Vandaag gaan we met de hele groep naar Jerash, een oude Romeinse stad, en de Dode zee. Jerash is een klein uurtje rijden. Het ligt tegenwoordig tussen de huizen en dat geeft een vreemd gezicht. Het is groot en er is veel te zien. We hebben onze Jordaanse gids bij ons, maar die is nogal stijf. Hij is ontzettend op de regels en snapt niet dat niet iedereen overal langs wil rennen. Als eerste bezoeken we het ovale plein. Op dit plein werd vroeger door de gewone man gebeden, aangezien de tempel alleen voor priesters en heersers waren. Jerash is in de Romeinse tijd helemaal gerenoveerd toen keizer Hadrianus op bezoek kwam. Ze hebben voor hem een speciale poort gebouwd en veel Ionisch zuilen vervangen door Korintische. Na het plein kwamen we in het theater waar nu niets te zien is. In de zomermaanden wordt her Jearsh festival gehouden en worden en dingen opgevoerd in het theater. Ze hadden dus over het oude toneel een niet toneel gebouwd, erg zonde. De charme van het gebouw was direct weg. Omdat we ons nu al rot ergerde aan onze gids hebben we een niet zo subtiele limerick verzonnen.
Er was eens een gids uit Amman
Daar hadden we niet zo veel an
We namen een strop
We hingen hem op
Toen waren we verlost van die man
Hij bedoelt het goed, maar hij is zo irritant. Het volgende hoogtepunt waren een paar kerken en een erg goed bewaard gebleven mozaikvloer. Ook de tempel van Diane (Artemis op z’n Grieks) was is goede staat. Ze hadden onder heen van die grote zuilen een vork gestoken en daardoor kon je zien dat die zuil bewoog. Als het hard waait schijnt die vork ook erg hard heen en weer te gaan. Veel eerder dan verwacht waren we klaar en weer terug bij het begin. We hadden het allemaal wel weer gezien. Het is warm, het is de zoveelste Romeinse stad en de hoogtepunten hadden we gehad. Het was tijd voor de volgende stop, de Dode zee.
Na zo’n 2 uur rijden kwamen we bij de Dode zee aan. Eerst aten we wat in een mooi aangeklede eetschuur. Toen we na de lunch naar buiten kwamen kwam de hitte je tegemoet. Er leek net of je voor een oven stond. We hebben ons omgekleed en zijn gewapend met een krant de Dode zee in gegaan. In de Dode zee hebben we op ons rug liggend de krant gelezen en uiteraard foto’s en filmpjes gemaakt. Na de fotosessie zijn we er weer uit gegaan, want erg prettig is het niet. Het zout brand in elk wondje en verkoelend is het ook niet. Het water is warm en er komt weinig wind langs. We zijn onder een rieten afdak gaan zitten en hebben daar onze tijd uitgezeten, want we zouden pas over drie uur weer weg gaan. Met nog een uur te gaan is Jantien nog naar het zwembad verderop gelopen om wat af te koelen. We hebben ons weer omgekleed en toen we om vijf voor vijf naar de parkeerplaats liepen zagen we de bus achteruit de parkeerplaats weer oprijden. Ze zeiden dat ze ons kwijt waren, maar we hadden nog vijf minuten voordat we zouden gaan en iedereen wist waar we zaten, vreemd.
In het hotel aangekomen wachtte iedereen weer een leuke verrassing, bijna geen enkele kamer was schoongemaakt. Bij ons waren de bedden wel rechtgetrokken, maar de badkamer was nog steeds vies en de tussendeur nog steeds open, ondanks het briefje dat vroeg om het dicht te doen. Janneke en Jantien konden dus weer naar de recpetie. Janneke schoot uit haar slof en deed een aantal mannen terugdeizen. De supervisor, eng mannetje, zou er naar kijken. In de kamer vroeg hij aan Janneke wat het probleem was en ze wees op de zeep en shampoo van de vorige mensen. Hij haalde het weg en zei "probleem opgelost", maar de badkamer was natuurlijk nog steeds niet schoongemaakt. Terwijl Jantien beneden nog wat rondliep vroeg iemand van het hotel of alles in orde was en ze vertelde van de deur en de vieze badkamer. Deze man was wat hoger in rang en nam direct actie. Binnen tien minuten stond hij zelf met een bos sleutels de passende voor de tussendeur te zoeken en op de gang kreeg de supersivor een reprimande. Nu kwam er iemand om onze badkamer schoon te maken, maar het dweilde de vloer aan en was weer verdwenen. Jantien weer naar de receptie met de vraag wanneer het bad, de wc en de wasbak gedaan zouden worden. De schoonmaker en de supervisor werden er bij gehaald en direct weer naar boven gestuurd. Janneke was in een stoel bij het raam gaan zitten. Toen ze binnen kwamen zeiden ze dat het schoonmaakmiddel erg slecht was voor oudere mensen dus Janneke moest vooral uit de buurt blijven en Jantien moest alles controleren. Die supervisor was gewoon bang voor Janneke. Nadat hij eigenhandig een halve fles schoonmaakmiddel in de wc had gegooid en de bril nog extra had laten schoonmaken, keurde Jantien de badkamer goed. Na een uur konden we eindelijk weg om wat te gaan eten.
