Om 7.30 gaat de wekker. We hoeven het bed nog niet uit, maar Jantien doet dat wel. Ze leest in het reisboek alles over de plaatsen die we vandaag gaan zien. Als ontbijt besluiten we niet toast te nemen, maar mee te doen met de Taiwanezen en een soort avondmaaltijd als ontbijt te nemen. Al nemen we niet zo veel als hen. We nemen de aardappelgratin met fruit en een grote yakult. De eieren laten we na de ervaring van vorige keer gewoon staan.
Om 9.30 gaan we naar beneden, maar we zien Jett niet. Zijn auto staat voor de deur, dus lopen we daar maar heen. Daar is hij ook niet. Jantien gaat weer naar binnen en daar staat Jett de foto’s aan de muur te bewonderen. Geen idee hoe we hem over het hoofd hebben gezien.
We maken eerst een fotostop bij het presidentiële gebouw. Het is uit de Japanse tijd, maar oogt heel Europees. De Japanner in die tijd waren volgens Jett geobsedeerd door Europa en dat is terug te zien in de gebouwen. Ook stoppen we heel even om foto’s te maken van traditionele Taiwanese huisjes. Deze zien er leuk en authentiek uit, alleen op dit straatje na zie je ze nergens meer.
De eerste echte stop is Longshan Tempel. Jett zet ons af en gaat zijn auto parkeren. Janneke gaat bij de ingang zitten, terwijl Jantien alvast wat foto’s gaat maken. Ineens staat er iemand voor haar camera, Jett, wat verrassend. Janneke is alleen niet bij hem. Jantien vraagt waar Janneke is en Jett zegt dat hij haar wel heeft zien zitten, maar er langs is gelopen. Nu gaat hij terug om Janneke te halen. Het is een aparte tempel en blijkbaar een grote toeristische trekpleister. De voorkant is een boeddhistische tempel en erachter ligt een Taoïstische tempel. Het is niet een standaard tempel met heel veel gekleurde karakters op het dak waar we er meer van gezien hebben. Het is iets rustiger, of in ieder geval iets valer van kleur. Overal zitten mensen met een boek in hun handen. Ook wordt er veel gebeden en wierook gebrand. Deze tempel is echt in gebruik. Wij proberen op gepaste wijze naar de mensen en de tempel te kijken als er ineens een groep (waarschijnlijk Chinezen) achter een gids met vlaggetje de tempel in komt banjeren. De gids doet zijn verhaal op luide toon en dan trekt de groep verder naar het volgende altaar, waar het zich weer herhaalt.
We lopen nu terug naar de auto en rijden naar de volgende stop, Chiang Kai-Shek Memorial Hall. We parkeren de auto op het laatste plaatsje op de weg lopen naar memorial hall. Het is een immens wit gebouw met een blauw dak. Als binnen komt lijkt het ineens meer op een winkelcentrum dan een gedenkplek. Het heeft een ruime hal en je kan er van alles kopen. Aan de rechterkant is een klein museum met het levensverhaal van Chiang Kai-Shek. Het zijn veel foto’s en wat kleding, maar er staan ook twee Cadillacs.
We gaan met de lift naar boven en komen in een hele grote hal met een reusachtig beeld van Chiang Kai-Shek. Er staan ook twee mannen op wacht. Elk uur is er een wisseling van de wacht, maar daar willen we niet op wachten. Het beeld kijkt door een grote opening uit op een trap die uitkomt op een brede laan met aan het eind links en rechts de opera en het concertgebouw.
Het is nogal veel en groot voor één persoon, althans dat vinden wij.
Om half een komen we aan bij de volgende stop van vandaag, Taipei 101. De toren heeft 101 verdiepingen, volgens hun telling dan, wij zouden het 100 verdiepingen noemen, want de begaande grond is in Taiwan de 1e verdieping. Dat het getal het aantal verdiepingen is doen ze hier wel vaker. In Kaohsiung heb je Kaohsiung 85, een toren van 85 verdiepingen (nou ja 84 volgens onze telling).
We maken een klein rondje door het winkelcentrum waar hele dure merkproducten te koop zijn. Daarna gaan we naar de “foodcourt” om te lunchen. Het is hier ontzettend druk en we vinden met moeite twee plaatsen naast elkaar kijkend op een grijze muur. Er zijn veel eetstalletjes waar ze van alles verkopen, maar wij zien niet altijd het verschil. We houden het op McDonalds, die hebben we deze vakantie nog niet gehad.
Om 13.45 gaan we naar de 5e verdieping om daar in de rij de staan voor de 89e verdieping. Hier kan je helemaal rondom uit kijken op Taipei. Het duurt even voor we aan de beurt zijn, maar de rij gaat best snel. Er zijn maar 2 liften die mensen naar boven brengen, maar van deur dicht tot deur open duurt 41 seconden. Als we boven zijn en over de stad uitkijken valt direct de bewolking op. Toen we Taipei 101 binnengingen was het heel zonnig en heet, nu zie je de wolken over de stad trekken. Je ziet ook ineens alle auto’s hun lichten aan doen. Slecht voorteken.
