Om 7 uur gaat de wekker. Gisteren is het nogal laat geworden en ik heb nog geen tijd gehad om foto’s te uploaden. Dat doe ik nu vanochtend maar. Om 8 uur ga ik ontbijten. Na het ontbijt heb ik ook nog even tijd om de slechte foto’s weg te gooien en om 9 uur pak ik mijn spullen en ga ik naar beneden. Om 9.15 gaan we weg. We hebben een soortgelijk busje als gisteren, maar nu met ruimte voor de bagage.
Na een half uur rijden zijn we in Cricova. Dit is een bekende wijnkelder, de 2e van Moldavië. Ze produceren hier wijn, maar er ligt ook veel wijn opgeslagen. Het is een grottenstelsel dat een overblijfsel is van de steenwinning voor Chisinau. Sinds de 15 eeuw wordt namelijk al kalksteen gewonnen. In 1947 hebben ze een gedeelte omgebouwd tot wijnkelder. De temperatuur is het hele jaar redelijk constant, zo’n 12 graden en de luchtvochtigheid is altijd zo’n 90%. Het gangenstelsel in 120 km lang en op het diepste punt, waar de mousserende wijn wordt geproduceerd, ben je 100 m onder de grond. In de gangen kunnen auto’s rijden, maar wij gaan met een treintje. Ik heb ook een medewerker op de fiets voorbij zien komen.
Om 10 uur begint onze toer. Iedereen heeft zijn trui, jas of vest aangedaan tegen de kou. Als we de grot inrijden met het treintje is het direct koud. Dit komt meer door de koude wind, dan de temperatuur alleen. Onze eerste stop is bij een hele boel vaten. De meeste hebben een redelijk formaat, maar sommige zijn echt groot, meer dan 2 meter in diameter. We krijgen uitleg van een gids die een goed verstaanbaar verhaal verteld.
Bij de volgende stop is een gedeelte van de productielijn van de mousserende wijn. Hier wordt nog op de traditionel manier mousserende wijn gemaakt. We komen in een hal waar de flessen om de 1 a 2 dagen een kwart slag gedraaid worden om het sediment eruit te kunnen halen. Dit is allemaal handwerk en wel door vrouwen. Volgens de gids heeft dat twee redenen, vrouwen zijn subtieler en daarom beter geschikt voor dit werk en vrouwen kunnen blijkbaar makkelijker voldoening halen uit hun werk als het 40 jaar hetzelfde is. Ze vertelde ook dat er moeders en hun dochters in dienst waren en daar dus allemaal hetzelfde werk doen.
Dan stoppen we voor een promotiefilm, nou daar hebben ze zich op uitgeleefd. We krijgen allemaal een glas mousserende wijn, die ik af sla en gaan in een kleine bioscoopzaal zitten. De voice-over is echt zo’n zware, zwoele Hollywood mannenstem. Ze beginnen met de vraag “wat is wijn” en geven daar direct een aantal antwoorden op, zoals “het lichaam van God”, “levenselixer”, “de weg naar geluk” en verzin er nog maar een paar. Informatief maar heel erg over de top.
We gaan door naar onze laatste stop. Hier is een klein museum en zijn ook de flessen opgeslagen. Ook bekende mensen hebben hier wijnen liggen, zoals Angela Merkel, Vladimir Poetin en John Kerry. De gangen voor de opslag van de wijnen is in de vorm van een fles aangelegd. Als je er loopt het je dat niet echt door, maar als je het weet zie je het ook.
We sluiten af met een wijnproeverij. We hebben allemaal een flesje water, een bord vol eten en drie lege wijnglazen. Achtereenvolgens krijgen we een witte, een rosé, een rode en een mousserende wijn om te proeven. Ik hou het bij water en het bord eten. Er liggen walnoten, crackers en drie bladerdeeg gevuld met kaas, kool of aardappel. Het is ondertussen 12 uur, dus ik heb best wel trek. Nu nog een bezoekje aan het winkeltje en dan lopen we de grotten weer uit.
Na een half uur rijden komen we op de lunchplek aan. Het is een mooie plek, maar ik hoef echt nog niet te eten. Marika denkt er net zo over en wij gaan in de buurt wandelen. We beginnen aan de andere kant van de weg. Daar hopen we een mooie foto te kunnen maken van een veld met zonnebloemen. Die zie je hier namelijk overal. De weg die we moeten oversteken is een vierbaans geasfalteerde weg, de Moldavische versie van een snelweg. De weg heeft echter wel gelijkvloerse kruisingen. De weg is echter heel overzichtelijk en niet zo druk, dus na even wachten kunnen we makkelijk oversteken. We komen een hek tegen, maar dat staat open, dus we lopen door. Links op de heuvel staan er allemaal bomen op een rij, we weten alleen niet welke bomen want er hangt niets (meer) aan. Jacqueline, de reisbegeleidster, gokt dat er perziken aan hingen, want die worden hier overal verkocht. Rechts zijn de zonnebloemen. Helaas staan er nog best veel bomen in het zicht. We keren terug en lopen aan de kant van het restaurant nog een rondje.
