We staan om 7 uur op en pakken de tassen in. We eten wat pannenkoekjes als ontbijt en gaan weer terug naar de kamer. We zijn snel vandaag, we hebben nog ruim een half uur. Janneke besluit nog een kopje koffie te nemen op de kamer. Ze hebben hier overal Nestle oploskoffie en een waterkoker op de kamer.
Om 9 uur gaan we weg. We nemen zelf de tassen mee naar de receptie, die is namelijk nog geen 20 meter van onze kamer. Er zijn een hoop mannen die de tas wel over willen nemen, maar verwachtte dan wel een fooi. Op zich doen we dat altijd wel, maar we zijn de eerste kamer aan de gang bij de receptie. Toen we onze kamer toegewezen kregen liepen ze ook met drie mensen mee, dan gaat het hard met je kleingeld. Een man wilde maar steeds Jantien haar rugzak aanpakken terwijl die helemaal vast zat, ze werd er zelfs een beetje door naar achteren getrokken.
We hebben betaald en zijn weer in de auto gestapt. We rijden onderweg langs Aukana. Hier staat een rots Boeddha uit de 5e eeuw van 12 meter hoog. Als we uitstappen zegt Chami tegen Janneke, “je gaat op avontuur”. Hij vindt namelijk dat ze die moet zien en dat het best wel de doen moet zijn. Nou dat blijkt ook. De beeld is prachtig en je kan je niet voorstellen dat het al zo oud is. Het zand is alleen weer bloedheet als we er een stukje overheen moeten. Iedereen loopt hier rond alsof ze op vuur lopen, snel van schaduw naar schaduw rennend.
We rijden nu weer terug naar de grote weg en gaan naar Sigiriya, nou ja niet echt, maar dat schijnt de dichtstbijzijnde plaats te zijn. De wegen zijn hier trouwens erg goed. Bijna alles heeft mooi asfalt zonder gaten of hobbels. Het zijn alleen allemaal tweebaanswegen, maar dat weerhoudt de Sri Lankaan om in te halen. Iedereen maakt ook gebruik van de weg, auto’s bussen, vrachtwagens, tuktuks, voetgangers, enz.
We komen bij ons hotel aan, nou ja hotel, een complex met allerlei huisjes. We gaan naar onze kamer en onze tassen worden iets later met een kleine truck gebracht. Over een uur gaan we op safari in het Minneriya park. We zouden eigenlijk om drie uur gaan, maar dat werd half drie, want de jeepchauffeur zei dat het zo druk was met jeeps. Vijf minuten te laat komt eerst onze chauffeur Chami in vrijetijdkleding, korte broek en shirt, aanzetten (normaal altijd in lange broek en netjes gekleed) en dan komt een kleine jeep aanrijden waar vier stoelen in staan. Deze jeep is voor ons. Mooi. We rijden eerst een stuk over de weg, maar na 20 minuten komen we bij de ingang van het park. Er staan inderdaad heel veel van die kleine jeeps te wachten. De chauffeur van de jeep gaat de kaartjes kopen en wij wachten geduldig af. Als we het park in mogen rijden we eerst over een zandpad tussen de bomen. Alles wordt ontzettend stoffig en het zand komt overal.
Als we de bomen een beetje uit zijn komen we de eerste dieren tegen. We zien apen, mangoesten, veel vogels, een waterbuffel en heel veel olifanten. Als we een melding krijgen dat er ergens olifanten zijn gaan we daar op af. We zijn echter niet de enige. Er staat een heuse rij van jeep naar de olifanten te kijken.
Om half zes houden we het voor gezien. Als we bij het hotel zijn, valt het Jantien op dat er net voor het hotel een klein winkeltje is. Voor de rest zitten we zo’n vier kilometer van de weg af. De weg naar het hotel is ook een zandpad, dus er is hier niets. We leggen eerst alle spullen in de kamer en dan gaat Jantien met lege rugzak naar het winkeltje. Schuin tegenover het winkeltje lopen twee olifanten, die hadden we al vanuit de auto gezien. Gaan we naar een nationaal park, komen die beesten gewoon voor het hotelcomplex langs lopen. Jantien koopt twee flessen water, twee flesjes cola, een fles paarse Fanta en twee lassi’s. Het is zeker nodig om hier goed te drinken en het is fijn om het op de kamer te hebben. Steeds naar het terras moeten als je dorst hebt is ook niet alles. Dit alles kost maar 520 roepies (3,20 euro), ter vergelijking een cola op het terras kost 200 roepies (1,25 euro). Terwijl Jantien wil afrekenen komt iemand het winkeltje, eigenlijk meer een stalletje, inlopen om te vertellen dat er nu vier olifanten zijn en dat moeten we natuurlijk even bekijken. Na een foto gemaakt te hebben, mag Jantien afrekenen.
