De trein stopt meerdere malen en er loopt een man door de trein om het volgende station aan te kondigen. Toen de trein net stil stond vroeg Jacqueline aan mensen die er uitgingen waar we waren, dat bleek Amritsar te zijn. We pakten snel onze spullen en gingen er uit, al hadden we de tijd, want de trein blijf een half uur staan. Eerst zijn we naar de wachtkamer gegaan, zodat Jacqueline haar lenzen uit kon doen. Daarna zijn we langs beide hotels gelopen waar Jantien 2 jaar geleden gezeten heeft. Deze waren echter behoorlijk aan de prijs, waarna we besloten naar het Tourist Guesthouse te gaan. Hier konden we goede kamers krijgen. Jacqueline heeft ee grote, dure (500 RS = 7,50 euro) en Jantien heeft een iets kleinere (350 RS = 5,25 euro).
Na een snelle lunch in het hotel zijn we naar de gouden tempel gegaan met een tussenstop bij een boekwinkel. Hier heeft Jacqueline een leesboek gekocht en Jantien een wiskundeboek in het Hindi. De entree van de gouden tempel wordt verbouwd, dus nu moesten we onze schoenen aan de zijkant afgeven. Het was er een stuk drukker dan twee jaar geleden, maar toen miezerde het ook. We werden meerdere malen aangesproken om soms met en soms zonder Indiër(s) te poseren voor een foto. Dat zal wat mooie foto’s hebben opgeleverd, ahum.
De gouden tempel staat in een rechthoekig meer waar de Sikh ingaan om te bidden. Er is ook een afgeschermd vrouwen gedeelte. Hier werd Jantien aangesproken door een ouder vrouw, die geen Engels sprak. Met behulp van handen en voeten en haar kleindochter (?) begreep Jantien wat de bedoeling was. Ze wilde dat Jantien mee het water in ging, maar daar heeft ze toch maar voor bedankt.
Er stond een enorme rij voor tempel, zodat we besloten niet naar binnen te gaan, maar terug naar het hotel, alwaar we om 14.30 uur waren.
Om 16 uur gingen we met een Engels stel in een tuktuk naar de sluitingsceremonie van de Pakistaans-Indiase grens. Dit is te absurd. Wie dit ooit bedacht heeft, heel apart. We zaten op betonnen trappen die de hele dag warmte hadden geabsorbeerd. Het was er dan ook ontzettend warm, maar de moeite waard. Eerst rennen voornamelijk vrouwen en wat toeristen met Indiase vlaggen naar de grens om daar om te draaien en weer terug te rennen. Aan Pakistaande kant gebeurt is dergelijks alleen minder vaak. Daarna mogen een groep vrouwen dansen op de muziek. Als de werkelijke cerenomie begint dat is het de beurt aan de militairen. Zij lopen in lichtbruin uniform met een rode waaier op hun hoofd. De Pakistanen heeft een donkergroen uniform met een groene waaier en een groene lap stof in hun nek. Ze voeren een soort “vreemde loopjes” ballet op van Monty Python. Verbazingwekkend hoe hoog ze hun gestrekte been krijgen. Na drie kwartier was het circus om 19 uur voorbij. we liepen toen terug naar de tuktuk, die we eerst niet konden vinden, maar de chauffeur zag ons gelukkig wel.
Om 21 uur zijn we gaan eten bij Crystals, blijkbaar het chiqueste/beste restaurant in de buurt. Terug in het hotel wilden we nog wat water komen, maar er zat een slot op de deur. Na een half uur wachten en aandringen van Jacqueline kregen we een fles water en konden we ook onze kamer, het water en het middageten afrekenen.

