Om half acht gaat de wekker. Als we naar buiten gaan blijkt iedereen al voor zijn huisje te zitten. Om half negen is het ontbijt. Ook dit is goed verzorgd.
Het is de bedoeling om om half tien weg te gaan, maar dat wordt net als anders een half uurtje later. We gaan met twee boten en als we weg willen gaan blijkt dat de andere boot niet wil starten. Na ruim een half uur klooien lukt het ze om de motor te starten.
We moeten anderhalf uur varen. We gaan nu naar het zuidelijkste punt van onze reis. We stoppen eerst in Gunsi. Dit is een traditioneel dorp wat nog volgens de regels van de natuurreligie leeft. Hier wonen niet zoveel mensen, omdat er toch veel weggetrokken zijn naar de stad vanwege werk, gezondheid of omdat ze niet meer volgens de oude tradities willen leven.
We worden rondgeleid door Mambele, wat mannenbuik betekent. Hij heeft van jongs af aan gegeten als een man en daarom heeft hij die bijnaam gekregen. Hij is een basja (onderkapitein) van het dorp. Samen met de kapitein bemiddelt hij bij meningsverschillen, verzorgt hij rituelen en heeft de dagelijkse leiding van het dorp.
Janneke loopt een klein stukje mee en loopt daarna terug naar de boot. Zij gaat met de korjaal naar het volgende dorp. Daar is ze de boot uitgeklommen en samen met de bootsman op een stoel in de schaduw gaan zitten. Als lunch had ze maar twee boterhammen (een boterham is de helft van een Nederlandse boterham) meegenomen. Deze heeft ze gedeeld met de kinderen.
Ondertussen had Jantien ook een vriendinnetje gevonden. De rest van de groep was al verder en Jantien komt een meisje van ongeveer 3 jaar tegen. Ze kijkt Jantien aan en wijst een beetje verlegen naar haar. Jantien wijst terug en raakt met haar wijsvinger de vinger van het meisje aan. Toen was Jantien niet meer zo eng en lachend werd ze daarna meerdere keren met de vinger in haar been geprikt. Hier komen niet zoveel blanken, dus zijn wij iets aparts voor die kinderen.
We lopen via een breed pad/weg naar het volgende dorp. Onderweg vertelt Mambele van alles over de verschillende planten en hun nut als medicijn of gebruiksvoorwerp. Zo wijst hij een blad aan wat als schuurpapier gebruikt wordt. Hij werkt echt wat Jantien heeft even haar nagels er mee bijgevijld.
Nadat we een breed grasveld hebben overgestoken, wat de landingsbaan blijkt te zijn, komen we aan in Nieuw Aurora. Dit is een christelijk dorp. De mensen hier werken veel meer in de stad dan in Gunsi en dat is te merken. De huizen zijn vaker van steen en er zijn ook winkels waar we wat limonade kopen. In een van de winkels kan je ook Koopmans fijne cake krijgen.
Als we aankomen bij de rivier zien we daar Janneke zitten. Ze zit prinsheerlijk in de schaduw om de beste (plastic) stoel die ze hebben. Onze bootsman heeft haar gezelschap gehouden. Nadat iedereen wat rondgelopen heeft gaan we weer de korjalen in. We varen terug naar Gunsi, naar de stroomversnellingen daar. Er blijken best wat mensen geen behoefte te hebben om te gaan zwemmen en er gaat alvast een boot terug naar ons eiland.
Kwart voor vijf uur komen we hier aan. Bij het uitstappen staat er een jongen bij de punt om de boot tegen te houden en een zit er bij de motor. Jantien klimt er met alle spullen eerst uit en wil dan Janneke helpen. Ze heeft al een voet op de trap. De jongen die de punt vast heeft komt helpen, maar helaas begint de boot nu wel af te drijven. Janneke staat met een voet op de trap en een in de boot en die drijven langzaam uit elkaar. We zien het allemaal misgaan, maar kunnen allemaal niets doen. Uiteindelijk valt Janneke achteruit het water in, kopje onder. Gelukkig komt ze redelijk goed terecht. Ze komt met haar heup tegen de trap, wat wel een blauwe plek zal opleveren en ze haalt haar vinger open.
Iedereen probeert zijn lachen in te houden tot ze Jantien hard zien lachen. Het zag er zo komisch uit. Janneke zelf kan er ook om lachen en sopt richting ons huisje. Nadat alles een beetje is uitgedrupt pakt ze schone kleren en gaat naar de douche. De grap is wel dat uit de douche ook rivierwater komt, maar je kan in ieder geval het zand eraf spoelen.
Tegen half acht gaan we weer eten en dit keer hebben we pasta met stukjes knakworst. Het smaakt  goed, maar alles doet hier wel erg aan de Franse camping denken, zo ook dit  campingeten.
Tegen negen uur vinden we het mooi geweest en gaan we, zonder herrie makend groep, naar ons huisje. Er vliegen een hoop kleine vliegjes rond de lamp en Jantien test even de effectiviteit van de muggenmelk. Niet op je eigen armen of benen, maar als insectenspray. En dat werkt goed, we zijn er nu bijna van af. Ook eindigen een aantal grote mieren en krekels onder de voetzolen. Jantien is in een moordlustige bui, maar we hebben geen last meer van rondvliegende beesten.