Vanochtend moeten we vroeg op, want op 7 uur vertrekken we richting de leeuwenrots. Eigenlijk zouden we pas om 8 uur gaan, maar Chami is door de gidsen gewaarschuwd dat het dan snel heel druk wordt en dat je op de trappen in de rij komt te staan. Dus 7 uur. Het ontbijt is pas vanaf 7 uur, dus hebben we gisteren geregeld wat we een ontbijtbox mee krijgen. Deze box is goed gevuld met 4 kaassandwiches, chocoladecakeje, mini croissant, 2 banaantjes, een appel, een sinaasappel en een flesje water.
Na een half uur rijden zijn we er. Er zijn al veel mensen en de auto’s en busjes rijden af en aan om mensen af te leveren. Ben benieuwd hoe druk het is. Janneke gaat niet mee, maar blijft in de auto met Chami. Jantien gaat met haar eigen gids omhoog. Om 7.40 lopen we het terrein op. We komen eerst langs restanten van oude tuinen. Aan het eind van de weg zien we de rots al voor ons. Het is eigenlijk een hele grote kei in een vlak landschap.
Als Jantien de gids goed begrepen heeft, was er in de 5e eeuw een koning met twee zonen, een van de koningin en een van een andere vrouw. De bastaardzoon wilde land en/of macht van de koning, maar die wilde dat niet geven. De bastaardzoon heeft toen zijn vader maar vermoord. De onderdanen waren hier niet blij mee en de bastaardzoon was gedwongen een nieuw paleis te bouwen. Dat deed hij toen bovenop een rots. Er zijn twee rotsen die een beetje op dieren lijken, de olifantenrots en de cobrarots genaamd. De leeuwenrots is door mensen gemaakt. Nu zijn alleen nog de klauwen over, maar vroeger begon het laatste stuk van de trap door de mond van de leeuw. Na zijn dood is het nog eeuwen gebruikt als klooster, maar uiteindelijk verlaten.
Het is druk omhoog, maar best te doen. We hoeven nu te wachten bij de kaartcontrole en dat was het doel. Onderweg kan je met een wenteltrap even een stuk omhoog om in een grot hele mooie fresco’s te zien. Helaas mag je er geen foto’s van maken. Waarschijnlijk omdat ze bang zijn dat mensen dan gaan fitsen en dat is natuurlijk heel slecht voor fresco’s.
De gids had het steeds over 10800 treden, maar toen we bij de trap met de leeuwenklauwen kwamen zei hij dat we al 900 treden hadden gehad, maar nog 300 te gaan hadden. Volgens mij is rekenen niet de sterkste kant van de gids.
De gids blijft hier wachten en Jantien begint aan de klim naar de top. Het is een ijzeren trap waar men zowel omhoog als omlaag moet. Je volgt dus gewoon het tempo van je voorganger. Helaas liep voor Jantien een vrouw met hoogtevrees en zich vastklampend aan de leuning, deed ze twee stappen per minuut. Dit zag een gids ook en die snelde even langs iedereen heen en hielp de vrouw over een moeilijk stuk heen en toen ging het wel.
Om 8.40, een uur nadat we begonnen waren, is Jantien boven. Er zijn alleen nog funderingen van bakstenen te zien. Heel veel bakstenen. Het waait nogal en je moet goed opletten dat je pet of hoed niet wegwaait. Het is best lekker van temperatuur vanwege de wind, want de werkelijk temperatuur is toch echt al 30+.
Na 40 minuten houdt Jantien het voor gezien en begint aan de weg naar beneden. De trappen met leuningen gaan prima, maar de stenen trappen zonder zijn best verraderlijk, vooral omdat er zoveel zand op ligt. Bijna beneden wordt Jantien opgewacht door een verkoper die ze op de weg omhoog ook al had gezien. Hij verkoopt houten kistjes, die je met een truc open krijgt. We zijn via een andere weg naar beneden gekomen dan omhoog, dus hij stond echt op ons te wachten. Jantien heeft echter geen geld, want ze is alleen met pet, water, wat kleingeld en fototoestel naar boven gegaan. De verkoper vindt het prima als Jantien de gids betaalt als ze bij de auto is. Dat doet ze dan maar. Ze heeft al een verzameling van die kistjes uit allerlei landen en dan is het eerste souvenir voor Jantien ook binnen. Voor de rest van de familie hebben we al wat.
Op weg naar de auto koopt Jantien nog twee ijsjes. Helaas zijn de aardbeien uitverkocht, dus kiest ze een roze ijsje uit. Moet kunnen, toch? Dat blijkt lychee-ijs te zijn. Apart, maar zeker lekker.
Het is nu anderhalf uur rijden naar Polonnaruwa, de 2e oude koningsstad. Anuradhapura is vaak veroverd en om die reden zijn er koningen geweest die een nieuwe stad hebben gesticht, Polonnaruwa. Uit de omschrijving lijkt het een kleiner aftreksel van Anuradhapura te zijn, maar dat is zeker niet zo. Er staat hier veel meer overeind en er zijn ook hele mooie rots Boeddha’s te vinden. Het is echt heel mooi. We kopen hier nog meer souvenirs. Helaas is het zo dat als een verkoper ziet dat je wat koopt, je direct alle anderen op je af krijgt.
  
Om drie uur rijden we terug, moe! We besluiten niet te gaan lunchen, want we hebben nog genoeg over van onze ontbijtbox. Om half vier komen we terug bij het hotel. Nou ja hotel. Het is een groot complex met allemaal grote huizen. Op de begane grond is een kamer en op de bovenverdieping nog een. Het zijn echt hele grote kamers en de badkamer is enorm. De douche is groot genoeg voor vier zonder dat je elkaar in de weg loopt.
Janneke gaat om vijf uur naar haar afspraak voor haar massage. Daar aangekomen kijken ze haar aan met een blik, “wat doet zij hier”. Er loopt iemand naar de receptie en dan blijkt het gewoon te kloppen.