Na wat rondgelopen te hebben in de restaurantenbuurt besloten we maar naar de Burger King te gaan, wel zo goed voor de maag en darmen. Na een snelle maaltijd gingen we naar het hotel terug naar onze "schone" kamer.

Om 5.00 hebben we even uit het raam gekeken naar de zonsopgang bij het Crac. Op het balkon was het heerlijk, lekker windje, fijne temperatuur en vogelgezang op de achtergrond. Daarna zijn we tot 6.45 blijven liggen, want we gaan weer verder. Na wat korte stops kwamen we om 13.00 bij de grens. De paspoorten werden verzameld en er werden wat stempels in gezet. Iedereen kreeg zijn paspoort weer terug en een douanebeambte kwam kijken of iedereen wel een paspoort met stempel een de weggaantax had betaald. Nu waren we Syrie uit, op naar Jordanie. Iets verder werden de paspoorten weer verzameld en werd er weer een stempel ingezet. We mochten weer verder om een aantal meter verder met alle bagage uit de bus naar de scanner te lopen. Jantien had nogal wat tassen bij zich, grote rugzak, kleine rugzak, schoudertas en plastic tas. Ze zette de grote rugzak op de band gevold door de plastictas, maar die hoefde niet. Ze wees naar de andere tassen, maar ze mocht gewoon doorlopen. De mensen achter haar, waaronder Janneke moesten wel de kleinere tassen op de band zetten.
Nu moesten we met z’n alle geld wisselen en dat duurde dus weer even, maar toen alles gereed leek, werd er ineens gezegd dat alle vrouwen zich moesten melden.Ze zouden gefoullieerd worden. Je zag iedereen al stijgeren, maar we liepen maar naar het juiste gebouw. Daar aangekomen mochten we allemaal toch weer terug naar de bus.
In het hotel kregen we een kamer met een erkertje, zo kunnen we leuk op de weg uit kijken. De airco maakte wel veel lawaai, maar toen we hoorden hoeveel problemen de anderen met hun kamers hadden waren we wel blij. Sommige kamers waren helemaal nog niet af, andere waren vies en weer andere hadden geen werkende airco. Sommige kamers hadden alles bij elkaar. Na een uur had iedereen wel een kamer, die schoon was en een werkende airco had.
’s Avonds zijn we met nog twee anderen naar een wijk gegaan waar de restaurants zitten. We hielden een taxi aan en die zette de meter op 0.250. We waren hier al voor gewaarschuwd en we wilden dat hij hem lager zette. Hij zei dat het vanwege de olieprijzen niet kon en wij waren het daar niet mee eens. Hij zette ons aan de kant en wij stapte uit. De volgende taxi startte wel op de standaard 0.150.
We hebben bij een Italiaan gegeten was ons goed bevallen is, daarna nog even achter de computer gedoken en toen terug naar het hotel. Toen we in onze kamer kwamen viel ons direct op hoe warm het wel niet was. De airco had een paar uur aangestaan, maar het was echt te warm op te slapen, dus zijn we naar de receptie gegaan. Er zou iemand langs komen. Die man heeft er even aan lopen klooien en toen kwamen er twee anderen die het zouden proberen. De een deed wat moeite, de andere keek toe. Na een kwartier klooien bleek de airco nog steeds alleen te blazen en niet de koelen, dus ook wij kregen een andere kamer. Omdat al zo veel mensen van kamer waren gewisseld kregen wij een door andere afgekeurde kamer, maar we waren er blij mee. De bedden waren opgemaakt en de airco werkte. Minpunten waren de niet schoongemaakte badkamer, de shampoo en zeep van de vorige mensen lagen er nog en een open tussendeur naar de kamer ernaast. Het was echter al na elven, dus wij gingen akkoord. We barricadeerde de tussendeur en lieten de badkamer maar voor wat het was.
