We hebben vanochtend alle tijd, want Chami komt pas om 11 uur. Twee dagen geleden was het nog onzeker of we wel met de trein konden, want onze tickets waren er niet toen we ze op kwamen halen. Chami heeft toen het reisbureau gebeld en die zouden het regelen. Gisterenavond kregen we een sms van Chami dat het gelukt was en dat hij ons om 11 uur kwam halen.
Onze tassen gaan met Chami mee met de auto en wij gaan met alleen handbagage met de trein. Zodra we instappen zegt Chami dat hij nog iets voor ons heeft. Hij weet namelijk dat Jantien nog een wiskundeboek in het Singalees wilde en dat heeft hij voor haar gekocht. Super aardig. Nu heeft ze er wel twee, maar ze geeft er gewoon een aan haar vader.
We hadden verwacht dat we vanaf het station van Kandy zouden gaan, maar we rijden verder, namelijk naar Peradeniya. Kandy ligt op een zijspoor en lang niet alle treinen komen daar langs. We komen om 11.25 aan op het station. Onze trein gaat pas over een uur, maar Chami wilde geen risico nemen in het geval het verkeer tegen zit.
Het is een heel leuk stationnetje met het originele stationsgebouwtje aan de andere kant van het spoor. Het spoor is door de Britten aangelegd om de thee uit het gebergte naar de enige haven, Colombo, te transporteren. Momenteel wordt er ook aan het spoor gewerkt. Er zijn een hele hoop mannen op het spoor aan het hameren en zagen. Als er een trein komt doen ze even een stapje opzij. De treinen rijden hier ook niet hard gelukkig. Later zien we bordjes langs het spoor die 15 km/uur of zelf 8 km/uur aangeven.
Chami had al gezegd dat de treinen in Sri Lanka niet zo op tijd rijden en dat geldt ook voor onze trein. Ondertussen is het station volgelopen met toeristen. Als je in Sri Lanka bent hoort het erbij om dit stuk met de trein te doen. Ruim een uur later dan gepland komt onze trein het station binnenrijden. De trein is ontzettend lang en alleen het laatste stuk van de trein staat in het station. Wij moeten voorin zijn, in de tweede wagon. Chami loopt vooruit en wij doen ons best om erachter aan te komen. Janneke heeft er helemaal moeite mee. Ze wordt aan alle kanten opzij geduwd en ze loopt momenteel niet zo soepel. Gelukkig wordt het steeds rustiger naarmate we het begin van de trein naderen.
We zitten duidelijk in de 1e klas. Er is ook een 2e en 3e klas. We hebben aangewezen stoelen, 2A en 2B, dus vooraan, lekker onder de airco. Er is een airco aan het begin en aan het eind van de wagon en het hele plafond is verder voorzien van draaiende ventilatoren. Gedurende de reis zie je steeds meer mensen hun vest of trui aan trekken.
Kwart voor twee vertrekken we, een uur en 20 minuten later dan gepland. De trein komt met horten en stoten op gang. Het is echt een boemeltreintje dan langzaam de berg op worstelt. We zijn net onderweg als we allemaal een flesje water en een vochtig doekje krijgen aangeboden. Iets later krijgen we ook eten aangeboden. We zeggen dat we niets bestelt hebben, maar blijkbaar is het inclusief. Het is uiteraard wel heet, maar er is ook een hoop witte rijst om het een beetje te matigen. We zijn er wel verbaasd over, want Chami had nog gevraagd of we wel eten bij ons hadden, want dat zou er niet zijn op de trein. We denken nu dat we luxere tickets hebben gekregen van het reisbureau dan de bedoeling was, waarschijnlijk omdat de rest al vol was.
De trein schokt zo erg dat het niet aan te raden is om iets te gaan lezen, want iedereen wordt daar wel wagenziek van. Gelukkig is het uitzicht erg mooi. Wel een nadeel is dat we aan de linkerkant van de trein zitten en daar is vaak de berghelling. De mooie uitzichten zijn aan de rechterkant te zien.
Na twee uur begint het te regenen en ineens voelt Jantien nattigheid. Het raam lekt en niet zo’n beetje ook. Als ze dat aangeeft wordt ze op een andere stoel gezet. Deze stoel was echter in het begin verlaten omdat de zitting los is. De man maakt de zitting en Jantien kan er zitten. Nu zit ze wel rechts, alleen nu zijn er teveel waterdruppels op het raam om een mooie foto te maken. Het uitzicht is wel zoals belooft, veel, heel veel theeplantages.
We krijgen ook nog een kop koffie of thee aangeboden. Het is zeker een luxe treinreis, alleen de wagon is wat versleten.
Na ruim 3,5 uur komen we aan in Nanu-Oya. Hier staat Chami al op ons te wachten. Hij was er al ruim een half uur. We lopen naar de auto, want we moeten nog zo’n 8 kilometer. Het is een stuk koeler dan in Kandy, maar we zitten ook op 1800 meter hoogte. Op weg naar Nuwara Eliya zien we ineens “Edinburgh” met grote witte letters in het landschap staat. Dit blijkt de naam van de plantage te zijn, dat zijn hier bijna allemaal Britse namen.
Nuwara Eliya wordt ook wel klein Engeland genoemd, omdat de stad door de Engelsen is gesticht en veel koloniale gebouwen heeft. Ook heeft het ook een echt Engels klimaat, regen en niet te warm.
Elke keer als we aankomen in een hotel krijgen we een glas verse fruitsap, hier krijgen we heel toepasselijk, thee. Al we de kamer zien, zijn we net in Engeland. Wat een verschrikkelijk lelijk tapijt. We hebben ook een kachel hier in plaats van een airco. We zijn van de Britse grandeur van het koloniale hotel in Kandy beland in Engelse kneuterigheid met bijpassend tapijt.
Om acht uur gaan we eten. Het is eigenlijk een te kleine zaal voor het aantal gasten. Alles staat wel erg dicht op elkaar. Gezien de entourage verwachten we wel “shepherd’s pie”, maar helaas. Ze hebben wel een poging gedaan voor Europese gerechten, zoals pasta en rundvleesstoofpot. Dit is echter helaas niet gelukt. Toch iets te veel aan de kruiden gezeten.