’s Avonds hebben we weer een buffet, maar er is heel veel keuze. Links is Europees en rechts is Sri Lankaans, weten we direct waar we niet moeten zijn.

Vandaag gaan we naar de oude stad Anuradhapura. Anuradhapura schijnt de oudste stad van het land te zijn en al in 437 v. Chr. gesticht door koning Anuradha. Er zijn veel ruïnes en stoepa’s te vinden. Als eerste gaan we naar de grootste bakstenen stoepa ter wereld, Jetavanaramaya stoepa. Deze stoepa komt uit de 3e eeuw. We moeten onze schoenen uit doen, omdat het een heilige plaats is. De stenen zijn echter verschrikkelijk heet, ook al om half elf. Chami had gezegd dat we sokken mee moesten nemen en die trekken we dan ook aan. Stilstaan is nog steeds geen optie, maar lopen gaan nu wel. We lopen een rondje om het immense bouwwerk. Op vier plekken rond de stoepa zijn een soort tafels waar je bloemen of fruit kan offeren. Er is ook een huisje met een liggende Boeddha. Langs de muren staan standbeelden van oude koningen. Het is zo gebouwd dat het net lijkt of ze uit de muur komen.
Onze volgende stop zijn de tweelingvijvers. Hier werd water opgevangen tijdens het regenseizoen en tijdens het droge seizoen was er dan drinkwater voor de monniken. Deze vijvers dateren uit de 8e en 10e eeuw. Het water loopt eerst in het achterste bad en wordt dan ondergronds ergens gezuiverd voor het naar het voorste bad loopt. Daar haalden de monniken dan hun drinkwater uit. Janneke loopt alleen om de eerste vijver en Jantien loopt om beide. Terwijl Janneke lacht ze naar een oude vrouw. Ineens komt de vrouw aan lopen, gaat snel naast haar zitten en iemand maakt snel een foto van hen. Janneke vindt het allemaal wel grappig.
Hierna is een oude stenen Boeddha aan de buurt. Deze is gemaakt van een speciaal soort graniet, dat lichter van kleur is dan normaal. De Boeddha staat tussen de bomen en er lopen een hoop apen rond. Ze zijn gelukkig wel een beetje mensen schuw, dus we hoeven niet bang te zijn dat ze je tas leeg roven, zoals op andere plekken wel het geval is.
Bij elke trap van een tempel staat links en rechts een steen, die een wachtersteen genoemd wordt. Onderaan de trap ligt soms een steen in de vorm van een halve cirkel. Dit wordt een maansteen genoemd. De volgende stop is een mooie, oude wachtersteen en maansteen. Janneke blijft even in de auto. Bij de maansteen probeert een mannetje ansichtkaarten te verkopen, maar met weinig succes. Jantien is van plan na het bekijken van de maansteen er een paar te kopen. Als ze weer richting auto loopt, doet het mannetje net zijn ansichtkaarten weg en probeert informatiekaarten over Anuradhapura aan Sri Lankanen te verkopen. Als Jantien in houdt en naar zijn stapel ansichtkaarten kijkt weet het mannetje niet hoe snel hij terug naar zijn stapel moet komen om Jantien wat kaarten te verkopen. Ze koopt series van 8 kaarten. We zijn niet zo lang in Sri Lanka, dus de kaarten moeten snel op de bus.
Terug bij de auto besluiten we iets te gaan drinken. Ondertussen is het 12 uur en hier zijn een paar stalletjes met stoelen in de schaduw. De thermometer aan Jantien haar tas geeft 35 graden en 56% luchtvochtigheid aan. Het voelt alleen helemaal niet zo heet. Dit is te danken aan een heerlijk windje.
