’s Ochtends zouden we pas om 9.00 weg gaan, maar Leonie was zo gewend dat alles vroeg was, dat ze om 8.15 bij Jantien aan klopte en zei dat ze moest opschieten omdat ze nog maar 15 minuten had. Die viel dus reuze mee en om 9.00 gingen we twee aan twee in riska’s naar de kust. Het was een leuke optocht, maar je voelt je wel oppertoerist en eigenlijk behoorlijk belachelijk.

Het volgende vervoersmiddel van een boot. We moesten eerst allemaal binnen zitten voor ons college. Toen dit afgelopen was en er inderdaad gekeken of je wel oplette, mochten we naar boven. We moesten alleen wel een reddingvest aan, aangezien we nog in het zicht van de havenpolitie waren. Na een klein stukje varen kwamen we bij ons eerste drijvende eiland. Zodra je van de boot afstapte voelde je dat je nog steeds dreef. Je voeten zakte iets weg in het riet en je liep een beetje alsof je dronken bent, maar voor de rest is best grappig.

Er lag een ‘bank’ voor ons klaar, namelijk een grote ‘slang’ van riet die in een U-vorm lag. Hier moesten we op zitten en daar kregen we uitleg over de bouw van de eilanden. Alle uitlegmiddelen waren voor handen, het was echt een klaslokaal in de open lucht. Na de les mochten we even rondlopen en souvenirs kopen, waarna we met een rieten boot overstaken naar een ander eiland. Voor we weg voeren zongen de dames nog een lied voor ons, wat wij beantwoorden met ‘in de maneschijn’. Waar kinderliedjes al niet goed voor zijn. De rieten boot was vooral voor Jantien, die ver naar voren zat, erg comfortabel en net toen de ogen niet meer open bleven meerden we aan. Peter had onderweg nog even laten zien dat hij bij de meerverkenners (nee, niet de zeeverkenners, hij is nooit op zee geweest) had gezeten door een stukje te ‘roeien’.

Het tweede eiland was meer van hetzelfde en we hoefden dus ook niet nog een derde eiland te zien. Het is leuk om het gezien te hebben, maar als alles hetzelfde is, schiet het niet op. We gingen weer op onze echte boot en bij de haven stond dit keer een busje voor ons klaar, want nu was het berg op. Om 12.30 werden we bij het plein afgezet en hebben we met z’n vijven op een leuk binnenplaatjes gegeten.

Om 14.00 was het tijd voor de tweede excursie van vandaag, namelijk de grafheuvels van Sillustani waar belangrijke Colla’s begraven liggen. Archeologen beweren dat de afstammelingen van de Colla’s de werkelijke ambachtslieden waren van de latere Inca-bouwwerken. In de bus hiernaartoe begon onze nieuwe les. Jantien en Karin zaten achterin en waren nogal moe, maar toen ze nog in het zicht van de gids lagen te slapen werd en direct gevraagd of zij ook wel opletten, dus zorgden ze ervoor om niet in het zicht van de gids in slaap te vallen. Aangekomen bij de grafheuvels moet je moeite doen om te blijven staan, zo hard waait het bijna. Vooral de hoeveelheid stof die van de weg opwaait is vervelend. Dit maakt dat sommige mensen achterwaarts de helling op proberen te lopen, maar helaas is de weg daar weer net te oneffen voor. De grafheuvels zijn indrukwekkend en vooral het uitzicht helpt daarbij. Het is een geweldig plek om gewoon even te zitten.

Om 17.00 uur zijn we weer terug en hebben we ‘vrij’ tot 19.00. Leonie gaat even op bed liggen, Peter gaat internetten en Jantien loopt even langs de apotheek om bodylotion te halen, je huid droog extreem uit op hoogte, en voor wat pillen voor Leonie. Na een heerlijke douche, hij is zo warm als je zelf wilt en de straal is ook niet te missen, verzamelen we om 19.00 beneden om te gaan eten. Dit keer hebben we gereserveerd bij het restaurant wat gisteren vol zat en ook vandaag is dat het geval alleen wij hebben nu wel een tafel. Het eten is inderdaad goed, maar Leonie is voornamelijk gexc3xafnteresseerd in de sangria die hier op de kaart staat. Leonie en Jantien bestellen samen een kan, die wel erg groot blijkt te zijn en ook niet helemaal opgaat, maar hij was wel lekker.

