Vanochtend ging de groep om 6.10 uur weg richting La Paz. Wij hadden besloten vandaag te gaan wandelen en xc2xb4s avonds de nachtbus te nemen. Nu Jantien niet helemaal lekker was was dit waarschijnlijk nog beter ook. Ze is xc2xb4s ochtends van haar kamer, naar de kamer van Leonie en Peter gelopen, deze was beduidend groter en is daar verder gaan slapen, terwijl de rest (Peter, Leonie, Karin en Jeanine) vertrokken voor de wandeltocht. Om een uur of twaalf heeft Jantien een klein rondje gelopen, voornamelijk naar de supermarkt en terug en ze heeft gekeken hoe laat de dinotruck vertrok. Het vertrok direct of om 14.30 en dat leek haar een beter idee.

Om 14.00 toch maar het bed uit om met de dinotruck mee te gaan, want van alleen liggen word je ook niet beter. Er zijn twee trucks van andere maatschappijen, maar ik besloot degene te nemen met de meeste mensen. Terwijl er nog meer mensen in stappen blijkt een jongen van ongeveer 11 jaar een poging te doen om te zeggen dat die mensen ergens anders moeten gaan zitten, maar daar luisteren ze niet naar. Na 5 minuten blijkt waarom. Er waren twee jongens ingestapt die voor 6 andere plekken vrij moesten houden. De eigenaresse van de truck liep ongeveer smekend naar iedereen toe, want de familie moest perse bij elkaar zitten. Dit is uiteindelijk niet gelukt, maar na 5 minuten gesteggel stapten iedereen maar in en konden we gaan. Na een half uur kwamen we bij een cementfabriek waar ook de dinovoetstappen zijn gevonden. De wand is tegenwoordig verticaal, maar was dat vroeger niet, dit komt door de verschuiving van de aardplaten. De cementfabriek was bezig om de hele berg te gebruiken, maar de laag met de voetstappen bevat een stof dat het niet geschikt maakt voor cement en vandaar dat ze toen gestopt zijn. Later zagen ze de voetstappen pas op de wand staan. Het was best een aardige excursie, zeker als je nog niet zoveel kracht heb als ik had (2 bananen in 2 dagen).

Terug in het hotel was het wachten op de anderen. Dit kwamen om kwart voor zes binnen stormen. Snel alle spullen pakken en weer weg naar het busstation. De bus zelf was erg luxe, er waren maar drie stoelen per rij en de stoelen zelf waren ook van de betere soort. Helaas had deze bus last van dezelfde kwaal als alle bussen hier, de ramen trillen open en dat ie niet bevordelijk voor de temperatuur.

Het verhaal van de wandeltocht van Leonie en Peter zullen ze zelf moeten typen, dus nog wat geduld aub.

Vandaag staat de markt van Tarabuco op het programma. De dag begon echter niet zo goed voor Jantien, want die stond xc2xb4s ochtends met haar hoofd boven de wasbak (de wc was te ver lopen), maar daarna ging alles goed, dus met zxc2xb4n zessen gingen we op weg naar plek waar de bussen vertrekken. De connecties van Martijn zijn soms best handig, want voordat iemand in mocht stappen moest xc2xb4gruppa Martinxc2xb4 er al in zitten. Het was zoxc2xb4n twee uur rijden voordat we bij de markt aankwamen. In eerste instantie leek ie heel klein maar dat viel reuze mee. Op het plein zag het er niet zo groot uit, maar alle kleine straatjes erachter waren ook vol. Na een kort rondje hadden Karin en Jantien bedacht dat ze terug naar het plein gingen om wat te gaan drinken in de zon. Terwijl ze daar zaten werd Jantien niet meer zo lekker en rende de winkel in op zoek naar een baxc3xb1os, maar helaas. Ik moet zeggen overgeven midden in een winkel is ook niet alles. Er werd direct van alle kanten bolso (zakje) geroepen en ik kreeg er ook snel twee. Toen heb ik mijn gezicht en handen schoongemaakt en ben weer naar Karin gegaan, die met alle spullen op het terras zat. Karin is toen de rest gaan zoeken, want we konden niet zonder iets te zeggen een taxi terug nemen, vonden we. Gelukkig had ze ze snel gevonden en heeft Martijn geholpen een taxi voor Karin en Jantien te zoeken. Voor maar Bs100 (xe2x82xac10) reden we in een uur naar Sucre terug.

In de kamer aangekomen ging het weer mis met Jantien en toen heeft ze besloten niets meer te eten en te drinken totdat er een dokter geweest zou zijn. Om een uur of vier kwamen Leonie en Peter kijken hoe het ging en zij hebben (samen met Martijn) er voor gezorgd dat om kwart over zes er een dokter kwam. Die heeft was medicijnen voorgeschreven en is ze samen met Peter bij de apotheek gaan halen. Jantien heeft eigenlijk alleen maar liggen slapen.

Aan het ontbijt begonnen we met het kwartetspel, xc2xb4wie heeft mijn was en van wie is ditxc2xb4. Dit was wel redelijk grappig, want ja wat moet je anders doen. Terwijl we zaten te ontbijten bleek er echter ook niet zo goed nieuws, want een van onze reisgroep had haar arm uit de kom en was met Martijn naar het ziekenhuis. Na een tijd gewacht te hebben werd er besloten dat we zonder Martijn met de bus naar Sucre zouden gaan. De rit zou eigenlijk drie uur duren, maar dat werd 4. Dit kwam mede door een erg lang niet geplande stop bij een brug. De meesten van de groep liepen wel 20 minuten rond, dus gingen onze chauffeurs maar in de berm liggen, toen wij ons geduld een beetje begonnen te verliezen, kwamen ze toch weer richting bus en konden we weer verder.

We kwamen dus na 4 uur rijden aan bij het hotel en Leonie stapte als eerste uit om te zeggen dat we er waren. Ze was helemaal voorbereid en wilde alles in haar beste Spaans doen, toen er een man aan kwam lopen en zei xc2xb4Hallo, ik ben Dirk, Martijn heeft mij gestuurdxc2xb4. Dit was best wel grappig om te zien. Nadat we de tassen op de kamers hadden gelegd zijn we weer op zoek gegaan naar een lunchplek. In Sucre is het verschil tussen arm en rijk veruit het grootst dan wat we tot nu toe hebben gezien. Er zijn vele bedelaars en tegelijkertijd vele Bolivianen die met hun mobieltje lopen te spelen. We liepen naar het xc2xb4plaza des armasxc2xb4 en keken of er ergens een plekje in de zon te vinden was, totdat Leonie opviel dat de restaurant balkonnetjes hadden. We liepen naar boven en tegelijkertijd sloten Ineke en Leo zich bij ons aan. Terwijl wij zaten te eten zagen we ineens Martijn en Karin lopen, gelukkig die waren dus ook in Sucre aangekomen.

Na de lunch zijn we naar het textielmuseum gegaan. Het was wel grappig om te zien, maar de uitleg was een beetje moeilijk. In plaats dat ze overal een Spaans en een Engels bordje hadden opgehangen, hadden ze de Engelse vertaling in een boekje gestopt. Dit betekende dat je steeds op moest zoeken waar je ook al weer was en het boekje had niet een echt handige indeling.

xc2xb4s Middags waren we langs een wokrestaurant gelopen, dus dat leek ons een goede plek om te gaan eten. Toen we echter zaten en de kaart zagen leek het ons niet zo`n goed idee meer, dus bestelden we alleen een thee. Helaas bestelden we Japanse thee die je het meest met een vloeibare asbak kan vergelijken. Deze hebben we dus ook niet opgedronken. Hierna gingen we naar een pizzeria dat er een stuk beter uit zag. Na het eten gingen Leonie en Peter naar huis, terwijl Martijn, Jeanine, Karin en Jantien naar de Nederlandse kroeg gingen. Het was weer een stuk rustiger dan Martijn had voorspelt en om een uur of 1 gingen we weer weg. Karin en Jantien gingen terug naar het hotel, terwijl de anderen de disco gingen proberen. Helaas had zowel Karin als Jantien geen sleutel bij zich, dus dat betekende dat we iemand wakker moesten bellen. Een beetje beschaamd vroegen we onze kamersleutels en gingen slapen.