Je kan met de trap nog een verdieping hoger om buiten over de stad te kijken. Jantien besluit dit direct te doen, want het weer ziet er niet goed uit. Op het observatiedek maakt Jantien snel wat foto’s en gaat weer naar binnen. Je mag alleen naar het westen toe op het observatiedek kijken, dus je bent ook snel klaar. Binnen kijkt ze naar een korte film over de bouw van Taipei 101. Als de film afgelopen is wordt iedereen naar de lift geleid en een verdieping lager gebracht. Het observatiedek is gesloten vanwege het weer. Je hoort het in de verte ook donderen, dus volkomen logisch. We worden via een nooduitgang midden in de souvenirwinkel afgezet. Ondertussen moet het ook zijn gaan waaien, want als je loopt heb je het gevoel op een boot te zijn of een steiger. De grond staat in ieder geval niet helemaal stil. Taipei 101 heeft behalve het uitzicht nog een trekpleister en dat is de wind demper. He is een enorme gele bal, die als contragewicht werkt om het zwaaien van het gebouw tegen te gaan. Ze laten ook een filmpje zien waarop de bal echt heen en weer gaat, namelijk bij een tyfoon en een aardbeving. De bal kan maximaal 1,5 meter uitwijken, maar is pas ooit 1 meter uitgeweken.
Als we weer beneden zijn giet het. Jett gaat de auto halen en wij blijven onder de afdak wachten. Het is nog steeds 28 graden, dus koud is het niet. De Taiwanezen hebben bijna allemaal een paraplu’s bij zich. Ze komen achter ons het gebouw uit, doen hun paraplu uit en lopen verder. Niemand gebruikt een capuchon of iets anders. Voor ons doet een groep hetzelfde als wij, een haalt de auto en de rest wacht. Degene die de auto heeft gehaald komt met twee paraplu’s naar de groep lopen. Helaas ze passen niet met z’n allen onder twee paraplu’s. Er wordt nog een extra keer heen en weer gelopen om iedereen onder een paraplu naar de auto te helpen. Als zij weg zijn komt Jett aanrijden. Zodra hij geparkeerd heeft gaan wij lopen. Het is zo’n 50 meter. Al word je best nat van zo’n tropische regenbui. Als we bij de auto zijn, zien we dat Jett zijn deur net een klein stukje open heeft en er een paraplu door heen steekt en hem openvouwt. Die Taiwanezen zijn echt bang om nat te worden. Als wij op dat moment instappen is Jett heel erg verbaasd. Hij wilde ons met de paraplu komen halen. Niet nodig, van dit beetje water smelten we niet.
We rijden nu naar een winkelcentrum in de buurt om het laatste punt op het boodschappenlijstje van Leonie te halen. Jett en Janneke blijven in de auto als Jantien het winkelcentrum in loopt. Het lijkt meer op een warenhuis zoals de bijenkorf en ze hebben dus ook geen speelgoed. Bij het verlaten van de parkeergarage vraagt hij waar er speelgoed te koop is en dat is een gebouw verderop. Dan gaan we daar heen. Jantien gaat weer naar binnen en ja hoor een hele verdieping met speelgoed. Ze vraagt waar ze moet zijn en er is een heel rek met “poli cars”, het merk wat we zoeken. Ze hebben de juiste auto ook nog, maar ook veel meer. Omdat ze in Nederland slecht te krijgen zijn belt Jantien kort naar Leonie om te vragen of ze nog meer autootjes wil. Ja hoor, dat wil ze wel. Jantien neemt er een aantal mee en gaat snel weer naar beneden naar de auto.
Ondertussen is het kwart voor vijf en er stond nog een bezoek aan de warmwaterbronnen op het programma. Het is echter best ver en het weer werkt nog niet mee. We besluiten de warmwaterbronnen te laten voor wat ze zijn en terug naar het hotel te gaan. Als we uitstappen is het weer droog. We nemen kort afscheid van Jett. Het zal niemand ontgaan zijn dat wij elkaar niet zo liggen. Wij vinden Jett heel vaak irritant en hij ons. Het irritantste vonden we dat hij steeds “Please, come” zei en met zijn hand aan het zwaaien was. Het leek nog het meest op een commando dat je je hond zou geven. We geven Jett zijn standaard fooi, maar ook niet meer. Hij doet zijn best, maar mochten we hier ooit weer komen willen we een andere gids.
In het hotel gaat Janneke even liggen, ze is erg moe. Jantien gaat naar de Carrefour en de 7eleven om inkopen te doen en avondeten te halen. Helaas heeft de eerste 7eleven de bakken sla niet, dus loopt Jantien naar een andere die ze onderweg gezien heeft. Als ze er bijna is ziet ze er nog twee. Er zijn dus minimaal vier 7eleven’s binnen loopafstand van het hotel. ’s Avonds nemen we een douche met uitzicht op de lichtjes van de stad.