We staan vroeg op en gaan vroeg ontbijten. Helaas hebben ze dit keer geen aardappelgratin, maar in plaats daarvan sesam rijstballetjes. We slaan even over. Janneke gaat voor de droge toast en Jantien probeert noedels als ontbijt.
Om 7.45 zien we een man naar de receptie lopen met op zijn telefoon namen van de personen die hij moet ophalen. Hij is ruim op tijd, want het is onze chauffeur en hij moet er om 8 uur zijn. Om tien over acht rijden we weg richting vliegveld. Onze chauffeur houdt van doorrijden en niet zo van verkeersregels. Het is niet zo dat hij heel gevaarlijk rijdt, maar soms is hij taxi en anders niet, welke baan er maar sneller gaat.
Om 9 uur zijn de tassen (beide 24 kg) ingecheckt en komt er een rolstoel voor Janneke aan. We zouden oorspronkelijk om 11 uur vliegen, maar omdat het vliegtuig veel te laat is gaan we pas 11.30 aan boord.
Om 13.20 landen we op de luchthaven van Hongkong. We zijn op onze vakantie van een linksrijdend (Thailand) naar een rechtsrijdend (Taiwan) naar een linksrijdend (Hongkong) “land” gegaan.
Op de luchthaven staat ook weer iemand met een rolstoel te wachten, maar die vrouw heeft er geen zin in. Ze vindt het maar niets dat de bagage niet komt en staat chagrijnig om haar heen te kijken. Behalve het vliegtuig is de bagage nu ook vertraagd. Gelukkig komen onze tassen snel. We hadden ook een priorty label op de tassen gehad. Zodra we in de aankomsthal zijn stopt de mevrouw midden in de hal en zegt dat Janneke vanaf hier zelf verder moet. Apart. Janneke gaat iets verderop zitten en let op de bagage. Jantien gaat intussen geld pinnen en kaartjes kopen voor de airporttrain. Deze doet er 24 minuten over om op Hongkong eiland te komen. Zodra we kaartjes hebben is het een klein stukje lopen. De aankomsthal gaat gewoon over in het perron van de airporttrein.
De trein is inderdaad heel handig. Met twee stops rijden we naar Hongkong central. Van hier rijden gratis bussen rondjes langs de verschillende hotels. Ons hotel, Holiday Inn Express Soho ligt ook op de route. We worden als eerste afgezet en lopen naar het hotel. In eerste instantie hebben we wat moeite om de deur te vinden, maar uiteindelijk vinden we de ingang. De tas van Jantien is echter zo zwaar dat er een bandje scheurt. Het bandje zorgt ervoor dat de tas recht op haar rug blijft zitten. We zijn gelukkig bijna thuis. Ook kan ze de tas op een achter bandje aansluiten. Deze is eigenlijk bedoelt voor iemand die groter is, maar iets is beter dan niets.
We checken in en Jantien doet snel haar bril af en haar lenzen in. Het is ondertussen vier uur en om half zeven hebben we een ritje met de historische tram geboekt. We besluiten een rondje met de hop-on-hop-off te doen, daar hebben we namelijk kaarten voor twee dagen voor. OP de kaart is geen hoogte aangegeven, dus we lopen naar de dichtstbijzijnde halte. Het is alleen wel heuvelop. We weten nu ook waar de naam “Ladder street” vandaan komt. Het is een straat die uit alleen trappen bestaat.
Eenmaal bij de halte moeten we lang wachten. De bus zou elke half uur moeten komen, maar we zullen de vorige net gemist hebben. Na bijna een half uur wachten komt de rode bus. We stappen in en kijken in de bus naar een medewerker, behalve de chauffeur is er niemand. De eerstvolgende halte dat de bus stil staat is op de pier, bij halte 1. Als Jantien haar bevestiging laat zien wordt ze naar iemand buiten de bus verwezen. Ze krijgt een heleboel bonnetjes mee voor al de extra dingen die bij een kaartje zitten. We stappen weer in. De bus gaat echter niet weg. We gaan het maar eens vragen. Hij blijft nog 5 minuten staan, maar naar ons gewenste halte is een uur. Het is nu 17.15 en we moeten ons uiterlijk om 18.20 melden. Dat wordt hem niet. We stappen weer uit. We kijken even uit over het water en gaan dan naar de metro. Het is een aardige wandeling. Als we eenmaal in het station zijn blijven we lopen. We hebben het idee dat we gewoon naar onze halte moeten lopen. Toch niet. We zien de metro. Er staan mensen voor met borden “STOP” om mensen tegen te houden die toch nog willen instappen ook al iets de metro vol. Ze metro’s rijden heel frequent, dus je kan gewoon de volgende nemen. Ook staan de mensen netjes in de rij te wachten, omdat je weet waar de deuren van de metro open gaan.
Na een halte mogen we er al weer uit. Nu is het een klein stukje lopen en al snel zien we de tram staan. Hij gaat pas over een half uur weg, maar we mogen er al in.
Om half zeven, netjes op tijd, gaat de tram rijden. We hebben oordopjes gekregen op de uitleg bij wat er te zien is te horen. Hongkong is bekend om zijn dubbeldektrams. We zitten boven zonder dak. Je kan zo goed om je heen kijken. De historisch tram is een derde generatie tram en stamt uit de jaren 20 van de 20e eeuw. Het is een leuke rit al krijg je wel een houten kont van die bankjes. Na vijf kwartier zijn we aan het einde van de rit. We zijn met licht ingestapt en als we uitstappen is het donker. We hebben zo Hongkong bij dag en nacht gezien.
We nemen de metro terug naar het beginpunt van de tram, want daar is ook ons hotel. Het is ondertussen half negen en we moeten nog eten. Dat doen we bij de crêperie die naast het hotel is. Heerlijk.
We halen nog wat drinken bij de 7eleven aan de overkant en gaan dan naar de kamer. Overal is te lezen dat de kamers zo klein zijn in Hongkong, maar wij vinden dit heel erg mee vallen, dit is bijna twee keer zo groot als onze kamer toen in Tokio.