’s ochtend om 5 uur ging de wekker. Jantien heeft zich snel aangekleed en alvast wat spullen in de tas gedaan en is daarna op pad gegaan. Op de Main Bazar Road had ze vrij snel een tuktuk gevonden, die op de meter, wel een rondje wilde rijden. We gingen eerst naar Leonie haar hotel. Zij en Peter waren gisterenavond laat aangekomen. Ze maken een groepsreis van Delhi, via Nepal en Tibet naar Beijing. Leonie liep in de buurt van haar hotel rond, terwijl Jantien in de tuktuk naar haar op zoek was. Via de telefoon was slecht te communiceren, aangezien de motor van tuktuk elk gesprek onhoorbaar maakte. Na even zoeken dacht Jantien Leonie gezien te hebben en aan het eind van de straat reden we ongeveer tegen Leonie op. Jantien riep heel hard “Daar, that’s her”. De chauffeur schrok zich kapot, maar kon er ook om lachen. We reden nu makkelijk naar het beginpunt van de fietstocht, waar we om 6.05 aankwamen. Om 6.30 zouden we vertrekken, maar er waren er 2 nog niet. Ze zouden er zo zijn. Uiteindelijk een half uur te laat gingen we op weg. Je moet tijdens het fietsen goed op de weg letten, want die zit vol met gaten, hobbels en overal mensen en honden. We fietsten door de kleine straatjes van oud Delhi. Onderweg stopten we om naar een koeienopvang te gaan, chai te drinken, mensen in de rivier te zien baden en te ontbijten. Helaas mochten wij het ontbijt niet eten, maar we hadden ander eten bij ons.
Om 10.15 waren we weer terug. Leonie en Jantien pakten een tuktuk terug naar het hotel van Jantien. Het duurde even voor iemand de meter wilde aanzetten, maar uiteindelijk lukte dat. Tijdens deze fietstocht was Jacqueline Peter op gaan halen. Ze kwamen iets later bij het hotel aan.
Nadat we de tassen hadden ingepakt en beneden hadden neergezet zijn we gaan lunchen op hetzelfde dakterras als gisterenavond. We besloten eerst naar Humayun’s tombe te gaan, daarna langs Qutb Minar, de sikh tempel en dan eten bij Connaught place.
We namen een tuktuk naar Humayun’s tombe. Je kan met z’n drieën achter de chauffeur zitten, dus 1 moet naast de chauffeur. Jacqueline heeft dat vaker gedaan, dus die ging daar zitten. De tombe is een sort voorloper van de Tai Mahal. De opbouw van de gebouwen lijkt er ook op, alleen is het niet wit. In het park bij de tombe speelden de Indiërs een wedstrijd cricket. Bij gebrek aan een heel veld, werd er maar van één kant gebowld. De Qutb Minar moest ook per tuktuk gedaan worden. Dit is een 72 m hoge minaret met aan de onderkant een doorsnede van 14m en aan de top 2,5m. Ook staat hier een ijzeren paal die niet roest. Het was er druk met vele Indiërs die op zondag erop uit waren. Het was alleen wel ongelooflijk warm. Het zweet bleef stromen, er was niets aan te doen.
Hierna wilden we de metro nemen, maar station Qutb Minar ligt 2 km van de echte Qutb Minar. Je moet dus een tuktuk nemen om bij het station te komen. De was de eerste keer dat Leonie met de metro ging en zij verbaasde zich net als Jantien over “vliegveld controle”. Je moet door een detectiepoort en je tas door een scanner. Ze zijn alleen wel makkelijk dan het vliegveld, want zij zijn alleen op zoek naar wapens en niet naar nagelknippers en flesjes water.
We namen de metro naar Connaught place en vandaar was het een kwartier lopen naar de Sikh tempel. Er is ook een grote bij Chandni Chowk, maar deze ligt in een rustigere buurt. De weg er naartoe heeft aan beide kanten bomen en de tempel heeft een kunstmatig meer. Bij binnenkomst zijn we naar het toeristenkantoor gegaan. Daar kreeg iedereen een oranje zakdoek op zijn/haar hoofd en moesten we de schoenen achter laten. We kregen met z’n vieren een privé toer. Jantien was hier 2 jaar geleden ook al geweest, maar voor de andere drie was het nieuw. De Sikh zijn over het algemeen heel aardig, niet opdringerig en vrijgevig. Zo is er een keuken die dag en nacht gratis eten verstrekt. De keuken wordt door meer dan 90% bevolkt met vrijwilligers.
Na de tempel gingen we eten bij Connaugt place bij United Coffee House. Het is een goed en redelijk chique. Na het eten hebben we nog een “groepsfoto” gemaakt en zijn Leonie en Peter naar hun hotel gegaan, terwijl Jacqueline en Jantien hun tassen gingen ophalen in hun hotel. Met de tassen op de rug zijn we om 20.30 richting het treinstation gegaan. De tuktuks vroegen veel te veel en ondertussen stonden we al op het perron van de metro. Met een keer overstappen kwamen we bij het treinstation aan. We liepen naar binnen en zagen dat de trap was afgesloten met een touwtje. Iedereen stapte hier overheen, dus wij ook. Toen bleek dat we de controle hadden misgelopen, wat jammer nou. We hadden alleen geen flauw idee welk perron we moesten hebben. We hebben eerst zelf rondgelopen en toen zijn we maar teruggelopen naar een informatiebalie en die zei perron 10 om 22.45, dus 3 kwartier later. We zijn toen naar perron 10 gelopen, maar daar kregen we steeds andere informatie. Jacqueline is toen teruggelopen naar de informatiebalie, terwijl Jantien op de spullen paste, en toen was het perron 9 geworden. Helaas waren onze kleren ondertussen doorweekt van het zweet, aangezien het behoorlijk warm en vochtig is. Er is ook bijna niet tegenaan te drinken.
