Hoewel het ontbijt officieel pas om 8.00 uur begon, konden we al om 7.15 terecht. Blijkbaar was dit voor meerdere mensen een uitkomst, want het zat goed vol. We hadden weer een busrit te goed en dit keer ging die naar Bodrum. Onze eerste stop was een traditioneel huis uit begin twintigste eeuw in Milas. De straten in de buurt van het huis waren alleen smal en steil en onze chauffeur moest goed sturen om ons op de juiste plek te krijgen. Het huis had een simpele indeling. De deur zat in het midden van de gevel en daarachter liep een gang rechtdoor naar de tuin. Aan weerszijde van de gang waren een tweetal kamers te vinden. Aan de achterkant van het huis kon je via een buitentrap de tweede verdieping bereiken. Hier was de indeling hetzelfde, een gang met aan beide kanten kamers. Na een kwartier gingen we terug naar de bus, waar de weg naar Bodrum vervolgde. Tegen lunchtijd kwamen we in Bodrum aan en we liepen gezamenlijk naar een klein plein bij de haven. Hiervandaan ging ieder op weg naar zijn of haar lunchplek. Wij gingen met Ernestine en Francine bij een van de vele tentjes iets eten. Het is hier duidelijk veel toeristischer dan we de hele vakantie hebben gezien en daar is de bediening ook naar. We konden direct onze bestelling opgeven, maar we hadden maar een kaart en die hadden we niet alle vier in vijf minuten bestudeerd. Janneke pakte een kaart van een andere tafel en toen we onze bestelling wisten, moesten we een ober zoeken die hem op wou nemen. Het eten kwam snel en smaakte goed, maar voor we klaar waren wilden ze steeds onze spullen al opruimen. Toen alles van tafel was werd de rekening direct gegeven en nadat die betaald was en wij niet a la minute op stonden, werden we wel door de norse blikken weggejaagd. We zitten hier maar twee nachten, maar dit tentje verdient zeker geen aanbeveling.

We hadden nu nog een half uur voordat we moesten verzamelen, dus gingen wij de kaarten voor de boot regelen. We hadden aan de VVV gevraagd waar we moesten zijn, dus liepen we die richting op. Het bleek enorm ver en volgens Jantien kon dit niet kloppen. In de sms van Leonie stond dat het achter het kasteel was en daar hadden we geluncht. Het kon dan onmogelijk een half uur lopen zijn. Jantien liep terug richting de haven en de douane, Janneke bleef in de buurt van het ontmoetingspunt. Bij de douane zat inderdaad het kantoor wat we moesten hebben alleen had het een andere naam dan ze in de mail gebruikten. Het logo was wel hetzelfde als het internet. Binnen hadden ze inderdaad mijn mail uitgeprint waarmee ik twee kaarten had gereserveerd. Ik had geprobeerd via internet te boeken, maar dat werkte niet en toen had ik maar een mail gestuurd. Dit had blijkbaar ook gewerkt. Jantien betaalde de kaarten en liep naar de ontmoetingsplaats.

We gingen nu met z’n allen het kasteel bezoeken. Dit is een kruisvaarderskasteel geweest, wat goed te zien is aan alle wapenschilden die overal in de muren verwerkt zitten. Er waren met groene en rode pijlen twee routes uitgezet, respectievelijk een korte en een lange route. Jantien heeft met Francine en Ernestine een poging gedaan voor de lange route, maar het klopte toch niet helemaal. Soms hielden de pijlen op en soms wezen ze in de richting waar we vandaan kwamen. Janneke nam de tijd en stelde een eigen route samen. Behalve het kasteel waren er ook nog genoeg andere dingen te zien. Zo stonden er veel kraampjes met souvenirs, maar niet de geijkte. Sommige vertrekken waren ingericht als een tentoonstelling, alleen waren er daar een hoop van dicht. Ook was er een kamer waar het graf van een prinses te zien was, inclusief een reconstructie van haar. Toen de drie dames, enigszins bevangen door de hitte naar de uitgang liepen, bleek de hele groep op twee na al in de schaduw in een kring aan de sap of frisdrank te zitten. De twee ontbrekende mensen kwamen niet veel later aan, maar die bleken in het kasteel al van een versnapering te hebben genoten.

We liepen terug naar de bus, die ons naar ons hotel zou brengen. We hadden een upgrade gehad, aangezien alle drie sterren hotels al vol zaten. We gingen nu naar een all-inclusive hotel. Het complex was enorm en op een berghelling opgebouwd, wat betekende dat je steeds trappen moest lopen. Het had een hoofdgebouw en daarnaast een hoop kleine gebouwtjes bestaande uit vier kamers, twee beneden en twee boven. De kamers waren heel klein, met tassen erbij kon je eigenlijk alleen nog via het voeteneinde je bed inkruipen. Daarnaast blijkt alles inclusief toch niet zo uitgebreid. Als je echte cola, echte sinaasappelsap of echt bier wilde moest je daarvoor bij betalen.

