De wekker gaat om half zeven. We hebben allebei niet echt goed geslapen. De kamer is prachtig, maar de airco krijgt de grote kamer niet gekoeld en daarom is het helaas plakkerig warm. Ook heeft de airco een blauw lichtje dat, als de rest uit is, de hele kamer in blauw licht hult.
We hebben besloten om de aankopen die we in Thailand hebben gedaan hier in het hotel te laten. We stoppen alles wat we niet nodig hebben de komende week in de flightbag van Janneke. Het ontbijt is heel Aziatisch. Je kan er een volledige avondmaaltijd krijgen. Gelukkig zijn er nog vier witte boterhammen die we toasten. Met boter en jam is dit ook een prima ontbijt. Het gekookte ei is niet zo’n succes. We denken dat het ei veel te lang gekookt heeft. De rand van het eigeel is zwart, maar de rest is meer groen dan geel. Het eiwit is ook niet wit meer. Volgende keer maar geen ei.
Om kwart over 8 worden we in de receptie opgewacht door JuRie. Met haar heeft Jantien de toer via email geregeld. Zij brengt ons naar het station. Hier nemen we de hogesnelheidstrein van Taipei in het Noorden, naar Zuoying / Kaohsiung in het Zuiden. De trein doet daar naar 2 uur over.
Het is ochtendspits als we op weg gaan en er zijn heel heel heel veel scooters op de weg, meer dan auto’s. We geven aan dat de elektrische fiets hier misschien een uitkomst zou zijn en JuRie vertelt dat de regering allerlei regelingen heeft om het fietsen, al dan niet elektrisch, aan te moedigen.
JuRie loopt met ons mee op het station tot we door de poortjes moeten. We hebben gereserveerde plaatsen, dus we hoeven niet te dringen. De rails en het perron zijn gescheiden door een glazen hek met verschillende poorten. Bij een poort staat welke wagon en welke stoelrijen daar in de rij moeten staan. Er staat zelfs op de grond met lijnen aangegeven waar de rij moet staan. Iedereen houdt zich hier ook aan. Nou ja, behalve wij. Als we door hebben waar we moeten staan komt een meneer vragen waar we moeten zijn. We laten de kaartjes zien en hij zegt dat we goed staan. We staan namelijk bij de juiste poort, maar naast de rij. Als we in de rij willen staan, zegt hij dat we gewoon moeten blijven staan. We staan daar natuurlijk met al onze bagage. Als de trein aan komt rijden mogen we van de mensen in de rij gewoon inschuiven. Aan het begin van de wagon is ruimte voor de bagage. We zetten onze tassen neer en lopen verder de wagon in. De man van daarnet wijst al waar onze plaatsen zijn. Als we zitten komt hij zelfs nog even vragen waar we eruit moeten, zodat we niet onze bestemming missen. We moeten echter tot het einde van de lijn, dus dat komt goed.
In de trein is een rij van drie stoelen naast elkaar en een rij van twee stoelen. We zitten op een rij met twee stoelen naast elkaar. De stoelen kunnen nog best een stuk naar achter als je wilt slapen en de beenruimte is enorm. Dit komt omdat je altijd vooruit rijdt in dit soort treinen. Bij het eindstation komt er een medewerker en die kan met behulp van een voetpedaal de rij van twee of van drie stoelen in een beweging een halve draai laten maken. Om die draai mogelijk te maken moet er genoeg ruimte zijn en vandaar de beenruimte.
De treinreis gaat heel voorspoedig en in 2 uur komen we netjes om 11 uur aan. We gaan naar boven naar de stationshal en zien twee mensen met bordjes in hun handen, maar daar staat iets in het Chinees op. Als we dichter bij de uitgang komen zien we ineens een man reageren en onze kant op lopen en een papier pakken. We zullen wel niet zo moeilijk te vinden zijn. We zijn de enige westerlingen in de hal op dat moment. Onze gids stelt zich voor als Jett en we lopen naar de auto. Het is een mooie auto met getinte ramen wat heel handig is bij die felle zon, een Toyota Camri hybrid.
We rijden eerst naar het Britse consulaat. Dat is tussen 1876 en 1879 gebouwd. Het voornaamste doel was om belasting te kunnen heffen op de goederen die de schepen die haven van Takow (Kaohsiung) aandeden meebrachten. Eerst was het op een schip, toen huurde ze een gebouw en later hebben ze het zelf gebouwd. Op de heuvel ligt het huis van de consul en onderaan de heuvel het administratie gebouw, deze gebouwen zijn verbonden met een speciaal daarvoor aangelegde trap. Het heeft dienst gedaan als Brits consulaat tot 1895 tot de Japanners de baas werden in Taiwan.
Je kan beneden je auto parkeren en moet dan zelf naar boven lopen. Jett parkeert de auto en loopt vooruit. Als hij terugkomt moeten we de auto weer in. Hij heeft geregeld dat we met de auto naar boven kunnen. Hij moet dan wel een donatie doen aan de tempel daar. Aangezien we er toch zijn legt Jett uit hoe de Taiwanezen Boeddha vereren in de tempel. De poort van de tempel is heel kleurrijk beschilderd met draken en mensen. De tempel zelf is wat ingetogener.
Hierna lopen we door naar het huis van de consul. Het gebouw ziet er mooi uit, maar er is binnen niet zo veel te zien. Hetzelfde geldt voor het kantoor. Ze hebben wel vier scenes met poppen nagebouwd. Om naar het kantoor te komen neemt Jantien de trap en Janneke gaat weer met de auto.