Toen we zaten te wachten bij perron 9, kwam iemand vragen of we de Tata Jat express moesten hebben. Deze kwam namelijk op perron 10, aan de overkant, binnen rijden. We waren beide enorm blij dat de trein er was en dat onze namen ook nog op de deur bij ons rijtuig stonden. We liepen naar de bedden en stopten onze tassen eronder. Jacqueline heeft het onderste bed parallel op de rijrichting. Jantien had het bovenste bed, van de die, haaks op de rijrichting. 22.45 reden we weg. Een half uur later werd er schoon beddengoed gebracht en het oude opgehaald. Niet lang daarna ging iedereen op zijn/haar bed liggen. De airco koelde het goed af, zodat Jantien uiteindelijk onder de deken is gaan liggen. De nacht ging verder voorspoedig.

’s Ochtends hadden we om kwart voor tien afgesproken. Jantien was al een kwartier eerder naar beneden gegaan om te wennen aan de warmte. Jacqueline stond vervolgens op de deur van Jantien te kloppen en was verbaasd dat ze er niet was, maar eenmaal beneden was er geen probleem meer. We liepen naar de andere vestiging van ons hotel, 50 meter verderop, om te gaan ontbijten. Het ontbijt bestaat uit een geklutst ei met ui, melk, cornflakes, 2 witte boterhammen, een banaan en een pakje mangosap. Ik heb slechter ontbijt gezien.
Na het ontbijt gingen we met de metro naar Connaught place, dat een erg grote rotonde met vele winkels er om heen. We hebben het rondje ongeveer 2 1/2 keer gelopen voor we de Vodafone vonden (door aanwijzingen van anderen). Hier hadden we veel wachtenden voor ons, maar het ging heel snel. We hebben allebei nu een Indiaas prepaid nummer. Helaas kan je er niet meer naar Nederland sms-en. Bij sommigen komen de sms-jes aan, maar bij veel ook niet, helaas ook niet bij onze ouders. Wel hebben we een goedkope kaart aangeschaft om naar huis te bellen.
Nu was het wel tijd om even wat te gaan drinken, het was immers al 12 uur. De temperatuur was tot nu toe goed te doen en de paar druppels die vielen waren alleen maar verfrissend. Toen we weer buiten stonden, was het helaas een stuk warmer en de zon was door de wolken heen gekomen. We namen de metro naar Chandni Chowk. Hier is het echt een wirwar van mensen, auto’s, riksja’s, scooters en wat allemaal nog niet meer. Het getoeter houdt nooit op en je moet heel goed opletten dat er niet iets over je tenen rijdt. We liepen naar het Rode fort, maar zijn niet naar binnen geweest. We besloten door de kleine straatjes van Chandni Chowk te lopen. Het is daar bezaaid met allerlei soorten winkels. De een verkoopt nep bloemen, de ander ijzerwaren en weer iemand anders verkoopt alleen geel papier.
Na wat dwalen gingen we op zoek naar de uitgang en naar de metro. We moeten overstappen bij Rajiv Chowk (onder Connaught Place). Het metrostation van Rajiv Chowk is ontzettend druk. Er staan mensen bij de deuren om het in- en uitstappen goed te regelen. Over het algemeen laten de Indiërs de mensen niet eerst uitstappen, maar gebeurt in- en uitstappen tegelijk. Dit verloopt uiteraard niet soepel. Hier is het zo druk dat er dus mensen zijn die dit in goede bannen lijden. Als iemand al wil instappen terwijl dat niet mag, houden die mensen hem/haar tegen met een fluitje en een feloranje stok. We pasten helaas niet in de metro, maar één minuut later kwam er alweer een andere. We liepen daarna terug naar het hotel. Jantien heeft onderweg nog een watermeloen gekocht, die ouderwets gewogen werd met een weegschaal met gewichten.
