Vannacht was de slechtste nacht tot nu toe voor Jantien, na vijf toiletbezoeken is ze gestopt met tellen. ’s Ochtends maar een lading imodium erin gegooid, want het wordt een lange zit vandaag. Vlak voordat we de bus in gaan, hebben we nog snel een foto gemaakt van een trein die net op het station staat. Aan de overkant van het hotel is namelijk het treinstation en in het hotel zijn de treinengoed te horen.
We moeten vandaag een stuk rijden en rond 11 uur stoppen we om de benen te strekken en een broodje te bestellen want anders zou de lunch er weleens bij in kunnen schieten. Het is wel een gehaaide barman. We bestellen allemaal een broodje door middel van hand opsteken. Vervolgens staan we in de rij om wat te drinken te bestellen. Als je alvast je broodje wil afrekenen kan dat niet. Als iedereen wat te drinken heeft zijn de broodjes klaar, ze kosten 5 CUC en dat is inclusief drankje. Iedereen neemt dus nog maar wat, maar die man heeft goed verdient.
We zouden direct door rijden naar Trinidad, maar Thomas en Naomi willen graag stoppen in Sancti Spiritus. Thomas vraagt aan de groep of daar bezwaar tegen is en dat is er niets. Sancti Spiritus is een schoon rustig stadje. In het midden staat een kerk. Als je binnenkomt staan er een paar vrouwen die wat verkopen, maar we lopen gewoon de kerk in. In het midden staat er een groot bord waarop in verschillende talen om een gift wordt gevraagd. We besluiten daar wat in te doen, want we hebben het idee dat dit beter terecht komt dan aan bedelaars wat geven. Zodra we wat geld in de zuil doen komt een van de vrouwen van bij de ingang naar ons toe om ons te bedanken voor onze gift en ons bezoek aan hun kerk. Hierna lopen we nog naar een pleintje en dan is het alweer tijd om terug te gaan.
De volgende stop is een 45 meter hoge uitkijktoren te midden van plantages in Valle de los Ingenios (vallei met suikermolens). Je kan vanaf de toren goed op de plantages en de werkende neerkijken. Volgens de legende waren er twee broers die allebei dezelfde vrouw leuk vonden en ze deden een wedstrijd wie de meeste meters kon maken, de een groef een diepe put en de ander bouwde de toren. Van de put is niets meer over, maar de toren staat er nog. Om omhoog te komen moet je 136,5 treden op (heen 136 geteld, terug 137) op steile trappen die meer op ladders dan op trappen leken. Het uitzicht is wel erg mooi en je snapt direct dat dit heel handig was toen de plantages nog in bedrijf waren.
Janneke zit bij het landhuis onderaan de toren op Jantien te wachten. Er komen twee mannen met een roofvogel en die willen ze op Janneke d’r schouder zetten. Jantien zit het niet zitten, want je weet dat dit zwendel is. Ze neemt er ook geen foto van, maar de mannen pakken de camera uit Janneke haar handen en maken er een hele fotosessie van. Elke keer als Jantien boos kijkt zeggen ze dat alles goed is en dat het een cadeautje is. Jantien zegt tegen Janneke dat ze straks om geld gaan vragen en Janneke zegt dat we dat wel geven. Jantien is echter fel tegen. We hebben meerdere keren nee gezegd en zij dringen dit aan je op. Als ze de vogel terugpakken willen ze hem eerst nog bij Jantien op haar hand zetten, maar die trekt haar hand terug. Ze nemen de vogel terug en beginnen ze zeuren over een bijdrage voor de foto. We zeggen dat we er niet omgevraagd hadden en negeren ze verder en lopen weg.
Kwart over drie komen we bij Trinidad aan. Het was vroeger een rijke stad, maar is wat in verval geraakt toen de handel in suikerriet terugliep. De straten zijn gemaakt van allerlei stenen. De schepen konden vroeger niet leeg varen en de stenen zijn meegenomen als ballast. Het was alleen fijn geweest als ze ook een stratenmaker hadden meegestuurd. We moeten een stukje lopen naar het centrum over de slechte stenen en het is ook wat heuvelachtig. Degene die niet mee willen kunnen in het park bij de bus blijven wachten. Janneke overweegt dit tot ze een bicitaxi ziet. Er is geen bestuurder maar ze blijft er bijstaan voordat iemand hem inpikt. Alexis gaat opzoek naar de bestuurder en die wordt iets later gevonden. Door de slechte weg en heuvelop gaat het fietsen net zo snel als lopen, maar Janneke komt er zo ook. We gaan eerst allemaal naar een huis waar ze onofficieel sigaren verkopen. De groep is al binnen als wij aankomen. Er wordt in code op de deur geklopt en deze gaat van slot. We kunnen de slaapkamer in. Het hele bed ligt bezaaid met sigarendozen. Een golfgenoot van Leo had gevraagd of we sigaren voor hem mee wilden nemen. Het moesten “Robusto” zijn en niet meer dan een paar euro per stuk kosten. Ze hadden alleen een doos van 25 sigaren en die was 150 CUC (oftewel 150 US dollar). Dat is 6 CUC per stuk. We wisten de prijs niet meer precies dus we hebben even snel naar huis gebeld. Dat kon nog wel want het was iets voor tien uur ’s avonds in Nederland. Leo vond dit te duur. Toen de mannen door hadden dat de man aan de andere kant van de telefoon het voor het zeggen had, verlaagde ze de prijs naar 120 CUC, nog steeds bijna 5 CUC per stuk. We besloten om het niet te doen, want we weten ook niet of de golfgenoot van Leo er wel 25 wil hebben. We verlaten zonder sigaren de slaapkamer en lopen verder Trinidad in. De weg naar het huis is een smal straatje dat volstaat met stalletjes. Janneke krijgt bij elk stalletje wel een aanbod voor haar aapje aan het tas, maar ze slaat ze allemaal af. Het aapje hoort bij de tas.
Na een rondje gemaakt te hebben en een foto gemaakt te hebben die gelijk is aan de afbeelding op het kwartje besluiten we iets te gaan drinken. Bij een restaurant staan er drie blikjes uitgestald, Coca cola, Sprite en Fanta. Daar gaan we heen. We bestellen allebei een Coca Cola voor 1,50 CUC (TuKola is 1 CUC) en dit smaakt toch beter dan TuKola. We zijn de enige op het terras en er wordt direct een band gevormd. Er is veel belangstelling vanaf de straat, de ene na andere toerist neemt foto’s, maar ze zien alleen de hun ruggen, want ze staan echt naar ons gericht. Na een aantal nummers stoppen ze ermee en komen ze langs met het welbekende mandje, we geven ze 3 CUC en daar zijn ze tevreden mee.
Janneke had om kwart over vijf met haar bicitaxi afgesproken, maar we zijn 20 minuten te vroeg. De bicitaxi is er ook, dus we kunnen terug. We wachten in het park bij de bus op de rest en dan rijden we door naar het hotel. We verblijven in een all-inclusive resort. We zijn benieuwd.
Om acht uur gaan we eten, precies op tijd, want iets later stroomt het vol met Cubanen. Het is zo vol dat ze bij de deur moeten wachten tot er een tafel vrij is. Het buffet is erg druk en er wordt veel voor gepiept en geduwd. Het eten is redelijk smakelijk. De hoeveelheden eten die op de borden achterblijft en wordt weggegooid is echt schandalig.
Na het eten gaat Jantien onder douche en doet gelijk de was. We hangen de was op in de kast en zullen het morgen wel buiten hangen. We houden we de airco aan zolang we liggen te lezen, maar daarna gaat het uit. Jantien ligt precies in de koude stroom en de airco is niet te stellen. Hard, medium of zacht, 16 of 30 graden het maakt niets uit.