Om 7 uur gaat de wekker. We pakken alles weer in, maar vanochtend gaat het niet zo snel. We zouden om half negen vertrekken, maar het wordt een kwartier later. We rijden naar de pont naar Zambia. Deze pont is berucht. Het kan heel snel gaan, maar ook uren duren. Na tien minuten rijden zijn we bij de grens. De formaliteiten bij de douane van Botswana zijn zo geregeld. We rijden door naar de pont. Er staat een enorme rij vrachtwagens, al schijnt dit mee te vallen, maar een kleine rij auto en busjes. We kunnen niet mee met de pont die er ligt, maar met de volgende wel. Om half tien lopen we de pont op. We mogen niet in het busje blijven zitten. Ze zijn blijkbaar bang dat een bestuurder de auto/bus het water in rijdt. Dit zal vast een reden hebben, dus wij gaan lopen.
Aan de kant van Zambia gaan we in de rij staan voor de douane. Dit duurt wel even. We moeten een visum kopen en besluiten een “double entry” te kopen. Op deze manier kunnen we naar Zimbabwe en terug. Als we klaar zijn, krijgen we van Tracy de sleutels van het busje. Zij moet nog allerlei dingen voor het busje regelen. Na een uur zijn we overal klaar mee en rijden we Zambia in.
Om kwart over elf komen we aan bij de camping. We boeken de leeuwenwandeling en de helikoptervlucht voor morgen. Ook lijkt een tochtje met een jet cruiser Jantien wel leuk en ze krijgt Janneke zo ver dan ze ook mee gaat. Dit moet echter gelijk. Tracy bestelt onze lunch om mee te nemen en om kwart voor een zitten we in een truck op weg naar de rivier. De jet cruiser is een soort veilig raften. De boot vaart door stroomversnellingen, maakt rondjes, trekt hard op, enz. Je valt er echter niet uit, maar wordt wel heel nat.
We halen meer mensen op en rijden vervolgens naar de kabelbaan. Onderweg stopt de truck twee keer bij een dorpje om er iets over te vertellen. We komen ook bij het huis van de belangrijkste chief in dit gebied. Hij woont hier ongeveer 100 dagen per jaar. Hij is net terug uit het verenigd koninkrijk, waar hij op de thee bij Elisabeth II is geweest. Om twee uur komen we aan bij de kabelbaan en gaan daarmee naar beneden, naar de rivier. De kabelbaan gaat eerst op de gewone manier naar beneden totdat het een soort stop raakt. Vandaar gaat de kabelbaan recht naar beneden. We halen onze reddingvesten en de man van de jet cruiser neemt hem mee voor een oefenrondje. Dit rondje duurt echter heel lang en na meer dan een half uur is hij terug. Blijkbaar heeft een (water)rat een kabel doorgebeten. De man durft het niet aan om nu toeristen mee te nemen, dus we gaan onverrichte zaken weer terug. Later horen we dat zijn hondje, genaamd Egg, de rat te pakken heeft gekregen.
We worden om tien voor vier bij de grens afgezet. We gaan Zambia uit en lopen over de brug naar Zimbabwe. Onderweg zie je aan de rechterkant de Victoria watervallen. We kopen een visum voor Zimbabwe, mooie sticker trouwens, voor 30 dollar. Britten en Ieren moeten 55 dollar betalen, Canadezen 60 en mensen uit Angola nog meer.
Om kwart voor vijf komen we aan bij het park van de watervallen. De vrouw bij de ingang is een beetje bezorgd dat we niet om zes uur terug zullen zijn, maar wij beloven plechtig dat te gaan halen. Tien voor zes verlaten we het park weer. In het park heb je goed zicht op de watervallen aan Zimbabwaanse kant. Hier zijn de watervallen groter dan aan de kant van Zambia. Sommige mensen lopen in regenkleding, maar dat is overdreven. Je moet alleen opletten dat jouw camera niet te nat wordt. Het natuurgeweld van die watervallen is geweldig. We lopen er alleen snel langs, omdat we op tijd terug moeten zijn. Het is nog best druk in het park, maar je kan mooie foto’s maken zonder dat er iemand voor staat. Overdag is dat moeilijker en doe je ook langer over een rondje.
Iets voor zessen verlaten we Zimbabwe. We lopen de brug weer over naar de grens met Zambia. Nu wordt het alleen snel donker. Het schemert als we weer in Zambia zijn. We vinden snel een taxi en als we rijden is het echt wel donker. Vlak voor we bij de camping zijn, worden we ingehaald door ons busje. Tracy vond dat we te laat terug waren en is ons gaan zoeken. Bij de grens vertelde ze haar dat we net weg waren.
We eten wat en gaan daarna snel naar de kamer. Janneke gaat ook snel op bed liggen, terwijl Jantien op muggenjacht gaat. Dit is de enige plaats tijdens de reis waar het hele jaar door malaria heerst. Het is ook de plek waar we veruit de meeste muggen aantreffen, ook binnen. Alle andere accomodaties hadden binnen geen muggen en er waren ook anti-muggenmiddelen voor handen, zoals spuitbussen, anti-muggenlotion en een soort wierook tegen de muggen. Hier is het echt nodig en hier is niets. Er is wel een klamboe, alleen is die wat onhandig. Niettemin slapen we onder de klamboe, dat lijkt ons wel zo verstandig.