Na even bij te zijn gekomen in het hotel zijn we om 19.00 uur gaan eten op een dakterras bij een ander hotel. Het hotel van onze eerste keus was helaas aan het verbouwen, maar dit was ook goed. We waren nog van plan om naar het Rode fort terug te gaan voor een lichtshow, maar Jantien was erg moe en Jacqueline hoefde ook niet zo nodig. Dus zijn we na het eten maar naar het hotel teruggegaan.

Dit jaar gaat Jantien samen met haar nicht Jacqueline naar India. Ze gaat een tweede poging wagen om naar Ladakh te gaan. Twee jaar geleden ging dat niet door, omdat er op de avond voor ze van Amritsar naar Ladakh zou reizen een enorme modderstroom door de hoofdstad Leh was geraasd en een enorme ravage had aangericht.
Bij het boeken van de viegtickets hadden we een aantal opties. We konden rechtstreeks met KLM voor 870 euro of eerst naar Antwerpen, met de trein naar Schiphol en dan met dezelfde vlucht naar Delhi voor 630 euro. We kozen optie 2.
Om 5 uur ’s ochtends staat Jacqueline in Hoogvliet met haar spullen. We laden haar en mijn spullen in de auto en de ouders van Jantien brengen ons naar Antwerpen centraal. De auto rit gaat voorspoedig en om 6.15 uur komen we aan. We stappen uit en lopen met onze spullen naar het station. Jantien wil nog zwaaien, maar de auto is al gedraaid. We checken in bij de balie en mogen mee met de trein van 7 uur ipv 8 uur wat op ons ticket staat. De trein komt mooi op tijd en we nemen vier plaatsen in beslag, twee voor ons en twee voor de bagage. Het bagagerek gebruiken we niet, want dat is te hoog en te klein. Alles gaat goed. Bij Rotterdam maakt Jacqueline ruimte voor een passagier, door zichzelf in te bouwen met haar tas. Vlak voor Delft klinkt er ineens een hoop herrie verderop in onze wagon. Er blijkt een man zomaar anderen te slaan. Binnen enkele tellen staan er meerdere mannen op om de doorgedraaide man in bedwang te houden. Het is echter nogal een opgewonden standje, dus het kost moeite. Opeens staan ze naast ons en Jantien springt van haar stoel en plakt zichzelf tegen het raam. Ze heeft geen zin om ook klappen te krijgen. De conducteurs worden erbij gehaald en de spoorwegpolitie wordt gebeld. Even na Delft wordt de trein een kwartier stilgezet om alles weer rustig te krijgen, ondertussen is het in onze wagon weer rustig. Helaas besluiten ze door de vertraging onze trein te annuleren en moeten we op Den Haag HS overstappen. We wurmen ons de trein in en kunnen gelukkig zitten met de tassen op schoot. Bij Leiden moeten we echter overstappen. De trein staat er al en gaat eigenlijk direct weg. Ze “rennen” bepakt richting de trein en gelukkig halen we die ook. Drie kwartier later dan gepland komen we aan op Schiphol.
Bij Het inchecken gaat het echter niet goed. We staan op de wachtlijst. We zijn volgens de baliemedewerker “willekeurig” gekozen. Hij voegt er echter wel aan toe dat ze niet kiezen met kinderen, een overstap of een groepsticket. Erg willekeurig is het dus niet. We lopen naar de gate. Daar moeten we in de rij staan voor de controle en pas daarna zullen ze ons melden of we mee kunnen. Gelukkig kunnen we mee. We krijgen comfort seats, wat betekent dat we iets meer beenruimte hebben.
Een kwartier te laat, om 11.45 stijgen we op. De vlucht gaat voorspoedig en om 22.30 landen we in Delhi. We zitten vooraan in het vliegtuig dus we zijn er snel uit. We lopen richting de douane, waar we binnen 10 minuten door heen zijn. Nu alleen de bagage nog. Bijna als laatste komen onze tassen, maar we hebben ze in ieder geval. We lopen verder, waar al iemand op ons staat te wachten. We pinnen nog even wat geld en melden ons bij de persoon met ons naambordje. Die man belt een andere man, die met ons mee loopt naar de parkeergarage. Daar wordt de chauffeur opgetrommeld, die ons in een noodvaart naar het hotel brengt, waar we 0.15 aan komen. De kamers zien er goed uit en nu kunnen we genieten van onze eerste nacht in India.