Iets na twee uur gaan we weer verder. Op naar het weefmuseum. Er is een hele traditie van tapijten weven in deze regio die langzaam verdwijnt. Vandaar het museum. Mensen kunnen het hier ook leren, maar omdat veel het toch moeilijk vinden en er het geduld niet voor hebben wordt er tegenwoordig ook borduren onderwezen. Ik vond dit niet echt de moeite waard. De eigenaresse van het museum heeft haar best gedaan, maar ik heb het eerder gezien en de kleden vind ik gewoon niet zo mooi. Sorry. Het bezoek duurt toch nog drie kwartier omdat een gedeelte van de groep naar de Franstalige uitleg van de eigenaresse wilde luisteren. De familie Schmidt heeft zijn de frisbee tevoorschijn gehaald om de tijd te doden.
Als laatste stop vandaag hebben we het klooster van Curchi. Dit klooster is rond 1775 gesticht. In de Sovjettijd is het gebruikt als psychiatrisch ziekenhuis. Daarna is het verder verwaarloosd tot 1999. toen is het helemaal weer opgeknapt. Het ziet er ook echt mooi uit. Ik ben niet de enige die dat vind, want er was een bruidspaar foto’s aan het maken. We komen ook nog een monnik tegen die rustig op een randje zit. We mogen hem fotograferen en hij probeert een praatje te maken, maar meer dan Moldavisch (Roemeens met ander accent) spreekt hij niet. Ik ben ook nog even langs de “magazin” geweest. Dit heeft niets met tijdschriften te maken. Zet een “j” achter de “i” en je krijgt “magazijn”. Het betekent dus gewoon winkel.
Om kwart voor vijf gaan we weer rijden. Op dat moment gaat het ook een heel klein beetje regenen, maar het stopt weer snel. Het is nog drie kwartier naar Butuceni. Dit heet een openluchtmuseum, maar het is meer een nationaal park waar ook mensen wonen. Als we de laatste heuvel overgaan hebben we een heel mooi uitzicht op het dal en het klooster en de grotten. We willen hier wel een foto van maken, maar we zijn er al voorbij. De chauffeur draait bij de eerste zijweg en rijdt weer omhoog, zodat we toch onze foto kunnen maken.
Weer op weg naar beneden worden we aangehouden door een jonge man, die een Nederlander blijkt te zijn. Hij is op weg naar Chisinau en daar komen wij nou net vandaan. Hij gaat verder lopen op zoek naar een rit naar de hoofdstad.
Iets voor zes uur komen we aan. Er zijn twee locaties. We stoppen bij de eerste en lopen achter de bus aan naar de tweede, waar ook de receptie zit. Niet echt handig zo, maar we werden opgewacht bij de eerste locatie en de meesten waren blij dat ze de bus uit waren. Een aantal mensen blijven bij de locatie bij de receptie, de rest gaat weer terug naar de eerste locatie. Bij beide locaties is een zwembad. Bij de eerste (en ook mijn locatie) een buitenbad, bij de receptie een binnenbad en een bubbelbad. Er zijn nog twee andere locaties, waarvan een met en een zonder zwembad. Mijn “kamer” heeft uitzicht op een pergola met druivenranken en net daaronder zichtbaar is het zwembad. Ik heb een eigen buitendeur, heb ik in Nederland niet eens 😉 , met daarachter een gang met inbouwkast en rechtdoor een mooie badkamer. Als je naar links gaat kom je in de kamer met tafel met stoel, een tweepersoonsbed, een open haard met de airco erboven. Het enige wat mist is een keuken en het is gewoon een appartement.
Om zeven uur heb ik afgesproken om te gaan eten bij het restaurant dat bij de accommodatie hoort. Dat is 200 m na de receptie. Er zijn hier in totaal vier restaurants, waarvan er twee dicht zijn. Uiteindelijk zijn we met z’n zevenen, Henri en Rian, Marika, Marijke, Marion, Jacqueline en ik. We kunnen buiten onder een kersenboom eten, maar kiezen er uiteindelijk voor om onder een rieten dak te eten. Op de kaart staan zo te zien allemaal kleine gerechten, maar sommige zien er weer wat groter uit. De meeste bestellen een gerecht en besluiten later bij te bestellen. Marika en ik bestellen allebei een bladerdeeg gerecht met kersen. De anderen vinden dat dit een toetje is, maar daar ziet het er weer te groot voor uit. Iedereen heeft ondertussen eten gehad en al op en Marika en ik hebben nog niets. Dan komen er twee bladerdeeg gerechten en die worden bij ons neergezet. Die bij Marika is inderdaad kersen, maar bij mij is het gevuld met pompoen en die was van Jacqueline. Ik wacht nog wel even. Vijf minuten later komt de serveerster met een telefoon mijn kant op en daar is via “google translate” te lezen dat de kersen bladerdeeg op is. Daar zit je dan een uur op te wachten. Ik krijg de helft van Marika en zij en ik bestellen er nog wat bij. Dat komt gelukkig wat sneller. Ondanks alles is het kersengerecht wel heel lekker. Het zijn volgens Marika geen kersen maar krieken, ze zijn wat zuurder dan gewone kersen.
Na het eten lopen we terug en zit de dag er weer op.