Vanochtend ging om 4.30 de wekker. Ik heb mijn kleren aangetrokken en ben naar beneden gegaan om de anderen gedag te zeggen. Zij gaan al naar het vliegveld, ik ga pas 6.00. Je moet nu eenmaal eerder zijn als je internationaal vliegt.
Om 5.50 stap ik in mijn eigen taxi en wordt ruim op tijd op het vliegveld afgezet. Wat is Delhi rustig in de ochtend, op de ring van Rotterdam rijden op dit tijdstip echt meer auto's.
Alles gaat soepel en de vlucht duurt maar 45 minuten in plaats van de 5 kwartier die op mijn boekingsformulier stond. Het vliegtuig is erg leeg, bij de bagageband tel ik nog geen 40 mensen. Als de bagage komt ben ik blij verrast door te zien dat mijn tas eens als eerste komt.
Ik loop naar het loket van de prepaid taxi en koop een taxirit. Binnen 20 na het landen zit ik al in de taxi op weg naar Amritsar.
Als ik om 10 uur het hotel binnenloop kan ik direct naar mijn kamer. Hier ga ik eerst even wat uitrusten. Ik neem mij voor om om 12 uur naar de tempel te gaan, maar het wordt uiteindelijk 12.30. Helaas regent het al de hele dag, soms wat harder soms wat zachter. Ik hoor later van anderen dat dit de eerste echte regendag is, waar heb ik dat eerder gehoord? In Ratjasthan was dat ook steeds het geval.
Ik ga met een tuktuk naar de tempel. De tuktuk kan niet helemaal tot de tempel komen en op het moment dat hij stopt wordt mij een oranje bandana gegeven. Ik zeg dat ik die niet hoef, maar de jongen spreekt me samen met de chauffeur tegen en zeggen dat het wel moet. Ik zeg nogmaals van niet en vraag ze even te wachten. Ik haal mijn alles in een hoofddoek uit mijn tas en doe die op mijn hoofd. Nu snappen ze me. De tempel ziet er mooi en groot uit, maar wat ik het meeste kan waarderen is de sfeer. Je hoeft nergens voor te betalen, geen entree, geen schoenenopslag, geen bagageopslag, geen cameratoeslag allemaal gratis. De mensen helpen je hier ook om te helpen en niet omdat ze je iets willen verkopen, een verademing.
Ondanks de regen ga er nog een aantal mensen het water in, maar de meesten blijven veilig op de juten matten lopen. Daarnaast is het echt ontzettend glad.
Ik loop langzaam een rondje om het meer en maak ondertussen wat foto's en probeer mijn camera enigszins droog te houden. Paraplu's waren helaas niet toegestaan in het tempelcomplex. Na driekwart rondje kwam je aan bij de xe2x80x9cbrugxe2x80x9d naar de tempel. De tempel ligt in een het nectarmeer, zo je kan er alleen via die xe2x80x9cbrugxe2x80x9d komen. Voor je in de rij mag gaan staan wordt mijn tas gecontroleerd. Ik laat zien dat ik mijn telefoon uitgezet heb, maar de man is niet tevreden over de plek waar ik die in mijn tas heb zitten. Die telefoon moet verder weg. Ook moet ik mijn tas voor me houden (heb ik altijd al, daarom heb ik een schoudertas) en vasthouden. Ik ben niet zo bang om bestolen te worden hier, maar die man dus wel.
