Om 23.30 ging de wekker en moesten we weer opstaan. We pakten onze tassen bij elkaar en gingen naar beneden. Nadat we ervoor gezorgd hadden dat de spullen in de bus zaten ging Jantien de bus in. Daar was Dionne net afscheid aan het nemen van een van de families die mee waren. Nadat ze iedereen had gehad ging ze de bus uit zonder iets tegen Jantien te zeggen, ze kreeg dus ook geen hand. Janneke wachtte even met instappen. Toen bijna iedereen in de bus zat heeft ze tegen Dionne heel duidelijk haar ongenoegen over de kamerindeling laten blijken. Nog voordat Dionne weer een half slap antwoord kon geven zat Janneke in de bus.
Het vliegveld zou een klein stukje rijden zijn, maar we waren er pas na een halfuur rijden. We moesten als groep inchecken en door de douane omdat we een groepsvisum hadden. Bij het inchecken bleek dat er vanuit de reisorganisatie geen enkele moeite voor plaatsen was gedaan en wij waren niet in staat geweest iets te doen. Op de heenweg hadden we allemaal bij elkaar in de buurt gezeten en ook de vlucht naar Frankfurt was goed ingedeeld. Op de vlucht Frankfurt-Amsterdam echter hadden we allemaal restplaatsen gekregen. Mensen die bij elkaar hoorden zaten over het hele vliegtuig verspreid. Janneke zat op rij 7 en Jantien op rij 19, dus ook wij zaten verspreid. Daarnaast zaten we ook in het midden, dus niet aan het raam of aan het gangpad. Dit waren de ideale plaatsen. Bij de securitycheck moesten alle vrouwen rechts. Daar stond weer een tent waarin alle vrouwen gefouilleerd werden. De mannen werden gewoon zonder tent gefouilleerd. Ook bij de gate moesten de vrouwen weer door een tent om gefouilleerd te worden en de mannen weer gewoon in het zicht.
Toen we opstegen om 3.00 waren zoals het hoort de lichten in het vliegtuig uit. Toen we echter op hoogte waren gingen de lichten ineens aan en vond het cabinepersoneel het nodig om het ontbijt alvast uit te delen en niet aan het eind van de vlucht, iets voor zes uur. We hebben allebei het eten aan ons bij laten gaan en alleen wat drinken genomen. Daarna hebben we geprobeerd wat te slapen.
Om zes uur landden we op Frankfurt. Nu moesten we een tochtje over het enorme vliegveld maken naar onze volgende vlucht. Natuurlijk kwamen we weer langs een securitycheck. Deze was alleen wel heel erg streng. Bijna iedereen ging af en werd naar een hokje gedirigeerd waar iemand van hetzelfde geslacht met een mobiele detector je nog eens nakeek. Zowel Janneke als Jantien moesten na deze check hun schoenen uit doen en die moesten ook door de scanner. Alles was goed en we mochten doorlopen. Voor de gate hebben we een broodje en twee flesjes cola gekocht als ontbijt. Het smaakte erg goed en waarschijnlijk beter dan het eten uit het vliegtuig. Toen we bijna aan boord mochten werd er omgeroepen dat het overboekt was en dat er vrijwilligers werden gezocht. Nog voordat de man uitgesproken was stonden er een hoop mensen op en sprintten naar de balie. Het bleek dat ze maar twee mensen zochten en een van onze groep was het gelukt voor 50 euro compensatie een plaats op de volgende vlucht te krijgen.
Na een vlucht van een uur landen we vijf minuten te vroeg om 8.55 op Schiphol. Nu moesten we natuurlijk weer op onze tassen wachten en onze ervaring met de bagageafhandeling op Schiphol is niet positief. Janneke haar tas kwam na een half uur, maar daarna stopte de aanvoer van nieuwe tassen. We bleven geduldig wachten, maar er kwam maar niets. Na wat navraag bleek dat de bagageband kapot was en dat er aangewerkt werd. Om 10.30 kwam de bagagestroom weer opgang en toen kwam Jantien haar tas ook en konden we door de deuren naar buiten.

