22 juli – Petra

’s Ochtends ging de wekker om 5.20. Janneke bleef lekker liggen, want die maakte er vandaag een rustig dagje van. Jantien ging weer naar Petra en wilde de ergste hitte vermijden. Er zijn namelijk twee dingen waarvoor je moet klimmen, de eerste hadden we gisteren gedaan, namelijk de offerplaats. De tweede is het klooster, de klim hiervan schijnt langer en zwaarder te zijn, dus die wilden we zo vroeg mogelijk doen. we hadden aan het hotel gevraagd of we om 6.00 konden ontbijten en om 5.50 mocht Jantien al aanschuiven. Het buffet was al klaar gezet, al moesten we nu wel zelf ons brood toasten. We hadden aan een taxi gevraagd om ons om 6.15 op te halen, maar die zagen we natuurlijk niet langskomen. Toen we buiten stonden kwam er een man van de receptie bijstaan en die zei dat de taxi’s toeristenprijzen rekenen en dat 1 JD (ongeveer 1 euro) genoeg moet zijn en niet de 2 tot 5 JD die gevraagd wordt. We gaven die man 1 JD en hij hield een pick-up aan. Deze man wilde ons best voor 1 JD voor de ingang van Petra afzetten.
Img_1296Op de zandweg en in de Siq zagen we maar twee anderen mensen en we hebben dus foto’s kunnen nemen van de schatkamer zonder mensen. Alleen stond die nu niet in de zon, wat de kleuren een stuk minder sprekend maken. We liepen hierna in een degelijk tempo door en kwamen na vijf kwartier lopen onderaan de weg naar het klooster aan. We begonnen direct aan de tocht omhoog. Hoewel we zo vroeg waren was het nog steeds warm en was de tocht omhoog best zwaar. Alleen het eerste gedeelte was in de schaduw, maar daarna was alles in de volle zon. De weg is moeilijker, met zanderige steenplaten, dan de offerplaats en ook het uitzicht is minder. Gisteren kon je steeds andere gebouwen zien liggen, terwijl je nu alleen maar rotsen zag. Na drie kwartier klimmen waren we boven en er waren maar twee andere mensen. Deze hadden ons op ezels op de weg omhoog ingehaald. Img_1321Na de nodige foto’s was het tijd voor een drankje in de grot van de bedoexc3xafenen. We zaten er heerlijk, maar naar een kwartier is Jantien toch naar het uitkijkpunt gelopen. Dit vond ze niets. Je ziet er een aantal bergen en heiig land erachter. Je schijnt Israxc3xabl te kunnen zien, maar het zei er niet veel. Na nog een drankje in de grot was het tijd voor de terugweg. Deze duurde bijna net zo lang als de heenweg. Er kwamen namelijk enorm veel ezels langs die de grot bovenaan moesten bevoorraden. Als er een ezel aan komt kan je het best even op zij gaan, want die beesten lopen door. Toen we beneden waren zijn we via een tempel, die niet meer dan ruines is, weer naar de bedoexc3xafenentent van gisteren gegaan. Hier hebben we weer wat gedronken en onze lunch opgegeten.
Janneke had ondertussen geld gepind en was weer naar het Mxc3xb6venpick hotel gegaan. Hier was namelijk een zwembad en daar kon je voor 7 JD (7 euro) gebruik van maken. Ze heeft een heerlijke dag gehad en heeft uiteraard ook genoten van het Mxc3xb6venpick ijs, door een enorme ijscoupe te bestellen.
Na de lunch is Jantien met een aantal anderen weer naar de uitgang te lopen waar ze om 12.30 aankwam. Ze heeft wat postzegels gekocht en is bij Janneke langs geweest in het Mxc3xb6venpick. Ook Jantien heeft zich tegoed gedaan aan een enorme ijscoupe en is daarna naar het hotel gegaan. In het hotel heeft ze voor de laatste keer gewassen. Ondertussen kwam Janneke ook aan in het hotel en hebben we het laatste beetje was samen gedaan. Onze kamer hangt weer eens vol met wasgoed. Na de was is Jantien naar de groentemarkt gegaan waar ze wat fruit heeft gekocht, aangezien onze oude voorraad nu eindelijk op is. Ze heeft twee appels, vier minikomkommers en een hoop pruimen en perziken gekocht voor het geweldige bedrag van 1,70 JD. Ze betaalde met vijf en liet de munten zie die ze had en vroeg of die handig waren. Alle munten bij elkaar waren 1,50 JD en dat vond de verkoper ook genoeg, dus een koopje.
Vanavond schuiven we weer aan voor het buffet bij ons hotel, alle andere restaurants zijn niet op loopafstand en er schijnt nu ook soep en pasta te zijn, we hopen het.
Het eten was inderdaad lekker al was het niet te vergelijken met gisteren.

21 juli – Petra

Er was een bus geregeld die ons om 7.15 naar Petra zou brengen. Iedereen stond ruim op tijd klaar, maar er kwam geen bus. Om 7.25 werd er bij de receptie gevraagd waar de bus bleef en zagen ze als antwoord dat de bus helemaal niet zou komen. Als oplossing kwamen er een aantal mensen van het hotel naar buiten en werden er twee auto’s aangewezen, waarvan een met een groot laadruim. Er werd ook een taxi aangehouden en zo waren ze toch op weg naar Petra. Het is een klein stukje rijden, dus tien minuten later stonden we voor de ingang. Nu moesten er nog kaartjes gekocht worden en dat duurde ook weer even. Dus om 8.00 uur gingen we op pad. als je door de ingang gaat moet je eerst een zanderig pas af. Dit kan je ook met een paard doen (moet je sowieso betalen), maar dat leek ons geen goed idee. Het zag er niet naar uit dat de paarden goed behandeld werden en dat geeft problemen. Een paar mensen van de groep wilden wel op een paard, maar na een paar seconden ging het fout. Het paard viel naar achteren op en vrouw uit onze groep en die heeft nu veel last van haar rug. De man bij het paard vond dat het haar schuld was, maar ze heeft jarenlang paardgereden en aan wedstrijden gedaan, dus lijkt het ons stug dat ze iets fout deed.
Img_1170Na het lange zandpad volg de Siq. Deze kloof markeert het echte begin van de stad Petra. Ook deze is vrij lang, maar wel erg fascinerend. Je blijft foto’s maken van de rotsformaties, die van reusachtige formaat zijn. Onderweg zie je hier en daar kleine nisjes uitgehakt. Dit maakt het allemaal nog mooier. Na een wandeling van een half uur vanaf de poort kom je bij het eind van de Siq en krijg je een soort dxc3xa9jxc3 vu, je ziet dan de schatkamer tussen de spleet door. Dit heb je wel nooit eerder gezien, maar wel op zoveel foto’s dat het heel bekend lijkt. Alle uitgehouwen gebouwen zijn eigenlijk tombes, maar voordat ze dat wisten hadden ze al namen gekregen vandaar schatkamer. De schatkamer is immens groot en hoewel er veel mensen voor stonden stoort het absoluut niet op de foto, ze zijn maar een paar mm. Voor de ingang van de schatkamer liggen roosters. Hieronder zijn nieuwe opgravingen te zien. Onder het "huidige" Petra ligt nog een stad. Ze kunnen nog zo’n 11 meter graven.
Img_1246_2We liepen met de groep een rondje langs een aantal hoogtepunten. Janneke liep op haar eigen tempo, maar die kwamen we steeds weer tegen. We zagen de koningsgraven, het theater, grotten en vele uitgehouwen versieringen. Na het rondje, het was ondertussen 11.30, sloot Janneke zich juist weer bij ons aan en zijn we met een aantal naar de Byzantijnse kerk gegaan met mooie mozaxc3xafeken. Deze waren, net als de opgravingen voor de schatkamer, ook nieuw voor Janneke. Naast de kerk is een bedoexc3xafenentent waar we een hele tijd hebben gezeten. We hebben een drankje gekocht en onze lunch opgegeten. Om 13.00 is Jantien met nog twee anderen vertrokken naar de offerplaats. Deze is een stuk omhoog met behulp van vele trappen. We moesten eerst terug naar de trappen, ongeveer een kwartier, voordat we onze klim konden beginnen. Het pad omhoog is vrij zwaar in de volle zon en je bent ook heel blij als er even schaduw is. De rotsen die je tegenkomt hebben allerlei kleuren en zijn heel mooi om te zien. Na een aardige klim van een half uur waren we boven. De offerplaats zelf is niet zo bijzonder. Het is een uitgehakt vierkant met aan een kant een trapje met verhoging. Img_1266_2Het bijzondere komt pas als je nog even doorloopt. Je hebt dan een prachtig uitzicht op Petra en de hoofdwegen waar iedereen loopt. Zo zagen we bijvoorbeeld dat een aantal groepsgenoten op de terugweg waren. Via sms hebben we Janneke laten weten dat we boven waren en er werd ons gevraagd even te wachten. We kregen weer een sms dat er foto’s genomen waren, maar we zagen haar maar niet. We dachten dat ze al op de terugweg was, maar ze bleek nog in de bedoexc3xafenentent te zijn. Vanuit daar had je mooi uitzicht op de top van berg waar we op stonden. Na de foto’s ging Janneke wel terug, iets wat vanaf die rots goed te volgen was. Voor ons zat er ook weinig anders op dan terug te gaan. De terugweg was om meerdere redenen makkelijker. Er lagen nu meer stukken in de schaduw en we voelden af en toe wat wind.
Onderaan hebben we nog wat gedronken voldaan met onze prestatie. Daarna moesten we ook maar echt terug. De terugweg is natuurlijk net zo lang als de heenweg, dus dat is nogal een eind. Bij de schatkamer aangekomen was het al een stuk rustiger dan vanochtend, al kwamen we in de Siq wel mensen tegen die nog naar Petra gingen. Janneke kwamen we aan het eind van de Siq weer tegen. We hebben even gezellig bij haar op het bankje gezeten en zijn daarna op Janneke d’r verzoek doorgelopen. Aan het eind van het zandpad hebben we op haar gewacht. Ze kwam uiteindelijke helemaal niet zoveel later aan. we namen een taxi naar het hotel en daarna een welverdiende douche.
’s Avonds gingen we met een gezin uiteten. Het idee was om naar de Pizza Hut te gaan, want in het foldertje van Petra staat dat ie er moet zijn. We zijn helemaal voor "veilig" voedsel aangezien iedereen allerlei darmproblemen heeft. De receptie zei dat de Pizza Hut in de Mxc3xb6venpickstraat was, maar daar hadden we ’s middags alleen maar andere pizzeriaxe2x80x99s gezien. Toch zijn we maar met twee taxi’s die kant opgegaan. We werden inderdaad bij twee "gewone" pizzeriaxe2x80x99s afgezet. Omdat we toch wel erg graag "veilig" voedsel willen besloten we eens bij het Mxc3xb6venpick hotel te gaan kijken. Voor de ingang staat een klein gebouwtje wat de security check blijkt te zijn. Iedereen moet door een metaaldetector en de tassen worden gescand. Een aantal jaar geleden is er in de hal van een Mxc3xb6venpick hotel in Aqaba een bom ontploft en dat willen ze duidelijk niet nog eens. Het buffet was redelijk aan de prijs voor Jordaanse begrippen, maar in Nederland vind je zoiets niet voor 25 euro. We besloten hier maar te gaan eten en iedereen werd met de hap vrolijker. Er was enorm veel keus, maar alleen al de plakjes echte kaas waren het al waard. We hebben enorm goed gegeten en het toetjesbuffet had gewoon te veel keus. Na deze feestmaaltijd namen we weer een taxi en was het weer bedtijd, aangezien Jantien morgen vroeg op moet.

20 juli – Naar Petra

Ook deze ochtend hebben we met fruit ontbeten en onze voorraad is nog niet op. Jantien voelde zich ’s ochtends al een stuk beter, zeker na een warme douche. Jantien heeft het fruit gesneden en in bakjes gedaan. Ze heeft aan de overkant van de straat een doos met pakjes sap gekocht en in de bus zijn we begonnen aan ons ontbijt. Achteraf hoorden we dat het wel mogelijk was geweest om in het hotel te eten en dat het nog een goede maaltijd was geweest ook. Men had echter het idee dat we niet wilden eten en had ons dus niet gewaarschuwd.
Img_1151We reden naar het nationale park Dana waar we zouden gaan wandelen. We wilden allebei echter geen wandeltocht maken. Janneke wilde niet klimmen en Jantien leek het verstandig om vandaag uit de zon te blijven. We stapten we uit de bus en zagen mooie bomen waar we onder gingen zitten, maar er bleek ook een basiskamp te zijn, dus besloten we daar maar naar toe te gaan. Er zou een busje komen om ons er naar toe te brengen. Het bleek een kleine (leger)truck te zijn en we moesten met z’n allen in de laadruimte. Het paste alleen niet zo goed, dus Jantien zat op de grond en anderen hadden een staanplaats gekregen. Het ritje was gelukkig niet lang en we stapten uit bij een grote bedoexc3xafenentent. Hier kregen we thee en de drie mogelijke routes te horen. Iedereen bedacht welke route hij/zij wilde doen tijdens het thee drinken en toen gingen de groepen op weg. We bleven in de tent achter, waar het opmerkelijk koel was. We hebben wat gezeten, gelegen en geslapen. Daarna was het tijd voor onze fruitlunch. Dit keer waren het perziken. Eerder dan verwacht kwamen de drie groepen weer terug. Er was lunch besteld, dus daar kon iedereen zich tegoed aan doen. Na de lunch gingen we in de truck weer omhoog naar onze eigen bus. Nu reden we in een stuk door naar Petra. We blijken weer niet in de plaats zelf te zitten, maar is wadi Musa (bron van Mozes). Dit ligt tegen Petra aan, maar wel de berg op. Het is dus eigenlijk niet te doen om naar Petra (ruxc3xafnes) te lopen.
Bij aankomst hadden we duidelijk de kleinste kamer. Er pasten niet eens twee tassen/koffers in. Iemand van de groep had ons tafeltje al op de gang gezet om het passend te maken. Jantien is naar de receptie gegaan, we hebben nu genoeg oefening, en heeft gevraagd voor een andere kamer. Aangezien er twee mensen weg zijn gegaan was er nog een andere kamer beschikbaar. Deze was anderhalf keer zo groot, dus die namen we direct. De airco werkt, alleen de tv niet, maar klagen doen we niet met deze ruimte.
Na we ingecheckt waren ging Janneke nog even genieten van de kamer, terwijl Jantien naar het dorpje liep om lunch voor morgen te kopen. Ze heeft zachte broodjes en komkommers gekocht en we hebben nog fruit, dus met de lunch morgen zit het wel goed.
’s Avonds aten we met z’n allen in het hotel. Dit etentje (10 euro pp) was ons aangeboden door Baobab vanwege de toestanden in Amman. Het was een barbecue waar het de bedoeling bleek om het vlees zwart te krijgen. Daarnaast waren en ook salades, dus we hebben genoeg gegeten. Daarna naar bed, want morgen gaan we Petra bezoeken.

19 juli – naar Kerak

’s Ochtends hebben we ontbeten met druiven en hoefden we eindelijk geen droge Arabische pannenkoeken naar binnen te werken. In de bus bleken ineens twee leden van de groep naar huis te zijn. We wisten wel dat ze terug wilden, maar gisterenochtend hadden ze juist besloten om te blijven. Toen ze hoorden dat ze toch terug konden zijn ze gegaan. De eerste stop was berg Nebo. Dit is volgens de bijbel de plek waar Mozes het beloofde land heeft en gezien en ook overleden zou zijn. Op de plek zelf is een kruis te zien met daarom heen een slang. Toen Mozes met zijn mensen uit de woestijn kwam waren velen natuurlijk door slangen en schorpioenen gebeten. Mozes moest van God dat kruis met die slang daar neer zetten en dan zou iedereen die er naar keek direct van zijn slangen of schorpioenenbeet genezen zijn. Wij zagen het beloofde land in ieder geval niet, want het is veel te heiig.
De volgende stop was Madaba. Hier staat een kerk die een landkaart als mozaiekvloer heeft. De kaart is op z’n kop en de schaal is erg veranderlijk, maar het is heel interessant om te zien. De bus kan niet in de buurt stoppen, maar dat deden we wel even. Janneke ging er met de gids uit en de rest bleef zitten en werd er een stuk lager uitgezet. We moesten van de gids op de stoep lopen en hij hield iedereen met oversteken. We werden behandeld als achtjarigen en dit leverde de nodige meligheid en irritatie op. Bij de kerk aangekomen moesten we eerst naar een klaslokaal wat de meligheid nog verder hielp. Na de uitleg van de kaart gingen we naar de kerk. Hier werd vroeger de uitleg gegeven, maar dat mag niet meer. Dit maakt het een stuk rustiger. Na een drankje op het terras moesten we weer naar beneden lopen naar de bus. We reden nu naar onze lunchplaats.
Wij gingen buiten in de schaduw zitten en aten de rest van de druiven en de vijgen op. Zo hadden we weer een smakelijke lunch. Na de lunch ging Jantien met iemand uit de groep alvast de juiste richting op lopen om zo nog wat beweging te krijgen. Na twintig minuten lopen werden we ingehaald door de bus en stapten we in.
Om een uur of drie kwamen we bij Kerak aan, een kruisvaardersburcht. De mensen hier hebben het alleen niet lang uitgehouden. Ze zijn letterlijk uitgehongerd. In de heuvels er tegenover lang de vijand te wachten en ze konden geen kant op. Ik heb geen idee hoe lang ze het uitgehouden hebben, maar het was geen happy end. Kerak is kleiner en minder goed bewaard gebleven dan Crac. Het is ook groot en inmens, maar binnenin kan je maar een klein rondje doen. Terwijl in Crac anderhalf uur erg kort was, waren we hier met gids er in een half uur doorheen. We hebben wat in het plaatsje gewandeld om daarna naar het hotel te gaan, wat dus niet in het plaatsje zelf ligt, maar ervoor.
In de kamer aangekomen deed de airco het niet en ook hier namen ze het niet zo nauw met schoonmaken. Na wat klooien bleek onze airco niet kapot, maar de afstandbediening. Gelukkig want er waren geen andere kamers. Toen we op bed lagen kreeg Jantien onwijze hoofdpijn en ze is dus ook gewon blijven liggen. Onze maaltijd bestond uit een Twix voor Jantien en een Sultana voor Janneke, aangezien er in het hotel geen eten bleek te zijn. Daarna zijn we gaan slapen.

18 juli – Woestijnkastelen

Iedereen had het even gehad, dus niemand wilde naar de woestijnkastelen toe behalve Jantien. De reisbegeleidster had een aantal keer gezegd dat ze iets zou regelen, maar we hadden ’s ochtends nog steeds niets gehoord. We waren zelfs extra vroeg gaan ontbijten zodat we haar nog zouden zien, maar niets. Janneke heeft het toen aan de receptie gevraagd en die konden wel een chauffeur regelen van 9.00 tot 17.00 voor 100 JD (ca. 100 euro). Iets na negenen kwam de chauffeur in een mooie nieuwe auto. We reden eerst naar Al Kharaneh. Er is nog steeds discussie of het een fort of een karavanserai/herberg was. Zelf vinden we een karavanserai. Als je binnenkomt zijn aan beide kanten stallen en opbergruimtes. Als je door loopt kom je op het centrale plein. Aan weerzijde zijn onafhankelijke units. Ze hebben een woonkamer met daaraan vast een aantal slaapkamers. Dit lijkt ons handiger voor een herberg dan voor een fort. Er is ook nog een tweede verdieping waar ook vele kamers zijn. Op de achterkant van de tweede verdieping na is het "kasteel" nog helemaal heel. Het is ook een stuk aangenamer in het kasteel dan er buiten, het is goed gebouwd.
Het tweede "kasteel" is Amra, een badhuis. Het is veelkleiner, maar nog helemaal heel. Het bijzondere hier zijn de vele goede fresco’s. Zeker als je binnenkomt zijn de fresco’s op het plafond nog heel kleurig en goed te zien. Na ook hier een half uur te hebben rondgelopen en vele foto’s gemaakt te hebben was het al weer tijd voor kasteel nummer drie.
Onderweg naar dit kasteel stopte onze chauffeur ineens langs de weg. Hij wees naar een andere stilstaande auto en zei dat dat een vriend was. De vriend kwam naar ons toelopen en zei dat we naar het verkeersbord moesten kijken, echt een foto waard. Op het bord staat dat als je rechts gaat je naar Saoedi-Ariabie gaat en links ligt Irak. Na de foto sloegen we licks af, maar de Irakese grens hebben we niet gehaald. Vrij snel naar de afslag ligt het fort/kasteel van Azraq. Het is bekend als verblijfplaats van Lawrence of Arabia en het is in de eerste wereldoorlog ook gebruikt. Het is gemaakt van basaltblokken en zal er na een regenbui heel zwart uitzien. Nu is het vooral stoffig en veelal een bouwval. Het is afgebrand geweest en ze zijn bezig met de restauratie. In een kamer kon je in het plafond complete palmbomen herkennen en in een andere kamer hadden ze al het beeldhouwwerk verzameld. Na dit bezoek vonden we het mooi geweest en wilden we terug naar het hotel. We wilden nu ergens lunchen, maar als de chauffeur een fruitkraam wist hielden we ons aanbevolen. Na anderhalf uur rijden en een aantal schamele kraampjes langs de weg gezien te hebben, stopten we bij een goed gevulde grote kraam. We hebben van alles gekocht en de komende dagen hoeven we niets anders te kopen.
In de hotel kamer hebben we eerst even bij liggen komen van de inspanning en hitte onder het genot van zeer goede kersen. Om zes uur was het tijd om wat van Amman te zien. We gingen naar het Romeinse theater, maar dat sluit om zes uur. De man die er echter voor zat zei dat je de heuvel op moest lopen en dan kwam je aan de bovenkant uit. Jantien is gaan lopen en het uitzicht was goed. Je kon zo het theater in kijken en het is net zo goed als dat je in het theater staat. Hierna hebben we nog wat door de oude stad gelopen om vervlogens weer naar de Burger King te rijden. We namen samen een maaltijd wat na al die kersen meer dan genoeg was. Hierna gingen we weer terug naar het hotel. We hebben nog een was gedaan en toen naar bed.