien besluiten er even te kijken. Ze vinden allebei iets wat ze leuk vinden, alleen Jantien neemt het eerste T-shirt waar met knijpers de bordjes “Sale” en “50% off” op staan. Er zit ook een klein papieren labeltje aan met “sample”. Als ze wil afrekenen zegt de caissière dat het een sample is, dus die kan je niet kopen. Ze kijkt in het rek en in een kast en komt terug met een maat kleiner. Jantien wil die niet en zegt dat je de bordjes van het ene T-shirt op de andere kan doen. De vrouw blijft naar het woord sample herhalen, waarop Jantien de bordjes van het ene T-shirt afhaalt en op de andere doet. De vrouw haalt er een collega bij die het ook niet weet, waarop er een man bij wordt gehaald. Er wordt iets in het Japans gezegd en de vrouw loopt naar de kassa en Jantien mag toch afrekenen. De caissière heeft er moeite mee dat er aan het sample shirt geen kaartje met streepjescode hangt, maar besluit dan de streepjescode van het shirt dat een maat kleiner is te scannen. Na 10 minuten is het ons eindelijk gelukt om een paar T-shirts te kopen. We lopen door en als we aan het eind van de winkelstraat zijn komen we anderen van de groep tegen. Dorine en Edith lopen met hun mee, terwijl wij met de taxi naar het hotel gaan.
’s Avonds gaan we in de buurt eten en na het eten slaat Jantien ontbijt voor twee dagen in en nog wat andere dingen. In totaal kost het 2592 yen (iets meer dan 20 euro), terwijl een ontbijt in het hotel 1200 yen pp (9,60 euro) kost. Dit scheelt behoorlijk.