Na het eten gaan Leonie en Peter naar bed, terwijl Martijn, Janine, Karin en Jantien nog wat gaan drinken. Het is best een leuke bar en we vinden een plek bij de bar. We kunnen nu zien dat er qua logistiek nog het een en ander geleerd kan worden achter de bar, want echt gestructureerd gaat het niet. De bar hangt verder vol met vlaggen, maar de Nederlandse kunnen we niet vinden en dat delen we de barkeepers toch enigszins teleurgesteld mee. Dit maken ze goed door een Nederlandstalig nummer te draaien. Na een tijd wordt door een andere Nederlandse groep wel een oranje voetbalvlag gevonden, dus er hangt toch iets.

Vandaag stond de rit naar Puno op het programma, maar omdat we dan langs de archeologische site Tiawanaku komen, zullen we daar een kijkje gaan nemen. ’s Ochtends gingen dus alle spullen weer in de bus en zo’n 20 minuten te laat kwam de gids opdagen. We reden in een uurtje naar Tiawanaku, de vindplaats van een oude beschaving. In bus werd het geld voor de entree al verzameld zodat de kaartjes in een keer gekocht konden worden. Martijn zou zelf zijn goedkopere ’tourguide’ kaartje kopen. Onze gids kocht onze kaartjes en blijkbaar moest Martijn dit keer ook de volle pond betalen en kreeg hij niet zijn ’tourguide’ kaartje wat hij de vorige bezoeken wel had. We gingen gezamenlijk het museum in en de gids vertelde dat je geen film en foto’s mocht maken, hetgeen ook op de bordjes stond. Iedereen vond dit jammer, maar helaas. In het museum bleek dat iedereen overal foto’s van maakte en de gids gaf nogmaals aan dat het niet mocht en gaf als reden, dat dieven dan weten wat er te halen is. Het is echter een klein museum, dus als een dief xc3xa9xc3xa9n keer een kaartje koopt weet hij ook wat er te halen is, plus dat er in de boeken en op de ansichtkaarten wel foto’s staan. Dit vonden we dus een erg onbevredigend antwoord. Martijn vroeg het voor de zekerheid nog even na. Toen onze gids daar achter kwam vond ze het nodig om voor de groep in het Engels, want Spaans verstaan we niet/nauwelijks, Martijn ’tot de orde te roepen’. Ze vond dat hij onterecht om een ’tourguide’ kaartje had gevraagd, want hij was geen gids en had niet zoals zij vier jaar gestudeerd. Daarnaast had zij gezegd dat je geen foto’s mocht maken en daaraan had hij niet mogen twijfelen. Martijn keek een paar keer vreemd, probeerde om het kort uit te leggen en liet het toen maar zitten. Leonie en Karin waren de gids toen al zat en liepen op eigen houtje het museum door. Na de zoveelste opmerking van de gids dat "het wel heel knap was dat ze dat al konden toen" op de toon dat alle beschavingen voor ons achterlijk waren, was de maat voor Jantien ook vol en ook zij ging zelfstandig aan de wandel door het museum. De rest van de groep, waaronder Peter, bleven braaf de gids volgen. De groep klaagde wel steeds over het gebrek aan volume van de gids, maar ze kon niet harder praten, want dan zou ze andere groepen storen. Als er echter geen andere groep was, sprak ze nog steeds zo zacht dat de helft haar niet kon verstaan.

Toen de twee grootste kamers van het museum bezocht waren mochten we ineens foto’s maken van onze gids van de spullen die op het binnenpleintje stonden. Nog geen vijf minuten na deze mededeling moesten we van haar alleen al weer verder. We zouden nu naar het tweede museum gaan en dan de opgravingen bekijken. Als we dan klaar waren zouden we met de bus naar het dorpje ernaast rijden om te gaan lunchen. Het leek alleen wat druk bij het tweede museum, dus stelde onze gids voor om eerst de opgravingen te gaan bekijken, dan te gaan lunchen en als laatste het museum te bezoeken. De groep vond dit goed, want wat maakt het ons uit. Nu kwam Martijn alleen ineens in actie om te vertellen dat de lunch als laatste moest, omdat we daar met de bus naar toe moesten en na veel moeilijk gekijk en gedenk ging de gids akkoord. We gingen nu weer wel naar het tweede museum en Leonie en Jantien liepen er weer zelf doorheen. Toen ze weer op de terugweg waren, de in- en uitgang zijn hetzelfde, kwam Peter aangestormd met de opmerking dat de gids na de eerste kamer toch had besloten dat het te druk was en dat we eerst naar de opgravingen gingen. Ook goed, ze hadden het museum toch al gezien. Op de ‘site’ liepen Karin, Leonie en Jantien als enige weer niet met de gids mee. We hoorden nu wel niet wat ze te vertellen had, maar je bloed raakte tenminste niet aan de kook van ergernis. De gids scheen wel veel te weten, maar was erg goed in het noemen van getallen en niet zo goed om de grote lijn te volgen, hebben we van de anderen gehoord. Peter liep wel met de groep mee, maar had over het algemeen veel meer aandacht voor zijn camera dan voor de gids. Toen Martijn even van de groep weggelopen was, probeerde de gids de groep nog tegen hem op te zetten, maar dan ging onze groep toch wat ver en ze verdedigden hem.

Leonie lag ondertussen al een tijdje op haar buik te wachten totdat alle mensen uit haar mooie foto waren gewandeld. Jantien was tegelijkertijd de heuvel in het midden van de ‘site’ opgewandeld en achter een andere groep met gids langs het bordje ‘do not pass’ gelopen. Dit was de enige manier om aan de andere kant van de heuvel te komen. Toen ze terug gelopen was, kwamen Leonie en Karin ook naar boven. Boven op de heuvel stond ook een bewaker die om de zoveel tijd iets door zijn megafoon riep, maar wat wij geen enkele keer begrepen hebben. Een andere man vroeg op dat moment aan de bewaker hoe je aan de andere kant van de heuvel kon komen en hij wees naar de doorgang met het bordje ‘do not pass’. Wij liepen er nu met z’n driexc3xabn langs om van boven af op nog een aantal opgravingen te kijken. Toen we terug liepen was de rest van de groep ook gearriveerd en de gids zag ons langs het bordje lopen en begon ‘beheerst’ tegen ons te schreeuwen dat we de regels braken. Wij antwoorden dat iedereen het doet, waaronder groepen onder begeleiding van een gids en dat de bewaker had gezegd dat het mocht. De reactie van de gids was dat de bewaker niet kan lezen en dat hij het allemaal niet snapt. Dus behalve dat alle beschavingen voor ons achterlijk waren, zijn alle bewakers dat van nu ook. Onze gids voelde zich ontzettend miskend en ze liet geen ogenblik onbenut om dat te laten blijken.

Nu we aan de andere kant van de ‘site’ waren gekomen was het volgens onze gids tijd om te eten. Martijn liep weer naar haar toe en vroeg waar deze actie vandaan kwam aangezien ze een uur geleden had afgesproken pas aan het eind van de tour te gaan lunchen. Een aantal groepsleden raakten nu behoorlijk gexc3xafrriteerd en verweten Martijn dat hij een machtstrijd was begonnen. Ik vond dat hij nog vrij rustig bleef, ik had allang een manier gezocht om met geweld haar mond dicht te plakken. De reden voor de wijziging werd gauw duidelijk toen we naar een restaurant liepen, waar niets in de buurt was. Dit was niet het restaurant waar Martijn gevraagd had te reserveren. Dit was een niet al te volle, kale ‘vreetschuur’. Er was een menu met vier keuzes voor een hoofdgerecht. Als eerste kregen we soep die bij de eerste van de tafel zo koud was dat die teruggestuurd werd. Dezelfde koude soep werd toen maar bij de buren neergezet, die het uiteraard ook terugstuurden. De soep werd hoe meer borden er werden neergezet hoe heter, maar alleen de laatste was zo heet als het hoorde. Voor de rest was het eten niet slecht, maar gezellig eten is anders.

Na de lunch was het dan toch nog tijd voor het tweede museum. Aangezien Leonie en Jantien dat al gezien hadden gingen ze maar souvenirs kijken om het Boliviaanse geld op te maken. Leonie zag hier een zandstenen beeld in het klein en was eigenlijk direct verkocht. Na nog wat rond gekeken te hebben, heeft ze het toch maar gekocht.