De avond in het hotel had echter ook iets leuks opgeleverd. In het hotel was een bruiloft aan de gang en we wilden de bruid wel zien. Jantien ging met twee andere naar de zesde verdieping waar het vrouwenfeest was en keken even om het hoekje. De bruid was in het wit en er waren veel vrouwen. Omdat we het ongepast vonden om de zaal binnen te lopen, zijn we weer naar beneden gegaan. Tijdens een van de vele tripjes van Jantien naar de receptie, kwam ze een groepsgenoot tegen die ook even wilde kijken, dus ging ze nogmaals naar boven. Nu werd de deur voor onze neus dichtgedaan dus dachten we dat we niet mochten kijken, maar vrij snel daarna ging de deur weer open en kwamen er twee vrouwen aan. We vroegen in gebaren of we mochten kijken en ze zeiden dat dat goed was. We gingen iets over de drempel staan, want je voelt je toch niet zo op je gemak in je reiskloffie, terwijl iedereen helemaal opgedrikt is. Na een paar minuten komt er een vrouw op ons af die vraagt wat we ervan vinden. We prijzen de kleding van iedereen en zeggen dat het een leuk feest is. Ze vraagt of we kunnen dansen en ze pakt Jantien d’r hand en neemt haar mee de dansvloer op. Voor we het door hebben dansen we rondjes rond de bruid. We lachen uitbundig en iedereen vindt ons wel grappig. Je voelt je dan alleen ontzettend underdressed. Na een nummer verlaten we de zaal weer met een ervaring rijker.

Vanochtend moesten we weer om 7.00 op en om 8.00 vertrokken we. De eerste stop maakten we bij twee zogenoemde dode steden. Dit zijn Byzantijnse steden die al een aantal jaar verlaten zijn. Bij de eerste stad stopte de bus niet echt in de buurt. We moesten het laatste stuk lopen. De weg liep aardig op en neer en slingerde lekker. Als eerste stopten we bij een huisje met een piramidevormig dak. Hier werden de priesters begraven. We maakten wat foto’s en liepen door naar de tombes. Jantien wachtte met 3 anderen tot er niemand meer voor stond om een goede foto te maken en daarna liepen we met z’n vieren verder. Al snel zagen we de anderen niet meer en liepen maar gewoon door. Aan het eind van de weg was een oude kerk en we verwachtten dat ze daar wel zouden zijn. Bij de kerk zagen we eerst niets, maar later hoorden we wel wat stemmen. We zijn toen via een onhandige route over grote stenen de kerk ingeklommen om snel wat foto’s te maken, want toen wij er eindelijk waren vond de gids het al weer tijd om te gaan.
De tweede stad was iets compacter en er waren bijna geen bomen. De gids vond dat wij nu experts waren en wij moesten maar zeggen wat de gebouwen voorstelden. We waren erg slecht in raden. We roepten van alles door elkaar en vaak had 1 iemand het wel goed. Deze stad waren ze ook aan het restaureren met hele witte blokken. Die verziekten het beeld van de oude gebouwen. Hier was wel duidelijk nog een stad te zien.
De volgende stop was een Romeinse zuilengang. Het zal wel meer geweest zijn, maar nu stonden er vooral nog veel zuilen. De gang was lang en de eerste zuilen waren glad en het laatste stuk hadden ze gedraaide groeven. Deze zie je niet zo vaak en waren leuk om te zien. Het leken net grote boren. Aan het eind van de zuilengang was een restaurant waar we gingen eten. Er waren Arabische pannenkoeken met kaas, munt, paprika en tomaat. Dit waren veel te veel smaken door elkaar voor zowel Janneke als Jantien en we waren dus na een paar happen klaar. Om het te compenseren hebben we vele flesjes sap opgedronken.
Nu moesten we weer een stuk rijden naar Crac des Chevaliers. Hier kwamen we pas om 16.30 aan en om 18.00 ging het dicht dus moesten we opschieten. Janneke had besloten om het op haar eigen tempo te bekijken, maar uiteindelijk liep er eigenlijk altijd wel iemand bij haar. Het Crac is een oud kruisvaardersburcht en is inmens groot. De muren zijn erg dik en het lijkt onmeenbaar. Tijdens de tour werd ed omvang duidelijk en zagen we de keuken, oven, opbergruimtes, slaapvertrekken en kerk. Na deze tour mochten we zelf nog 30 minuten rondlopen. We bleven in de kerk hangen om een goede foto te maken zonder mensen. Ineens ging een jongen voor een andere groep zingen en het werd direct duidelijk dat het met de akoestiek wel goed zat.
Nu we alles gezien hadden gingen we naar het hotel waar we een kamer kregen met uitzicht op het Crac.
