Vandaag is niet meer door MyTaiwanTour georganiseerd, maar door TinaTour. Dit hebben we zelf verzonnen, omdat Jantien vanaf nu alles geregeld heeft en Tina is de naam die zij in het buitenland gebruikt. We gaan om tien uur op pad. We lopen naar de metro aan het einde van de straat. Er is daar een groot kruispunt en voor het rode stoplicht verzamelen zich heel veel mensen op scooters met een paar auto’s erbij. Zoiets hebben we nog nooit gezien. In de spits is het zelfs nog erger.
We nemen de metro naar de kabelbaan. We hebben er drie verschillende metro’s voor nodig om er te komen. Alles staat goed aangegeven en de metro’s komen om de paar minuten. De eerste twee metro’s rijden onder de grond, maar de laatste, de bruine lijn, rijdt bovengronds. Die metro is kleiner, maar rijdt wel elke 3 a 4 minuten. De metro rijdt ook zonder bestuurder. De metrolijn is aangelegd als een weg. We rijden tussen de flats door met af en toe haakse bochten.
Na een half uur zijn we bij de Taipei Zoo. Vanaf hier is het 360 meter lopen naar de kabelbaan. Op internet hebben we gelezen dat het heel druk kan zijn, maar we hoeven gelukkig maar zo’n tien minuten te wachten om omhoog te gaan. Er kunnen 8 mensen in, maar wij zitten met z’n zessen. We worden bij een groep van 4 Taiwanezen gezet. Op zich niets mis mee, zij het niet dat ze tegen elkaar praten alsof ze 50 meter van elkaar vandaan zijn. Dat maakt het toch lastig om van de mooie groene omgeving te genieten. In de verte zien we Taipei 101 boven een heuvel uitsteken. Er zijn drie haltes waar je eruit kan. De eerste is de Taipei Zoo berg station, de tweede is het tempel station en de laatste is Maokong. In Maokong zijn vele theehuizen te vinden en beginnen vele wandeltochten. Wij gaan, net als onze cabinegenoten, naar Maokong. Het is een klein half uurtje en het is best warm in de cabine. Er staan alleen een paar kleine raampjes open en dat is het. Het is ondertussen weer zo’n 34 graden, dus dat het is warm.
Boven in Maokong maken we een klein rondje en besluiten weer naar beneden te gaan. We hebben op zich wel trek in een ijsje, maar het enige ijs dat hier verkocht wordt is “groene thee” en/of “zwarte thee” smaak. Daar passen we voor.
Terug is het een stuk rustiger en kunnen we met z’n tweeën in een cabine. We piepen trouwens wel voor, want de mensen staan op de trap te wachten en wij nemen de lift. Als we boven komen worden we direct door de man bij de kabelbaan een cabine in geloosd, terwijl er nog mensen stonden te wachten. In Taiwan, is onze ervaring, zijn ze heel erg behulpzaam naar mensen die dat nodig hebben. Er zijn ook overal “priority” stoelen voor de ouderen, zwangeren, ouders met kleine kinderen of gehandicapten.
De kabelbaan naar beneden is een stuk leuker. We kunnen nu rustig rondkijken en van het uitzicht genieten. De rit naar beneden lijkt ook ver korter, maar duurt uiteraard ook een half uur.
We gaan weer naar de metro op weg naar de Carrefour. Op Leonie haar boodschappijenlijst stond een Helly transformer (is een karakter uit Poly car). Dit hebben we gekocht, maar toen ze hem zag vond ze hem zo leuk dat ze er twee wilde hebben, dat zou een hoop ruzie schelen. Onze Carrefour had er maar een en dus hebben we andere Carrefours op internet opgezocht en we zijn nu op we naar de 24-uurs winkel. We moeten nu een keer overstappen een 300 meter lopen. Het is warm en we hebben nog niet gegeten. Dat willen we bij de Carrefour doen. Als we het gebouw binnenlopen, mag Janneke kiezen waar we gaan eten. Ze kiest voor de McDonalds, maar of ze dit kiest omdat ze er zin in heeft of omdat het het eerste restaurant is wat we tegenkomen blijf onduidelijk.
Na de lunch gaan we de Carrefour in. Deze is kleiner dan de “onze” en hebben helemaal geen auto’s van Poly car. Op internet hebben we nog een derde winkel gevonden, maar daar hebben we het adres niet van bij ons.
