Vanochtend moesten we vroeg op, want om half acht moesten we al weg. Helaas is het ontbijt dan nog niet officieel begonnen, maar gelukkig konden we nog een broodje pakken voor we weg gingen. Deze dag gaan we met zxe2x80x99n vieren een fietstocht doen genaamd xe2x80x9cDead roadxe2x80x9d. De weg heeft deze naam inderdaad gekregen vanwege de vele dodelijke ongelukken die er hebben plaatsgevonden. Sinds zes maanden is echter de nieuwe weg open, zodat er over de oude weg nauwelijks nog verkeer rijdt.

Als eerste kregen we allemaal beschermde kleding aan, een overbroek, een hesje, handschoenen en een integraalhelm. We gingen met zxe2x80x99n zessen in de jeep, terwijl de rest van de groep met het busje ging. Na een uurtje rijden waren we bovenaan de berg en werden de fietsen van het dak gehaald. Iedereen kreeg een fiets toegewezen en werd het zadel op de juiste hoogte gezet. Na een gezamenlijke wave gingen we weg. Het eerste stuk gaat over de nieuwe weg en is compleet geasfalteerd. Op dit stuk hoef je je remmen maar sporadisch te gebruiken. Na een kort stukje kwam de eerste stop en werd er iets over de weg verteld. De volgende stop zou de drugscontrole zijn, hier moest iedereen afstappen en lopend langs. Nu was het weer hard naar beneden. Helaas is niet de hele route naar beneden, maar moet je ook zoxe2x80x99n drie kilometer omhoog. Jantien was al de langzaamste met dalen, dus toen bleek dat ze het klim lopend zou moeten doen besloot ze in het busje te stappen en haar fiets op het dak te laden. Op deze manier hoefde iedereen niet onnodig lang op haar te wachten. Na een klein stukje met de bus gereden te hebben kwamen we Leonie en Peter tegen, Leonie stapte ook het busje in, maar Peter wilde niet. Het op de bus laden van de fiets kostte zoveel tijd dat Peter het grootste stuk al lopend/fietsend had afgelegd toen het busje hem weer inhaalde.

Nu was het tijd voor wat water, een stuk chocolade en/of een banaan. Na een korte stop gingen we weer verder. Leonie besloot het volgende stuk zelf omhoog te fietsen terwijl Jantien geen enkel probleem had om in het busje te blijven zitten. Na dit kleine stukje omhoog waren we bij de oude Dead road aangekomen, maar helaas ook bij de mist. Alle zadels werden weer versteld (was ook al gedaan voor het stukje omhoog) en de remmen werden nagekeken en bijgesteld. Er werden twee groepen gemaakt, een snelle groep waar Martijn inzat, maar ja die ging al voor de vierde keer naar beneden. En een langzame groep waar wij inzaten. Jantien reed steeds als achterste, wat ze zelf ook erg prettig vindt voor het overzicht en startte dus ook in deze groep als laatste. Helaas is startte een groot woord, want toen ze op wilde stappen wiebelde het iets te veel en viel de fiets naar rechts. Helaas kon ze zo niet opstappen, dus van de fiets af, omlopen, weer recht opzetten en opstappen. Ondertussen was de groep al niet meer te zien, zeker met de mist niet. Er was net nog gezegd dat niemand alleen mocht fietsen, maar ja wat moet je anders. Het busje zat er trouwens nog achter. Na een stukje alleen gefietst te hebben stond de groep al te wachten. Arran (de gids van de langzame groep) kwam naar Jantien en zei dat ze lekker alleen naar beneden mocht met haar eigen privxc3xa9-gids Santos, tenminste als ze dat niet erg vond. Jantien vond het wel best, want die laat zich niet zo snel opjagen en dit leek een goede oplossing. Ze is dus de hele route xe2x80x98alleenxe2x80x99 naar beneden gegaan. Soms was ze ook echt alleen want dan bleef Santos helpen met lekke banden die bij het busje waren achtergebleven.