’s Avonds gingen we eten in het dichtsbijzijnde hotel. We werden bediend door de tweelingbroer van Paul de Leeuw. Niet alleen qua uiterlijk leek hij, maar ook de gebaren klopten. Na het matige eten en de slechte stoelen was het tijd voor een welverdiende nachtrust.

Vanochtend is Jantien mee geweest met de facultatieve excursie naar de kerk van Simeon de pilaarheilige. Janneke is met Dionne de souq overgelopen. We gingen met negen mensen naar de kerk. Simeon is een predikant uit de 4e eeuw, die vanaf een pilaar predikte. Na zijn dood is er een kerk rond de pilaar gebracht. Hij heeft geprobeerd van alle stromingen 1 kerk te maken. Van de kerk stond nog veel overeind en veel details waren nog duidelijk te zien. De pilaar is een soort ei geworden, omdat iedereen er een stukje van wilde hebben. Na overal rondgekeken te hebben was het weer tijd voor de bus. We reden nu weer terug naar Aleppo met een kleine omweg. We stopten namelijk nog even bij de Via Appia, dezelfde weg die in Rome loopt. Deze weg liep vroeger helemaal door en was een van de eerste internationale "snelwegen". Paulus (oftewel Saulus) is ook over deze weg gekomen. Tegenwoordig zijn er natuurlijk maar kleine stukjes over, maar over z’n stukje hebben we gelopen. De weg was echt versleten, maar het idee dat er zo veel mensen over heen gelopen hadden in al die jaren maakte wel indruk.
In het hotel aangekomen, bleek dat Janneke weer terug was. We hebben even op de kamer wat uitgerust en zijn toen naar het "Hotel Baron" gelopen wat om de hoek zit. Dit hotel leunt erg op oude glorie. Lauwrence of Arabia en Churchill hebben hier gelogeerd en Agatha Christie heeft hier "murder on the orient express" geschreven. Het hotel is nodig aan een opknapbeurt toe, maar ademt wel die oude sfeer. We zijn eerst in de bar gaan zitten en hebben wat gedronken. Toen bleek dat we er ook konden eten hebben we dat gedaan. We moesten in de bar blijven wachten tot ze ons kwamen halen. Toen het klaar was werden we inderdaad gehaald en liepen we de eetkamer in waar op een tafel een complete maaltijd was uitgestald. Het was heerlijk, maar wel duurder dan normaal.
Na het eten is Janneke op bed gaan liggen, terwijl Jantien met een zware rugzak met boeken naar het postkantoor. We hebben namelijk nogal veel boeken en die willen we opsturen. Bij het postkantoor aangekomen, wat niet als zodanig te herkennen is wegens gebrek aan tekst op de gevel, bleek dat het niet mogelijk was iets te versturen. Jantien was er namelijk om kwart voor vier en om drie stopt de pakettenman met werken. Hij zat gewoon nog op zijn plaats, maar ik moest morgen maar terugkomen. We nemen de boeken wel weer mee en we proberen het in de volgende plaats.

Hoewel er geen excursie is in Aleppo biedt Dionne aan om een kleine tour door de stad te doen. Om 9.00 vertrekken we. Janneke blijft in het hotel, want die gaat om 9.30 met de Syrische gids Bischor naar een dokter. De bus brengt ons als cadeautje naar de citadel, hier beginnen we de tour. Het is een ontzettend massief gebouw en het lijkt moeilijk te veroveren. Er is een hele stad op die heuvel gebouwd, waar makkelijk 5000 man kon wonen. De muren zijn enorm en na elke poort zit een bocht en een nieuwe poort. Er zijn speciale ramen voor de boogschutters en gaten om kokende olie naar beneden te gooien. Als eerste gaan we de cistern/waterreservoirs bekijken. Als deze helemaal gevuld waren konden ze het 3 maanden uithouden. Uithongeren lijkt ook de enige reele optie om dit fort te veroveren als je het ziet. Omdat het eigenlijk een gehele stad is, is er ook een moskee, een theater en vele andere vertrekken. Er was plaats om een compleet garnizoen te stationeren. Bovenop het je uitzicht over Aleppo. Je kunt nu goed zien hoe groot het is. Het is allemaal vrij kleurloos aangezien de gebouwen allemaal van dezelfde soort stenen zijn gebouwd. De vele gele taxi’s vallen zo wel extra op.