Op aanraden van onze gids gingen we nog naar Puma Punku, een andere veel kleinere ‘site’. Hier hebben we nog even rondgelopen en toen was het tijd om naar de grens van Peru te gaan. We dachten nu van onze gids af te zijn, maar helaas ze ging mee tot de grens. Vlak voor de grens was er een militaire controlepost. Onze gids zei dat we allemaal onze paspoorten moesten pakken en uit moesten stappen. Martijn kwam van achteruit de bus met een paspoortlijst naar voren lopen en zei dat we maar even moesten wachten. Wij besloten maar naar Martijn te luisteren, vooral ook omdat dat de makkelijkste oplossing was. De militairen vonden de lijst goed genoeg en we mochten doorrijden. Toen onze gids dat door had stormde ze de bus uit naar de militairen. Ze probeerde ze over te halen om ons toch te laten uit stappen, want zo zijn de regels. Een van die militairen vond het erg grappig en stak zijn duimen naar ons op. Hij vond het wel best zo. Verslagen kwam onze gids met Martijn de bus weer in en riep een aantal keer heel hard, dat dit niet volgens de regels was en dat dit zo niet kon. Gelukkig waren we haar bij de grens kwijt.

De grens overgang moesten we lopend oversteken. Het was een kleine wandeling maar er werd besloten om onze grote bagage op twee bakfietsen te leggen, omdat een aantal groepsleden een beroerte leek te krijgen bij het idee dat je 100 meter met je eigen tas moet lopen. De grensovergang ging verder goed. Ons busje stond al een paar uur op ons aan de andere kant te wachten. Na een korte ‘baxc3xb1os’ stop voor Jantien ging de rest van de reis erg goed.

’s Avonds zat ons geplande restaurant echter vol, dus moesten we iets verder lopen. Het was weer erg gezellig, maar na het eten liepen we wel met z’n allen naar het hotel terug. Janine had namelijk een kamer met een ‘woonkamertje’ erbij. We hebben daar nog wat na zitten praten met z’n vieren (Martijn, Karin, Janine en Jantien), waarna ook wij naar bed gingen.

Vanochtend moesten we vroeg op, want om half acht moesten we al weg. Helaas is het ontbijt dan nog niet officieel begonnen, maar gelukkig konden we nog een broodje pakken voor we weg gingen. Deze dag gaan we met zxe2x80x99n vieren een fietstocht doen genaamd xe2x80x9cDead roadxe2x80x9d. De weg heeft deze naam inderdaad gekregen vanwege de vele dodelijke ongelukken die er hebben plaatsgevonden. Sinds zes maanden is echter de nieuwe weg open, zodat er over de oude weg nauwelijks nog verkeer rijdt.

Als eerste kregen we allemaal beschermde kleding aan, een overbroek, een hesje, handschoenen en een integraalhelm. We gingen met zxe2x80x99n zessen in de jeep, terwijl de rest van de groep met het busje ging. Na een uurtje rijden waren we bovenaan de berg en werden de fietsen van het dak gehaald. Iedereen kreeg een fiets toegewezen en werd het zadel op de juiste hoogte gezet. Na een gezamenlijke wave gingen we weg. Het eerste stuk gaat over de nieuwe weg en is compleet geasfalteerd. Op dit stuk hoef je je remmen maar sporadisch te gebruiken. Na een kort stukje kwam de eerste stop en werd er iets over de weg verteld. De volgende stop zou de drugscontrole zijn, hier moest iedereen afstappen en lopend langs. Nu was het weer hard naar beneden. Helaas is niet de hele route naar beneden, maar moet je ook zoxe2x80x99n drie kilometer omhoog. Jantien was al de langzaamste met dalen, dus toen bleek dat ze het klim lopend zou moeten doen besloot ze in het busje te stappen en haar fiets op het dak te laden. Op deze manier hoefde iedereen niet onnodig lang op haar te wachten. Na een klein stukje met de bus gereden te hebben kwamen we Leonie en Peter tegen, Leonie stapte ook het busje in, maar Peter wilde niet. Het op de bus laden van de fiets kostte zoveel tijd dat Peter het grootste stuk al lopend/fietsend had afgelegd toen het busje hem weer inhaalde.

