maandag 29 juli naar Tokio

Vanochtend ging de wekker weer om 7 uur. We hebben alle tijd, aangezien we geen bagage moeten inpakken. Hoewel we om 8.20 moeten verzamelen besluit Janneke om 8.05 al richting het metrostation te lopen. Als ze met de rest mee moet lopen kan ze dat niet bijhouden, aangezien er enorm snel gelopen wordt.
Helaas is niet iedereen er om tien voor acht en gaan we pas 5 over half acht lopen naar het metrostation. Als we daar aankomen is Janneke er niet. De groep gaat naar beneden en kijkt of Janneke op het perron zit, nee dus. Ben en Jantien zoeken boven, terwijl de rest van de groep de metro neemt naar Kioto centraal. Als Ben en Jantien niemand vinden nemen zij ook de metro. Jantien is er ondertussen van overtuigd dat Janneke het te lang vond duren, dacht dat er iets mis gegaan was en zelf naar het station is gegaan. Als Ben en Jantien in de metro zitten krijgen ze een telefoontje van de rest van de groep dat die Janneke op Kioto centraal gevonden hebben. Ze vond het inderdaad te lang duren, dacht dat we haar misgelopen hadden en heeft een taxi naar Kioto centraal genomen. Daar heeft ze nog geprobeerd om iemand naar Jantien te laten bellen, maar de buitenlanders hadden geen bereik en de Japanners begrepen haar niet. We hebben namelijk maar een werkende telefoon bij ons en die had Jantien.
Ben en Jantien lopen naar de ingang van de Shinkansen (de kogeltrein), maar daar staat niemand. Er zijn meerdere ingangen, dus we hebben blijkbaar de verkeerde ingang. We lopen op een draf door naar de andere ingang en daar staan Rudi en Janneke te wachten. Ben gaat naar de bushalte, want hij gaat met vier groepsgenoten met de bus naar Tokio en Rudi, Janneke en Jantien gaan naar het perron van de shinkansen. Op tijd, om 9.43 uur komt de trein. Hij zit behoorlijk vol, maar het zijn gereserveerde plaatsen, dus we kunnen er gewoon bij. We nemen plaats en wat iedereen direct opvalt is de enorme hoeveelheid beenruimte.
29 juli aDe reis gaat voorspoedig, de trein gaat best hard, al merk je niet hoe hard precies. De wc’s aan boord zijn hetzelfde als wc in een vliegtuig, al is dat toch fijner, want over het algemeen schudt een vliegtuig minder dan de trein. Als je zit heb je nergens last van, maar als je gaat lopen heb je toch echt wel zeebenen nodig om rechtop te blijven.
Om 12.03, volgens schema, komen we aan in Tokio. Hier staat een vrouw van het plaatselijke agentschap ons op te wachten. Aangezien in Kioto bijna iedereen een kaart van de stad op het station is gaan halen, hadden we met z’n allen besloten dat ook in Tokio te doen. Rudi vraagt het aan de vrouw van het agentschap en zij zegt dat die ook bij de metrohalte zijn waar we eruit moeten. Later zegt ze dat ze in het hotel zijn. Zonder kaart stappen we in de metro naar Ueno. Vanaf dit station is het nog 10 minuten lopen naar het hotel. Janneke, Jantien en Bonnie nemen een taxi. Het regent namelijk ook een beetje. Dat doet het trouwens al vanaf vanochtend. Toen we wakker werden hoosden het, later werd het motregen.
29 juli b Als we in het hotel zijn, blijken de kamers niet klaar, dus we moeten wachten tot drie uur. Ook blijkt het hotel geen kaart van Tokio te hebben, maar alleen van de directe omgeving. Dit vinden een aantal mensen erg vervelend en laten dit ook blijken. We hadden namelijk heel makkelijk op het station van Tokio een kaart kunnen krijgen bij de VVV. De vrouw van het agentschap loopt met ons terug naar het station en probeert daar een kaart te vinden, maar die is nergens. We geven het op en iedereen gaat zijn eigen weg. Janneke is in het hotel gebleven en kan binnen een uur op de kamer. Ze leest wat en eet als lunch iets van ons noodrantsoen, namelijk pinda’s.
Jantien gaat met Evi en Tisa iets eten op het station. We komen terecht bij het Hard Rock café. Hier hebben ze speciaal voor de lunch een kipburger met patat en onbeperkt limonade bijvullen voor 960 yen (ca. 8 euro). Het is ongelofelijk veel, we krijgen het niet op.
Na de lunch nemen we de metro naar Ginza. Hier is de Apple store, waar Evi naartoe wil. In de Apple store is een theater aanwezig, maar er continu uitleg over bijvoorbeeld de Ipad wordt gegeven. We snappen er alleen niets van aangezien het allemaal in het Japans is.
29 juli cNa de Apple store lopen we naar het Tokyo International Forum. Het is een bijzonder gebouw. Het dak ziet eruit als de kiel van een schip. We komen hier alleen voor de architectuur, maar er blijkt een informatiebalie te zijn. Hier hebben ze kaarten van Tokio die we mogen meenemen. We nemen er ook, nadat we het gevraagd hebben, een aantal mee voor groepsgenoten die er geen gevonden hebben.
We lopen weer verder en komen de winkel Uniqlo tegen. Tisa en Evi hadden hier al van gehoord. Dit blijkt een winkel te zijn met leuke kleding voor weinig geld. We gaan alle drie aan het winkelen. Na het winkelen gaan we terug met de metro. Bij “onze” halte gaat Tisa naar een marktje, terwijl Evi en Jantien naar een convini gaan om in te slaan. Daarna gaan we naar het restaurant ernaast en bestellen we een pizza. Jantien om mee te nemen en Evi om daar op te eten. Volgehangen met boodschappen gaat Jantien met een warme pizza richting het hotel. Het kost 10 minuten om er te komen. Janneke is op de kamer en hoopte al dat Jantien met boodschappen terug zou komen. We eten de pizza op en stoppen de rest van de boodschappen in de mini koelkast. De kamer is uitermate klein. Er staan net twee bedden in, een bureautje en een tv. Er is echter geen plaats voor tassen of koffers, ook geen kast. We leggen Jantien haar tas op het bureau en Janneke haar tas op de grond, zo dat je nog net overal bij kan komen. We vinden het hotel de slechtste van de reis. Het is echt heel klein, maar dat zal wel aan Tokio liggen, want alle woonruimte is hier klein. De locatie is echter beroerd. Er is niets in de buurt, geen winkel of restaurant, alles is 10 minuten lopen. Best knap als je zo’n plek kan vinden in een stad als Tokio.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *