Om 9.00 uur gingen de supermarktjes open, dus kon iedereen snel z’n lunch kopen en om 9.30 gingen we op weg voor onze eerste wandeltocht in Argentinië. In het Nationale park is het verplicht voor commerciële groepen om een lokale gids mee te nemen, bij meer dan 10 personen moet je er zelfs twee hebben. Dus wij gingen onder leiding van twee gidsen op weg. Als je aan het lopen bent blijkt dat Argentinië alles toch een stuk beter georganiseerd heeft. Er stonden duidelijke bordjes langs de paden, terwijl er in Chili vaak alleen een pijl stond, als ie er al stond. Al snel viel de groep uit een in drie stukken. Voorop liepen 8 mensen waaronder Leonie achter de eerste gids aan, dan kreeg je Boris en Jantien en dan kreeg een tijd niets en achter aan liepen Koos en Johanna met een gids. Bij de eerste stop kwam alles weer bij elkaar. Het stuk erna was relatief vlak, dus hoefde Jantien eindelijk niet achteraan te lopen en liep ze zelfs vooraan met o.a. Leonie. Soms kwamen er wat paarden langs, soms als bagagevervoer en soms met toeristen erop. De paarden mogen dit jaar nog in het park over de paden lopen, maar volgend jaar niet meer. Ze maken namelijk te veel kapot. Na zo’n 3 1/2 uur kwamen we bij een meer. Aan de overkant van het meer zag je een gletsjer. Het was zo’n mooi plaatje dat het een schilderij leek. Op deze plek hebben we in de zon geluncht. Iedereen maakte van een paar stenen een lekker zitje en genoot in het zonnetje van de lunch.

Voor we weer terug gingen lopen werd er nog een groepsfoto gemaakt. Een veel betere plaats kon je eigenlijk niet vinden. Terug liepen we een iets andere route. Ook nu weer viel de groep behoorlijk uiteen. Jantien liep bij de voorste 5 en Leonie zat vast achter een langzame wandelgroep. Die groep was echter zo groot dat je ze niet kon passeren op het smalle pad. Toen die groep eindelijk pauze hield op dezelfde plek als waar de Jantien en de anderen ook zaten wilden Leonie eigenlijk in een keer doorlopen, zodat ze zeker niet weer achter die groep kwam. Ze is toch even gaan zitten en toen die grote groep aanstalten maakte om weg te gaan stonden onze groep massaal op om eerder te vertrekken. Leonie was zo blij dat ze nu door kon lopen dat ze iets te enthousiast de berg afhuppelde. Dit ging helaas niet goed en ze gleed weg, waardoor ze haar enkel verstuikte. Na een snelle observatie liep iedereen door en bleef Boris bij Leonie. Hij is met haar naar beneden gelopen. Als ze moesten dalen moest Leonie haar rugzak afgeven, zodat ze geen last zou hebben van dat extra gewicht.

Als je bij het hotel aan kwam zat Anna daar met een zak met Argentijnse chocolade, heerlijk. Iedereen zat lekker in het zonnetje bij te komen. Toen Leonie aankwam werd er direct ijs gehaald voor haar enkel. Jantien kreeg ook een blokje voor haar knie. Leonie is toen op haar bed gaan liggen om de enkel te laten rusten. Jantien had het toen even druk. Na het douchen moest er eerst lunch voor morgen gekocht worden en daarna moest ik het thuisfront even over onze belevenissen vertellen via internet. Via de ijssalon is Jantien naar Leonie gelopen om een van de twee ijsjes af te geven. Ze hebben hier namelijk heerlijk schepijs. Nadat het ijsje op was ging Jantien naar Fitz Roy Expeditions om een wandeling op de gletsjer te bespreken. Leonie had zoiets al eens in Canada gedaan, dus die hoefde niet. Tien minuten voor etenstijd was alles geregeld.

Het restaurant waar we wilde eten zat vol, dus moesten we iets anders verzinnen. We kwamen in een restaurant terecht met geweldig eten en waardeloze stoelen. In de reisboekjes stond dat ze hier een Nederlandse kok hadden en dat was te merken. Er was meer balans tussen vlees en groente. Dit is een van de beste restaurants tot nu toe.