We rijden nu langs een witte stoepa met daaromheen de oude pilaren van een vroeger dak. We rijden verder en komen langs een kunstmatig aangelegd meer. Hier zijn veel Sri Lankanen aan het zwemmen.
We rijden eerst langs ene grote witte stoepa die door Olifanten lijkt gedragen. De ingang is echter aan de andere kant, alleen is dat ons in eerste instantie niet duidelijk. Janneke blijft in de auto omdat het volgens Chami een stuk lopen is en we denken dat we alleen naar de oude Bodhi-boom (of Bo-boom) gaan kijken. Deze is in 247 v. Chr. als stek van de heilige boom uit India naar Sri Lanka gekomen. We moeten weer onze schoenen uit en petten af. Het eerste stuk gaat nog wel op blote voeten, maar als we een trap oplopen om naar de boom te kijken is het echt te erg. Zo snel mogelijk loopt Jantien naar het beetje schaduw en doet haar sokken aan. Dit gaat echt niet. Geen idee hoe heet zand en stenen worden met 35 graden als de zon er de hele dag op staat, maar in ieder geval te heet voor mijn voeten. Een tak van de boom is ondersteund met goudkleurige stutten. Dit is de tak van de originele boom. Het is heilig voor de boeddhisten, maar er niet zoveel te zien.
We gaan weer terug naar de weg, trekken onze schoenen aan en lopen naar achteren, naar de witte stoepa met olifanten. Deze stoepa, Ruwanweli Seya stoepa, is gebouwd in opdracht van koning Duttha Gamani (161 – 137 v. Chr.). Het was zijn wens dat deze stoepa af was voor zijn dood. Dat ging helaas niet lukken en daarom bekleden de mensen de stoepa met witte doeken en lieten de koning vanaf zijn sterfbed de “voltooide” stoepa zien.
Bij deze stoepa is er een kantoortje waar je je schoenen af kan geven voor een nummer. Anders zet iedereen gewoon zijn schoenen ergens neer, maar dat mag hier niet. Het is een mooie, grote stoepa, maar vooral al die olifanten aan de buitenkant zijn indrukwekkend. We lopen weer met de klok mee om de stoepa. Na ons rondje gaan we terug naar de auto en terug naar het hotel.
Bij het hotel gaan we om 2 uur eten en bestellen een tomaat en kaas sandwich. Je krijgt vier sandwiches per persoon, beetje veel, maar wel lekker. Het is alleen best koud in het restaurant omdat de airco gewoon veel te koud staat ingesteld.
Na de lunch doen we niet zo veel meer. We rusten wat uit, doen de was en kijken naar de samenvatting van de olympische spelen van gisteren.
Gisteren was het avondeten voor ons te heet. Op de kamer ligt de menukaart en daar staat o.a. champignonsoep in. Janneke had gisteren ook gezegd dat er champignonsoep op de kaart staat i.p.v. die enorme hete soep van het buffet. De ober had gisteren belooft dat we champignonsoep zouden krijgen en had ons er tijdens de lunch nog aan herinnerd. Toen we binnen kwamen, kwam de ober naar ons toe en zei ”Neem alvast wat salade en zorg ik dat de champignonsoep wordt gemaakt”. Het was Janneke helemaal niet speciaal om de champignonsoep te doen, maar ze bedoelde het meer als voorbeeld. Toen onze soep eindelijk arriveerde konden wij genieten van hele hete champignonsoep gemaakt van water en champignonpoeder. Sri Lankanen kennen het natuurlijk ook niet.
Er zaten nu veel meer Europeanen in het restaurant en dat was te merken aan het buffet. Ze hadden nu aardappelkroketten, gewone fried rice en pasta carbonara. Janneke wilde eigenlijk de kaart, maar die kwamen ze maar niet brengen. Toen we bleven wachten kwam de ober naar ons toe en vroeg of we niet bij het buffet wilde kijken, want het was echt niet “spicy”. Hij liep ook mee en zei welke dingen we wel en welke we vooral niet moesten nemen. We eindigden beide met een bord voor pasta carbonara, best lekker, maar wel met te grote stukken ui erin. Bijna goed.

Om half zeven gaat de wekker en begint het inpakken voor de eerste keer deze reis. Vandaag gaan we naar Anuradhapura. Onderweg gaan we langs een olifantenweeshuis. Omdat de olifanten tussen 10 en 12 uur in bad gaan moeten we relatief vroeg weg, namelijk 8 uur.
In de ontbijtzaal is het nog lekker rustig en we genieten van een lekker ontbijt. Iets na 8 uur gaan we op weg. We gaan alleen ook op zoek naar een apotheek. Janneke is haar oogdruppels vergeten en Leo heeft gisterenavond/vannacht foto’s van de verpakking gestuurd. We hebben geen succes bij de apotheken in Negombo en proberen het later nog eens.
Om half elf zijn we bij het olifantenweeshuis. We parkeren aan de kant van de bomen waar de olifanten normaal gesproken zijn, maar steken de weg over naar de rivier waar de olifanten nu een bad krijgen. Omdat hier zoveel mensen oversteken staan er twee politieagentes die dienst doen als klaar-overs.
Hoe dichter we bij de rivier komen hoe drukker het wordt. Aan de rivier is een hotel gebouwd en Chami, onze chauffeur, vraagt of we via het hotel mogen. De trap is er blijkbaar beter, maar we komen ook op een terras uit. Terwijl wij zitten op het terras met een cola genieten van de olifanten in de rivier staan de meeste mensen in drommen voor een touwtje te kijken.
Om kwart over elf houden wij het voor gezien. Op weg naar de auto kopen we nog twee T-shirts voor Bartjan en Caspijn met , hoe kan het ook, olifanten erop.
Nu gaan we naar Anuradhapura. Ineens stopt Chami bij een theefabriek. Hij legt uit dat op ons programma ook een theefabriek staat na de treinreis, maar dat de trein nogal eens vertraging heeft en dat het daar nogal druk is. Hij vraagt of we hier heen willen, want we hebben de tijd en hier is het een stuk rustiger.
We worden opgewacht door twee vrouwen in sari’s. Een van hen gaat met ons mee. Eerst moeten we naar boven. Als je Janneke de trap op ziet lopen kan je bijna niet geloven dat ze een paar dagen geleden echt niet op haar been kon staan. Boven is een lopende band waar de thee van de takjes gescheiden worden. Daarna wordt het gemalen en nog meerdere malen gesorteerd en gedroogd. De vrouw legt het goed uit, maar ze heeft wel een beetje haast. Aan het eind krijgen we een kopje thee en daar is uiteraard ook de mogelijkheid om thee te kopen. Aangezien we thuis hebben gezegd dat we thee mee zouden nemen, kopen we hier ook wat.
Volgende stop is een stad waar we weer opzoek gaan naar een apotheek. Helaas hier hebben ze de oogdruppels ook niet. Chami vraagt of we door willen rijden of willen lunchen. We willen wel wat eten, maar ergens gaat het fout in de communicatie, want ineens zijn we de stad al weer uit. Ook goed. We hebben nog twee broodjes van thuis en die moeten vandaag wel op.
In Anuradhapura is het bij de derde apotheek raak. Ze hebben de oogdruppels. We moeten ze echt wel koel bewaren en daarom krijgen we de druppels mee in een zakje met een klomp ijs.
Om vier uur komen we aan bij ons hotel. Het ziet er goed uit, maar nog niet helemaal af. Het lijkt of ze de styling vergeten zijn. Alles is open, leeg en wit. Het is echter wel goed schoon en dat is het belangrijkste. De locatie is ook niet echt ideaal. We zitten twee straten verwijderd van de hoofdstraat, maar het voelt een beetje in de middle of nowhere.
In de hotelkamer bellen we even naar huis en kijken naar de samenvatting van de opening van de Olympische Spelen in Rio.
Rond zes uur wordt er op de deur geklopt. We krijgen een schaal met fruit aangeboden als welkomstgeschenk. We hadden al bij het eerste hotel het idee dat we in betere hotels hebben dan dat we normaal gesproken zitten, maar nu weten we het zeker.
Als avondeten is er een buffet. Dit is echter niet echt voor ons geschikt. We proberen de soep, maar die is echt te pittig. We nemen uiteindelijk gebakken aardappeltjes en gestoomde groente bedekt met veel stukjes knoflook. Ze aardappeltjes zijn eigenlijk ook te pittig en we zijn blij als de cola wordt gebracht om alles een beetje te blussen. We zien dat er bij een stel Fransen friet wordt gebracht. We doen wat navraag en wij krijgen iets later ook een bord friet. Een man komt zich verontschuldigen voor het pittige eten, maar verteld dat er vandaag veel Sri Lankanen zijn en dat het eten daarom zo pittig is. Morgen zal het beter zijn.
Terug op de kamer merkt Jantien dat er iets veranderd is. De lakens zijn teruggeslagen en er staat een bord met koekjes op het bureau. Ze blijven bezig hier in het hotel.
’s Avonds kijken we via een Indiase sportzender naar de Olympische Spelen in Rio. We zien de volleybal dames knap winnen van China en ook de hockey heren komen voorbij.

De wekker gaat om 8 uur. Heerlijk zo’n bed, liggend is toch prettiger dan zittend slapen.
Om 10 uur worden we opgehaald door onze chauffeur, Chami. We gaan weer terug naar Colombo voor een korte stadstoer.
We rijden door de verschillende wijken en Chami geeft uitleg. Hij verteld dat er veel christenen wonen in Colombo en dat doet de vraag rijzen naar een bijbel. Voor degenen die dat niet weten, Janneke heeft een hele verzameling bijbels in allerlei talen, maar vooral in allerlei verschillende alfabetten. Alle borden staan hier in Sri Lanka in drie talen aangegeven, Engels, Singalees en Tamil. In Colombo moet het Chami wel mogelijk zijn om een bijbel in het Singalees te krijgen. Zijn moeder is christen en zijn vader een boeddhist. Aan zijn achteruitkijkspiegel heeft Chami ook een rozenkrans hangen en op het dashboard staat een Boeddha met verse bloempjes eromheen. Chami belt een vriend en we eindigen bij een soort kiosk op het terrein van een kerk. Hier hebben ze inderdaad een bijbel (900 roepies = 5,60 euro), helaas alleen een groot formaat. Er wordt gevraagd of we er een box bij willen. Doe maar. Wat we krijgen er een op maat gemaakte nep-lederen hoes met rits bij. Dit is echt bedoeld om de bijbel bij gebruik netjes te houden. Op zo’n manier krijgen we de bijbel wel heel mee naar huis.
We stoppen hierna bij het onafhankelijkheidsmonument. We maken hier een rondje. Binnenin zijn er veel houtsnijwerken te vinden die een verhaal over Boeddha vertellen.
We rijden weer verder. Onderweg zien we op meerdere plekken mensen een partijtje cricket spelen. Het is duidelijk dat dat hier een populaire sport is.
Volgende stop in de Gangaramaya tempel. Dit is een boeddhistische tempel en tegelijkertijd een museum. Ze hebben hier heel veel Boeddha beelden van over de hele wereld. We zien Chinese en Indiase exemplaren staan. Er staat ook een opgezette olifant met een foto ervoor van toen hij nog leefde. Er is ook een Bodhi-boom. Boeddha zou onder een Bodhi-boom zijn volgelingen over de boeddhistisch leer verteld hebben. Er staat ook een stoepa en Chami verteld dat een mogelijk verklaring voor de vorm van een stoepa het blad van de Bodhi-boom is, die min of meer dezelfde vorm heeft. Het complex heeft meerdere kamers en we hebben ze niet eens allemaal gezien. Er is ook een kamer met drie hele grote Boeddha’s. Dit doet erg denken aan Tibet en Ladakh.
Na de tempel rijden we terug naar het hotel. We doen er langer over dan gisteren, maar er is nu ook meer verkeer. We zijn allebei moe en dommelen dan ook wat in de auto. In het hotel lopen we direct naar het restaurant voor een lunch. We nemen een ananasboot, een halve ananas gevuld met ananas, kip, cashewnoten en speciale saus.
De rest van de dag doen we niets meer. We zijn moe. ’s Avonds is er een buffet met spaghetti bolognese, peentjes met sperziebonen en gevulde aardappel. De rest is allemaal Sri Lankaans eten. Het valt op dat de spaghetti gretig aftrek vindt bij de meeste mensen. Wij doen hier aan mee. Laten we vooral rustig beginnen. We eten nooit gekruid voedsel, dus de curry laten we voor een andere keer.
Na het eten gaat Jantien nog even kijken of de sterren te zien zijn vanaf het strand, maar daar is moeilijk te komen. Als je het hotel uitloopt loop je langs de zwembaden en een grasveld, voordat je bij een hek komt. Achter het hek begint in een keer het strand. Er zijn geen duinen of andere bescherming tegen de zee. Het hek is nu dicht, waarschijnlijk om mensen te ontmoedigen om het strand op te gaan of zelfs de zee in. Er staat wel een bord met de uitleg van het vlaggensysteem. Nu is er de rode vlag, dus verboden te zwemmen. Niet zo gek, want veel zie je niet op het water. Er is echter wel te veel licht om een mooie sterrenhemel te zien.

3 en 4 augustus kunnen we met een woord samenvatten: Wachten!
Vanwege de toegenomen controle van de marechaussee op Schiphol zijn rond kwart over elf richting Schiphol vertrokken. Om twaalf uur stonden we in file bij Schiphol, maar die duurde voor ons maar zeven minuten. Vlak voor de file werden we nog snel ingehaald door een auto met Belgisch kenteken en die werd wel uit de rij gepikt voor extra controle. Karma!
Kwart over twaalf sloten wij aan in de enorm lange rij om onze bagage af te geven. Hier hebben we twee uur ingestaan. Sommigen mensen vonden de rij blijkbaar te lang en waren aan de andere kant een nieuwe rij begonnen. Dit moest opgelost worden vonden de mensen van Schiphol en de oplossing was iedereen die aan het eind van de originele rij stond achter de voorpiepers te zetten. Goed geregeld.
Janneke had bij het uitstappen last van haar knie gekregen en was ergens gaan zitten terwijl Jantien in de rij stond. Toen Jantien bijna aan de beurt was probeerde ze Janneke te bellen, maar er werd niet opgenomen. Later bleek dat er maar een paar oproepen aangekomen waren. Janneke heeft ook geprobeerd terug te bellen, maar contact maken lukte niet. Toen Jantien aan de beurt was vertelde ze de mevrouw achter de balie dat Janneke en haar paspoort er nog niet waren en dat het contact niet lukte. Ze had zeker begrip voor het feit dat Janneke was gaan zitten in plaats van twee uur in de rij staan en probeerde een oplossing te verzinnen. Op dat moment zien we Janneke aan de arm van een marechaussee aan komen schuifelen. Lopen ging echt heel slecht. We bedankten de marechaussee en de mevrouw aan de balie riep de hulp in van het Schiphol personeel voor een rolstoel voor Janneke. De man kwam snel terug en zei dat ze zouden komen, maar ze hadden het druk. Toen is Janneke aan de arm van die man naar de wachtruimte bij de assistentie balie gelopen. Jantien heeft de incheck verder gedaan. Nou ja incheck, we waren al online ingecheckt (helaas) want anders hadden we al na drie kwartier aan de beurt geweest.
De vlucht stond gepland om 15.20, maar er was op Dubai een vliegtuig in brand gevlogen door, waarschijnlijk, een landing zonder landingsgestel. Alle passagiers zijn veilig uit het vliegtuig gekomen, een brandweerman is helaas overleden. Om deze begrijpelijke reden was het vliegveld van Dubai tijdelijk dicht. De mevrouw bij de balie zei dat we waarschijnlijk tot half acht vertraagd waren en we kregen twee vouchers van 14,95 per persoon om iets te eten.
We hebben een half uur bij de assistentie balie gewacht. We zagen steeds mensen opgehaald worden met een rolstoel, maar wij helaas niet. Toen zag Janneke ze gewoon staan en hebben we tegen de mensen achter de balie gezegd dat een rolstoel goed genoeg was. We hadden geen personeel nodig om te duwen, dat kan Jantien wel. Gelukkig dat we dat gedaan hadden, want we waren nog lang niet aan de beurt, omdat volgens hun gegevens onze vlucht nog lang niet vertrok, maar achter de douane zijn meer mogelijkheden om te eten. Er liep wel iemand mee zodat we langs alle rijen (al waren die niet heel lang) mochten.
We hadden net eten gehaald toen onze vlucht werd omgeroepen. Verwachte vertrektijd 16.30, over een uur! We aten snel ons eten op en gingen naar de gate. Bij de gate zeiden ze tegen ons, zo ver mogelijk naar voren rijden. Ze hadden het voorste gedeelte echter afgezet voor de business en first class, dus wij zijn voor het lint gestopt. Iets later komt er een medewerker naar ons toe en zegt dat wij wel langs het lint mogen en voor de deur mogen wachten. En wachten, daar zijn we goed in geworden.
Het heeft nog tot 18.00 geduurd voor we ook werkelijk het vliegtuig in mochten. Volgens de omroep installatie was dat wegens operationele problemen op Schiphol. Wat wel een aparte ervaring was dat zodra de oproepinstallatie aan ging hield iedereen direct zijn mond en luisterde aandachtig. We waren niet de enigen die graag weg wilden.
Bij het instappen kreeg iedereen nog een mars/snickers en een flesje water. Instappen was ook niet alles want we hebben nog twee uur moeten wachten voor we om 20.00 eindelijk van de grond kwamen. Voor iedereen die dit interessant vind, een A380 heeft 37 seconden snelheid maken nodig voordat hij los van de grond komt.
De vlucht zelf ging prima. De stoelen zijn ruim, er is genoeg beenruimte en omdat ruimbagage inclusief is is er genoeg ruimte voor de handbagage in de bakken. Toen we bij Dubai aankwamen werden we in de wacht gezet en moesten een rondje van drie kwartier vliegen. Om 4.40 (2.40 Nederlands tijd) landden we eindelijk in Dubai. We wachten tot iedereen van boord is en dat gaan wij. Het gaat al een stuk beter met Janneke, maar we maken wel gebruik van de rolstoel die bij de gate op ons staat te wachten. Dit keer wel met iemand om te duwen. Helaas is onze vlucht om 3.57 vertrokken, dus dat wordt omboeken. We zijn uiteraard niet de enige. Overal staan drommen mensen voor balies die soms maar half bezet zijn. Ons mannetje rijdt ons naar een klein kantoortje, waar minstens 20 mensen als sardientjes ingepropt staan. We komen daar de 22-jarige Irene tegen die haar eerste grote reis van drie weken naar Australië maakt. Ze is een beetje de weg kwijt. Ze is moe, ze heeft haar vlucht gemist en het is chaos. Ons mannetje gaat namens haar en ons in het kantoortje staan. Hij komt terug met slecht nieuws, Irene kan pas op 6 augustus weg (het is nu 4 augustus) en wij pas op 7 augustus. Hij boekt de tickets niet, maar zegt dat we naar de gehandicapte lounge moeten en over een paar uur terug moeten komen als het rustiger is.
We rijden naar de lounge, die in principe voor iedereen toegankelijk is, maar wel bedoeld is voor mensen met een handicap. Er zitten redelijk wat oude mensen en mensen met krukken. Ook zit er een grote groep locals die niets mankeren, maar de stoelen en de wachtruimte is beter dan op de rest van het vliegveld.
We laten Janneke hier achter en Irene, Jantien en ons mannetje gaan weer naar een balie. Irene en ik willen niet een paar uur wachten, want we zijn bang dat we dan nog later naar onze bestemming kunnen. Het eerste stuk gaan we met een karretje, want we komen een vriend van ons mannetje tegen in zijn karretje. De balies zijn voor de security en de lounge erachter. Er moeten blijkbaar zoveel mensen terug dat niemand meer raar opkijkt als je tegen het verkeer in gaat.
