Toen we het hotel boekte werd er gezegd dat er (te) weinig ruimte is om iedereen te laten ontbijten. Als we bij het ontbijt komen snappen we dat wel. De medewerkers ruimen direct op als iemand weggaat zodat daar iemand anders kan zitten. Wij kunnen zo doorlopen, maar terwijl wij eten zien we een rij ontstaan. Op zich is het wel logisch dat er zo weinig ruimte voor ontbijt is aangezien zo’n ruimte alleen geld kost en niets oplevert. We hebben gisteren in de dubbeldektram gehoord dat de duurste winkelruimte niet in New York, Londen of Parijs is, maar hier in Hongkong. Nu ligt ons hotel wel niet op de duurste plek, maar goedkoop is het hier niet. Dit verklaard ook waarom veel hotels geen ontbijt aanbieden, dan kunnen ze alle ruimte voor kamers benutten.
Vandaag gaan we met de hop-on-hop-off bus, hier Big bus genoemd. We gaan niet weer naar de halte van gisteren lopen, maar besluiten met de tram naar de pier, het opstappunt, te gaan. We hebben gisteren bij de tram toer een kaart gehad waarmee we twee dagen gratis met de tram kunnen reizen. De tram kost trouwens heel weinig. Je betaald per rit als je uitstapt. De prijs voor volwassenen is 2,30 HKD (0,26 euro), geen wonder dat de inwoners van Hongkong zo graag de tram nemen.
Net voor we bij de Big bus zijn rijdt hij weg. Als we bij de halte zijn is er net een nieuwe gearriveerd. Deze heeft een hele open bovenkant. Klinkt leuk, maar het is tussen de 32 en 34 graden. Als we instappen wil iedereen ook beneden zitten. Sommigen proberen het nog wel boven, maar komen vrij snel naar beneden. Als we gaan rijden worden de mensen die staan naar boven gestuurd, want met wind is het wel te doen. Nou blijkbaar niet. Bij de belangrijkste stop, de Peak tram, komen de mensen die boven zitten naar beneden om te kijken of er nu wel plaats is. En dat is er, want er gaan een hoop mensen uit, waaronder wij. Het kaartje voor de Peak tram zit bij de tour. We ruilen het bonnetje om voor een echt kaartje en het zijn zelf fast passes. Dat betekent dat we in de rij aan sluiten die overdekt staat en niet in de zigzag rij buiten moeten staan. De rij buiten lijkt nog te doen, maar als je goed kijkt gaat die aan de overkant van de straat verder. Elke keer als er weer wat ruimte is steken er mensen het zebrapad over om aan de juiste kant in de rij te staan.
Het ziet er naar uit dat we toch nog vier trams moeten wachten. Elke 8 minuten gaat er een en dat kan ook niet sneller. De peak tram is een kabel waar twee trams aan zitten precies een halve kabel van elkaar. De trams rijden dus altijd tegelijk en halverwege passeren ze elkaar. In de tram zit je ook met je rug naar het dal, want de tram gaat behoorlijk steil omhoog/omlaag. De tram is aangelegd voor de te bewoners op Victoria Peak, die konden dan makkelijker van huis naar de stad en omgekeerd. Jantien vraagt aan een medewerker of Janneke ergens zittend kan wachten. In Taiwan heeft Janneke vaker ergens gezeten, terwijl Jett en/of Jantien in de rij stonden. Er wordt direct actie ondernomen. We worden langs de rij naar een bankje helemaal vooraan geleid. Als de tram weggaat worden we voor de meute uit naar het perron gestuurd en kunnen zo meteen als eerste instappen. Dit was niet onze vraag, maar we zeggen er geen nee tegen. In een kleine acht minuten, om half twaalf, zijn we boven. Jantien is hier in 2004 als eens geweest, maar het is echt geëxplodeerd. Als je nu de tram uitstapt moet je eerst door een winkel heen met souvenirs net als in een pretpark. Ze hebben in ieder geval ansichtkaarten, dus die kopen we alvast. Het doel is om uit de drie landen van onze reis een kaart naar huis te sturen. Thailand en Taiwan hebben we al gedaan, nu Hongkong nog. Als we om postzegels vragen zeggen ze dat we die bij het postkantoor kunnen halen en ze wijzen het winkelcentrum in. Ja, want daar kom je in uit. Dit was er in 2004 nog niet, maar is in 2006 bij een renovatie gebouwd. Er is op de bovenste verdieping een uitkijkplatform. Het kost alleen 50 HKD (5,50 euro). Je moet toch ook gewoon naar de stad te kunnen kijken? Na even zoeken hebben we de uitgang uit het winkelcentrum, inclusief Madame Toussaud, gevonden. Hier kan je gewoon een stukje de weg aflopen en dan kijk je op Hongkong uit. De stad staat vol met wolkenkrabbers, maar wij staan toch hoger op de Peak. We staan dan ook op zo’n 400 meter.
