We hebben gisteren de was gedaan en sommige dingen konden in de droger, maar lang niet alles. Al die broeken en shirts hangen overal in de kamer. We laten de airco aanstaan, zodat de was beter droogt. Er is alleen een nadeel, de airco kent twee standen, koud of heel erg koud. We hebben de airco ingesteld op 30 graden, maar het is net 20 graden op de kamer. ’s Nachts vindt Jantien het zo koud dat ze haar vest en sokken aantrekt. Gelukkig is ’s ochtends alle was wel droog.
We staan om zeven uur op en beginnen met operatie “tassen herpakken”. We gaan maar voor een nacht weg richting nieuw Nickerie (klemtoon op de 2e lettergreep). We moeten dus alleen spullen meenemen voor een nacht en de rest laten we in Paramaribo. Het zou ook niet kunnen als we allemaal al onze spullen meenemen, want zoveel plek is er niet in de bus.
Om negen uur zouden we vertrekken, maar er is nog geen bus en nog geen Chafhid. Chafhid komt na vijf minuten aanrijden samen met een man die in plaats van Jane (opperhoofd van Djoser in Paramaribo) het geld voor de fooienpot en facultatieve fietstocht komt innen. Als hij daarmee klaar is komt er een bus aanrijden alleen niet met Borger als chauffeur maar met Rohied, de chauffeur van de bagagebus naar Brownsberg. Borger heeft verplicht zijn, omdat hij al een aantal dagen in touw is.
Suriname blijft een gek land. Ze spreken over Suriname als was het een derde wereld land, maar ze hebben blijkbaar wel een rijtijdenwet en ze hebben zwemlessen op school. Er zijn hier zoveel dingen gereguleerd en tegelijkertijd krijgt iedereen een baan die bij verkiezingen de winnende partij heeft geholpen. Kort samengevat, apart land.
Het lijkt dezelfde bus als gisteren, maar deze heeft wel een werkende airco, werkende snelheidsmeter en mooie glimmende wieldoppen. Of ze hebben heel hard aan de bus gewerkt of we hebben gewoon een andere bus met koeienprint op de stoelen.
De eerste stop die we maken is bij het monument van de vliegramp van 1989. Het vliegtuig is een paar honderd meter voor de landingsbaan neergestort. We zijn op weg naar de raleivallen langs de werkelijke crashsite gekomen, maar op de algemene begraafplaats staat een monument. Het is een mooi monument, het straalt precies uit waarvoor het bedoeld is. Op hier pilaren met bovenop gestileerde kapotte vliegtuigmotoren staan alle namen van de slachtoffers. Een van de slachtoffers was Andro Knel, een voetballer die zowel voor NAC als Sparta gespeeld heeft. Voor elke officiële wedstrijd van die twee clubs spelen de supporters van beide clubs een wedstrijd ter nagedachtenis aan hem.
We rijden door naar Groningen. In 1845 zijn hier zo’n 400 boeren uit Groningen en Gelderland heen gekomen. Velen stierven aan tropische ziekten en na negen jaar waren er nog maar 45 over. De rest was of dood of naar Paramaribo gegaan.
Groningen is de hoofdstad van de provincie Saramacca. Op het centrale plein staan veel monumenten. Dit heeft het districtshoofd  gedaan om meer mensen te trekken en volgens Chafhid lukt dat aardig in de weekenden.
Hierna stoppen we bij het plaatsje Coppenamepunt (ook wel Boskamp), nou ja plaatsje, meer dan 15 huizen staan er niet. Sinds de Coppenamebrug gebouwd is, is het hier een beetje uitgestorven. Eerst moest iedereen hier met de pont over en met belangrijke feestdagen was het hier druk. Nu kan je er gewoon langs rijden en zitten de mensen met vis langs de weg.
Rond half twee zijn we bij Totness, een klein plaatsje, maar groter dan Boskamp. Hier stoppen we voor de lunch. Chafhid had bedacht dat we iets bij de supermarkt zouden halen, maar sommigen gaan iets eten bij een eetstalletje. Zo duurt de stop iets langer dan gepland.
De rit gaat weer verder en nu naar Wageningen. De stad is in 1949 gesticht met geld van het Marshallplan. De universiteit van Wageningen had helemaal uitgedokterd hoe ze hier rijst konden verbouwen en het was ook heel succesvol. De rijst werd verwerkt in een fabriek van SML (stichting machinale landbouw) in Wageningen.
Bij de onafhankelijkheid heeft Suriname SML voor het symbolische bedrag van 1 gulden gekocht. SML was een van drie van bedrijven die zo in handen van de Surinaamse regering kwam. Helaas zijn alle drie de bedrijven door mismanagement en corruptie te onder gegaan. SML als laatste. De fabriek staat er nog maar het is een triest gezicht. Het failliet gaan was ook een zware slag voor de inwoners, aangezien deze stad puur gesticht was voor de rijstbouw. Rijst wordt er nog steeds verbouwd en verwerkt, maar wel op kleinere schaal.
Tegen vijf uur komen we aan bij ons hotel. We krijgen een kamer op de eerste verdieping, maar Guillaume wil wel met ons ruilen. De kamer is net groot genoeg voor een tweepersoonsbed en een beetje manoeuvreerruimte. We hebben nu een uur voordat we naar de zeedijk gaan kijken.
Als we op de zeedijk staan kunnen we Guyana zien. Hiervandaan vertrekt ook de backtrack (spreek op z’n Nederlands uit). Er is een legale plek om naar Guyana over te steken en je hebt de backtrack. Die laatste wordt gedoogd, maar als je richting Paramaribo rijdt kom je wel langs een controlepost om te kijken of je niet te veel smokkelwaar bij je hebt. Terwijl op de zeedijk lopen wordt er net een motorbootje volgeladen met dozen, geen idee wat.
In nieuw Nickerie wonen voornamelijk Hindoestanen en daarom is er ook een hindoetempel. We mogen wel binnenkomen en foto’s maken, maar niet verder dan de eerste rij pilaren. Als je vegetariër bent, mag je verder lopen. De hele achterwand staat vol met beelden van alle heiligen van het Hindoeïsme. Er is een vrouw die aan Jantien alle namen opdreunt, maar ze is het bij het vierde beeld al kwijt.
Als de zon onder is, waar we trouwens niet van hebben gezien door de bewolking, gaan we met de bus naar een restaurant. Chafhid had al gezegd dat we zouden komen en ze hebben dus wat tafels tegen elkaar gezet. Wel jammer dat het ronde tafels zijn, dus het schiet niet echt op. We kunnen kiezen uit verschillende soorten nasi, bami of patat. Het duurt even voordat alles is uitgeserveerd, maar het eten smaakt goed. Na het eten vraagt Chafhid wie er mee naar het hotel wil lopen en wil er met de bus wil. Vooral voor de mensen die morgen niet naar Bigi pan willen is het handig om te weten waar het hotel zit. Ons maakt het weinig uit, dus wij stappen in bij Rohied.
Nickerie is niet groot, volgens Chafhid is het 6 bij 8 straten. Er is maar een stoplicht waar Rohied ons ook op wijst als we er voor moeten stoppen. We zijn binnen vijf minuten in ons hotel en het is tijd om naar bed te gaan.