woensdag 31 juli Tokio

Vanochtend stond Jantien om 6.30 op en bleef Janneke liggen. Om 7 uur verzamelen we om naar een training van de sumoworstelaars te gaan. Niet iedereen vind dit even interessant, dus we gaan met een wat kleinere groep. De senioren worstelaars zijn er niet. Er is net een toernooi geweest buiten Tokio en ze zijn nog niet terug, maar misschien zijn er junioren aan het trainen. We nemen de metro en moeten twee keer overstappen en we komen langs zes stations.
31 juli aIets voor acht uur lopen we in Hamasho. Hier zouden de sumoworstelaars moeten zijn. We lopen een straatje in en kunnen door het raam de oefenruimte zien. Er zijn inderdaad worstelaars aan het trainen. Het heeft iets gênant om door het open raam naar binnen te staan gluren. Zeker als we dit met z’n tienen tegelijk doen. Het is leuk om eens te zien, maar iedereen is er wel snel klaar mee. Je gaat gewoon niet uren vanaf de straat naar binnen staan kijken.
Freddy, Paul en Jantien gaan terug naar het hotel, terwijl de rest naar de vismarkt gaat. We nemen nu een andere metroroute met een keer overstappen en maar vier stations. We moeten alleen bij de overstap even naar buiten, 50 meter lopen en weer bij een andere metrolijn naar beneden. Om negen uur zijn we weer bij het hotel.
Kwart voor elf gaan Janneke en Jantien weer op pad. We gaan naar het station van Tokio. We nemen de metro naar Otemachi. Omdat we geen idee hebben waar we eruit moeten, nemen we gewoon maar een uitgang. Als we boven komen en kijken waar we zijn, blijken we bij de halte van de gratis Marunouchi (naam van de wijk) shuttle te staan. Deze bus rijdt in de buurt een rondje en wordt voornamelijk door mensen voor hun werk gebruikt, maar als toerist kan je ook mee. Als we instappen blijkt er in de bus ook een rek met folders te zijn, dus er is op toeristen gerekend. Als we langs het Nikkei gebouw rijden, blijkt de bushalte echt voor de ingang te zijn. We rijden dus het terrein op en stoppen voor de overdekte ingang. Hier stappen wat mensen in en uit en de bus rijdt weer verder. In een half uur legt de bus zijn rondje af. Bij de laatste stop gaan we eruit, dit is namelijk het station. Het is een gebouw van rode bakstenen dat in 1914 volledig verwoest is. In 2012 hebben ze het in de oude stijl gerestaureerd.
31 juli b Vanaf het station moet een sightseeing bus vertrekken. Het duurt even voor we de bushalte gevonden hebben. Als we er een tijdje staan te wachten komt er een mevrouw, die ook staat te wachten, naar Jantien. Ze wijst naar het symbool voor de sightseeing bus en vraagt waarschijnlijk of wij die willen nemen. Als Jantien ja knikt, gebaart de vrouw naar een volledig Japans tijdschema. Ze wijst de lege kolom aan en kijkt een beetje verontschuldigend. De bus gaat dus vandaag blijkbaar niet. We bedanken de vrouw en lopen naar de metro.
31 juli c We moeten maar twee haltes en dan zijn we bij het koninklijk paleis. Je kan het alleen van een afstand bekijken, want je kan er niet in.
Om half drie lopen we terug naar de metro. We moeten door een park een aan de rechterkant blijkt een beeld te staan wat veel mensen interessant vinden. We lopen er ook even heen en het blijkt het beeld van Masashige Kusunoki te zijn. Geen idee wie dat was. We verkopen ze er ijsjes, dus nemen wij een ijsje en eten dat, zittend op een bankje in de schaduw, op. De thermometer geeft aan dat het 31 graden en 60% luchtvochtigheid is, maar we vinden het helemaal niet zo bloedheet als aan het begin van de reis. We zullen er wel aan gewend zijn.
Na het ijsje gaan we terug met de metro. Aangekomen op het station Ueno gaan we naar het Hard Rock Café om te lunchen. We nemen allebei een kleine burger, maar dat blijkt een normale te zijn. Amerikaanse porties zijn altijd een stuk groter dan wat wij gewend zijn.
Op weg naar het hotel, lopend door het park komen we eerst Edith en daarna Alexander en Roderick tegen. De laatste twee zijn anime poppen wezen kopen in Akihabara. Alexander wil vanavond naar het Hard Rock Café in het centrum van Tokio, omdat hij de glazen spaart. Het Hard Rock Café in de buurt heet Ueno Tokio i.p.v. alleen Tokio. We spreken om zeven uur af om te eten. We gaan naar TGI Fridays. Het is sinds Tokio wel over met het Japanse eten (daarvoor ook wel eigenlijk). Alexander heeft namelijk zin in spareribs. Janneke is in het hotel gebleven en eet wat van onze voedselvoorraad. Marion en Roderick zijn ook mee. Jantien en Marion hebben niet zo’n honger, dus we nemen alleen een toetje. Maar ook hier krijgen we weer te maken met de Amerikaanse porties, die het is een nogal groot ijsje wat we krijgen voor gezet. Het lukt ons beide om het toch op te krijgen. Om acht laat de barman even zijn kunsten zien en gooit er rustig op los met flessen en shakers.
31 juli d Roderick en Marion haken en Alexander en Jantien gaan met de metro naar Roppongi. Hier moet het Hard Rock Café zijn. Als we boven de grond komen zien we het niet en Alexander kan zich de routebeschrijving ook niet precies herinneren. We lopen een convini in om het te vragen. Die komen gelijk met een kaart en wijzen het aan. We volgen de route en om half tien gaan we het Hard Rock Café binnen. Het is er gezellig druk en er is een live band aan het spelen. We bestellen onze drankjes en blijven ruim een uur.
Tegen half twaalf zijn we terug in het hotel. In de metro was het trouwens nog erg druk. Je hoefde niet te duwen om erin te komen, maar iedereen stond wel dicht op elkaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *