Vandaag gaan we een dagtocht doen, dat betekent dat alles wat je heen loopt ook weer terug moet. De top schijnt heel mooi te zijn, maar voor bijna iedereen van onze groep onhaalbaar. Je moet dan in hoog tempo de berg op en af om alles in 1o uur te doen. We gaan namelijk om half zeven weer met de catamaran. Leonie loopt lekker met de groep mee en Jantien gelooft het wel en loopt er een heel stuk achteraan. Toen Jantien bovenaan een beklimming kwam bleek dat de reisleider een aanmoediging voor haar in het zand had geschreven. Er stond een hele grote 🙂 en “JT HUP”.
40 minuten later dan de rest kwam Jantien bij Camp Italiano. Bij Camp Italiano zaten twee anderen van de groep heerlijk bij een riviertje met een boek op schoot, dat leek Jantien ook wel wat en die is er naast gaan zitten.

Leonie is verder doorgelopen en heeft daardoor ook meer geklommen. Na een uur of zo kwam ze ook bij het riviertje aan. Leonie is toen ook met haar voeten in het ijskoude water gaan zitten. Jantien had toen genoeg gezeten en is terug gewandeld. Toen het hostel in zicht kwam had Leonie Jantien bijna ingehaald.

Toen was het wachten op half zeven. In de schaduw zag iedereen een beetje uit te hijgen. Na de catamaran werden we opgehaald door Katja, onze chauffeuse. Alle spullen gingen in de aanhanger en wij in het minibusjes wat precies het juiste aantal stoelen had. Tijdens de rit bleek dat Katja misschien wel de papieren had, maar niet de vaardigheid. Ze reed heel vaak in z’n drie de berg op en af. Op een redelijk steile helling kwamen we een tegenligger tegen en moest ze terugschakelen. Dat ging dus niet goed, het busje kwam niet meer vooruit en sloeg af. Je moet dan het busje iets laten terugzakken en dan kan je weer rijden. Ze probeerde dit een aantal keer, maar had ‘m niet in z’n 1 staan, dus lukte het niet. We moesten met z’n allen achterin gaan staan om goed druk op de achteras te kregen, maar dat lukte ook niet, na de zoveelste poging schaarde de aanhanger bijna en toen wilde iedereen eruit. De tegenligger en iemand die achter ons reed kwam ons helpen. De twee mannen hadden binnen 5 minuten de bus met aanhanger weer recht en we konden verder, deze man wist wel hoe je moest schakelen. De rest van de rit heeft de hele bus Katja vertelt in welke versnelling die moest staan. Ze wist niet dat je moet dalen in dezelfde versnelling als dat je stijgt. Toen we bij het begin van het park waren rook je de banden, die stonken verschrikkelijk van al het remmen.

Nu moesten we wachten op een busje van de hostel, want je moet een hele smalle brug over die Katja niet over durfde. Na ruim een half uur kwam er een busje met chauffeur met ervaring. Iedereen zat direct op z’n gemak.

Om half tien gingen we pas eten. We kregen smakeloze lauwe lasagne die je erg makkelijk naar binnen schoof. In het donker probeerde iedereen zijn slaapplaats klaar te maken, de lichten konden namelijk niet meer aan, het was te laat.