Nadat we het uitzicht hebben bekeken en postzegels hebben gekocht bij het postkantoor op de Peak gaan we weer naar beneden. Het is rustiger in de tram, maar bijna alle zitplaatsen zijn bezet. Er zijn dit keer alleen geen mensen die moeten staan. Als we beneden komen zien we een Big Bus wegrijden, maar hij is rood en we willen de groene. Als we aan de mevrouw van Big Bus vragen wanneer de groene bus komt zegt ze dat die net weg is en dat we een half uur moeten wachten. Als er een kwartier later de rode Big Bus komt, rijdt die ook weg terwijl er nog mensen uit de het tramstation komen. Het is toch een kleine moeite om daarop te wachten.
Na een half uur stappen we op de groene Big Bus, de bus is rood, maar er staat een groen kaartje voor het raam. De groene bus gaat naar het zuiden van Hongkong eiland. Hier heb je twee andere plaatsen Stanley en Aberdeen. Ze liggen op Hongkong eiland, maar zijn plaatsen op zich. We nemen de hele route en luisteren naar het verhaal. Ook hier wil er niemand boven zitten en is het druk beneden. Bij de laatste halte stappen we uit. Behalve de Peak tram is ook een rondje met een sampan boot inclusief, dat zijn de originele boten die hier vroeger voeren. Toen met zeilen nu met een motor. Als we uitstappen komen er 7 Big Bus sampan boten aanvaren. Als de eerste boot leeg is mogen wij erop. We varen tussen de plaatselijke woonboten en de garnalenschepen. Het is een leuk rondje en zeker de moeite waard. Na een kwartier zijn we weer bij het beginpunt en moeten we even wachten tot de bus er weer is.
Nu nemen we de bus naar de pier en daar stappen we over op de Ferry om naar het vasteland, naar Kowloon, te gaan. De Ferry zit ook in de prijs. Het ligt er al als we aankomen en als we net aan boord zijn vaart hij al naar de overkant. In Kowloon rijdt de derde en laatste Big bus, de blauwe. We besluiten alleen eerst iets te gaan eten, het is tenslotte al drie uur. We nemen een uitgebreide lunch met pizza van een uur.
Na de lunch gaan we de Big Bus zoeken. We vragen het aan een aantal mensen en uiteindelijk vinden we twee mensen van Big Bus. Zij sturen ons naar het YMCA gebouw. Daar aangekomen zien we nergens waar de bus zou kunnen stoppen. We vragen het weer aan mensen, maar niemand weet het of snapt de kaart. Na een kwartier in de hitte heen en weer gelopen te hebben vinden we een mevrouw van Big Bus en daar is ook de opstapplaats. Ze mogen nog wel wat aan hun bewegwijzering doen. Na even gewacht te hebben komt de “blauwe” Big Bus. We rijden het hele rondje mee en zien zo wat van Kowloon.
Om half zes stopt de bus bij het beginpunt. We besluiten naar het dichtstbijzijnde metrostation te gaan en met de metro naar het hotel te gaan en niet met de ferry en tram. Als je eenmaal in het metrostation ben, ben je nog niet bij de metro. Je moet hele gangen ondergronds door voor je bij een perron bent. Ze hebben ook van die loopbanden, die ze ook op vliegvelden hebben om het te vergemakkelijken.
Rond half zeven stappen we uit de metro. We lopen niet direct naar het hotel, maar drinken eerst nog wat bij Starbucks. Na de Starbucks lopen we naar de 7eleven tegenover ons hotel. We kopen hier salades als avondeten. We hebben laat en uitgebreid geluncht. We hebben ook eigenlijk niet zo’n trek, maar je moet toch wat eten. We krijgen, net als gisteren, spaarzegels. Bij 22 zegels krijg je een kommetje van een Pixar karakter. We hebben er nu 20, dat met lukken.
Janneke blijft op de kamer, terwijl Jantien in de buurt gaat lopen op zoek naar de roltrappen. Er is hier een soort weg van roltrappen. ’s Ochtends gaan ze naar beneden en vanaf 9 of 10 uur gaan ze omhoog. Dit is om de mensen makkelijk de heuvel af en op te helpen. Is weer eens een ander vervoersmiddel als forens. Na een omweg komt Jantien bij de roltrappen. Het zijn alleen geen trappen. Het zijn de loopbanden van de metro, maar dan gaan ze omhoog. Ernaast is een trap voor de mensen die naar beneden willen. Het is druk op de roltrap. Er staat geen rij om er op te gaan, maar de roltrap is goed vol. Na een roltrap omhoog gegaan te zijn, neemt Jantien de trap naar beneden en gaat richting het hotel. Net als ze denkt geen brievenbus meer te vinden, loop ze er langs. Snel de ansichtkaarten op de bus. Missie geslaagd. Vanuit de drie landen hebben we nu een ansichtkaart naar huis gestuurd.
Vlak bij het hotel koopt Jantien twee ijsjes. Ze krijgt nu precies 2 zegels en heeft nu een kommetje. Je mag alleen niet kiezen, maar het is een leuke. Het is een karakter van de film Inside Out.
Terug in het hotel eten we de ijsjes op en ook onze salades. Dit is onze laatste avond hier, morgen gaan we naar een ander hotel in Hongkong, maar dan dichterbij het vliegveld.