We zijn van plan met de bus terug te gaan, want we zien 601 en 223 langsrijden (alleen de verkeerde kant op) en die rijden ook bij ons hotel. Aan de andere kant van de weg is er echter wel een bushokje, maar daar staan de juiste nummers niet tussen. Janneke is ondertussen gesloopt en we stoppen een taxi. Als Jantien vraagt wat de taxirit ongeveer kost is de taxichauffeur enigszins beledigd. Hij wijst op zijn meter e zegt dat hij alleen met meter rijdt. Prima, maar we willen wel weten of we nog genoeg geld hebben. We gaan immers morgen weg en we zijn het laatste geld aan het opmaken. Tussen de 100 en 200 TWD (3 en 6 euro), dat hebben we nog wel. We stappen in en de taxi rijdt weg. We vragen ons nog af of de meter aan staat, want we zien geen getallen. Het Chinees wat op de meter staat snappen we toch niet. Even later verontschuldigt de taxichauffeur zich, hij is vergeten de meter aan te zetten. Als we rond vier uur bij het hotel zijn is het 85 TWD en de chauffeur vraagt of 100 goed is, omdat hij de meter was vergeten. We geven hem 120 TWD, Janneke is namelijk te blij om bij het hotel te zijn.
Janneke blijft in het hotel als Jantien voor de zekerheid toch even bij de Carrefour aan de overkant van de straat gaat kijken. Nee, helaas Helly is er nog steeds niet. Jantien vraagt het aan een medewerkster en met Google translate snappen we elkaar. Zij gaat bij een ander filiaal vragen of ze Helly hebben. Wat opvalt is dat de oudere generatie prima Engels kan, maar iedereen onder de 30 die wij aanspreken in een winkel spreekt en verstaat geen Engels. Vreemd, je zou het andersom verwachten.
Na een tijdje komt de medewerker terug met een adres op haar telefoon, ze hebben er daar nog vier. Jantien schrijft het adres over en laat haar het adres in het Chinees opschrijven. Jantien gaat weer naar de kamer om op internet op te zoeken waar het is. Deze Carrefour had Google niet als optie gegeven. De metro is totaal niet in de buurt en met de bus moet je ook overstappen, oplossing: taxi.
Jantien neemt een taxi en na een half uur rijden is ze in de 3e Carrefour van de dag. Ze loopt naar de speelgoed afdeling en ziet daar helemaal niets van Poly car, nee toch. Ze vraagt het aan een medewerker en die gaat gewapend met een foto van een foto van haar telefoon op zoek. Iets later komt hij met drie varianten aanzetten. De juiste, een iets kleinere en de politieauto (Helly is een helikopter). Bingo, kopen en weer terug. Jantien komt Helly met haar creditcard en dat gaat heel soepel, iets te soepel. Er wordt geen handtekening, pincode of iets anders gevraagd. Alleen kaart door het apparaat en klaar.
Als Jantien net in de taxi stapt gaat het weer regenen. De regen duurt een half uur, precies de tijd die de taxi rit duurt.
We hebben niet meer genoeg geld om uit eten te gaan, dus besluit Jantien langs de 7eleven te lopen voor een bak sla. Dat hadden meer mensen bedacht, want ze zijn er niet meer. Nu zijn er veel 7elevens in de buurt, maar pas na een half uur rondlopen en bij de vierde winkel hebben ze twee bakken salade. Iets voor half acht is Jantien weer op de kamer. Janneke heeft intussen haar tas al ingepakt. Het past er allemaal in, maar zwaar is die wel.
Na het eten gaat Jantien ook haar tas inpakken en ook daar is nog wat ruimte over, maar ook deze tas is zwaar.
Om negen uur loopt Jantien nog voor de laatste keer naar de Carrefour. We hebben namelijk nog genoeg geld voor een pak Taiwanese thee en plek in de tassen. De rest van het geld laten we morgen achter in het hotel als fooi voor de kamermeisjes.
Onze toer door Taiwan zit erop. Tijd om de balans op te maken. Taiwan is een land waar alles goed georganiseerd is. Het is heel erg rolstoelvriendelijk en overal zijn schone toiletten en ruimte om borstvoeding te geven te vinden. De mensen zijn ontzettend behulpzaam en aardig. Je mag ongeveer nergens roken (zowel binnen als buiten) wat wij wel zo prettig vinden. Het is alleen heel moeilijk om de sfeer aan te geven. We verbleven in veel grote steden en die lijken allemaal enorm op elkaar. Als je naar Taiwan gaat, probeer dan om in de wat kleiner steden en dorpjes te verblijven, dat is niet zo massaal en onpersoonlijk. Taipei is natuurlijk een grote stad met, volgens Jett, 7 miljoen inwoners. In Taiwan zelf wonen 23 miljoen, waarvan 1 miljoen aan de oostkust en 22 miljoen aan de westkust. Wij zijn alleen aan de westkust geweest, dus als je iets meer rust zoekt moet je naar het oosten.