We staan om 7.30 op en gaan zo’n drie kwartier later ontbijten. Het ontbijt is niet zo uitgebreid als het vorige hotel, maar er is voldoende keus. Om 9 uur moeten iedereen die wil wandelen klaar staan. Jantien weet het nog niet en besluit uiteindelijk niet mee te gaan. Er is namelijk alleen een lange wandeling van een paar uur en daar heeft ze geen zin in. Ongeveer de helft van de groep gaat wandelen en de andere helft blijft bij het hotel. Hier is het trouwens ook mooi, want de gebouwen zijn omringd met moeten bomen, planten en bloemen.
Om 11 uur gaat Janneke naar haar massage die we bij aankomst gisteren hadden afgesproken. Jantien blijft op de kamer om verder te gaan met de was. We hebben een balkon waar we een waslijn hebben gespannen waar de was mooi kan drogen. Het water is wel een beetje bruin, maar ruikt verder niet, dus het zal wel goed zijn. We hebben niets anders. Iets na elf uur begint het weer te regenen, maar dat houdt gelukkig binnen een kwartier weer op. Gelukkig heeft het balkon een groot afdak, dus de was kan gewoon blijven hangen.
Na een uur komt Janneke terug van de massage, helemaal los gekneed. Het deed soms wel een beetje pijn, maar ze was wel blij met haar massage. Om half twee gaan we naar het restaurant om wat te eten. De ober stelt zelf onze drankjes voor, net als gisterenavond. Gisterenmiddag hadden we een limoenlimonade (een soort Sprite) en een sinas besteld. De meesten bestellen of bier of cola, dus we vallen op met zo’n bestelling. Je hebt hier weinig keuze qua drank. Er zijn twee soorten bier, de Cubaanse cola, sinas of sprite of water. Je merkt zo, zij het op kleine schaal, wat het handelsembargo inhoudt. Er is trouwens wel een heel assortiment aan rum te krijgen, maar daar zitten wij niet zo op te wachten.
Na het eten vraagt Annemarie aan Jantien of ze zin heeft om te gaan wandelen, want ze willen naar het dorpje lopen, zo’n 3 kilometer terug. Dat lijkt haar wel wat, dus iets later vertrekken Lianne, Annemarie, Joniek en Jantien naar het dorpje. Je kan nu goed zien hoe slecht de weg is. Het was ooit een geasfalteerde weg, maar die is al een aantal jaren in verval. De weg zit vol gaten en is soort niet meer dan een grindpad. Daarnaast is het best heuvelachtig en staan er grote plassen op de weg.
Na zo’n driekwartier komen we aan in het dorpje. Joniek en Annemarie liepen vooruit en geven aan alle kinderen die ze zien een ballon. Lianne vroeg zich af of wij aan een ballonenspeurtocht meededen om Joniek en Annemarie te vinden.
We komen aan bij een pleintje en gaan daar even zitten. ’s Ochtends waren anderen van de groep naar het dorpje gelopen en die hadden een taxi teruggenomen. Dat leek ons ook wel wat. We zaten langs de weg en keken of we een goede lift konden vinden. Er kwam van alles langs, mensen te paard, een tractor die hele zwarte rookwolken uitstootte, een soort monster legertruck en op den duur de alom bekende oldtimer. Toen die langs reed zwaaide Joniek naar de bestuurder. De auto stopte zo’n 100 meter verder en na een halve minuut kwam die in z’n achteruit de heuvel weer op. Joniek vroeg of hij ons vieren naar het hotel kon brengen en dat was geen probleem. Het was een echte klassieker, een Ford uit 1956, maar wel met een moderne geluidsinstallatie. We moesten met z’n vieren op de achterbank, want zijn vriend zat op de bijrijdersstoel. Het was behoorlijk krap, maar we pasten erin. Nu gingen we met die oldtimer die verschrikkelijk weg terug. De auto kraakte en piepte en we waren wel een beetje bang dat de achteras zou breken of iets dergelijks. Maar in een kwartier waren we terug bij het hotel. We hebben ze bedankt met een pakje sigaretten van Annemarie. De sigaret was al opgestoken voor hij weer wegreed.
Om half acht gingen we weer naar het restaurant om te eten. Ook dit was weer erg goed. We hadden de grootste lol aan tafel en de muziekkanten hadden er ook zin in. Op den duur waren er zelfs twee koks aan het meedansen met de muziek. Als toetje waren de grapefruitschillen van gisteren in kleine stukjes gesneden, zodat het er wat smakelijker uitzag. De meesten van onze groep lieten dit toch maar staan.
Na het eten zijn we deze keer niet blijven hangen en rond negen uur naar de kamer gegaan om wat te lezen en de weblog te schrijven.