Om kwart over zeven stond iedereen weer met zijn spullen klaar voor het hotel. We stonden op een busje te wachten wat ons naar het vliegveld zou brengen, maar helaas waren alle busjes al bezet dus waren er een hoop taxi’s geregeld. Leonie, Jantien en Johanna liepen naar de eerste taxi en laadden alle spullen in. Als eerste vertrokken we, maar net buiten el Calafate werden we ingehaald door een taxi met een iets minder goed rijdende chauffeur. Terwijl onze chauffeur netjes afremde om over de verkeersdrempel te rijden, reed de andere taxi er met volle vaart overheen, waarschijnlijk om stoer te doen voor de drie vrouwen die hij in zijn taxi had. Vlak voor het vliegveld vond die chauffeur het ook nodig om een stukje af te snijden door tegen het verkeer in te gaan, terwijl onze chauffeur netjes de juiste route reed. Toen we uitstapten vond onze chauffeur het ook nodig om de andere chauffeur even op zijn fouten te wijzen.
Langzaam kwamen er steeds meer mensen van onze groep, maar de laatste twee Boris en Anna, kwamen maar niet. Na ruim een uur wachten en de rij voor het inchecken steeds langer zien worden kwamen ze aan. De taxi waarin ze zaten had zijn motor opgeblazen en toen moesten ze wachten op een lift.
Alle bagage werd tegelijk ingecheckt omdat je maar 15 kilo per persoon mocht hebben. Op deze manier konden de mensen met overgewicht profiteren van de mensen met ondergewicht. Alles mocht mee zonder dat er bij betaald moest worden. Nu mochten we in de tweede rij gaan staan om onze luchthavenbelasting te betalen. Als je betaald had werd er een stempel op je instapkaart gezet, waarna het Jantien lukte om die inkt op haar gezicht te smeren. Nu was het tijd voor de derde rij, de beveiliging. In de rij bedacht Jantien zicht dat ze het schillenmesje nog in haar handbagage had, maar de beveiliging zag daar geen bedreiging in, want ze mocht zo door lopen. De vierde keer wachten duurde gelukkig niet zo lang, want we mochten vrij snel aan boord. Aan boord kregen we een heerlijke warme maaltijd geserveerd waar je zo een tweede van wilde hebben, gekruide puree met een saus van vlees en champignons.
Na zo’n drie uur kwamen we aan in Buenos Aires, de bus stond al op ons te wachten. Het was een hele grote bus waar iedereen in principe twee stoelen kon nemen en met verschrikkelijk veel beenruimte. Na een rit van 20 minuten kwamen we bij het hotel. De kamers werden verdeeld, maar toen we op de kamer kwamen bleken we geen geluk te hebben. We hadden een erg kleine kamer waar met moeite twee bedden in stonden en waar geen twee tassen meer bij konden. We hebben toen met Boris van kamer geruild, want die was iets groter.
Nadat alles op de kamer lag en onze warme kleding hadden verwisseld voor iets luchtigers gingen we met z’n allen op weg naar Plazo de Mayo om de dwazenmoeders hun rondjes te zien lopen. Toen we aankwamen stonden er een paar oude dames met veel toeristen erom heen te wachten op 15.30. Precies op tijd begonnen ze met lopen in stilte. Behalve de moeders die liepen, waar er ook een paar die achter een kraampje spullen verkochten. Jantien heeft een agenda van ze gekocht. Na een half uur lopen stopten ze ermee en dit doen ze dus elke week.
Aan de Plazo de Mayo ligt een grote kerk dus die hebben we ook even bezocht. De kerk was mooi, maar niet uitzonderlijk. Het was alleen heel vreemd dat er een hoop mensen aan het bidden waren en de kerk gebruikten waar die voor bedoeld is en dat er tegelijk een hoop toeristen liepen en camera’s om foto’s te maken. Na de kerk zijn we met een aantal wat gaan drinken. Even bijkomen van de stad, maar vooral van de hitte.
Hierna zijn we met z’n tweeën op weg gegaan naar het kerkhof waar Evita ligt. Er was alleen één probleem het kerkhof zou al om 18.00 sluiten en het was al 17.12. We wilden met de metro gaan, maar het was nogal moeilijk om de juiste te vinden. Eenmaal bij het juiste station aangekomen bleek het toch behoorlijk ver lopen te zijn en hebben we het 17.45 maar opgegeven. We hebben toen in wat sportzaken gekeken of we een shirt zagen van de Boca Juniors, omdat een collega van Leonie hierom gevraagd had.
Om 19.30 gingen we met zessen op weg naar de haven om te gaan eten. Er waren niet zo heel veel eettentjes en de betaalbare waren behoorlijk druk. We zijn bij Friday’s, een Amerikaanse keten uitgekomen. Na het eten was het al donker, dus voelde het voor ons heel laat aan, maar dat was het natuurlijk niet. Via een omweg gingen we op weg naar het hotel. Tijdens deze wandeling kwamen we langs een eettent waar we besloten om koffie te gaan drinken. Jantien bestelde een ‘submarine’. Je krijgt een glas warme melk en een reep chocolade. Je kunt dan je eigen chocolademelk maken.