Om 6 uur gaat de wekker, eigenlijk om 7 uur, maar we hebben de wekker niet naar Namibische tijd gezet. We trekken er gewoon een uur vanaf. Een uur later gaan we ontbijten. Het gaat best soepel en om half acht rijden we weg. We moeten vandaag op tijd bij de Chobe rivier aan komen, anders missen we de boottocht. Tracy rijdt stevig door. We rijden in een gebied genaamd, Caprivi. Dit is een smalle en lange strook land die aan de noordoost kant van Namibië zit. Het zou logischer zijn als het bij een van de buren zou horen. Het is genoemd naar een Duitser, meneer Caprivi, die dit stuk bij Namibië heeft gevoegd.
Om half een komen we bij de grens. We krijgen snel de juiste stempels en rijden Botswana weer in. Nu is het dus ineens half twee geworden. Voor we Botswana weer in rijden moesten we eerst nog door de mond-en-klauw zeer controle. We moesten uitstappen en met onze schoenen op een handdoek met ontsmettingsmiddel gaan staan. Daarna moest de bus, door een bak met hetzelfde spul rijden.
We hebben geen tijd voor lunch, dus eten we wat noten, chocolade en la vache quirit die we nog hebben. Na de grens kom je door een nationaal park met veel beesten. We rijden ze allemaal voorbij, we hebben geen tijd. We zien tientallen olifanten, wat antilopes en wrattenzwijnen. Om half drie rijden we Kasane binnen. We pinnen wat geld, poule (betekent regen en de centen heten druppels). We haasten ons naar de camping. We betalen de boottocht, brengen de spullen naar de kamer en lopen naar het restaurant. Daar kunnen we op een shuttle 4×4 stappen die ons naar de boot brengt. De eerste shuttle kunnen we niet mee, maar binnen vijf minuten komt er een tweede. Het is zo’n 10 minuten rijden naar de boot. Er ligt een hele grote en iedereen gaat die boot op, dus wij ook. Later blijkt dat we verkeerd zitten en met ons vele anderen. We moeten naar een kleinere boot voor 20 mensen. Er zitten er al 15 op van één reisgezelschap. We kunnen in eerste instantie niet naast elkaar zitten, maar er wordt een bankje vrij gemaakt op de tweede rij. We hebben goed zicht, alleen zit er een vrouw voor ons met een enorme bod haar, die ze steeds in ons gezicht gooit. Ook heeft ze een mega telelens en doet erg interessant. Heel veel foto’s en voornamelijk films zijn mislukt omdat zij weer in ons beeld kwam.
Op de vrouw na is de boottocht erg leuk. We zien heel veel olifanten, nijlpaarden, vogels, bavianen en buffels. We hebben nu de big five (Olifant, leeuw, neushoorn, luipaard en buffel) gezien. Ze worden niet de big five genoemd omdat ze het grootst zijn, maar omdat ze het gevaarlijkst zijn bij de jacht. Als je deze beesten niet met een schot dood, dan komen ze achter je aan. Vroeger duurde het laden van een geweer natuurlijk best wel lang en in die tijd nam het beest dat je wilde schieten wraak.
De Chobe rivier vormt de grens tussen Namibië en Botswana. In de Chobe rivier ligt een eiland, ongeveer 3 km2. Hier komen veel dieren naartoe om te eten, aangezien er veel groen gras is en op de oevers een stuk minder. Zowel Namibië als Botswana claimden het eiland. Namibië zei “de grens is de doorgaande stroom, dus is het van ons”. De doorgaande stroom is echter 10 meter breed. Botswana zei “Nee, we nemen de brede stroom, dus het is van ons”, die is namelijk 25 meter breed. Ze zijn hiermee naar het internationale gerechtshof in Den Haag gegaan. Zij zijn komen meten en hebben geoordeeld dat de brede stroom de grens is, dus het eiland hoort bij Botswana. Om dat duidelijk te maken heeft Botswana ook zijn vlag gepland op het eiland in de rivier.
Om zes uur gaat de zon onder. Eigenlijk hadden we al terug moeten zijn, maar we varen nog steeds rond. We gaan nu eindelijk terug, als laatste van de boten. Om half zeven leggen we aan. Het kost de schipper wat moeite om zijn boot te parkeren, maar met de hulp van de inzittenden, wordt de boot naar de kant getrokken. We zien een shuttle staan. Er is echter nog maar een plek vrij. Jantien loopt er naartoe en de mensen schuiven op de eerste rij wat dichter naar elkaar toe, zodat we allebei mee kunnen. Anders waren we alleen achtergebleven, wachtend op de volgende shuttle. Op de camping zien we een lege shuttle aan onze chauffeur vragen of iedereen mee is. Als we er niet bij hadden gekund, waren ze ons in ieder geval nog komen halen.
Tracy heeft het eten allang klaar en hij staat koud te worden. Het is ondertussen kwart voor zeven en ze had op zes uur gerekend. Nu komt er ook een man die t-shirts verkoopt. Hier kan je jouw route door Afrika op laten zetten. We knutselen onze shirts in elkaar en gaan eten. Na het eten gaan we met een bakje vla bij het kampvuur zitten, wat Tracy heeft gemaakt. Ze gooit er pyriet (stenen) in. Dit noemt ze bosjesmannenvuurwerk. De stenen verkleurden en spatten daarna uitelkaar, heel apart. Rond negen uur gaan we naar onze kamer waar we de foto’s en filmpjes van vandaag uitzoeken en gaan daarna slapen.