Vandaag gaan we naar de oude stad Anuradhapura. Anuradhapura schijnt de oudste stad van het land te zijn en al in 437 v. Chr. gesticht door koning Anuradha. Er zijn veel ruïnes en stoepa’s te vinden. Als eerste gaan we naar de grootste bakstenen stoepa ter wereld, Jetavanaramaya stoepa. Deze stoepa komt uit de 3e eeuw. We moeten onze schoenen uit doen, omdat het een heilige plaats is. De stenen zijn echter verschrikkelijk heet, ook al om half elf. Chami had gezegd dat we sokken mee moesten nemen en die trekken we dan ook aan. Stilstaan is nog steeds geen optie, maar lopen gaan nu wel. We lopen een rondje om het immense bouwwerk. Op vier plekken rond de stoepa zijn een soort tafels waar je bloemen of fruit kan offeren. Er is ook een huisje met een liggende Boeddha. Langs de muren staan standbeelden van oude koningen. Het is zo gebouwd dat het net lijkt of ze uit de muur komen.
Onze volgende stop zijn de tweelingvijvers. Hier werd water opgevangen tijdens het regenseizoen en tijdens het droge seizoen was er dan drinkwater voor de monniken. Deze vijvers dateren uit de 8e en 10e eeuw. Het water loopt eerst in het achterste bad en wordt dan ondergronds ergens gezuiverd voor het naar het voorste bad loopt. Daar haalden de monniken dan hun drinkwater uit. Janneke loopt alleen om de eerste vijver en Jantien loopt om beide. Terwijl Janneke lacht ze naar een oude vrouw. Ineens komt de vrouw aan lopen, gaat snel naast haar zitten en iemand maakt snel een foto van hen. Janneke vindt het allemaal wel grappig.
Hierna is een oude stenen Boeddha aan de buurt. Deze is gemaakt van een speciaal soort graniet, dat lichter van kleur is dan normaal. De Boeddha staat tussen de bomen en er lopen een hoop apen rond. Ze zijn gelukkig wel een beetje mensen schuw, dus we hoeven niet bang te zijn dat ze je tas leeg roven, zoals op andere plekken wel het geval is.
Bij elke trap van een tempel staat links en rechts een steen, die een wachtersteen genoemd wordt. Onderaan de trap ligt soms een steen in de vorm van een halve cirkel. Dit wordt een maansteen genoemd. De volgende stop is een mooie, oude wachtersteen en maansteen. Janneke blijft even in de auto. Bij de maansteen probeert een mannetje ansichtkaarten te verkopen, maar met weinig succes. Jantien is van plan na het bekijken van de maansteen er een paar te kopen. Als ze weer richting auto loopt, doet het mannetje net zijn ansichtkaarten weg en probeert informatiekaarten over Anuradhapura aan Sri Lankanen te verkopen. Als Jantien in houdt en naar zijn stapel ansichtkaarten kijkt weet het mannetje niet hoe snel hij terug naar zijn stapel moet komen om Jantien wat kaarten te verkopen. Ze koopt series van 8 kaarten. We zijn niet zo lang in Sri Lanka, dus de kaarten moeten snel op de bus.
Terug bij de auto besluiten we iets te gaan drinken. Ondertussen is het 12 uur en hier zijn een paar stalletjes met stoelen in de schaduw. De thermometer aan Jantien haar tas geeft 35 graden en 56% luchtvochtigheid aan. Het voelt alleen helemaal niet zo heet. Dit is te danken aan een heerlijk windje.
We rijden nu langs een witte stoepa met daaromheen de oude pilaren van een vroeger dak. We rijden verder en komen langs een kunstmatig aangelegd meer. Hier zijn veel Sri Lankanen aan het zwemmen.
We rijden eerst langs ene grote witte stoepa die door Olifanten lijkt gedragen. De ingang is echter aan de andere kant, alleen is dat ons in eerste instantie niet duidelijk. Janneke blijft in de auto omdat het volgens Chami een stuk lopen is en we denken dat we alleen naar de oude Bodhi-boom (of Bo-boom) gaan kijken. Deze is in 247 v. Chr. als stek van de heilige boom uit India naar Sri Lanka gekomen. We moeten weer onze schoenen uit en petten af. Het eerste stuk gaat nog wel op blote voeten, maar als we een trap oplopen om naar de boom te kijken is het echt te erg. Zo snel mogelijk loopt Jantien naar het beetje schaduw en doet haar sokken aan. Dit gaat echt niet. Geen idee hoe heet zand en stenen worden met 35 graden als de zon er de hele dag op staat, maar in ieder geval te heet voor mijn voeten. Een tak van de boom is ondersteund met goudkleurige stutten. Dit is de tak van de originele boom. Het is heilig voor de boeddhisten, maar er niet zoveel te zien.
We gaan weer terug naar de weg, trekken onze schoenen aan en lopen naar achteren, naar de witte stoepa met olifanten. Deze stoepa, Ruwanweli Seya stoepa, is gebouwd in opdracht van koning Duttha Gamani (161 – 137 v. Chr.). Het was zijn wens dat deze stoepa af was voor zijn dood. Dat ging helaas niet lukken en daarom bekleden de mensen de stoepa met witte doeken en lieten de koning vanaf zijn sterfbed de “voltooide” stoepa zien.
Bij deze stoepa is er een kantoortje waar je je schoenen af kan geven voor een nummer. Anders zet iedereen gewoon zijn schoenen ergens neer, maar dat mag hier niet. Het is een mooie, grote stoepa, maar vooral al die olifanten aan de buitenkant zijn indrukwekkend. We lopen weer met de klok mee om de stoepa. Na ons rondje gaan we terug naar de auto en terug naar het hotel.
Bij het hotel gaan we om 2 uur eten en bestellen een tomaat en kaas sandwich. Je krijgt vier sandwiches per persoon, beetje veel, maar wel lekker. Het is alleen best koud in het restaurant omdat de airco gewoon veel te koud staat ingesteld.
Na de lunch doen we niet zo veel meer. We rusten wat uit, doen de was en kijken naar de samenvatting van de olympische spelen van gisteren.
Gisteren was het avondeten voor ons te heet. Op de kamer ligt de menukaart en daar staat o.a. champignonsoep in. Janneke had gisteren ook gezegd dat er champignonsoep op de kaart staat i.p.v. die enorme hete soep van het buffet. De ober had gisteren belooft dat we champignonsoep zouden krijgen en had ons er tijdens de lunch nog aan herinnerd. Toen we binnen kwamen, kwam de ober naar ons toe en zei ”Neem alvast wat salade en zorg ik dat de champignonsoep wordt gemaakt”. Het was Janneke helemaal niet speciaal om de champignonsoep te doen, maar ze bedoelde het meer als voorbeeld. Toen onze soep eindelijk arriveerde konden wij genieten van hele hete champignonsoep gemaakt van water en champignonpoeder. Sri Lankanen kennen het natuurlijk ook niet.
Er zaten nu veel meer Europeanen in het restaurant en dat was te merken aan het buffet. Ze hadden nu aardappelkroketten, gewone fried rice en pasta carbonara. Janneke wilde eigenlijk de kaart, maar die kwamen ze maar niet brengen. Toen we bleven wachten kwam de ober naar ons toe en vroeg of we niet bij het buffet wilde kijken, want het was echt niet “spicy”. Hij liep ook mee en zei welke dingen we wel en welke we vooral niet moesten nemen. We eindigden beide met een bord voor pasta carbonara, best lekker, maar wel met te grote stukken ui erin. Bijna goed.