We staan om half acht op en dat is maar goed ook, want we horen later van groepsgenoten dat er om zeven uur geen water was. Gelukkig is dat er wel om half acht, dus dat is weer een probleem minder.
Om negen uur vertrekken we en de airco is helaas weer kapot. Het is maar twintig minuten rijden, dus we kiezen ervoor om dat zonder airco te doen i.p.v. op een monteur te wachten. Als we wegrijden slaat ineens de airco aan, zo is het wel snel opgelost. We gaan eerst naar terras waar we een welkomstcocktail krijgen, cola met sinas en rum. Een groot deel van de groep kiest nu voor de alcoholvrije versie, we moeten nog een hele wandeling.
We gaan weer de bus in en rijden naar de grote weg, hier moeten de wandelaars eruit. Zestien van de twintig gaan lopen. Het is een wandeling door het park en zo kunnen we in de voetsporen van Che lopen, want die schijnt hier getraind te hebben.
Om tien uur beginnen we met wandelen. We lopen eerst op de weg en langzaamaan worden de wegen paadjes. De gids staat om de zoveel tijd even stil om iets te vertellen. Als je achterin loopt krijg je alleen niet zoveel mee, want soms ziet hij een vogel en tegen de tijd dat de groep weer bij elkaar is loopt de gids weer verder. Als hij een verhaal wil vertellen bij een boom of plant wacht hij wel totdat iedereen binnen gehoorsafstand is. Na een klein uurtje lopen begint het klauteren. We moeten nu soms echt de heuvel opklimmen, het is geen wandelen meer. Soms zijn de stukken zo lastig dat Rinie of Edwin erbij blijven staan en die trekken de rest dan naar boven. Af en toe stoppen we en dan telt de gids of we iedereen hebben. Lex is alleen de laatste dus als hij er is moet iedereen er zijn. De gids telt er alleen maar vijftien. We staan echter zo op elkaar dat hij Jantien niet ziet, die achter Edwin staat, die meer dan een kop groter is.
De temperatuur valt trouwens erg mee, het is zo’n 32 graden. Je merkt wel dat het koeler is aan de westkust dan aan de oostkust. Aan het begin van de vakantie gaf de thermometer vaak rond de 38 graden aan. Hier is het zo’n zes graden kouder en dat scheelt behoorlijk.
Tegen twaalf uur zijn we boven. Bovenop de heuvel is een monument voor Che gebouwd. Er is ook een plaquette met namen van de mannen die bij hem waren. We zijn hier op het smalste stukje Cuba. Je schijnt links en rechts de zee te kunnen zien. Het is alleen nogal heiig dus erg duidelijk is het niet.
Na een kwartiertje gaan we weer op pad, dit keer naar beneden. Het is geen gemakkelijk pad. Het is redelijk steil en ligt vol met losse stenen. Jantien daalt in de achterhoede naar beneden samen met Lianne en Lex. Lex is op verzoek van de gids weer de laatste. We dalen rustig af, want erg prettig vindt Jantien dit niet. Omhoog ging beter. Soms wordt er wat gepraat, maar dan krijgt Jantien al snel op haar kop van Lex: “Hocus pocus, niet zo ouwehoeren, want ik zie je al glijden”. Dit klopt ook, je hebt je concentratie nodig om hier goed naar beneden te komen. Lex houdt de stemming er wel goed in en genereert wat achtergrond muziek door het smurfenlied te zingen.
Iets na een uur zijn we bij de rivier. Het is hier heel druk met Cubaanse families die hier hun vrije zondag vieren. We lopen direct door naar de bar en kopen wat te drinken. We lopen daarna naar een plateau dat overdekt is met een rieten dak, waar voor de ingang een bord staat dat het gesloten is. De gids is hier echter heen gelopen en hier betalen we hem ook. We drinken in de schaduw ons drankje op en gaan dan naar de bus om naar de lunch te gaan. We konden ook gaan zwemmen in de rivier, maar de meesten wilden dat niet.
Janneke is nadat de wandelaars zijn uitgestapt met de bus doorgereden naar het stadje Las Terrazas. Ze is in een restaurant gaan zitten wat gedeeltelijk in het meer gebouwd is. De andere drie zijn gaan wandelen door het stadje. Ze bestelde een limonade. Ze kon zien hoe die gemaakt werd, drie scheppen suiker, een heel klein beetje limoen en voor de rest water. Ziet er goed uit, maar hij smaakte toch wel erg zuur.
Om twaalf uur moest ze bij de bus zijn, want dan gingen ze ook naar de rivier. Alexis had het alleen fout ingeschat, want ze waren er veel eerder dan de wandelaars, die kwamen pas een uur later.
Janneke is naar de rivier gelopen en is op een trap gaan zitten, omdat er nergens zitplaatsen waren. Een badmeester zag haar en vroeg of ze op zijn plateau wilde zitten. Hier stonden wel geen stoelen, maar boomstronken die dienst deden als kruk. Ze nam dit aanbod graag aan. Ze heeft daar een kwartiertje gezeten en had goed zicht op alle Cubanen. Best leuk om te zien hoe de Cubanen hun vrije tijd doorbrengen. Een jongetje had zijn eigen glijbaan gecreëerd door in een stroompje te gaan zitten en naar beneden te glijden.
Janneke zat al een tijdje bij de rivier en was bang dat ze de anderen gemist had en dat die op haar bij de bus aan het wachten waren. Ze besloot direct naar de bus te gaan. Daar aangekomen bleken de wandelaars er nog steeds niet te zijn. Ze heeft toen maar in de bus op de wandelaars gewacht.
Toen iedereen in de bus zat, reden we eerst naar het terras van vanochtend om wat administratie te regelen. Daarna reden we door naar de lunchplaats. De lunch was erg goed. Er waren schalen met chips gemaakt van een of andere wortel, een schaal met kippenpoten, rijst, bonensaus voor over de rijst, salade en een schaal met een soort draadjesvlees in een rood sausje. Het draadjesvlees en de chips vonden we zelf erg lekker. Als toetje kregen we een bakje met daarin een oranje smurrie met geraspte kaas erover. De smurrie smaakte naar dikke mangosiroop, heel erg zoet. De kaas scheen je niet te proeven, maar we hebben het allebei niet opgegeten.
Vlakbij het terras waar we zaten te eten zat een hagedis op een boom. Eerst kreeg hij niet zo veel belangstelling van onze groep, maar later had hij toch zeker zes camera’s op zich gericht.
Eenmaal terug bij de huisjes, wilde Jantien gaan douchen, maar er was helaas geen water. Ze liep naar de receptie om het te melden, maar ze waren het al aan het maken, binnen een half uur hoopten ze het gemaakt te hebben. Zoiets klopte ook wel. Jantien is met kleren en al onder de douche gaan staan, want die kleren mochten na al dat zweten wel uitgespoeld worden.
Om zes uur kwam er weer een gigantisch hoosbui naar beneden, maar die hield maar een half uur aan. Tegen de tijd dat we om half acht naar het restaurant liepen was het gelukkig droog. We hadden weer een keuze uit een aantal gerechten en ook deze keer was het goed eten. Janneke bestelde weer een mojito, maar dan zonder alcohol, dit was de suggestie van de serveerster gisteren toen ze een limonade wilde hebben. Vandaag zat er wel meer mint in dan gisteren. We zaten aan tafel met Marian en André en het was wel gezellig. We waren als een van de eersten binnen en gingen als een van de laatsten, rond negen uur, weg.