De wekker gaat om acht uur, we mogen een keer uitslapen. We kleden ons aan en pakken alvast wat spullen bij elkaar voor komende nacht. We gaan namelijk slapen bij een casa particulares, bij mensen thuis. Veel toeristen die op eigen gelegenheid door Cuba reizen slapen niet in hotels, maar bij mensen thuis. Dat wilden wij ook wel en daarom gaan we vanavond uit logeren.
Het ontbijt is een stukje lopen, want dat is in het hotel en wij zitten in de bungalows die eromheen liggen. Er is een bruggetje over een kleine vijver met vissen bij de ingang van de ontbijtzaal. Er zit een vrouw bij de ingang en die vraagt ons kamernummer. Helemaal zeker weten doen we het niet, maar ze heeft een lijst waar ook de namen op staat en we bleken het juiste nummer onthouden te hebben. Aan het eind van de reis heb je al zoveel kamernummers gehad, dat je er weleens een vergeet.
Om kwart voor tien verzamelen Joke, Marian, Marlies, Edwin, Lia en wij bij de bus. We gaan naar de salsales. Janneke en Edwin gaan mee om te kijken en foto’s te maken, de anderen gaan dansen. Er is voor iedereen een danspartner geregeld. Om tien uur beginnen we buiten onder een overkapping met vier basisbewegingen. Een rechterdraai, een linkerdraai, van kant wisselen en een vierkantje. Als we dat geoefend hebben, hebben we even pauze. Na de pauze gaan we verder in de dansruimte met airco. Als je binnenkomt is het er behoorlijk koud, maar als je bezig bent krijg je het toch snel warm. Nu is er geen gezamenlijk programma meer, maar nu gaan de heren ons individueel leren hoe je de passen toepast tijdens het paardansen. Het gaat best redelijk en de danspartner van Jantien, John, zegt om de paar minuten “new step” en dan krijgt Jantien weer een nieuw patroon aangeleerd. Het is wel ontzettend veel draaien, voor de mannen en de vrouwen trouwens, dat je er wel een beetje gek van wordt. Jantien heeft het eigenlijk een kwartier voor tijd wel gezien. Blijkbaar hebben de mannen dat door en is Jantien niet de enige. We worden met vier paren op een rij gezet, Marian, Jantien en nog twee meiden. Om de zoveel tijd draaien de mannen door en heb je een andere danspartner. Jantien staat vooraan de groep en opeens pakt de “leider”, degene die steeds de commando’s roept haar arm en begint te lopen. Dit is polonaise à la salsa. De rest komt er in de maat achteraan en als we weer op onze plek zijn, maken de eerste drie paren een boog met hun armen zodat het laatste paar en onderdoor kan. Als ze er onderdoor zijn doen zij ook de armen omhoog en kan het derde paar onder de armen door. Dit doen we totdat elk paar twee keer onder de boog van armen is gedanst. Daarna beginnen we weer van vooraf aan. Erg leuke afsluiter. Na anderhalf uur is het klaar en besluiten Marian, Lia, Joke en wij terug naar het hotel te gaan. Er wordt een taxi gebeld, maar na ruim een kwartier is er nog steeds geen taxi. De mensen van de dansschool vinden dat heel vervelend en bieden een lift aan in een pick-up truck waar vijf personen plus chauffeur in kunnen. Dit doe we.
We gaan direct door naar de kamer om onze spullen te pakken. We laten de grote tassen hier en nemen alleen de kleine rugzakken mee met wat overnachtingsspullen. We gaan daarna het hotel om een taxi te nemen. Er staan wat mensen te wachten, maar die passen in een taxi, terwijl er twee komen aan rijden. Het is een oude man en die wil ons wel naar het Capitool brengen voor 10 CUC, dat is het avondtarief. Jantien zegt dat 6 CUC genoeg is (Alexis had gezegd 6 tot 8 CUC), maar de man houdt vol dat het 10 is. Hij loopt zelfs naar de taxi die net komt aanrijden om te vertellen dat hij ook 10 moet vragen. We lopen toch naar die nieuwe taxi toe en vragen wat het kost. Hij vraagt ons wat we willen betalen, Jantien zegt 6 en het is goed en we kunnen instappen.
We worden in de buurt van het Capitool afgezet, maar niet ervoor. De chauffeur vroeg of die goed was en wij dachten dat we alleen de hoek om moesten, maar het bleek 300 à 400 meter te zijn. We lopen dus maar richting het Capitool en daar zien we de bus al wachten. We zijn 20 minuten te laat (13.20 uur), maar als we instappen zeggen we dat we maar 5 Cubaanse minuten te laat zijn. Alexis en Danilo vinden het geen probleem.