We gaan eerst langs de grote balie waar alles door elkaar staat en waar je nooit aan de beurt lijkt te komen. In de gang aan de linkerkant is ook een balie, optie twee. Het is iets rustiger, maar er zitten maar twee mensen achter de balie. Nederlanders die in de rij staan, zeggen dat ze al ruim twee uur wachten en nog niets zijn opgeschoten. Dit is ook niets. Optie drie, de gang aan de rechter kant. Hier zitten vijf mensen achter de balie en lijken hard aan het werk. Ons mannetje pakt onze paspoorten en gaat via de zijkant van de balie vooraan staan. Hij geeft ze af aan een man met een rond gezicht en een prachtig gestileerde baard. Deze man is blijkbaar is hoger in de pikorde, maar helpt wel mee om zoveel mogelijk mensen op een vlucht te krijgen. Hij zit zelfs op een prullenbak omdat er blijkbaar geen stoel in de buurt is. Irene krijgt haar ticket voor Melbourne op 6 augustus, wij hebben nog niets. De man van balie moet iets anders oplossen en zegt dat hij zijn best doet om ons op de middagvlucht te krijgen en dat we over een uur terug moeten komen.
We gaan terug naar Janneke en ons mannetje gaat naar huis. Zijn dienst zit erop. We eten een meegebracht en een croissant. We hebben geen vouchers, maar met de oude instapkaart krijgen we ook drinken en een croissant. Op het hele vluchtveld staan trouwens mensen achter tafels met water en cakejes, gratis te pakken.
Twaalf uur gaan we weer. Terug naar de man met de baard. Hij is er helaas niet, dus gaan we in de rij staan van de man ernaast. Die man werkt keihard en waarschijnlijk al heel wat uren. Hij zoekt voor de ene passagier op zijn computer terwijl hij telefonisch iets voor een andere passagier probeer te regelen. Als we bijna bij hem aan de beurt zijn, kom de man met de baard. Hij pakt direct onze paspoorten. Irene wil graag een eerdere vlucht, maar hij zegt dat die er niet zijn. Hij zal wel een hotelvoucher uitdraaien. Ze kan niet op de wachtlijst van een eerdere vlucht, want dat vervalt haar reservering van 6 aug (is eigenlijk meer 5 augustus heel laat). Irene krijgt haar hotelvoucher en neemt afscheid. Later krijgen we een berichtje van haar dat ze de hele avond nog heeft gewacht en uiteindelijk mee kon op de vlucht van die avond. Net nadat Irene weggelopen is geeft de man met de baard mij twee instapkaarten voor de vlucht van 14.20, momenteel vertraagd tot 14.50. JIPPIE! Het is hem gelukt ons op de  middagvlucht te zetten. Het is nu half twee en helemaal blij loopt Jantien terug naar Janneke. Wel weer even door de security voor de zoveelste keer vandaag.
Janneke is ook helemaal blij dat we toch nog gaan vandaag en wil het liefst direct naar de gate. Ik geef haar instapkaart aan de man van de balie van de lounge en om kwart over twee komt iemand ons met rolstoel halen. We rijden naar de gate en mogen weer langs de rij, direct naar de deur. Vrij snel, 14.20, mogen we het vliegtuig in. We zitten wel op dezelfde rij, maar niet naast elkaar. We zijn echter allang blij dat we mee mogen. Ook hier mogen we weer wachten voor we gaan vertrekken. Uiteindelijk tot 16.20. We wachten namelijk op overstappers die vertraging hebben (helaas was er op ons niet gewacht). Heel lang blijft de stoel naast Janneke leeg en Jantien vraagt of ze daar mag zitten als die leeg blijft. Vlak voor we gaan komt er toch iemand voor die stoel. De stewardessen regelen echter met die mevrouw dat Jantien er toch mag zitten. Fijne service.
Ook deze vlucht gaat goed al hebben we ondertussen best honger. We hebben sinds de maaltijd in het eerste vliegtuig alleen maar een croissant en broodje op, niet zo veel dus. Behoorlijk uitgeput landden we om 22.00 in Colombo. We zijn dus van 3 augustus 11.30 tot 4 augustus 18.30 onderweg.
Er staat weer iemand met een rolstoel ons op te wachten. Ondertussen gaat het een heel stuk beter met Janneke maar we maken toch nog even gebruik van deze service. We mogen bij de “crew balie” door de douane, lekker snel en onze koffers komen als een van de eerste. Nog wel een rij voor de pinautomaat, maar dat was het, gelukkig. Er staat netjes iemand met een bordje 333travel, ons reisbureau. Hij belt de chauffeur en binnen tien minuten zitten we in de auto. Het is nog een half uur rijden naar Negombo. We checken in, gaan naar de kamer en we liggen om half een in bed en vallen direct in slaap.