Na deze rondleiding is het tijd voor een drankje op het terras. Nadat we allemaal wat besteld hadden kwam Bischor aangelopen. hij zat met Janneke twee terrassen verder. Ze waren om 9.30 naar de kliniek gegaan, maar er was geen dokter beschikbaar. Nu moesten ze om 11.30 terugkomen. Janneke wilde in de kliniek wachten, maar Bischor vond het tijd voor een drankje op het terras. Na de vruchtenshake was het tijd voor de grote moskee van Aleppo. Bijna iedereen, inclusief veel mannen, moest een jurk aan. Die dingen zijn ontzettend heet. De moskee lijkt heel erg op de moskee in Aleppo en ook hier was een tombe in het midden van de moskeezaal. Na een kort rondje gingen we er weer uit en waren we blij dat we die jurken weer uit mochten.
De laatste stop van de souq. Terwijl we daar naartoe liepen belde Janneke om te zeggen dat het nog even zou duren, want er moesten foto’s gemaakt worden. De souq is smaller en rommeliger dan die in Damascus en komt op mij "echter" over. Je kan er alleen niet zo snel door heen lopen. Ze verkopen er vanalles, zoals (kamelen)vlees, stoffen, zeep, thee, sjaals, zilver, gieters, enz. Na de souq helemaal door gelopen te zijn, was de tour klaar. Jantien ging met een aantak weer een stuk terug naar de kraam met sjaals. Een aantal mensen wilden die namelijk kopen en Dionne wist een goede kraam. Twee broers zijn de eigenaren en een is absoluut een homo. Daar komt hij ook duidelijk vooruit, maar alleen voor de toeristen, voor de Syrische gaat het onder de tafel. Het was er erg gezellig en het ritueel wat opgevoerd werd om iets te verkopen was grappig. Na de sjaals werd Jantien weer gebeld en Janneke was onderweg. We spraken af op het terras bij de citadel. Het duurde een tijd voordat Janneke er was, want Jantien had haar eten al op toen ze kwam. Ze liep nog niet echt goed. Er bleek ook niets gedaan te zijn, ze denken dat je het met pillen moet oplossen en niet met fysiotherapie.
Toen Janneke klaar was met eten gingen we met z’n tweeen de citadel in. Nu was het de beurt van Jantien om Janneke rond te leiden. De citadel bestaat wel uit veel trappen en dat kostte Janneke duidelijk moeite. Na anderhalf uur en iets voor vijven, om vijf uur zou die sluiten, waren we klaar. We gingen weer op het terras bij de citadel zitten om even bij te komen. Eigenlijk wilde Janneke hierna naar huis, maar ze wilde ook graag de caravanserai zien. Janien was hier ’s ochtends langs gekomen, dus liepen we nog een klein stukje. Momenteel is de caravanserai niet veel bijzonders, maar als je goed kijkt zien je de oude herberg nog.
’s Avonds gingen we eten in het Sissi House. Iedereen ging lopen, maar wij namen een taxi. We hadden van Dionne een visitekaartje gekregen van het Sissi House en dat lieten we aan de taxi zien. De taxichauffeur zei dat het goed was, maar hij bleek helemaal geen westerse letters te kunnen lezen en er stonden ook geen Arabische letters op. Ongeveer elke voetganger die hij zag sprak hij aan en liet hij het kaartje zien. Nummer 8 wist waar het was en vertelde dat eerst aan de chauffeur en later aan ons. Het laatste stukje moesten we namelijk lopen. Toen de taxi stopte stond de meter op 13.40. We betalen steeds 50 en je krijgt eigenlijk nooit wisselgeld, maar dat is er wel. We hadden nu wat munten in de portomonnee en Janien betaalde 15. Iets wat de goedkeurig van de chauffeur niet kon krijgen. Toen ze naar de meter wilde wijzen voor het bedrag bleek hij die al op nul gezet te hebben. Jantien zei dat er 13 had gestaan, stapte uit en liep weg. Het Sissi House was zo gevonden en de rest was er nog niet. We gingen alvast aan de lange tafel zitten en na 5 minuten kwam de rest binnen. Het eten bestond weer uit kleine hapjes, maar waren anders dan de vorige keer. Het smaakte best goed en we bleven nog lang zitten. Toen iedereen opstond liepen wij weer naar de weg voor een taxi. Veel taxi’s waren bezet en diegene die vrij waren stopten niet, ook niet voor de plaatselijke bewoners. Uiteindelijk hadden we een taxi die stopten en de gordel deed het ook nog. Je moet namelijk altijd je gordel om, er zal wel controle zijn. Vaak is de gordel alleen kapot en is die er alleen voor cosmetische redenen. In de taxi kregen we een sms-je of we nog naar een computer zouden komen. Dus is Jantien om half elf nog even naar het internetcafe gelopen om te msn-en.