We besluiten niet in het hotel te ontbijten, maar de meegenomen krentenbollen te eten. We pakken de tas al etend in en gaan twintig minuten te vroeg naar beneden om naar de apotheek naast het hotel te gaan. We zijn de reistabletten vergeten en die kunnen best wel handig zijn. Mooi op tijd zijn we weer terug en stappen de bus in. We beginnen met de graanschuren. Dit is een enorm bouwwerk waar vroeger het graan opgeslagen kon worden. De muren zijn erg dik, zo’n 1,5 tot 3 meter. Het heeft veel weg van waterreservoirs die we op eerdere reizen hebben gezien.
Na een kort bezoek van een kwartier gingen we weer de bus in. We reden naar het centrum van Mèknes, naar het restaurant van de lunch. We hadden nu tot kwart over twaalf om rond te lopen. We gingen als eerste naar de ‘gevangenis’. De gevangenis ligt onder de grond en is kleine versie van de graanschuren. Hier kwijnden vroeger christelijke dwangarbeiders, geketend aan de muren, weg. We liepen hierna door naar de Bab Mansour, een hele mooie en bekende poort in Mèknes. Gisteren hebben we gegeten op een terras dat uitkeek op de Bab Mansour. De poort geeft toegang tot een dure woonwijk. Na een foto genomen te hebben lopen we door. Leonie wil graag de soeks zien. We lopen langs het plein dat aan de Bab Mansour ligt. Volgens het boekje moeten we nog een stukje, maar Jantien ziet een winkelstraat aan de rechterkant en we besluiten daar heen te lopen. Een soek is immers niets anders dan een winkelstraat. De straat wordt langzaam smaller en we zien steeds meer gewone dingen in plaats van toeristenspul. We lopen nu op de plaatselijk soek. Veel mensen willen niet gefotografeerd worden, dus doen we het af en toe stiekem. Jantien heeft het kleine fototoestel in haar hand en fotografeert zonder te kijken wat precies. Sommige foto’s zijn best mooi geworden. We lopen de hele soek door en komen weer uit op de grote straat waar we begonnen waren. We lopen terug naar het plein. Aangezien we nog tijd genoeg hebben lopen we het plein rond langs de winkels. We zien ineens een doorgang en staan nu in de overdekte soek, die voor de helft gevuld is door toeristen. Er zijn kraampjes met kruiden en olijven, die ze netjes hebben opgestapeld. Ook zijn er slagers, waar een enkeling nog bezig is met het splijten van een schapenkop of het scheren van een koeienkop. Leonie koopt wat Marokkaanse kruiden en we gaan richting de lunch. We zijn nog steeds te vroeg, dus gaan we naar het mausoleum van Moulay Ismail. Dit is om de hoek van onze lunchplek. Het is een gebouw met veel mozaïeken en verschillende ruimtes. Na een kort bezoek gaan we lunchen. Jantien heeft de traditionele soep en Leonie de lokale specialiteit, kip met citroen. Het smaakt alles erg goed en om een uur gaan we weer richting bus.
We rijden nu naar Moulay Idriss, de belangrijkste bedevaartplaats in Marokko. Moulay Idriss is de oprichter van de eerste Arabische dynastie en stichtte vermoedelijk Fes. Hij is begraven in het zicht van Volubilis en de stad is rond zijn graf ontstaan. Als niet-moslim mag je maar van een afstand naar het mausoleum kijken, maar we zien eigenlijk weinig. We besluiten met de helft van de groep de weg omhoog te nemen en van bovenaf een foto te nemen. We halen in het begin een aantal van onze groep in en lopen gestaag door. Na een paar straten beginnen de trappen. Moulay Idriss is op twee bergen gebouwd en we lopen nu op de een en op de andere ligt het mausoleum. Soms staan we even stil om te kijken waar we heen zullen gaan. De rest volgt ons gewoon en als wij fout gaan, gaan we waarschijnlijk allemaal fout. We kiezen steeds de weg die het meest omhoog gaat en na 6 minuten flink traplopen, zijn we bij het uitzicht. We nemen onze foto’s en gaan we naar beneden. Na een drankje stappen we in de bus en die neemt een toeristische route zodat we vanaf de weg ook van bovenaf kunnen kijken. De chauffeur vergeet echter helemaal te stoppen en we rijden dus maar door.
We rijden naar Volubilis, een oude Romeinse stad tegenover Moulay Idriss. Later is de stad nog bewoond door Berbers waar Moulay Idriss de leider van was. Er schijnen nog mooie mozaïeken te zijn, dus we zijn met z’n allen op zoek naar de mozaïeken. Leonie vindt het wel een mooi beeld geven van een Romeinse stad, maar Jantien heeft met Jerash (Jordanië) en Palmyra (Syrië) mooiere voorbeelden gezien. We lopen aan de hand van het boekje de site af en elke keer als er in het boekje staat dat er een mozaïek moet zijn zoeken we naar een houtje, die de afzetting aangeeft. We hebben twee uur de tijd, die we ook volledig benutten. Tijdens onze wandeling tussen de ruïnes komen er ineens heel veel beveiligingsmensen aan gevolgd door een Afrikaanse man in een mooi gewaad en een goud(kleurig)e staf met een vogel erop. Dit blijkt de koning van Benin te zijn die met zijn vrouw en gevolg de ruïnes komt bezoeken. Precies op tijd komen we bij bus en rijden we naar Fes.
We komen rond achten aan en gaan direct naar de kamer. De rest van de groep staan in de rij om per twee met de lift te kunnen, maar wij gooien de rugzakken op de rug en nemen gewoon de trap (net als gisteren trouwens). ’s Avonds gaan we naar een Marokkaanse avond. We zitten aan lage stoelen aan een lage tafel en in het midden van de zaal is ruimte vrij gehouden. Tussen de gangen door komen er buikdanseressen, een goochelaar, muzikanten en een oudere buikdanseres met een groot komisch talent. We vermaken ons zeker en ook het eten is goed. Leonie vindt het hoofdgerecht is te zoet, maar zij had er ook een mat veel suiker. Je kan het het best omschrijven als hartige baklava. Hij ziet er ongeveer hetzelfde uit, maar is gevuld met gehakt en ook zoet. Na het eten gaan we terug naar het hotel en naar bed.