19 juli – Transnistrië

Om 6.30 gaat de wekker, maar helaas lig ik al sinds 4.30 te draaien. Dat was een kort nachtje aangezien ik pas tegen één uur in bed lag. Gelukkig hebben we een lange busreis voor de boeg. We gaan vandaag naar Transnistrië, een staatje in Moldavië die niet erkend wordt, maar wel grenscontroles houdt en eigen geld. Ze betalen met Transnistrische roebel die gelijk is aan de Moldavische Leu (meervoud Lei). Maar eerst beginnen we met het ontbijt.
Het ontbijt is in de kelder en er is geen buffet, maar zodra je gaat zitten krijg je een bord met wat tomaten, komkommer, twee plakjes worst, twee plakjes kaas en een grote omelet van een geklust ei. Op tafel staat het bekende witte, droge brood. Het ei is wel veel, zeker op de vroege ochtend.
Na het ontbijt pak ik de laatste spullen in en ga met mijn tas naar buiten. De bus staat er al, dus lever ik mijn tas in. Buiten voor het hotel op een bankje zit Nicolae. Hij heeft een aantal van zijn boeken over de zigeuners bij zich om te verkopen en hij raakt ze allemaal kwijt. Hij signeert ook alle boeken. Is toch een leuk aandenken. Ik koop er geen, want ik ben juist bezig om boeken weg te doen.
Om half negen vertrekken we. Zoals gezegd is het een stuk rijden, maar de wegen zijn prima. Na een uur maken we een kleine fotostop. Net is daarvoor hebben we een paard en wagen ingehaald die nu dus netjes voorbij komt rijden voor de foto. Daarnaast was het weer een mooie plek om van het uitzicht te genieten.
Om kwart over tien hebben we een sanitaire stop bij een benzinestation. Henri vraagt zich af hoelang er ingepland is voor de grensovergang. Profetische woorden.
Om 10.50 zijn we bij de grensovergang bij Ribnitsa. Als alle paspoorten doorgegeven worden naar voren blijken er twee te missen. De paspoorten van Henri en Rian. Hun paspoorten zitten niet op dezelfde plek en Rian realiseert zich dat ze nog in het hotel in Chisinau liggen. We moesten daar bij aankomst onze paspoorten afgeven voor een fotokopie. Er worden wat grappen gemaakt hoe we ze naar binnen kunnen smokkelen, maar Jacqueline zegt na contact te hebben gehad met de lokale gids dat dat een te groot risico is. Je gaat dan in principe illegaal de grens over. Je moet bij het hotel echter ook je paspoort laten zien en bij het weggaan weer. Allerlei opties worden overwogen, een taxi vanuit Chisinau met de paspoorten sturen is te risicovol, want vindt maar een betrouwbare chauffeur. Zelf met een taxi naar Chisinau, er zijn hier geen taxi’s. Even terug rijden en ze op een goede plek afzetten, terwijl ze wachten op onze chauffeur, kan ook niet, want wij mogen niet terug en moeten door van de grensbewaking. Ondertussen is de chauffeur ook bezig en heeft de rijbewijzen van Henri en Rian in zijn handen. Helaas helpt dit ook niet. Henri en Rian moeten hier uitstappen en wachten tot de chauffeur terug is nadat hij ons bij het hotel heeft afgezet, wat volgens Jacqueline een uur kost, 30 minuten heen en 30 minuten terug. Wij hebben al door dat dat veel langer zal zijn en later blijkt dat Jacqueline een andere grensovergang in haar hoofd had. Voor we iets gaan doen, wordt er voor de zekerheid naar het hotel in Chisinau gebeld om te controleren of de paspoorten daar echt wel zijn. Die zijn daar niet. Henri kijkt even in de zakken van zijn jas, maar daar zit ook niets. Rian kijkt in het voorvak van haar cameratas en haalt er twee paspoorten uit. Al het gedoe dus om niets.
In de tussentijd is een douanebeambte onze bus in geweest en heeft bij elk paspoort gekeken of de persoon ook in de bus zat. Nu zijn alle paspoorten, inclusief die van Henri en Rian, op een kantoortje en worden alle voornamen en achternaam per persoon in een computer gezet. Jacqueline wordt er bij gehaald om alle namen uit te spreken. Om half twaalf mogen we verder. De vraag van Henri is bij deze beantwoord, het duurt 40 minuten om de grens over te steken naar Transnistrië.
Om kwart over één stoppen we in Tiraspol bij het parlementsgebouw met een groot Lenin beeld ervoor. We mogen even rondlopen voor wat foto’s. Aan de overkant is op een volgend een tank, de eeuwige vlam en het monument voor de onbekende soldaat te zien. De weg die we over moeten steken is ontzettend breed, officieel een vierbaansweg, maar in de praktijk breder. Er is een zebrapad waar iedereen ook netjes voor stopt. Dat verwacht je niet zo snel bij zo’n weg.