Er zijn twee rijen, een lange, dikke rij en een korte, smalle rij. Er staat een man die je indeelt. De meesten, net als ik, komen in de lange dikke rij. De mensen die naar de andere rij willen zeggen iets tegen die man, maar mij wijst hij deze rij aan. Er mogen grote groepen tegelijk naar binnen. Ik mag nog net als laatste met een groep mee. Binnen is het heel druk. Het boek ligt in het midden, rechts zitten vrouwen op de grond en links wordt er gezongen. Het is allemaal mooi gemaakt, maar eigenlijk best wel klein. De tempel in Delhi is groter. Hier kan je wel naar boven. Ze hebben het heel slim gedaan, linker trap gaat omhoog en de rechter trap is voor als je naar beneden wil. Helaas heeft nog niet iedereen dat door en proberen mensen tegen de grote massa in een gladde, natte, marmeren trap af te gaan. Boven kan je naar beneden kijken op de vrouwen en zingende mannen. Het boek kan je niet zien, dat ligt onder een luifel. Er staat een boekenkast waar je een sikh boek uit kan halen te lezen. Dat zie je veel mensen doen. Overal zit wel iemand met een boek in zijn/haar handen. Nog een verdieping hoger sta je op het dak. Op het dak is weer een klein kamertje gebouwd waar wat mannen in zitten. Ik ga maar naar beneden. Ik moet een beetje opschieten als ik vanavond nog naar de grens wil.
Ik loop het tempelcomplex uit, haal mijn paraplu en schoenen op. Pin nog wat geld, de pinautomaat zit in de buitenmuur van het tempelcomplex, en ga terug naar het hotel. Het hotel regelt een tuktuk voor mij om naar de Pakistaanse grens te gaan om de sluiten van de grens te zien. Ik kan even bijkomen en opdrogen op de kamer voordat ik weer weg moet. Ik heb geen tijd om te eten, dus neem ik de kaakjes maar die ik nog heb.
Om 15.30 stap ik in de tuktuk, het is zo'n 30 km, waar we een uur over gaan doen. De chauffeur rijdt erg netjes, niet sloom, maar ook niet gevaarlijk, erg fijn. Om 16.30 stopt de tuktuk en ik stap uit. De chauffeur zegt dat ik mijn tas niet mee mag nemen, fototoestel en camera wel, maar zonder hoesje. Ik stop mijn zakken vol met mijn portemonnee, telefoon en wegwerp poncho en om mijn nek hang ik mijn foto- en videocamera gewikkeld in een plastic tas en in mijn handen heb ik mijn paraplu. Ik ben er klaar voor. Onderweg had ik me afgevraagd om ik mijn paspoort nodig zou hebben, want die heb ik niet bij me. Niemand heeft me hier iets over gezegd, ook de Trotter niet. Mijn tas laat ik achter bij de chauffeur en die heeft er de hele tijd mee om zijn schouders mee gelopen. Er kom een riksja en die zegt dat ik verder met hem moet. Ik zeg dat ik het wel kan lopen, maar er komen er meer bij staan en iedereen zegt dat het minstens 1 kilometer is. Nou het is minder alleen zet de riksja je vooraan de rij af en moet je zelfstandig even voordringen. Je kan beter gaan lopen. Na het eerste hek kom je snel een hele lange rij tegen en militairen met fluitjes. Ze fluiten wat af en ik heb geen idee wat de bedoeling is, ik ga maar in de rij staan en dan wordt er weer gefloten. Dit blijkt de mannenrij te zijn, de vrouwenrij bestaat eigenlijk niet zo kort is die. De vrouwen worden achter een gordijn gefouilleerd en de mannen gewoon aan het eind van de rij. Nu kan ik door lopen naar de tribunes, die ook opgedeeld zijn in mannen en vrouwen stukken. Ik loop naar het vrouwengedeelte maar wordt teruggestuurd, ik moet naar de VIP ingang. Hier vragen ze om mijn paspoort, die heb ik dus niet en dat zeg ik ook. Ze vragen om andere identificatie. Omdat ik vanmiddag gepind heb heb ik een pinpas, dat is het enige. Die vinden ze goed genoeg en ik mag door. Vijftig meter verder, weer paspoortcontrole, maar ook hier werkt de pinpas. Honderd meter verder wordt ik weer gefouilleerd en weer om mijn paspoort gevraagd, mijn pinpas en mijn voornaam zijn voldoende. Nu dacht ik er te zijn, maar 30 meter verder is de laatste paspoortcontrole, maar ook hier is mijn pinpas voldoende. Ze gaan er niet vanuit dan een toerist met zoveel apparatuur om haar nek veel kwaads in de zin heeft.
