We staan om zeven uur op, pakken de tassen in en gaan ontbijten. Jantien loopt alvast naar het restaurant, terwijl Janneke foto’s van de planten en bomen maakt. Ze hebben namelijk bordjes voor de planten gezet met de naam erbij. Veel planten die hier groeien hebben we thuis als kamerplant en zijn ze veel kleiner.
We zijn een beetje aan de late kant, dus Jantien loopt met alle tassen naar de bus en Janneke komt er achteraan. Als we zitten vraagt Alexis of we bezwaar hebben tegen drie mannen die naar de snelweg moeten. Alexis vertelt dat we alleen lifters van de reismaatschappij mogen meenemen, niemand anders. Als we iemand anders meenemen en daarna is er een camera weg, dan levert dat veel te veel problemen op.
De airco is gisteren gemaakt en levert nu geen problemen op. Als de eerste man de bus echter uit wil, wil de deur niet open. De bus is van degelijke Chinese kwaliteit. Na wat proberen gaat de deur toch open. Alexis stelt ons gerust door te zeggen dat de deur altijd met de sleutel open kan.
We stoppen om 10 uur bij een huis waar tabaksbladeren worden gedroogd. De familie verkoopt ook wat sigaren en hier besluiten we er maar een paar mee te nemen. Het drogen is een heel proces en er is beter over nagedacht dan wij vooraf dachten. Het huis wordt zo gebouwd dat ze zon zo veel mogelijk hetzelfde staat en dat elke plek even vochtig is. De bladeren worden ook steeds verplaatst zodat alles gelijkmatig droogt.
De volgende stop is een sigarenfabriek. We mogen alleen niets mee naar binnen nemen en dus ook geen foto’s maken. Het is een langwerpige ruimte met rijen werkplekken achter elkaar. Er kunnen drie mensen naast elkaar zitten. Iedereen heeft een eigen taak. Eerst wordt de binnenkant van de sigaar gemaakt. De soort bepaald hoeveel bladeren er van welke soort ingaan. De sigaren worden vervolgens in een pers gedaan. Als de sigaar mooi rond en samengeperst is wordt het dekblad eromheen gerold. Elke sigaar wordt afzonderlijk getest op luchtweerstand. Als de weerstand te groot of te klein is, wordt de sigaar uit de doos gehaald en moet die opnieuw gerold worden. Daarna worden ze beoordeeld op kleur en op dikte. Het zit er allemaal wat primitief uit, maar het werkt wel.
We rijden een klein stukje verder en bezoeken een likeurfabriekje. We zien alleen een kamer waar de lege flessen worden gevuld, de etiketten worden bevestigd en in dozen worden gedaan. Er is ook een winkeltje waar je wat likeur mag proeven, maar dat laten wij aan ons voorbij gaan.
We blijven nog even in dit stadje. Het is absoluut niet toeristisch, dus je kan goed zien hoe het Cubaanse stadsleven eruit ziet. We gaan eerst wat eten bij het hotel waar we om twee uur weer moeten zijn. Na de sandwich gaan we naar de bank. Voor de zekerheid vraagt Janneke aan een voorbijganger waar de bank is. We moesten nog een stukje verder. Als we binnenkomen moeten we op een bank gaan zitten. Hoe het verder gaat is onduidelijk. Om een uur komen er ineens allemaal mensen naar hun hokje, ze hadden blijkbaar pauze en de bank was dus dicht. Als de hokjes weer bemand zijn worden we naar een van de hokjes gestuurd. Zodra Jantien de euro’s laat zien, moet ze weer naar een ander hokje, maar deze man begint direct met tellen. Binnen een paar minuten hebben we weer een nieuwe voorraad CUC’s (oftewel koekies zoals we ze noemen).
We lopen terug richting het hotel van de lunch en lopen langs een warenhuis. Janneke wil hier wel naar binnen. We gaan via de uitgang naar binnen, maar de bewaker vindt het goed. Later zien we ook dat iedereen zijn tas moet inleveren, maar wij mogen hem gewoon meenemen. We kopen wat water en een twee liter fles Coca Cola light. Dit is de eerste keer dat we light producten zien. De Cubanen houden er ook niet van, want ongeveer overal zit hier suiker in. Als we betaald hebben zien we een leuke opblaaswaterscooter. We denken dat die boven zijn, dus wij de trap op. Eenmaal boven zien we wel speelgoed, maar geen waterscooter. Ze hebben ook schoenen, maar van elke soort is er maar een maat. De maat bepaald dus eigenlijk welke schoenen je kan kopen. De verkoopster zegt dat we beneden moeten zijn en wijst de juiste balie aan. Daar staat ook een kinderbadje met drie palmbomen die een afdakje vormen. Janneke vindt hem wel erg leuk. Jantien voorziet wat problemen in het meenemen. Janneke wil hem toch hebben dus kopen we het zwembadje voor Bartjan. Het is alleen de laatste, dus moet het badje leeg. Na een tijd wachten, de verkoopsters gingen op zoek naar de doos of nog een andere, besluiten ze het badje leeg te laten lopen. Twee verkoopsters en Jantien zijn met dat ding in de weer om hem wat kleiner te maken. Uiteindelijk past ie in twee tassen en gaan we richting de verzamelplaats. Iedereen vraagt zich af wat we bij ons hebben en de chauffeur staat ook gek te kijken. Omdat Jantien al een tas met drie flessen heeft, besluit hij het zwembad voor ons naar de bus te dragen.
We rijden niet direct naar het hotel, maar eerst gaan we langs een uitzichtpunt. Hier kan je goed op de vallei kijken en het karstgebergte zien. Op een van die bergen hebben ze een muurschildering gemaakt. Je moet hiervoor betalen, maar vanaf de weg kan je het beter zien en is het gratis. Mooi kunnen wij het niet noemen. Hierna gaan we wel naar het hotel. Het zijn weer huisje en wij hebben er een dichtbij de ingang.
Om half acht gaan we eten in Casa Rosa schuin aan de overkant van de weg. We zitten aan een lange tafel en het eten smaakt goed, alleen is het veel te veel. Als we teruglopen is het goed donker en een aantal zijn zo slim geweest om een lampje mee te nemen, zodat we in ieder geval een beetje kunnen zien waar we lopen.