Na een kwartiertje stappen we allemaal weer in en gaan we naar het hotel, waar we een kwartier later aan komen. Tudor, de chauffeur, heeft wat moeite om de bak met extra bagage los te krijgen. De bak is namelijk te klein voor alle bagage, dus wordt er een gedeelte achterin de bus gezet en een gedeelte in de bak. Om achterin de bus te komen, moet hij eerste de twee bouten aan de rechterkant losmaken en dan kan de bak als een deur opzij zodat de achterdeuren van de bus open kunnen.
Nadat alle tassen op de kamer liggen gaan we geld wisselen bij het kantoortje net buiten het hotel. Direct daarna gaan we lunchen. We lopen naar de grote straat en gaan eten bij een restaurant wat we zagen toen we er met de bus voorbij reden. Ze hebben achter het restaurant een terras en het zit er prima uit. Op de muur zijn Frans aandoende tekeningen van mensen op een terras geschilderd. We bestellen en krijgen redelijk snel ons eten, het smaakt echt goed en het is zeker niet duurder dan in de rest van Moldavië. We genieten zo’n anderhalf uur van het terras en stappen tegen 4 uur op. Marion gaat haar eigen weg en Marijke, Marika, Rian, Henri en ik gaan naar een park. Ze willen naar het Kirov park aan de rivier. Een probleem het park aan de rivier heeft anders. We lopen toch naar het Kirov park. Onderweg komen we nog langs de winkel van Kvint, een wijnmakerij en distilleerderij. Je kon hier ’s middags heen voor een excursie en proeverij, maar behalve de familie heeft niemand dat gedaan. De winkel is wel toegankelijk, dus nemen we even een kijkje.
Dan komen we aan bij het park. Dit is een heel gek park. Er staan een aantal bomen op een rij met banken eronder, maar er is ook een veld met onkruid. In het midden staat een kerk in aanbouw een aan een zijkant een soort klokkentoren. Bij de kerk zitten twee mannen en Henri raak aan de praat. Ze verstaan elkaar totaal niet, maar Henri krijgt de man zo ver om sleutels te halen om de kerkdeuren open te doen. We hebben dus een inkijkje in de kerk in aanbouw. Binnen is duidelijk te zien dat het nog niet af is, want op verschillende plaatsen steken bijvoorbeeld de snoeren uit de muren. Na een klein rondje gaan we weer naar buiten en bedanken de man.
We gaan toch maar naar het park bij de rivier, het Wollant park. Onderweg lopen we via iemands achtertuin, dat op een parkje lijkt en komen we nog een kerk tegen die wel af is en waar een dienst bezig is. Hier blijven we even hangen. Die stemmen die door de kerk galmen geven echt een mooi geluid.
Om half zes zijn we dan eindelijk bij het park. Het is zeker beter onderhouden dan het eerste park, maar heel boeiend vind ik het niet. Als we richting de rivier lopen worden ons ineens een vraag gesteld door een jongen met microfoon, geflankeerd door moeder en vader met een videocamera. We begrijpen er natuurlijk niets van en kunnen geen antwoorden geven. Alhoewel ik was gewoon doorgelopen en bekijk het van een afstandje. We snappen wel dat het voor een schoolproject is. Zoiets is mij in Lima, Peru, ook al eens overkomen.
We lopen de brug op en kijken over de rivier. Aan weerszijde zijn zandstranden gemaakt om te kunnen zwemmen in de rivier. Het ziet er leuk uit, maar we zijn allemaal een beetje moe en hebben vooral dorst. We nemen plaats op een terras dat uitkijkt over de rivier. Marika, Marijke en ik bestellen een huisgemaakte limonade met een een of andere vrucht. Wat het was weet ik niet, maar het werkte enorm dorstlessend. Na een ruim half uur gaan we richting het hotel. We nemen de iets langere route, zodat we langer langs de rivier kunnen blijven lopen. Google maps op mijn telefoon stuurt ons de eerste keer wel een doodlopende straat in, maar daar komen we gelukkig snel achter. Onderweg komen we ook langs een supermarkt waar ik een fles water koop en twee knuffels voor de neefjes. De knuffels hebben niets met Moldavië te maken, maar dat zal hun niet uitmaken.
We komen ook langs de markt die we even snel over lopen. Niets wat we willen hebben. Het is intussen half acht als we bij het hotel aan komen. In de lobby zitten Jacob en Leni te wachten op andere mensen die willen gaan eten. We spreken om 8 uur af, zodat we allemaal even onder de douche kunnen. Het was een warme dag met temperaturen rond de 30 graden.
We gaan eten in het restaurant van het hotel. Een slecht idee blijkt later. Het is veel duurder dan waar we ’s middags waren, de porties zijn kleiner en we moeten een uur tot anderhalf uur wachten op ons eten. Iets na half tien krijgt Henri als laatste zijn eten. Ik er niet iets voor. Tegen 10 uur haak ik af. De rest neemt nog een toetje of een glas wijn, maar ik moet mijn foto’s en weblog nog doen en hoop dat ik dit keer voor 12 uur op bed lig. Helaas ben ik kwart over 12 pas klaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *