Vanochtend hadden we de wekker om 8 uur gezet. Rond kwart voor acht gaat onze balkondeur een klein stukje open, horen we een man wat in het Spaans zeggen en gaat de deur weer dicht. De deur naar het balkon in een schuifdeur en kan verder op slot met een schuifje aan de bovenkant. Bij ons mist het pinnetje, dus de deur kan niet op slot. Om op ons balkon te komen moet je wel een klein stukje klimmen. We zitten dan wel op de onderste verdieping, de onderkant van het balkon is ruim een meter boven de grond en je moet door een struik heen. Jantien gaat haar bed uit, maar ziet verder niemand. Ze heeft de balkondeur wel gemaakt door een haak van het gordijn als pin te gebruiken. Nu kunnen er geen ongewenste mensen meer via het balkon naar binnen.
Het ontbijt is redelijk rustig, de meeste mensen zullen al geweest zijn. Na het ontbijt lopen we Alexis tegen het lijf en we vertellen over de man op het balkon. Hij gaat er direct werk van maken. Als we net op de kamer zijn worden we gebeld door de receptie met excuses. Ze komen het slot maken. Niet dat dat hoeft aangezien Jantien al een oplossing heeft. Uiteindelijk komt er niemand.
Om 10 uur verzamelen we bij de receptie. Jantien gaat snorkelen en Janneke blijft op de kamer met haar boek. We schijnen eerst een kaartje bij de receptie te moeten halen, die je weer kan ruilen voor een grote handdoek bij het zwembad. Dit schijnt altijd / vaak zo te werken bij all-inclusive hotels, maar dat wisten we niet.
We lopen naar het strand. Het is even zoeken waar we moeten zijn maar vinden toch de man van de snorkelspullen. In eerste instantie moesten we hiervoor betalen, maar volgens Alexis is het een “summer offer” en is het gratis. De spullen zien er goed uit. We gaan snorkelen op het openbare strand net naast het strand van het resort. Het is heel ondiep, dus je moet uitkijken als je even stopt met zwemmen dat je niet met je flippers de grond raakt. Er zijn veel zee-egels en kleine vissen. Er komt ook een zeenaald aan de oppervlakte langs gezwommen. Een zeenaald is een soort uitgerekt zeepaardje. Tegen 11 uur houden we het voor gezien. De rest, Lianne, Annemarie, Marlies, Edwin en Lia blijven nog op het strand, maar Jantien gaat terug naar de kamer. Ze wil graag het zout van zich afspoelen.
Janneke zit tussen de was op het balkon als ze aankomt lopen. Er zit een driekleurig reptiel op het balkon. Blauwe kop, lichtblauw lijf en groene straat. Als hij zijn keel uitzet is dat een rode bal. Wij hebben zo’n beest nog niet gezien.
Als Jantien net onder de douche vandaan is komt de schoonmaakster. Die gaat grondig te werk en leeft zich uit op de handdoeken. Ze maakt er een hele reactie van.
Om twee uur gaan we lunchen. We komen Alexis tegen en hij verteld dat er een probleem was met de deur van de kamer naast ons en dat die man van vanochtend daar probeerde binnen te komen via het balkon. Hij vond het heel erg en wilde zich persoonlijk verontschuldigen. We moeten even wachten als Alexis hem gaat halen. Hij staat er een beetje verlegen blij, maar is blij als Alexis tegen hem zegt dat de excuses aanvaard zijn.
De lunch is erg druk. Er zijn geen borden en als er weer een nieuwe stapel komt is die in enkele tellen verdwenen. We besluiten alleen wat van het buffet te nemen, want bij de kok met de vlees en vis staan zoveel mensen, het lijkt wel of ze het gratis weggeven. Wat zo is natuurlijk. De mensen hier zijn erg dik en vooral de kinderen zijn al veel te zwaar. We zien ze vervolgens wel halve taarten en bakken ijs mee naar de tafel nemen. Ons verbaasd het niet dat ze zo zwaar zijn.
Nu is tijd om de kaarten maar eens te schrijven. We hebben ze al in Santiago gekocht, maar ze moeten wel geschreven voordat ze op de post kunnen.
