We liepen als een van de laatste door de slurf, aangezien we op de achterste rij gezeten hadden. Zo kwamen we ook achteraan de securitycheck. Eén medewerker vond de rij te lang en stuurde een hoop mensen, waaronder ons, naar een volgende check. Jantien kwam er weer gewoon doorheen, maar Janneke werd weer gefouilleerd. Ze doen in Dubai helemaal niet moeilijk over vloeistoffen, want we hadden beide een fles water in onze tas en er werd niets van gezegd. We liepen naar de gate en daar moesten we nog maar één uur wachten. We aten onze broodjes en crackers en we kochten wat vers vruchtensap.
We zaten nu in een groter vliegtuig. We konden nu zelf onze films kiezen en we hadden het idee dat de beenruimte iets meer was. Ook deze vlucht ging prima, vooral voor Jantien die bijna de hele vlucht heeft geslapen. Ze werd alleen steeds wakker gemaakt door Janneke als er eten of drinken werd gebracht.
Ook nu zaten we vrij ver achterin, dus we stonden achterin de rij bij de douane. Bijna iedereen had een formulier in hun paspoort zitten. We zagen een aantal Nederlanders en die vertelden dat ze het formulier in het vliegtuig hadden gekregen. We hadden echter niets en we konden ze ook nergens vinden op de luchthaven. Uiteindelijk bleek zo’n formulier niet nodig, want we konden zonder problemen het land in. Wel werden we geholpen door een “uitermate vriendelijke” mevrouw. Ze keek verschrikkelijk nors en toen ze klaar was met onze paspoorten gooide ze die in onze richting.
Bij de uitgang stond Tracy, onze reisleider, al op ons te wachten. We reden in een half uur naar het hotel. Het verkeer is zoals we gewend zijn, ordelijk met een paar uitzonderingen. Mensen steken hier lopend een drukke snelweg over of stoppen met de auto midden op diezelfde snelweg.
We hebben in het hotel gegeten en zijn vroeg naar bed gegaan.