Vandaag gaan we voor eerst een tocht maken die we niet terug hoeven te doen. We gaan met een busje de bergen in en lopen via het park terug naar het hotel. De groep is wat uitgedund, dus om 7.30 zitten we met z’n zevenen in het busje. We stappen uit bij een leuk pension waar de president van Argentinië wel eens komt. Het begin van het pad is niet zo moeilijk en als we een klein stroompje zijn overgestoken stoppen we even. Het blijkt dat Leonie erg achter loopt, haar enkel doet te veel pijn om door te lopen, dus wisselen Jantien en Leonie wat spullen uit en gaat de groep verder zonder Leonie. Leonie loopt terug naar het pension voor een lift. Terug lopen via de weg is namelijk ook niet alles, want het is 17 kilometer lopen. Dus bus zou om 10.00 uur gaan maar dat vinden de mensen in het pension te lang wachten, dus wordt er een andere lift geregeld. Iedereen vindt dat Leonie naar het ziekenhuis moet, dus wordt ze daar afgezet. Terwijl haar chauffeuse haar aanmeld gaat Leonie zitten, als niemand haar in de gaten heeft loopt ze het ziekenhuis uit naar het hotel twee straten verder. Ze vroeg nog wat ijs bij de receptie en gaat op bed liggen.
Jantien sjokt op dat moment achter de groep aan. De hele vakantie is al duidelijk dat het wandeltempo van Jantien op vlak terrein redelijk hoog ligt, maar zodra ze moet klimmen of dalen het een stuk langzamer gaat en dit stuk ging gestaag omhoog. Vandaag is het ook de enige dag met Patagonisch weer, volgens de gids, die we meemaken. Het is een beetje uitproberen wat je precies aan moet trekken. Alleen een shirt is te koud en een jas is te warm omdat die winddicht is, uiteindelijk werkt een trui het beste. Na ongeveer 2 uur komen we aan de voet van een klim. Daar zaten al twee andere van onze groep te wachten, zij zijn vanaf het hotel begonnen en lopen dus heen en weer. Na een vroeg lunch, het was nog geen 11 uur, gaan er 4 beginnen aan de klim, de anderen, waaronder Jantien besluiten naar het hotel te lopen.
Na anderhalf uur lopen komen we aan bij een meer waar de rest van de lunch gegeten wordt. Na een korte rustpauze begint Jantien aan de terugweg, de rest blijft nog even zitten. Op weg naar het hotel komt Jantien nog wat andere mensen van de groep tegen, zij hebben voor een rustig wandeldagje gekozen en een wandeling naar het meer en terug. Omdat Jantien het gisteren na de wandeling erg druk gehad heeft, heeft ze niet echt uit kunnen rusten, dus haar voeten en benen deden nog zeer na gisteren. Hiervoor werkt maar 1 medicijn en dat is muziek hard aan en lopen en zo is Jantien ook terug gelopen. Blik op oneindig, af en toe eens naar het uitzicht kijken, maar vooral lopen. In 50 minuten was Jantien beneden, wat behoorlijk snel is zeker voor Jantien die altijd langzaam daalt. Helaas eindigt het pad aan de andere kant van het dorp en moet je nog een kwartier lopen naar het hotel.
Met de mp3 speler nog steeds aan loopt Jantien langs het internetcafé, waar Leonie zit. Na 5 keer roepen hoort ze Leonie pas. Leonie is aan het msn-nen met thuis en tegelijk de web-log aan het bijwerken. Toen Leonie klaar was met internetten en Jantien haar schoenen had gewisseld zijn we in het cafeetje tegenover even wat gaan drinken. Jantien bestelde warme chocolade melk waar geen suiker in bleek te zitten. Leonie bestelde mate, de traditionele drank hier. Het is een soort thee gemaakt van cocabladeren. Ze zeggen dat je er high van wordt, maar aan Leonie was niets te merken. Mate wordt gedronken in een kalebas met een speciaal rietje. In de kalebas wordt de mate gedaan en je moet er steeds water bijschenken. In principe is het zo dat je de kalbas leeg drinkt en weer vult en hem dan doorgeeft aan de volgende. Jantien vond het echter niet lekker dus heeft Leonie een hele fluitketel mate gedronken. Omdat we in Argentinië zijn en dat bekend staat om zijn chocolade hebben we er een stuk chocoladetaart bij genomen. Het stuk was zo groot dat we het met z’n tweeën niet eens op kregen. Na de mate zijn we in de plaatselijke winkels opzoek gegaan naar mooie kalebassen om mee naar huis te nemen, maar die konden we helaas niet vinden.
’s Avonds zijn we met z’n zessen gaan eten in het restaurant wat gisteren vol zat. Eigenlijk wilde de meerderheid naar het restaurant van gisteren, maar Arjan en Martin wilde patat en dat hadden ze daar niet, uiteindelijk zat de een aan de pizza en de ander aan de pasta.