Om zeven uur gaan we eten in een kleiner restaurant dat hoort bij het resort. Hier moet je voor reserveren en het is Alexis gelukt om een reservering voor de groep te maken. Hier is geen buffet, maar kan je uit een aantal opties kiezen en wordt je bediend. Het is er een stuk rustiger dan in de grote eetzaal, waar allemaal gillende kinderen met toetjes rondrennen. Alexis vindt het vervelend dat zijn landgenoten zich zo gedragen, maar hij legt uit dat de meesten nooit in hotels komen. Daarnaast betaald een gezin voor drie dagen in een resort een minimum van 500 CUC. Voor dat geld vinden ze dat het van hen is. Het salaris hier is gemiddeld 20 CUC per maand, maar daar kan je niet van leven. Het is meer een symbolisch bedrag. Cubanen kijken vooral wat een baan voor mogelijkheden heeft om meer geld te verdienen. De logistiek is hier zo slecht geregeld dat vrachtwagens bijna altijd de heen- of de terugweg leeg rijden. Je kan dan mensen voor betaling meenemen. Je ziet hier ook steeds mensen langs de weg staan met briefgeld in de lucht, die zijn aan het liften, alleen is dat hier niet gratis. Muzikanten, obers en kamermeisjes leven van de fooi. Taxichauffeurs rijden in hun eigen tijd ook met de taxi, maar dat geld houden ze. 500 CUC is dus heel veel. Veel dingen hier zijn voor Cubanen ook duurder dan voor toeristen. Alexis vertelden dat bij een andere reis waar ze ook in een resort zaten maar geen all-inclusive hadden, de toeristen maar 8 CUC per dag hoefden te betalen om al het eten en drinken erbij te krijgen. De Cubanen moesten ruim 50 CUC betalen om van 8 tot 18 uur op het terrein te zijn.
De specialiteit in het restaurant is vis met garnalen en kaas. De meesten nemen die, maar wij laten die aan ons voorbij gaan. Janneke neemt een steak en Jantien alleen de vis zonder garnalen en kaas. We krijgen eerst een voorgerecht van tomaten, tonijn en komkommer. Het hoofdgerecht wordt er snel achteraan geserveerd en als toetje krijgen we een soort crème de brulee pudding. Na een uur zijn we klaar en lopen we weer richting onze kamer.
Om negen uur gaat een grote groep met de bus naar Trinidad om daar het swingende nachtleven te bekijken. Janneke blijft thuis, maar Jantien gaat mee. Het is zo’n 20 minuten rijden in het pikdonker, want straatlantaarns kennen ze niet. In de verte zien we een hoop bliksemschichten, maar gelukkig komen die niet dichterbij. Nadat de bus geparkeerd is lopen we naar de kerk. Naast de kerk is een kleine uitvoering van de Spaanse trappen uit Rome. Onderaan de trap hebben ze een touwtje gespannen en je moet 1 CUC betalen om de trappen op te kunnen. Halverwege op een vlak stuk staat een klein terras en staat een band te spelen. Jantien gaat met Marlies en Edwin mee de trappen op. Het terras ziet er vol uit, dus wij gaan op de trappen zitten. Die zijn nog behoorlijk warm van de hele dag in de zon. We bestellen wat te drinken bij de obers die over de trappen lopen. Je hoeft hier niet verlegen te zitten om wat te drinken want iedere drie minuten vraagt er wel een ober of je iets wil, soms zelfs drie keer per minuut. Na een paar minuten is een gedeelte van de groep plus een ober naar ons aan het zwaaien. We moeten bij hen op het terras komen zitten, maar we zitten hier goed. Langzaamaan gaan er ook mensen dansen. Sommigen zijn heel goed anderen beginnen net. We zitten uren gebiologeerd naar de muzikanten en dansende mensen te kijken.
Dat het dansen bij elke Cubaan in zijn bloed zit blijkt niet waar als de tweede band komt optreden. Er zijn drie zangers die je losjes kan omschrijven als opa, vader en zoon. De jongste van het stel, de “zoon” gaat helemaal los. Je wordt gewoon vrolijk als je naar die man kijkt. De middelste, de “vader”, staat gewoon te swingen, maar de oudste, de “opa”, is de Nederlander onder de Cubanen. Hij doet de passen wel, maar het is allemaal wel erg houterig. Ook kijkt hij de hele tijd af bij de andere twee.
Kwart voor twaalf beginnen de druppels te vallen en besluiten we naar beneden te gaan. We hebben ook om twaalf uur afgesproken. De mensen van onze groep op het terras blijven nog zitten. Onderaan de trap staan al wat mensen te wachten. Zij hebben ergens in een café gezeten. Omdat we bang zijn dat het zou gaat plenzen gaat Alexis de rest van het terras halen. We moeten weer een klein stukje naar de bus lopen, alsmaar rechtuit en aan het eind linksaf. In de bus missen we drie mensen. We zien ze ook niet aan komen lopen. Alexis gaat ze zoeken en zij zijn inderdaad niet afgeslagen maar doorgelopen. Iets na twaalf uur zit iedereen in de bus en gaan we weer naar het hotel.
In de bus vraagt Alexis nog of het een leuk feestje geweest is om Fidel Castro zijn verjaardag te vieren. Fidel is namelijk geboren op 13 augustus 1926, dus hij is 88 geworden vandaag.