We hadden afgesproken om uiterlijk 9.00 uur weg te gaan naar Boca, een wijk in Buenos Aires, maar Mariëtte en Greet hadden zich verslapen, dus vertrokken we een half uur later. Ons hotel ligt heel dichtbij de grootste weg van Buenos Aires (16 banen) en daar hielden we een taxi aan. Onze chauffeur hield van doorrijden en kreeg zijn taxi tussen alle auto’s door ook al waren we ervan overtuigd dat het niet paste. Na een flinke rit van zo’n 20 minuten werden we afgezet in Boca. Het is een oude, arme wijk bij de vroegere haven. Er staan nog allerlei oude fabrieksgebouwen die niet meer als zodanig gebruikt worden omdat de haven meer naar de kust verplaatst is. In Boca woonde een bekende schi    lder die vond dat de school wat vrolijker mocht en hij riep iedereen op om te helpen. Veel mensen gaven hier gehoor aan, maar ze hadden allemaal een andere kleur verf bij zich. Toen hebben ze besloten om elke muur een andere kleur te geven. Dit vonden de mensen zo leuk dat ze dat met meer huizen gedaan hebben en dat is de reden dat er tegenwoordig veel toeristen komen. Wij waren er toch nog redelijk vroeg, dus voor de grote mensenmassa en kraampjes die nog opgebouwd moesten worden. Je kunt in het veilige deel heel leuk rond dwalen en de vele winkeltjes bekijken. Ook hebben we natuurlijk een bezoek gebracht aan het stadion van de Boca Juniors. Helaas is het daar nu vakantie en wordt er niet gespeeld. Het stadion staat echt midden in de wijk en de straten erom heen zijn erg smal.

We zijn nog naar het museum van de bekende schilder geweest, maar daar hangt vooral werk van kunstenaars van nu. De bovenste verdieping is wel gewijd aan de schilder. Zijn schilderijen gaan over het harde leven in de havens van Boca. Ze zijn erg somber maar spreken wel aan.

Leonie heeft het als eerste gezien en gaat in de buurt van het museum kijken. Bij een winkeltje op de hoek koopt ze twee kalebassen, dat zijn de bekers waar de mate in gedronken wordt. Schuin voor het museum is ondertussen een markt opgebouwd, waar kunstenaars hun eigen waar proberen te verkopen. Leonie koopt een aquarel van een dansend tango paar, waarna we op een terrasje een glas sinaasappelsap gaan drinken.

Na Boca gaan we naar het museum over Evita. Het museum is erg neutraal, ze proberen geen oordeel te vellen over Evita, maar laten zien wat ze allemaal gedaan heeft in haar leven. Dit museum is zeer de moeite waard omdat het alles eens in de juiste volgorde bij elkaar zet. Na het museum gaan we met z’n tweeën nog een poging wagen voor het kerkhof, maar inmiddels in het weer 17.10. We nemen de taxi om tijd te besparen, terwijl we instappen zegt de chauffeur dat het heel dichtbij is, maar het is toch zeker 10 minuten rijden. Als we uitstappen wijst hij ons aan waar we moeten zijn. Helaas gaan we rechtsom en moeten bijna helemaal rond lopen voordat we bij de ingang zijn. Jantien loopt voorop en Leonie sjokt er met een pijnlijke enkel achteraan. Als Leonie Jantien bij haalt bij de ingang heeft Jantien op de plattegrond het graf al gevonden. Het kerkhof ziet er vreemd uit. Het zijn allemaal kleine huisjes netjes in een rijtje, het heeft is van een winkelstraat weg. Bij het juiste straatje aangekomen blijkt direct dat we goed zijn, want er staan een hoop mensen. Na het graf bekeken te hebben beginnen de klokken te luiden, het is namelijk 17.45 en iedereen moet weg. Voldaan dat we het gered hebben gaan we opzoek naar een taxi.

Om 19.15 stond iedereen weer beneden in de lobby klaar om naar de tango show te gaan. Als we binnenkomen blijken we de eerste te zijn. Het ziet eruit als een Parijse nachtclub in de jaren 20. We zaten aan kleine tafels en af en toe werden er weer kleine hapjes gebracht. We zaten aan de dansvloer waar af en toe door de professionele dansers gedanst werd. Op het podium zaten twee oude mannen, de een speelde viool en de ander bandoneon en in de hoek zat er nog een achter de piano. Halverwege de avond werd iedereen door de dansers de dansvloer opgehaald voor een snelcursus Argentijnse tango. Het grootste verschil met de ballroom tango is dat de Argentijnse tango helemaal niet statisch is maar juist vloeiend en heel innige. Het was snel duidelijk wie er in de groep wel en wie geen gevoel voor ritme had. Leonie en Jantien kregen beide complimenten voor hun danskwaliteiten. Leonie was zelfs zo goed dat ze van de professionele danser aan Anna moest laten zien hoe het moest.