Nu was het tijd voor wat water, een stuk chocolade en/of een banaan. Na een korte stop gingen we weer verder. Leonie besloot het volgende stuk zelf omhoog te fietsen terwijl Jantien geen enkel probleem had om in het busje te blijven zitten. Na dit kleine stukje omhoog waren we bij de oude Dead road aangekomen, maar helaas ook bij de mist. Alle zadels werden weer versteld (was ook al gedaan voor het stukje omhoog) en de remmen werden nagekeken en bijgesteld. Er werden twee groepen gemaakt, een snelle groep waar Martijn inzat, maar ja die ging al voor de vierde keer naar beneden. En een langzame groep waar wij inzaten. Jantien reed steeds als achterste, wat ze zelf ook erg prettig vindt voor het overzicht en startte dus ook in deze groep als laatste. Helaas is startte een groot woord, want toen ze op wilde stappen wiebelde het iets te veel en viel de fiets naar rechts. Helaas kon ze zo niet opstappen, dus van de fiets af, omlopen, weer recht opzetten en opstappen. Ondertussen was de groep al niet meer te zien, zeker met de mist niet. Er was net nog gezegd dat niemand alleen mocht fietsen, maar ja wat moet je anders. Het busje zat er trouwens nog achter. Na een stukje alleen gefietst te hebben stond de groep al te wachten. Arran (de gids van de langzame groep) kwam naar Jantien en zei dat ze lekker alleen naar beneden mocht met haar eigen privxc3xa9-gids Santos, tenminste als ze dat niet erg vond. Jantien vond het wel best, want die laat zich niet zo snel opjagen en dit leek een goede oplossing. Ze is dus de hele route xe2x80x98alleenxe2x80x99 naar beneden gegaan. Soms was ze ook echt alleen want dan bleef Santos helpen met lekke banden die bij het busje waren achtergebleven.

Bij de eerste stop bleken er een aantal xe2x80x98gewondenxe2x80x99 te zijn, waaronder Peter. Degene voor hem remde wat onverwacht en een noodstop maken op een grote steen lukte niet helemaal. Zijn hand had wat schaafwonden en zijn andere hand deed pijn. Die is waarschijnlijk tussen zijn stuur en rem blijven haken en heeft zo een aardige opdonder gehad. Hij was echter niet de brokkenpiloot van de groep, want er was een Chinese man die wel drie keer is gevallen omdat hij niet kan fietsen. Hij weigerde te remmen en snapte niet dat er ook anderen waren. Hij heeft toen een preek van Arran gehad en als hij nog een keer zoiets uit zou halen, mocht hij zijn fiets inleveren en in de bus stappen.

Er waren veel lekke banden en op het laatste stuk van zeven kilometer haalde de langzame groep de snelle groep ook om die reden in. Arran zei dat zij nu de snelle groep zouden zijn en dat je de laatste zeven kilometer je remmen niet meer nodig had. Ze kwamen inderdaad ook als eerste aan. De snelle groep kwam erna en weer iets later kwam Jantien met haar privxc3xa9-gids Santos aan. Het was een geweldige fietstocht.

Nu gingen we met het busje naar een hotel waar we wat konden eten en konden zwemmen alleen was het daar iets te koud voor. Na even op het terras gezeten te hebben ging Martijn rekenen. Normaal duurde de terugrit drie tot drie en een half uur, maar dat was met een jeep en niet met een langzaam afgeladen busje. Martijn stelde voor om een taxi te regelen en wij stemden in. Voor 400 bolivianos (xe2x82xac10 per persoon) gingen we met de taxi. De voordelen hiervan waren dat ie steeds stopte als Jantien baxc3xb1os (wc) riep, we veel beter zaten en we er ruim 2 uur eerder waren.

xe2x80x99s Avonds had Jantien het koud en is ze direct naar bed gegaan. Leonie en Peter gingen wel eten en toen Janine ze aan zag komen lopen zei ze xe2x80x9cOh, Jantien ligt in het ravijnxe2x80x9d. Gelukkig bleek het geen ravijn, maar een bed te zijn.

Vanochtend kwamen we om half zeven aan op het busstation. Leonie en Peter zagen hoe we de verlichte stad La Paz in reden terwijl Jantien haar ogen nog dicht had. Onze grote bagage hadden we met de groep meegegeven dus hadden we alleen onze kleine rugzakken. We gingen nadat we uitgestapt waren direct op zoek naar een taxi, die ons naar het hotel kon brengen. Martijn had gezegd dat de rit niet meer dan 10 bolivianos mocht kosten en de eerste taxi ging met deze prijs akkoord. Om ca. 7.10 liepen we het hotel in, waar het ontbijt nog niet eens begonnen was. Wel zaten er al een aantal mensen en die vertelden over hun avontuur met de bus.

Het was al goed begonnen, want Martijn had zich verslapen en die kwamen ze om iets voor zessen pas wakker maken. Toen hij er aan kwam waren ze nog bezig met de tassen in laden, dus echt te laat was hij niet. Onderweg hebben ze ook nog enig oponthoud gehad, want er moest een band verwisseld worden en ze stonden ineens zonder diesel. Zeker dit laatste scheen voor enige irritatie gezorgd te hebben. Rond negen uur ’s avonds zijn ze in het hotel aangekomen na een dag alleen maar in de bus gezeten te hebben. Wij vonden onze manier toch wel iets prettiger.

Peter en Leonie waren wel nog wat moe en vooral Peter had het best koud. Ze zijn op bed gaan liggen terwijl Jantien de web-log heeft bijgewerkt. Om een uur of 12.00 gingen we gezamenlijk op souvenirjacht en op zoek naar Martijn met wie we om 12.30 hadden afgesproken. Het was niet helemaal duidelijk waar we moesten zijn, dus zijn we met z’n vieren (inclusief Janine) een bord soep gaan eten terwijl we op Martijn wachtten. We bleken niet helemaal goed te zitten, maar gelukkig zag Peter Martijn lopen. Na de soep liepen we met z’n vieren (met Martijn, maar zonder Janine) naar Downhill Madness, de zaak waar we onze fietstocht voor morgen gingen regelen. Na betaald en wat formulieren ingevuld te hebben, gingen we dan met z’n driexc3xabn op souvenirjacht. Zeker Leonie was goed bezig, maar Jantien en Peter hebben dat wel weer ingehaald toen ze echte Alpaca truien kochten.

Tussen de souvenirjacht door hebben we ook nog even het coca-museum bezocht. Dit museum is ontzettend klein en er is weinig te zien. Bijna alle informatie staat in een boekje wat je meekrijgt en er is zelfs een Nederlandse editie, zij het niet dat er nogal wat fouten in staan.

Op de weg naar het hotel kwamen we langs een winkel wat op een (textiel)drukkerij leek. We hadden het er met elkaar al overgehad dat we Martijn iets wilden geven met xe2x80x9cgrupo de Martxc3xadnxe2x80x9d, omdat we altijd een voorkeursbehandeling krijgen als we dat roepen. Het bleek echter geen drukkerij te zijn, maar een winkel die de materialen ervoor verkoopt. Leonie besloot naar het hotel te gaan, terwijl Peter en Jantien op zoek gingen naar een echte drukkerij. We vonden vele winkeltjes waar je je eigen naam op een voetbalshirt kon laten zetten, maar niet iets waar wij iets aan hadden. Op eens zag Jantien xe2x80x9cplastificadoxe2x80x9d of zoiets staan en daar zijn we maar gaan kijken. Het bleek dat ze daar stempels maakte, dus werd het een stempel. We betaalden en we zouden de stempel anderhalf uur later op kunnen halen. Hierna gingen we nog even op zonnebrillenjacht. De fietstocht van morgen zou best stoffige kunnen worden en daarvoor hadden we dus afsluitende zonnebrillen voor nodig. Voor xe2x82xac2 per stuk kochten we drie zonnebrillen. Ondertussen was het tijd om te kijken of het gelukt was met de stempel. Dit bleek inderdaad het geval en het zag er goed uit.

Om 19.00 wilde Martijn de groep bij elkaar hebben voor een kort praatje. Een aantal hadden afgezegd, want die wisten al wat ze wilden gaan doen in de volgende stad. We waren nu maar met zxe2x80x99n achten, terwijl het hotel chips en wijn had neergezet voor een grotere groep. Nadat Martijn klaar was gingen we met zxe2x80x99n zessen eten. Het eerste restaurant was echter vol, dus gingen we naar het andere restaurant van dezelfde eigenaar. Karin en Janine vonden het alleen op den duur te ver lopen en zagen een leuk restaurant langs de route en gingen naar binnen. Het bleek een Nederlandse tent te zijn, waar je hutspot met gehaktballen, bitterballen en nasi met satxc3xa9saus kon krijgen. Dit was een welkome afwisseling. Na het hoofdgerecht zijn Leonie en Jantien alvast naar het hotel gelopen om goed uitgerust aan de fietstocht van morgen te kunnen beginnen.

Deze nacht sliepen we trouwens met zxe2x80x99n driexc3xabn op een kamer, want de kamer van Jantien kon je niet doortochten, terwijl het er ontzettend naar schoonmaakmiddel stonk. In de kamer van Leonie en Peter waren toch drie slaapplaatsen, dus dit was makkelijk opgelost.