Ik kom bij een straat met in het midden de grens, bestaande uit twee hekken, xc3xa9xc3xa9n van India en xc3xa9xc3xa9n van Pakistan. Links en rechts van straat zijn tribunes neergezet. Ik kijk dus een beetje schuin op het hele geheel. We zitten op een betonnen tribune die zich snel vult. Alleen zijn er grote plassen vanwege de regen, maar je moet gaan zitten en aanschuiven van de militairen met de fluitjes. De tribune bij Pakistan is nog leeg, maar uiteindelijk komen daar ook mensen. Tijdens de militaire ceremonie worden de vlaggen straks ceremonieel gestreken worden, maar erg hangt nu nog niets, dus als voorprogramma wordt met veel vertoon de vlaggen gehesen. Er wordt op de straat een rij met Indixc3xabrs gevormd en er worden zes vlaggen tevoorschijn gehaald. In tweetallen rennen ze met de vlaggen in de hand snel naar de Pakistaanse grens om vlak voor de grens te stoppen en heftig met de vlag heen en weer te zwaaien. Daarna keren ze zich weer om en geven de vlag door. In Pakistan gebeurt hetzelfde. Na zo'n vijftig mensen is het over. Nu worden een aantal mensen naar voren gehaald die gezellig gaan dansen. Er schalt typische Indiase muziek uit de speakers. Als het even stil valt hoor je de muziek die bij Pakistan wordt gedraaid, typisch Pakistaanse muziek. Na een voorprogramma van ruim 1 uur gaat de militaire ceremonie beginnen. Er is een gangmaker die het publiek opzweept, wat eigenlijk niet nodig is. Exc3xa9n militair krijgt een microfoon, haalt adem en zegt zo lang mogelijk xe2x80x9cAhxe2x80x9d. Dit moet hij wel 20 keer doen. In Pakistan doet een militair hetzelfde. Als die het langer volhoudt dan de Indiase gaat het publiek heel hard joelen, zodat we de Pakistaan niet meer horen. Tijdens dit vocale geweld lopen de militairen heel stoer heen en weer op een Monty Python manier (ministerie van de vreemde loopjes). Ze gooien hun been heel hoog en marcheren/rennen naar de grens, ondertussen zijn de hekken open. Aan de andere kant van de grens doet een Pakistaan hetzelfde. Bij het hek staan ze heel stoer met een borst vooruit en dan marcheren/rennen ze weer terug. Je moet het eigenlijk zelf zien, zo vreemd, lachwekkend en absurd is dit. Iets voor zeven uur eindigt de ceremonie met het geven van een hand, daarna gaan de hekken snel weer dicht en lopen de tribunes leeg.
Ik loop met de massa mee en ineens staat mijn tuktuk chauffeur met mijn tas om zijn nek achter me. Ik moet eerst controleren van hem of alles er nog is en dat is zo. Het is nu weer 1 uur terug. De tuktuk chauffeur wil me nog naar de mooi verlichte gouden tempel brengen, maar ik wil wel wat eten. Het is donker als ik bij mijn hotel uitstap en loop direct naar het hotel/restaurant ernaast. Ik weet dat ik iets moet eten, maar ik heb helemaal geen honger, dus ik eet niet meer dan een kop tomatensoep.
Daarna ga ik naar mijn kamer, want morgen komt mijn chauffeur al om 8.00. Om 22.00 word ik gebeld door IdiscoverIndia.com. Ze vragen of ik mijn mail of het nieuws heb gezien, ik antwoord ontkennend. Ladakh is getroffen door een wolkbreuk met een enorme modderstroom tot gevolg. De wegen zijn weg en de hoofdstad Leh is ook goed getroffen. De hele toer is dus afgelast. Ik sms direct naar Nederland met het nieuws en die gaan direct aan de slag. Wat moet ik nu doen. Uiteindelijk besluiten we dat ik ga slapen en dat ik morgen verder zie.