We rijden weer terug naar de plek waar we afgezet zijn, maar gelukkig rijden we daarna wel verder. We stoppen bij de ingang van de kleine straatjes. Hier kan de bus niet goed doorheen en het is een wirwar van eenrichtingswegen. We lopen vijf minuten en staan dan voor ons “huis”. Net als bij veel huizen is er een hek en geen deur (die is open). Je stapt direct van de straat de woonkamer in. De kamers zijn hier klein, ongeveer 4 bij 4 meter. We moeten even op de bank gaan zitten, terwijl Alexis met de vrouw van het huis de prijzen kortsluit, 25 CUC voor de kamer en 5 voor het ontbijt. Achter de woonkamer ligt een even grote keuken. Daar kan je rechts door een deur en dan sta je op een smalle trap. Daar is ook nog een soort bijkeuken, maar het is maar gedeeltelijk overdekt. We gaan de smalle trap op en komen in onze kamer. Het ziet er goed uit. Er staat een een- en tweepersoonsbed en er is een heel economisch ingerichte badkamer met goede douche. De mengkraan is verkeerdom gemonteerd, dus zijn er bordjes naast geplakt met links “koud water” en rechts “warm water”.
We leggen de tassen op de kamer en nadat we geïnstalleerd zijn gaan we naar beneden. We moeten eerst nog even tekenen. Ze vinden Janneke haar handtekening wel deftig omdat ie zo lang is. We lopen naar Obispo, de belangrijkste straat, een soort boulevard. De straat is vernoemd naar een bisschop die dagelijks deze wandeling maakte.
Onderweg gaan we wat eten bij een restaurant waar veel mensen zitten, maar het is geen succes. De service is niet bestaand en het eten is matig. Om kwart voor vier gaan we weer verder richting Plaza de Armas. Onderweg stoppen we even in een zijstraat om naar huis te bellen. Er is hier altijd overal geluid, we gaan de stilte thuis meer waarderen.
Op Plaza de Armas staat de oude gouverneurswoning. Tegenwoordig is het een museum, museo de la ciudad met veel spullen uit de koloniale tijd. Volgens de Lonely Planet gaat het om zes uur dicht, dus wij vinden dat we met kwart over vier ruim op tijd zijn. De vrouw achter de balie kijkt echter op haar horloge voor ze ons de kaartjes verkoopt. We lopen eerst naar boven. Al bij de eerste kamer zijn ze de luiken aan het sluiten terwijl er lopen. We zien de helft maar, maar we vinden het wel best. Er staan veel oude meubels en porselein uit de koloniale tijd, maar wel hebben wel een goed idee gekregen. Als we weer beneden zijn loopt Jantien even naar de rijtuigen. Ze wordt door een man naar binnen geroepen en moet ze allemaal bekijken. Hij vraagt of hij een foto van haar moet maken, hier weigert ze, maar als hij blijft aandringen doet ze het toch. Het wordt een hele fotoreportage bij verschillende rijtuigen. We moeten wel snel zijn van die man, want iedereen wil naar huis. De portier zegt dat de Lonely Planet het fout heeft en dat het museum om vijf uur sluit. Ze hebben alleen wel iedereen er om kwart voor vijf al uitgejaagd.
We gaan op een terras in de buurt zitten en bestellen een limonade. Elke keer als we er een bestellen is ie weer iets zoeter dan de vorige. Om zes uur vragen we de kaart. Ze serveerster is heel enthousiast over de specialiteiten van de kok. We bestellen er allebei een. Het blijken drie soorten vlees te zijn, beetje veel. We eten het dan ook niet op. Als we willen betalen blijkt dat het menu inclusief toetje is. Het toetje smaakt een beetje naar bitterkoekjespudding en is voor Cubaanse begrippen niet zo zoet.
Hierna lopen we naar het Sint Fransiscus plein. Janneke is hier gisteren niet geweest en het is vlakbij Plaza de Armas. Ze raakt even het beeld voor de ingang van de kerk aan bij zijn baard en linkerhand voor geluk. We lopen daarna naar de taxi’s. Er komt al direct iemand op ons aflopen. We willen alleen geen auto, maar een cocotaxi. Een cocotaxi is net een gele rijdende kokosnoot, de Cubaanse versie van een tuktuk. We moeten in de kleine straatjes zijn en denken dat zo’n scooter er makkelijk door kan dan een auto. Een cocotaxi is zo geregeld. De chauffeur weet alleen niet precies waar we moeten zijn, dus vraagt hij het aan andere chauffeurs, daarna gaan we op pad. Jantien vindt het fantastisch. Het lijkt net of die dingen uit een tekenfilm zijn gekomen. We brommen door het verkeer, want hier trouwens keurig is en rijden de wirwar van eenrichtingswegen in. De chauffeur moet het drie keer vragen en rijdt dan uiteindelijk de afslag toch voorbij. We besluiten het laatste stukje te lopen en de chauffeur 4 CU, een meer dan afgesproken, te geven voor de extra toeristische route.
Op de kamer gaan we direct onder de douche om de smerigheid van ons af te spoelen. We plakken allebei en zijn blij als we gedoucht en wel op ons bed zitten om wat te lezen of de weblog te typen.