Bij de eerste stop bleken er een aantal xe2x80x98gewondenxe2x80x99 te zijn, waaronder Peter. Degene voor hem remde wat onverwacht en een noodstop maken op een grote steen lukte niet helemaal. Zijn hand had wat schaafwonden en zijn andere hand deed pijn. Die is waarschijnlijk tussen zijn stuur en rem blijven haken en heeft zo een aardige opdonder gehad. Hij was echter niet de brokkenpiloot van de groep, want er was een Chinese man die wel drie keer is gevallen omdat hij niet kan fietsen. Hij weigerde te remmen en snapte niet dat er ook anderen waren. Hij heeft toen een preek van Arran gehad en als hij nog een keer zoiets uit zou halen, mocht hij zijn fiets inleveren en in de bus stappen.

Er waren veel lekke banden en op het laatste stuk van zeven kilometer haalde de langzame groep de snelle groep ook om die reden in. Arran zei dat zij nu de snelle groep zouden zijn en dat je de laatste zeven kilometer je remmen niet meer nodig had. Ze kwamen inderdaad ook als eerste aan. De snelle groep kwam erna en weer iets later kwam Jantien met haar privxc3xa9-gids Santos aan. Het was een geweldige fietstocht.

Nu gingen we met het busje naar een hotel waar we wat konden eten en konden zwemmen alleen was het daar iets te koud voor. Na even op het terras gezeten te hebben ging Martijn rekenen. Normaal duurde de terugrit drie tot drie en een half uur, maar dat was met een jeep en niet met een langzaam afgeladen busje. Martijn stelde voor om een taxi te regelen en wij stemden in. Voor 400 bolivianos (xe2x82xac10 per persoon) gingen we met de taxi. De voordelen hiervan waren dat ie steeds stopte als Jantien baxc3xb1os (wc) riep, we veel beter zaten en we er ruim 2 uur eerder waren.

xe2x80x99s Avonds had Jantien het koud en is ze direct naar bed gegaan. Leonie en Peter gingen wel eten en toen Janine ze aan zag komen lopen zei ze xe2x80x9cOh, Jantien ligt in het ravijnxe2x80x9d. Gelukkig bleek het geen ravijn, maar een bed te zijn.

Vanochtend kwamen we om half zeven aan op het busstation. Leonie en Peter zagen hoe we de verlichte stad La Paz in reden terwijl Jantien haar ogen nog dicht had. Onze grote bagage hadden we met de groep meegegeven dus hadden we alleen onze kleine rugzakken. We gingen nadat we uitgestapt waren direct op zoek naar een taxi, die ons naar het hotel kon brengen. Martijn had gezegd dat de rit niet meer dan 10 bolivianos mocht kosten en de eerste taxi ging met deze prijs akkoord. Om ca. 7.10 liepen we het hotel in, waar het ontbijt nog niet eens begonnen was. Wel zaten er al een aantal mensen en die vertelden over hun avontuur met de bus.

Het was al goed begonnen, want Martijn had zich verslapen en die kwamen ze om iets voor zessen pas wakker maken. Toen hij er aan kwam waren ze nog bezig met de tassen in laden, dus echt te laat was hij niet. Onderweg hebben ze ook nog enig oponthoud gehad, want er moest een band verwisseld worden en ze stonden ineens zonder diesel. Zeker dit laatste scheen voor enige irritatie gezorgd te hebben. Rond negen uur ’s avonds zijn ze in het hotel aangekomen na een dag alleen maar in de bus gezeten te hebben. Wij vonden onze manier toch wel iets prettiger.

Peter en Leonie waren wel nog wat moe en vooral Peter had het best koud. Ze zijn op bed gaan liggen terwijl Jantien de web-log heeft bijgewerkt. Om een uur of 12.00 gingen we gezamenlijk op souvenirjacht en op zoek naar Martijn met wie we om 12.30 hadden afgesproken. Het was niet helemaal duidelijk waar we moesten zijn, dus zijn we met z’n vieren (inclusief Janine) een bord soep gaan eten terwijl we op Martijn wachtten. We bleken niet helemaal goed te zitten, maar gelukkig zag Peter Martijn lopen. Na de soep liepen we met z’n vieren (met Martijn, maar zonder Janine) naar Downhill Madness, de zaak waar we onze fietstocht voor morgen gingen regelen. Na betaald en wat formulieren ingevuld te hebben, gingen we dan met z’n driexc3xabn op souvenirjacht. Zeker Leonie was goed bezig, maar Jantien en Peter hebben dat wel weer ingehaald toen ze echte Alpaca truien kochten.

Tussen de souvenirjacht door hebben we ook nog even het coca-museum bezocht. Dit museum is ontzettend klein en er is weinig te zien. Bijna alle informatie staat in een boekje wat je meekrijgt en er is zelfs een Nederlandse editie, zij het niet dat er nogal wat fouten in staan.

Op de weg naar het hotel kwamen we langs een winkel wat op een (textiel)drukkerij leek. We hadden het er met elkaar al overgehad dat we Martijn iets wilden geven met xe2x80x9cgrupo de Martxc3xadnxe2x80x9d, omdat we altijd een voorkeursbehandeling krijgen als we dat roepen. Het bleek echter geen drukkerij te zijn, maar een winkel die de materialen ervoor verkoopt. Leonie besloot naar het hotel te gaan, terwijl Peter en Jantien op zoek gingen naar een echte drukkerij. We vonden vele winkeltjes waar je je eigen naam op een voetbalshirt kon laten zetten, maar niet iets waar wij iets aan hadden. Op eens zag Jantien xe2x80x9cplastificadoxe2x80x9d of zoiets staan en daar zijn we maar gaan kijken. Het bleek dat ze daar stempels maakte, dus werd het een stempel. We betaalden en we zouden de stempel anderhalf uur later op kunnen halen. Hierna gingen we nog even op zonnebrillenjacht. De fietstocht van morgen zou best stoffige kunnen worden en daarvoor hadden we dus afsluitende zonnebrillen voor nodig. Voor xe2x82xac2 per stuk kochten we drie zonnebrillen. Ondertussen was het tijd om te kijken of het gelukt was met de stempel. Dit bleek inderdaad het geval en het zag er goed uit.

Om 19.00 wilde Martijn de groep bij elkaar hebben voor een kort praatje. Een aantal hadden afgezegd, want die wisten al wat ze wilden gaan doen in de volgende stad. We waren nu maar met zxe2x80x99n achten, terwijl het hotel chips en wijn had neergezet voor een grotere groep. Nadat Martijn klaar was gingen we met zxe2x80x99n zessen eten. Het eerste restaurant was echter vol, dus gingen we naar het andere restaurant van dezelfde eigenaar. Karin en Janine vonden het alleen op den duur te ver lopen en zagen een leuk restaurant langs de route en gingen naar binnen. Het bleek een Nederlandse tent te zijn, waar je hutspot met gehaktballen, bitterballen en nasi met satxc3xa9saus kon krijgen. Dit was een welkome afwisseling. Na het hoofdgerecht zijn Leonie en Jantien alvast naar het hotel gelopen om goed uitgerust aan de fietstocht van morgen te kunnen beginnen.

Deze nacht sliepen we trouwens met zxe2x80x99n driexc3xabn op een kamer, want de kamer van Jantien kon je niet doortochten, terwijl het er ontzettend naar schoonmaakmiddel stonk. In de kamer van Leonie en Peter waren toch drie slaapplaatsen, dus dit was makkelijk opgelost.

Vanochtend ging de groep om 6.10 uur weg richting La Paz. Wij hadden besloten vandaag te gaan wandelen en xc2xb4s avonds de nachtbus te nemen. Nu Jantien niet helemaal lekker was was dit waarschijnlijk nog beter ook. Ze is xc2xb4s ochtends van haar kamer, naar de kamer van Leonie en Peter gelopen, deze was beduidend groter en is daar verder gaan slapen, terwijl de rest (Peter, Leonie, Karin en Jeanine) vertrokken voor de wandeltocht. Om een uur of twaalf heeft Jantien een klein rondje gelopen, voornamelijk naar de supermarkt en terug en ze heeft gekeken hoe laat de dinotruck vertrok. Het vertrok direct of om 14.30 en dat leek haar een beter idee.

Om 14.00 toch maar het bed uit om met de dinotruck mee te gaan, want van alleen liggen word je ook niet beter. Er zijn twee trucks van andere maatschappijen, maar ik besloot degene te nemen met de meeste mensen. Terwijl er nog meer mensen in stappen blijkt een jongen van ongeveer 11 jaar een poging te doen om te zeggen dat die mensen ergens anders moeten gaan zitten, maar daar luisteren ze niet naar. Na 5 minuten blijkt waarom. Er waren twee jongens ingestapt die voor 6 andere plekken vrij moesten houden. De eigenaresse van de truck liep ongeveer smekend naar iedereen toe, want de familie moest perse bij elkaar zitten. Dit is uiteindelijk niet gelukt, maar na 5 minuten gesteggel stapten iedereen maar in en konden we gaan. Na een half uur kwamen we bij een cementfabriek waar ook de dinovoetstappen zijn gevonden. De wand is tegenwoordig verticaal, maar was dat vroeger niet, dit komt door de verschuiving van de aardplaten. De cementfabriek was bezig om de hele berg te gebruiken, maar de laag met de voetstappen bevat een stof dat het niet geschikt maakt voor cement en vandaar dat ze toen gestopt zijn. Later zagen ze de voetstappen pas op de wand staan. Het was best een aardige excursie, zeker als je nog niet zoveel kracht heb als ik had (2 bananen in 2 dagen).

Terug in het hotel was het wachten op de anderen. Dit kwamen om kwart voor zes binnen stormen. Snel alle spullen pakken en weer weg naar het busstation. De bus zelf was erg luxe, er waren maar drie stoelen per rij en de stoelen zelf waren ook van de betere soort. Helaas had deze bus last van dezelfde kwaal als alle bussen hier, de ramen trillen open en dat ie niet bevordelijk voor de temperatuur.

Het verhaal van de wandeltocht van Leonie en Peter zullen ze zelf moeten typen, dus nog wat geduld aub.

Vandaag staat de markt van Tarabuco op het programma. De dag begon echter niet zo goed voor Jantien, want die stond xc2xb4s ochtends met haar hoofd boven de wasbak (de wc was te ver lopen), maar daarna ging alles goed, dus met zxc2xb4n zessen gingen we op weg naar plek waar de bussen vertrekken. De connecties van Martijn zijn soms best handig, want voordat iemand in mocht stappen moest xc2xb4gruppa Martinxc2xb4 er al in zitten. Het was zoxc2xb4n twee uur rijden voordat we bij de markt aankwamen. In eerste instantie leek ie heel klein maar dat viel reuze mee. Op het plein zag het er niet zo groot uit, maar alle kleine straatjes erachter waren ook vol. Na een kort rondje hadden Karin en Jantien bedacht dat ze terug naar het plein gingen om wat te gaan drinken in de zon. Terwijl ze daar zaten werd Jantien niet meer zo lekker en rende de winkel in op zoek naar een baxc3xb1os, maar helaas. Ik moet zeggen overgeven midden in een winkel is ook niet alles. Er werd direct van alle kanten bolso (zakje) geroepen en ik kreeg er ook snel twee. Toen heb ik mijn gezicht en handen schoongemaakt en ben weer naar Karin gegaan, die met alle spullen op het terras zat. Karin is toen de rest gaan zoeken, want we konden niet zonder iets te zeggen een taxi terug nemen, vonden we. Gelukkig had ze ze snel gevonden en heeft Martijn geholpen een taxi voor Karin en Jantien te zoeken. Voor maar Bs100 (xe2x82xac10) reden we in een uur naar Sucre terug.

