Om kwart over zes zit het grootste deel van de groep buiten te wachten op de zonsopkomst. De zon komt namelijk op achter het stuwmeer. De zonsopgang is goed te zien, maar is niet bijzonder spectaculair.
Om half negen is het ontbijt. Helaas is Chafhid nergens te vinden. Guillaume en Jantien hebben gisteren geïnformeerd of et mogelijk was om naar Bergendal te gaan, 18 kilometer vanaf de voet van de Brownsberg. Hier kan je een “canopy zipline” parcours afleggen. Je gaat dan van boomtop naar boomtop via een kabel.
Chafhid heeft de chauffeur van het bagagebusje geregeld en die wil ons wel voor 250 SRD heen en weer brengen. Onze eigen chauffeur schijnt niet te mogen, want de bus moet boven blijven in het geval er iets met iemand gebeurd dan moet er vervoer zijn. Ook vertelt Chafhid dat Jane (het hoofd van Djoser in Paramaribo) vindt dat als je van het programma afwijkt je het eigenlijk helemaal zelf moet regelen en dat hij dat niet mag regelen.
Na het ontbijt gaan Guillaume en Jantien met het bagagebusje naar beneden. Onze chauffeur, Borger, en de chauffeur van de Djoser Junior groep die hier ook ziet, gaan ook mee. Lekker handig dat de bussen boven moeten blijven in het geval dat, maar dat de chauffeurs mee naar beneden gaan.
Na vijf kwartier rijden komen we aan in het Adventure park Bergendal. We bespreken de canopy toer om 13.00 uur. We moeten nog anderhalf uur wachten voordat we gaan, dus gaan we onder een dakje zitten. Ineens ziet Guillaume dat er wat uit Jantien haar tas komt lopen. Haar waterfles blijkt open te zijn en nu is het geld en de kleine camera nat. Dat worden dus geen foto’s van de canopy toer, helaas.
Om kwart voor één lopen we weer naar de balie. Hier krijgen we ons harnas aan, een remhandschoen aan je rechterhand en een helm op. Nadat iedereen helemaal is opgetuigd gaan we proefdraaien. Er hangt een klein stukje kabel zo’n drie meter boven de grond. Hier wordt iedereen de juiste houding geleerd, zitten met je benen gekruist naar voren, rechterhand op de kabel boven je hoofd en je linkerhand op je veiligheidskoord. Halverwege moeten we remmen en dan op eigen kracht de rest van de kabel afleggen. In het geval we het andere plateau niet halen weten we wat we moeten doen.
Als iedereen geweest is gaan we op weg. We moeten eerst een stuk naar boven klimmen om bij het eerste plateau te komen. Hier gaan we om te beurt naar het volgende plateau. Dit is een kort stukje om in te komen, maar leuk dat het is. In de toer zijn ook twee lange stukken van ruim 200 meter. Een daarvan door het regenwoud en een over de Surinamerivier. Je kijkt je ogen uit en het is gewoon te leuk om te omschrijven. Gewoon doen.
We eindigen aan de verkeerde kant van de rivier. Drie van de vier gidsen komen als laatste aan, alle drie op hun kop hangend. Ze remmen af met hun voeten op de kabel en lopen zo ook het laatste stukje naar het laatste platform. Hierna steken we de rivier over met een boot. De tocht in totaal duurde wel zo’n anderhalf uur, maar het lijkt veel korter.
Als we alle spullen weer hebben ingeleverd gaan we naar het busje. Onderweg stoppen we nog even bij een benzinepomp en supermarkt. Iets na vier uur zijn we terug. De rest van de groep heeft een lange boswandeling naar de wetikreek gemaakt en zijn net terug. Iedereen heeft blijkbaar besloten dat het vandaag wasdag is, want iedereen is aan het wassen geslagen en overal worden waslijntjes opgehangen.
’s Avonds hebben we weer een gezamenlijke maaltijd. De kok vindt dat we niet snel genoeg opscheppen en overdenkt minder schalen neer te zetten, maar dat wordt direct van alle kanten tegengesproken. Er is rijst, macaroni, groente, gekookte banaan, groente op zuur en een hele scherpe saus. Als er iets op dreigt te raken vult de kok het bij. De kok heeft zo zijn eigen humor, maar het is een leuke vent.