Vannacht hebben we allebei weer niet goed geslapen. Rond zes uur hoor je een heleboel vogels en een daarvan heeft zich in de buurt van ons slaapkamerraam gepositioneerd. Jantien is het op den duur zo zat dat ze met camera naar buiten loopt om een foto van de boosdoener te maken. Uiteraard was de vogel al gevlogen, maar het was daarna wel een stuk rustiger.
We pakken alles weer in en zouden met bagage om tien voor negen worden opgehaald, maar helaas er komt niemand. Als er om tien over negen nog niemand is gaat Marieke lopen. Als ze ons vergeten zijn stuurt zijn wel een andere busje naar ons. Een kwartiertje later komt het busje voorrijden. Ze had zich verslapen. We laden alle spullen in en rijden naar het restaurant. Iedereen zit er al en we blijken ook de enigen te zijn die met spullen naar het ontbijt zijn gekomen. Dit bleek alleen maar handig, want iedereen moest nog terug om zijn spullen te halen en wij stonden dus als eerste klaar.
We rijden nu met twee bussen, onze gewone bus en een klein busje voor de bagage. De bus met mensen en bagage schijnt de bergweg niet op de komen.
We stoppen eerst nog even bij een supermarkt om lunch te kopen. Het was niet helemaal goed gegaan bij het ontbijt. We zouden lunchpakketten moeten maken, maar daar was geen brood of beleg voor.
Direct na de supermarkt slaan we van de verharde weg af en nemen een rode hobbelweg omhoog. Op een gegeven stopt de chauffeur omdat er een slag over de weg kruipt. Chafhid wil kosten wat kost aan ons die slang laten zien en haalt hem zelfs uit de boom waar hij net ingekropen is. Als Chafhid even wat minder druk op de stok om zijn nek zet, glipt de slang weg en dit keer laten we het ook zo.
Halverwege de rit naar boven zet de chauffeur (Borger) de airco uit om meer vermogen voor de motor over te houden. Hij rijdt gestaag naar boven en om één uur zijn we er. Chafhid gaat inchecken en wij rijden met de busjes door en stappen uit bij het uitzichtpunt over het Brokopondostuwmeer. Hier blijven we wachten op de veranda van een huisje waar we later ook in blijken te gaan slapen.
De chauffeurs hebben intussen de bus omgebouwd en twee hangmatten opgehangen. Het ziet er erg komisch uit.
Om kwart over drie gaan we wandelen naar de Ireneval (val betekent waterval) en de Leoval. Het is een behoorlijk wandeling naar beneden en ook soms gladde stukken. Onderweg komen we een liaan in de vorm van een U tegen, waar je op kan schommelen. Benno klimt er zelf in, maar Jantien is niet zo lenig. Met behulp van twee mannen hangt ze in de liaan. “you Tarzan, me Jane”.
Om half vijf hebben we de verste en grootste van de twee, de Ireneval, bereikt. Sommigen gaan er onder staan, maar Jantien aanvaart alvast de terugweg. Ze slaat nog even af naar de Leoval, maar loopt niet helemaal naar beneden. Ze gelooft het wel, het zijn watervallen. Ze zijn niet bijzonder, maar het is leuk tijdverdrijf. Iets voor zes uur is Jantien weer bij het huis.
Janneke was bij het huis gebleven en dat bleek ook maar goed ook. Ze was op de kamer en hoorde mensen, maar het was te vroeg voor ons om al terug te zijn. Toen ze ging kijken bleek een andere groep zich met hun lunch op onze veranda te hebben geïnstalleerd en ook vrij in en uit het huis te lopen. Janneke is toen bij de deur gaan zitten als uitsmijter en dat had succes.
Om zeven uur gaan we eten bij het restaurant. Wij zitten aan een kant en een andere groep aan de andere kant. In het midden staan een tafel en daar wordt het eten opgezet. Zodra de laatste bak de tafel raakt zegt de kok “Het eten staat al uren op tafel en jullie zitten nog steeds, opscheppen.” En dat doen we.
Na het eten blijkt de tafel waar het eten opstond een omgekeerde sjoelbak te zijn en kan er dus gesjoeld worden. Langzaamaan gaan de meesten van het restaurant terug naar een van de twee huizen en gaan daar nog even op de veranda zitten.