Vanochtend om 6 uur ging de wekker. We moesten namelijk alles nog inpakken. We hadden gisteren de tas van Jantien terug gekregen, maar daar zitten natuurlijk alleen souvenirs en extra kleding. Alle belangrijke spullen zaten bij Janneke. Het moest weer een beetje eerlijker verdeeld worden. Om 7 uur zijn we gaan ontbijten om daarna weer verder in te pakken. De bedoeling was om om 8 uur weg te gaan, maar het wordt een kwartier later. Gisteren hebben met wat moeite ansichtkaarten gekocht op Rambuttri Road. Ze hadden echter geen postzegels en de receptie kon ons ook niet verder helpen. Bij het uitchecken toch nog eens aan de receptie gevraagd en we krijgen als antwoord “Geen probleem, een verdieping lager (bij de uitgang) aan de conciërges afgeven”. Apart dat niet iedereen die daar werkt dat weet. Het gaat ook heel makkelijk, 20 baht per kaart afrekenen en zij zorgen dat ze op de post gaan.
We gaan nu via de airport link naar het vliegveld en niet met een taxi. De airport link (gewoon een metro) is goedkoper en heeft geen last van alle files. Het station in een kleine 10 minuten lopen, een straat uit. Als we het hotel verlaten komt er ook een tuktuk aan. Even informeren of hij ons die 200 meter naar het station wil brengen. Hij begint bij 80 baht, maar we komen uit op 40 (iets meer dan 1 euro). Daar gaan we niet moeilijk voor doen. Met de roltrap omhoog en dan komen we een security check tegen. We mogen gewoon doorlopen, ondanks dat het poortje natuurlijk afgaat op onze bagage. We kopen een muntje (40 baht pp) en gaan met de lift nog een verdieping hoger. De metro komt er snel aan en we stappen in. Er is alleen bij de stoelen eigenlijk geen ruimte voor de bagage, dus Jantien blijft in het staangedeelte bij de bagage en Janneke gaat zitten. In een half uur zijn we op het vliegveld.
Jantien gaat in de rij staan voor ouderen en gehandicapten. Direct komt er een mevrouw vragen of we business class vliegen, “Nee, maar mijn moeder heeft assistentie nodig”. Dan mogen we blijven staan en wordt de rolstoel, die we dit keer van tevoren hebben geregeld, gehaald. We gaan zo door alle checks en lopen in een keer door naar het vliegtuig. We vliegen met een 747-700 van China Airlines, de nationale maatschappij van Taiwan. Alles gaat heel soepel en we zitten in het midden van het toestel. We hebben 4 stoelen voor ons tweeën. We zouden om 11.15 vliegen, maar ook dat wordt een kwartiertje later.
De vlucht gaat zonder bijzonderheden voorbij. Om 16.00 landen we in Taipei. Bij het uitstappen staat er weer iemand klaar met een rolstoel en die loodst ons door het vliegveld heen. We hadden nog 2000 baht (ca. 53 euro) over, we hadden iets te ruim gerekend, en die wisselen we om in Taiwanese dollars. Jantien haar koffer komt direct en die Janneke volgt er snel achteraan.
Het is wel te merken dat je in een ander land bent. Als we naar de wc gaan zijn de wasbakken zelfs voor Jantien aan de lage kant en dat zegt veel met haar 162 cm. Er staat ook een bord met plattegrond bij de wc naar andere wc’s in het geval van “peak hours”. De man van 333travel noemde Taiwan net als China, maar dan georganiseerd. Dat laatste klopt. Het heeft hier en daar ook veel van Japan weg. Zo zijn er wc’s met een kinderzitje in het hokje en de wc in het hotel heeft een heel bedieningspanel.
Er staat zoals afgesproken iemand ons met een bordje op te wachten. Die man belt weer een chauffeur en zo kunnen we op weg naar het hotel.
17.20 zijn we in het hotel. De mevrouw bij de receptie zei dat we een upgrade hebben gehad en dat is ook zo. De kamer is groooot. Er is een bankje met twee fauteuils, een bureau, nog een zitje er uiteraard twee bedden. Het hotel ligt tegenover een Carrefour. Ben je de halve wereld over, kan je nog je Franse spullen kopen.
Jantien gaat eens bij de Carrefour kijken en op zoek naar een pinautomaat. Bij de Carrefour zitten ook veel restaurants, dus daar kunnen we zo wel eten. In de Carrefour vindt Jantien ook een van de twee speelgoedpoppetjes die ze van Leonie mee moest nemen. We hebben nu veruit het meeste voor Leonie gekocht. We missen nog 1 ding van haar boodschappenlijstje.
Jantien gaat Janneke ophalen en we eindigen bij de “Olé paella”, echt Taiwanees maar niet heus. We nemen rijst gratin en risotto en het smaakt heerlijk. Als we afrekenen moeten we 450 plus 10% is 495 TWD (ca. 15 euro) betalen. We betalen met 500 en hoeven die laatste 5 TWD niet terug. Maar de serveerster wil ons perse die 5 TWD teruggeven, extra fooi willen ze blijkbaar niet.