We staan om 7 uur op en volgen het vertrouwde ritueel van het inpakken van de tassen. Bij het ontbijt staat er geen boter, terwijl er gisteren een schaal vol stond. We vragen of er nog boter is en “nee helaas” zegt de kok, “maar wel mayonaise”. Nu snappen we waren ze soms mayonaise bij het ontbijt hebben, dat is de vervanger van boter.
Er lopen voor de huisjes al wat mannen rond die de tassen willen dragen en daar maken we graag gebruik van. Het zijn een hoop trappen en als de stenen nog nat zijn, zijn ze erg glad.
We moeten eerst weer over dat slechte stuk weg, maar als we eenmaal in het dorpje zijn is de weg weer normaal.
Rond elf uur stoppen we in Bayamo, de hoofdstad van de provincie Granma. We gaan eerst naar een soort café, waar ook een band staat. Ze zingen wat liedjes voor ons en wel moeten bij de helft meedoen en dansen. We maken onze reputatie als aritmisch volk volkomen waar. Na een paar nummers verkopen ze hun cd. Als een man de cd koopt krijgt hij een kus van de enige vrouw in de band en als een vrouw een cd koopt krijgt zij een kus van de macho van de band. Hij heeft een zonnebril op en zijn haar helemaal in het vet en een T-shirt aan dat op zijn minst een maat te klein is. Janneke koopt een cd, want dan heeft ze achtergrondmuziek voor de video van de reis. Met veel show komt de macho Janneke drie kussen geven. Hij gaf er eerst twee, maar de vrouw met de cd’s herinnerde hem eraan dat Nederlanders drie zoenen geven.
We bestellen twee broodje bij het restaurant ernaast voor over een half uur en lopen naar het plein. Jantien voelt zich niet zo goed en we besluiten op het plein te blijven zitten en wat rond te kijken. Je hoeft in Cuba niet bang te zijn dat je er niet modieus uitziet want hier kan alles. Kleding die groot, te klein is of hele felle kleuren. Je kan ook gewoon met je krulspelden nog in over straat, geen probleem.
Om kwart over twaalf moeten de mensen die een sandwich besteld hadden in het restaurant zijn, want dan zouden ze allemaal klaar zijn. We hadden ons eten ook binnen vijf minuten. Het was alleen erg veel. Een sandwich betekende twee witte bollen belegd met kaas en/of ham, tonijn of kip. De broodje zijn hier ook altijd heel vet, geen idee wat ze erop smeren. Joniek was ook bij ons aan tafel komen zitten, maar had geen lunch besteld. Ze heeft gelukkig de helft van Jantien haar lunch opgegeten, anders had er wel heel veel terug gegaan.
We rijden door en komen rond half vijf aan in Camagüey. Vlak voor we bij het hotel waren ziet Jantien een auto met een groen nummerbord. Zodra de tassen in de kamer liggen gaat ze eropuit om het groene nummerbord te fotograferen. Aan het eind van het jaar zijn alle oude gekleurde nummerborden namelijk ingeruild voor nieuwe witte met of zonder blauwe streep. Al die oude kleuren betekenen iets en we proberen zoveel mogelijk kleuren te fotograferen. We hebben al een rode, blauwe, bruine en nu een groene. We hebben onderweg ook oranje en een gele gezien, maar het is niet gelukt om die op de foto te krijgen.
Om zes uur verzamelen we weer en gaan we per twee in een bicitaxi, dat is een fietstaxi waar twee personen in kunnen. Camagüey is een groot doolhof. Dit is bewust zo gedaan dat de zeerovers er de weg in kwijtraakten en zo door de lokale bevolking konden worden gepakt. We hebben al heel snel geen idee meer waar we zijn, de straten zijn niet recht en ook nog heuvelachtig. We stoppen meerdere keren en krijgen dan wat uitleg over wat er te zien is. Na ruim een uur zijn we bij het restaurant. We betalen 10 CUC (5 CUC pp was afgesproken) aan onze bestuurder maar die kijkt er nogal vies naar. De man die als gids fungeerde ziet dat en roept iets in de trant van “dat klopt voor twee personen”. Daarna neemt onze bestuurder het geld pas aan en zegt hij “thank you”. Bij anderen werd er ook om meer geld gevraagd.
Als we het restaurant binnen komen wordt er een bel geluid. Dat is een traditie bij het verwelkomen van gasten. We nemen allemaal de lokale specialiteit, rundvlees met bacon. Het klinkt misschien niet zo lekker, maar dat was het wel. Alexis zit aan onze kant van de tafel en er ontdekken wat reisgenoten dat hij gewoon Nederlands verstaat en ook redelijk spreekt. Hij heeft bijvoorbeeld “de gelukkige huisvrouw” in het Nederlands gelezen. Hij kijkt ook graag naar Nederlandse films, maar die zijn slecht te krijgen in Cuba. Alexis wil zijn Nederlands best oefenen, maar hij zegt dat Nederlanders altijd direct Engels tegen hem praten, dus spreken we af dat we vanavond alleen Nederlands spreken. Iets wat nog tegenvalt, want om de zoveel minuten begint er weer iemand in het Engels.
Na het eten gaat de groep teruglopen maar wij gaan met Fred met de bus met Danilo. We zijn okm kwart voor tien in het hotel en de groep komt pas een halfuur later.
Terwijl Jantien rustig op haar bed ligt te lezen hoort ze ineens een hoop herrie. Janneke is de boel aan het verbouwen. Ze schuift haar bed een meter richting de deur zodat ze niet meer onder de airco ligt. Ze heeft heerlijk geslapen niet onder de koude lucht van de airco liggend.