Vandaag gaan we weer terug naar Amman om komende nacht terug naar huis te vliegen. Aangezien niemand, behalve ons, naar de woestijnkastelen was geweest en die dag in Amman had doorgebracht, hadden velen Amman wel gezien. Een aantal hadden al een paar dagen geleden voorgesteld om in Aqaba te blijven en pas laat in de middag naar Amman terug te gaan. Daar waren wij uiteraard tegen, omdat we Amman nog niet gezien hadden. Daarnaast moest je om 12.00 je kamer uit en in Amman hadden we wel een hotel. Omdat Dionne iedereen te vriend wilde houden en geen echte beslissing wil nemen besloot ze dat we om 11.30 zouden vertrekken, een duidelijke voorbeeld van xe2x80x9cgeen vlees, geen visxe2x80x9d. Niemand was hier blij mee, wij hadden maar een paar uur in Amman en de tijd was te kort om nog te gaan zwemmen in Aqaba. Ruim voor de bus zou vertrekken zat iedereen beneden al te wachten. Wij besloten om op onze kamer onder het genot van de airco te tijd uit te zitten. Vijf minuten te vroeg vertrok onze bus naar Amman. Onderweg zijn we na twee uur een keer gestopt bij een wegrestaurant in aanbouw, er is hier wat in aanbouw. Er was een wc, je kon wat drinken en lelijke souvenirs kopen, maar verder was het nog lang niet af. Na nog eens twee uur waren we weer bij het xe2x80x9cleukexe2x80x9d hotel in Amman. Ze wilden ons duidelijk tevreden stellen, want er stond een compleet arsenaal aan mensen ons op te wachten. Toen de kamers werden verdeeld zat bijna iedereen op de derde verdieping en wij kregen de dezelfde kamer als eerst op de vijfde. Wij hadden het toen helemaal gehad. Ondanks dat we een aantal keer hadden gevraagd aan Dionne of we een kamer konden krijgen die niet al te hoog was, werden we weer bovenin neergezet. Het was ook nog niet bij haar opgekomen om iemand die slecht ter been is zo laag mogelijk te zetten.
We hebben onze tassen op de kamer neergezet en zijn naar buiten gegaan voor een taxi. De eerste taxi leek maar niet te begrijpen dat we naar de citadel wilden, dus hebben we nog maar even snel een boekje met plaatjes uit de kamer gehaald. De volgende taxi scheen het plaatje te herkennen en we gingen op weg. Tijdens de rit stopte de taxichauffeur alleen om het plaatje aan een politieagent te laten zien en toen reed hij weer verder. Het was een hele vervelende chauffeur, want hij was meer bezig met zijn telefoon dan met het autorijden. Daarnaast dachten we dat hij behoorlijk om reed want de meter stond al behoorlijk hoog. Toen hij op een weg langzaam rijdend naar een voorbijganger aan het toeteren was vonden wij het tijd ons ongenoegen te laten blijken. Toen maakte de chauffeur een sussend gebaar, maar hij reed daarna wel gewoon door. Iets later waren we inderdaad bij de citadel.
De omgeving van de citadel was gevuld met vele politiemensen en hordes militairen. Elke zomer is er het xe2x80x9cJordan Festivalxe2x80x9d waar gedurende de zomer allemaal artiesten op treden verspreid over verschillende plaatsen, zoals het Jerash theater, zoals we al gezien hadden. Blijkbaar was er vanavond een optreden in de citadel (van Abdallah Rowaished & Hussein Al Salman) en alles werd streng bewaakt. Toen we aan een agent vroegen of we erop mochten zei hij dat het goed was, maar de militair een paar meter verder hield ons tegen. Hij zei dat het gesloten was en dat we morgen maar terug moesten komen. Dit kon natuurlijk niet, maar we mochten er niet langs. Toen we met veel gebaren vroegen hoe laat het dan dicht was gegaan zei hij zeven uur. Het was echter pas vijf uur. Toen we ook dat met veel gebaren zeiden, kwam er een hogere militair aanlopen. Hij vroeg hoeveel tijd we nodig hadden, 10 xc3 15 minuten? We zeiden ja en we mochten doorlopen. We liepen gewoon naar de weg, maar werden direct naar een pad naast de weg verwezen die uitkwam op een tent met een hoop militairen. Bij de tent aangekomen mochten we niet door, maar moesten we naar rechts. Hier moesten we de tent in en er bleken allemaal vrouwen te zitten. We werden gecontroleerd en gefouilleerd. Nu mochten we doorlopen en hebben we de resten van de oude tempel van Hercules en het uitzicht gezien. Verder zijn we niet gekomen omdat het allemaal klaar was voor het festival van vanavond en omdat al die militairen je niet echt een uitnodigend gevoel geven. Om de tien xc3 vijftien meter stond een volledig bewapende militair. Ze hadden van af dit hoge punt uitzicht op de gehele stad.
De volgende stop was de koning Abdullah I moskee. Het is een mooi gebouw met een lichtblauwe koepel. We werden door onze taxichauffeur, nu wel een hele aardige, niet voor de ingang afgezet, maar op een plek dat je de moskee precies op de foto krijgt. Na de fotoxe2x80x99s zijn we naar de ingang gelopen. Het zag er eerst nogal dicht uit, maar een hek verderop konden we wel naar binnen. We kregen weer een jurk aan, al was dit je eerste die een beetje normaal zat. Hij was niet zo heel wijd, niet te lang en ze stonken niet. De entree was 2 JD per persoon, dus gaven we een briefje van vijf. De man gaf aan dat hij geen 1 JD had, maar die mocht hij van ons houden. Toen liep de man direct voor ons uit naar de gebedsruimte. Hij vertelde de man daar dat we tien minuten naar binnen mochten. De man bij de deur vond dat maar niets en die riep vijf. De man van de ingang riep nog eens tien en toen liepen ze allebei weg. We gingen de lege gebedruimte in en bewonderden de ruimte. De ruimte is eigenlijk niet meer dan de koepel die van buiten te zien is. Het is wel een erg lichte en open ruimte en geeft een veel vrijer gevoel dan de andere moskeexc3xabn die we gezien hadden. Ook de rust droeg bij aan dit gevoel, want we hadden nog nergens een lege moskee gezien. Na zoxe2x80x99n vijf minuten gingen we weer naar buiten en hebben een rondje rond de koepel gemaakt. Er is een pad rond de moskee gemaakt met aan een kant dus de moskee en aan de andere kant een hek met een aantal ruimtes. Deze zagen eruit alsof ze voor vergaderingen en bijeenkomsten gebruikt werden.
Nu we de snelle toer door Amman hadden gedaan was het tijd om iets te eten. We wilden naar de McDonaldxe2x80x99s en zeiden dat tegen een taxichauffeur. Hij wist er wel een en reed er direct naar toe. Hij bleek aan dezelfde weg als ons hotel te liggen, al is het waarschijnlijk te ver om te lopen. De McDonaldxe2x80x99s bleek echter op de McDrive na gesloten, dus gingen we maar naar de buren, de Burger King.
Na het eten namen we toch maar een taxi naar het hotel. Bij het hotel bleek dat het toch nog 4,3 kilometer naar het hotel was. Het was nu zeven uur en we hadden nog vijf uur voordat we naar het vliegveld zouden vertrekken. We besloten in het hotel te blijven. We hebben een tijd in ons erkertje gezeten, totdat we op de tv hoorden dat er een programma over Michelangelo begon. Na een uur was het afgelopen en hebben we de wekker gezet om 23.30 en hebben alle lichten uitgedaan.