Het is heel warm en benauwd. We komen natuurlijk uit Thailand, waar het ook warm was, maar hier is het toch een paar graden warmer, zo’n 35 tot 37 graden. Daarnaast is het ook vochtig, dus binnen de kortste keren is alles klam van het zweet.
Het is nu tijd voor de lunch. Jett vraagt wat we willen en ons maakt het weinig uit, zoals het maar niet pittig is. We krijgen een aantal keuzes van hem, chique of simpel -> simpel. Westers, Chinees, lokaal of een combinatie -> een combinatie, pittig of niet -> niet. Met deze keuzes kan hij elke dag een lunchplek uitzoeken. Hij zegt dat hij naar een Chinees restaurant rijdt als hij een “drinks & foods” plaats ziet met een kip als logo. Ook prima. Ze hebben hier waffels, pannenkoeken, pizza enz. Er staat een pizza op het menu, die niemand wil hebben maar Jantien iets te veel fascineert om het toch te bestellen. Het is een pizza met chocolade en banaan. Janneke houdt het op een pannenkoek met chocolade en banaan. De pizza heeft tussen de chocolade wat witte stukjes, dat blijkt kaas te zijn. Je proeft er verder niets van, want het smaakt naar chocoladesaus op een cracker. Pas als je een groot stuk banaan hebt proef je die pas.
Ondertussen is het half drie en we rijden nu in een klein uur naar het klooster. Onderweg krijgen komen we in een enorme plensbui. Dat maakt de temperatuur als we uitstappen toch iets beter. Als we aan komen lopen heeft Jantien een Efteling gevoel. Dat komt door het achtergrond muziekje dat steeds herhaalt wordt. Het klooster is gesticht in 1967, maar het nieuwste gedeelte met de grote Boeddha was pas in 2011 klaar. Als je binnenkomt, kom je eigenlijk een ruim opgezet winkelcentrum tegen met een Starbucks en een hoop souvenirwinkels. In Thailand waren ze fel tegen Boeddha als decoratie of andere dingen die niets met vereren te maken hebben. Hier verkopen ze een pop van Boeddha als klein jongetje. Jett legt uit dat er drie stromingen zijn, de oostelijke stroom waar Thailand toe behoort en die redelijke conservatief is, de westelijke waar Taiwan en China toebehoren die veel vrije is en iedereen welkom heet en de Tibet-stroom die het minst open is en veel geheimen kent. Waarom de oostelijke stroming in het westen is en andersom, geen idee, daar had Jett ook geen antwoord op.
Janneke blijft in het eerste gebouw en Jantien loopt met Jett verder. Het is kwart voor vier als we naar boven lopen en Jett zegt dat we er 40 tot 60 minuten over doen. We zijn pas om kwart over vijf weer terug, anderhalf uur dus. Op de weg omhoog is langs de zijkant in grote tableaus het verhaal van Boeddha vertelt. Het grote gebouw aan het eind van de heuvel lijkt een beetje op een modern congrescentrum. Er is een wandelroute waar in, volgens hen, 4D het verhaal van Boeddha vertelt wordt. Er zijn informatieborden, levensgrote poppen, maar ook visuele en geluidseffecten. Er zijn twee ruimte met een grote Boeddha, de ene is wit en van jade. Naast de Boeddha zijn twee hele grote tableaus waarop Boeddha en heel veel mensen staan. Alles is van steen gemaakt, rood, groen, blauw, wit. Ontzettend knap, maar helaas mag je er geen foto van maken.
De andere Boeddha is van goud en hier mag je gewoon met je schoenen aan naar binnen (bij de witte Boeddha moesten ze wel uit). De muur heeft bestaat uit honderden nisjes met een kleine Boeddha erin. Die kan je “huren” voor een jaar. Als een Boeddha gehuurd is gaat het lichtje in dat nisje branden. Dit zou voorspoed geven voor een jaar. Voor de gouden Boeddha staan ook een aantal kleine houten Boeddha’s met een rood kaartje om hun nek. Die Boeddha’s staan hier een week of een dag en absorberen dan de geest van Boeddha. Daarna kan de houten Boeddha mee naar huis en hoef je niet meer naar een tempel. Gemak dient de mens. De mevrouw die de zaal “bewaakt” vraagt of Jantien een kaars voor Boeddha neer wil zetten. Hiermee zeg je “hallo” tegen Boeddha. Oké, hallo zeggen kan geen kwaad. De “kaarsjes” zijn alleen van die elektrische waxinelichtjes. Maakt het toch een beetje minder echt.
Hierna gaan we nog naar het dak waar je goed zicht hebt op de grote Boeddha en daarna gaan we weer naar beneden. We stappen nu in de auto en rijden een steile helling op naar het hostel van het klooster. We stoppen voor een serie lange trappen en Janneke ziet het al helemaal niet meer zitten. We hoeven gelukkig geen trap op, we gaan naar het gebouw net voor de trappen in. Jett zei dat ze redelijk dwingend om donaties vragen en wij weten nu waar die heen gaan. We gaan met de lift naar de 2e verdieping en op onze kamer hangt een tv die groter is dan bij ons thuis.
Om 18.15 gaan we weer naar beneden om te eten. Er is een vegetarisch buffet. Janneke wordt aangesproken door een mevrouw die direct van alles wil weten, waar komen we vandaan, hoe vinden we Taiwan, zijn we moeder en dochter. Ze is ook heel behulpzaam. Ze komt al helpen zonder dat wij nog weten wat we hulp nodig hebben. De mensen in Taiwan zijn heel erg behulpzaam, dat kunnen we wel stellen na vandaag.
Na het eten gaan we terug naar de kamer en lezen we wat. De tv proberen we niet uit.