In de kamer aangekomen ging het weer mis met Jantien en toen heeft ze besloten niets meer te eten en te drinken totdat er een dokter geweest zou zijn. Om een uur of vier kwamen Leonie en Peter kijken hoe het ging en zij hebben (samen met Martijn) er voor gezorgd dat om kwart over zes er een dokter kwam. Die heeft was medicijnen voorgeschreven en is ze samen met Peter bij de apotheek gaan halen. Jantien heeft eigenlijk alleen maar liggen slapen.

Aan het ontbijt begonnen we met het kwartetspel, xc2xb4wie heeft mijn was en van wie is ditxc2xb4. Dit was wel redelijk grappig, want ja wat moet je anders doen. Terwijl we zaten te ontbijten bleek er echter ook niet zo goed nieuws, want een van onze reisgroep had haar arm uit de kom en was met Martijn naar het ziekenhuis. Na een tijd gewacht te hebben werd er besloten dat we zonder Martijn met de bus naar Sucre zouden gaan. De rit zou eigenlijk drie uur duren, maar dat werd 4. Dit kwam mede door een erg lang niet geplande stop bij een brug. De meesten van de groep liepen wel 20 minuten rond, dus gingen onze chauffeurs maar in de berm liggen, toen wij ons geduld een beetje begonnen te verliezen, kwamen ze toch weer richting bus en konden we weer verder.

We kwamen dus na 4 uur rijden aan bij het hotel en Leonie stapte als eerste uit om te zeggen dat we er waren. Ze was helemaal voorbereid en wilde alles in haar beste Spaans doen, toen er een man aan kwam lopen en zei xc2xb4Hallo, ik ben Dirk, Martijn heeft mij gestuurdxc2xb4. Dit was best wel grappig om te zien. Nadat we de tassen op de kamers hadden gelegd zijn we weer op zoek gegaan naar een lunchplek. In Sucre is het verschil tussen arm en rijk veruit het grootst dan wat we tot nu toe hebben gezien. Er zijn vele bedelaars en tegelijkertijd vele Bolivianen die met hun mobieltje lopen te spelen. We liepen naar het xc2xb4plaza des armasxc2xb4 en keken of er ergens een plekje in de zon te vinden was, totdat Leonie opviel dat de restaurant balkonnetjes hadden. We liepen naar boven en tegelijkertijd sloten Ineke en Leo zich bij ons aan. Terwijl wij zaten te eten zagen we ineens Martijn en Karin lopen, gelukkig die waren dus ook in Sucre aangekomen.

Na de lunch zijn we naar het textielmuseum gegaan. Het was wel grappig om te zien, maar de uitleg was een beetje moeilijk. In plaats dat ze overal een Spaans en een Engels bordje hadden opgehangen, hadden ze de Engelse vertaling in een boekje gestopt. Dit betekende dat je steeds op moest zoeken waar je ook al weer was en het boekje had niet een echt handige indeling.

xc2xb4s Middags waren we langs een wokrestaurant gelopen, dus dat leek ons een goede plek om te gaan eten. Toen we echter zaten en de kaart zagen leek het ons niet zo`n goed idee meer, dus bestelden we alleen een thee. Helaas bestelden we Japanse thee die je het meest met een vloeibare asbak kan vergelijken. Deze hebben we dus ook niet opgedronken. Hierna gingen we naar een pizzeria dat er een stuk beter uit zag. Na het eten gingen Leonie en Peter naar huis, terwijl Martijn, Jeanine, Karin en Jantien naar de Nederlandse kroeg gingen. Het was weer een stuk rustiger dan Martijn had voorspelt en om een uur of 1 gingen we weer weg. Karin en Jantien gingen terug naar het hotel, terwijl de anderen de disco gingen proberen. Helaas had zowel Karin als Jantien geen sleutel bij zich, dus dat betekende dat we iemand wakker moesten bellen. Een beetje beschaamd vroegen we onze kamersleutels en gingen slapen.