Vanochtend moesten we om 7.30 uur de bus hebben en de bus halte is 5 minuten lopen. Dus moesten we om 7.00 verzamelen voor de hostel om dan met z’n allen om 7.15 te vertrekken. Iedereen vond dit een beetje gek, maar tussen 7.00 en 7.15 stond iedereen met zijn tas klaar om 5 minuten te lopen. Toen de bus kwam mocht iedereen zelf een plekje uitzoeken, maar omdat we de eerste waren zat de hele groep bij elkaar. Toen de bus ging rijden bleek dat we eerst heel Punta Natales rond moesten om elke 5 minuten mensen op te pikken, we hadden dus ook bij ons hostel kunnen opstappen, al hadden we dan waarschijnlijk niet bij elkaar gezeten.
De busrit was niets bijzonders maar de wc in de bus wel. Andere reisgenoten kwamen al enthousiast van de wc, dus toen Jantien moest was ze benieuwd. De wc bevond zich achter in de bus en dat is toch het deel wat het meest hobbelt, zeker op de kiezelwegen waar we overheen reden. Asfaltwegen zie je hier heel weinig. De wc had gelukkig veel handsteunen om je aan vast te houden. De wc-bril zat met een veer aan de zijkant vast en is alleen naar beneden te krijgen door erop te gaan zitten. Het “er boven hangen” is dus geen optie aangezien je dan echt door het hele hokje geslingerd wordt. Gelukkig was het een schone bril, maar dan nog was het erg moeilijk om niet van die wc af te vallen vanwege het vele gehobbel. De reisgenoten hadden gelijk, de wc in de bus is een hele ervaring.
Om 11.45 arriveerden we bij Torres del Paine, een nationaal park van Chili. Iedereen moest hier de bus uit om lopend het park te betreden en 5 meter verder de bus weer in de stappen. Na een kwartiertje kwamen we bij de boot aan, maar die zou pas om 13.00 vertrekken. Dus gingen een aantal mensen waaronder Jantien een stukje lopen naar een waterval. De waterval was behoorlijk groot, maar ook ruim 20 minuten lopen, dus toen Jantien er was kon ze direct weer omkeren.
Op de catamaran hebben we de spullen voor de zoveelste keer opnieuw gepakt omdat we vanmiddag met dagrugzak naar een herberg moeten lopen. De rest van de bagage kunnen we bij de herberg bij de boot achter laten.
Om half twee uur gingen we lopen opzoek naar een mooi plekje voor de lunch. Na ongeveer 20 minuten vonden een aantal een goed plekje en gingen we picknicken. Na het eten liepen we verder. Het is een tocht van 11 km die je zonder lange stops in 3,5 uur moet kunnen lopen. Onderweg werden condors gezien en op den duur had je een fantastisch uitzicht op de gletsjer. Het was echter goed warm om te lopen en je moest steeds goed opletten waar je je voeten zet. Niet dat het pad zo slecht is, maar je valt zo over een steen of wortel. Om kwart over zes was Leonie bij de herberg waar Jantien een kwartier later arriveerde. Helaas had Leonie blaren gekregen en was blij dat ze haar schoenen uit kon doen.
De matrassen op de slaapzalen waren al vaak gebruikt want ze hadden allemaal een kuil in het midden. De bedden werden snel verdeeld en er werd massaal naar de douche gerend. De douche was een klein straaltje wat afwisselend ijskoud of kokend heet werd. ’s Avonds werd er een kampmaaltijd geserveerd, namelijk goed gevulde soep, barbecue met blik groente en fruit uit blik als toetjes. Na deze maaltijd hebben we nog even wat gelezen en toen waren we blij dat we naar bed mochten. Toen de zon onderging werd Leonie echter nog uit bed gehaald door Boris want ze wilde de zonsondergang fotograferen, wat trouwens goed gelukt is.