Om half acht was het tijd om te eten en liepen we naar het restaurant. Het was al enorm druk en er stonden lange rijen voor de buffetten. Blijkbaar wilde iedereen een perzik als toetje, want veel mensen hadden in het midden van de tafel een bord volgeladen met perziken liggen terwijl ze nog aan het hoofdgerecht bezig waren. Hoewel er veel lag kwamen we niet verder dan tomatensoep, patat en gepaneerde vis met heel veel graten. Als toetje namen we wat watermeloen, want de perziken waren allang op.

Om 21.00 verzamelden een grote groep mensen zich in de lobby om naar de haven te lopen. Janneke had afgezegd en lag lekker op bed Duitse tv te kijken. Omdat het hotel op de berg gebouwd is moesten we een stuk naar beneden lopen, via steile wegen. Eenmaal beneden aangekomen zochten we een terras met houten banken met kussens uit. Veel mensen vonden dit het moment om een cocktail te nemen, dus nam Jantien een alcoholvrije. Na de cocktails moesten we afrekenen en de ober had van elke drankje een apart bonnetje gemaakt. Hij wilde dat je daar je geld in vouwde en dan inleverde. Op zich een mooi systeem, maar ze waren niet van plan het wisselgeld te betalen. Je moest duidelijk bij het geven van het geld zeggen dat je xe2x80x9cchangexe2x80x9d wilde. Een iemand had met 50 (25 euro) betaald en daar was het wel duidelijk van dat er nog wat wisselgeld moest komen. Uiteindelijk kreeg iedereen die dat wilde zijn geld terug en konden we weer naar boven lopen. De weg ging nu steil omhoog en dat was aan je kuiten te voelen. Jantien bleef af en toe wat achter om foto’s van de verlichte stad te maken, maar boven aan een klim stonden ze dan netjes op haar te wachten. In het hotel is ze direct naar de kamer gegaan, want morgen moeten we vroeg op.

Om acht gingen we ontbijten en kwart voor negen vroegen we om een taxi bij de receptie naar de haven van Fethiye. De echte stad blijkt een enorm stuk van ons hotel te liggen, want de rit duurde ruim 10 minuten. Bij de haven zagen we de steiger waarvandaan de boot naar Rhodos vertrekt. Er was ook een tafel met een parasol neergezet als kantoor, maar er was niemand te zien. We besloten door te lopen en zagen vele boten die rondvaarten aan boden. We besloten bij een grote boot aan boord te gaan voor de twaalf eilanden tocht. Al die rondvaarten heten zo, maar je doet maar 5/6 eilanden aan, de rest zie je alleen vanaf de boot. In het begin was het nog rustig, maar tegen half elf, vertrektijd, was de boot behoorlijk vol. Bij ons aan tafel kwamen vier Turkse vrouwen zitten, een moeder met dochter en twee vriendinnen. Ik schat dat de meiden in de twintig waren. Ze spraken bijna geen Engels, maar waren wel ontzettend aardig. Bij de eerste stop werd er al aan Jantien gevraagd xe2x80x9cSwim?xe2x80x9d, maar ze zat eigenlijk wel goed, dus ze bedankte. Toen ze echter al die mensen van de boot zag afspringen, dacht ze xe2x80x9cdat wil ik ookxe2x80x9d, dus trok ze haar badkleding aan en sprong van de boot het helderblauwe water in. Na een half uur gingen we naar de volgende baai en toen we daar aanlegden zeiden de meiden xe2x80x9cCome onxe2x80x9d en toen liep Jantien er achteraan. We liepen eerst een stukje over het strand want er lag een andere boot naast de onze. Met de woorden xe2x80x9cStopxe2x80x9d, xe2x80x9cSwimxe2x80x9d en xe2x80x9cHerexe2x80x9d werd Jantien duidelijk gemaakt wat de bedoeling was. Toen we weer aan boord gingen stonden we in rij voor de koude douche met zoet water. Jantien stond eerst achter de meiden, maar ze moest ervoor gaan staan. In deze baai kregen we ook de lunch geserveerd. Er stond een lange rij en die meiden bleven zitten. Toen ze op stonden zeiden ze weer xe2x80x9ccomexe2x80x9d en Jantien volgden met de lunchkaartjes. Toen ze het eten had wilde ze ook nog wat drinken, wat dus door een van die meiden gehaald werd. Nu had Jantien wel weer genoeg gezwommen en trok haar gewone kleren weer aan. Bij de volgende stop hebben we de hele tafel op ijsjes getrakteerd, iets dat erg in de smaak viel. Ze vertrouwden ons ook compleet, want Janneke mocht steeds op alle spullen letten. Eerst stonden de tassen nog op de grond, maar later stonden ze allemaal op de bank naast Janneke. Toen we uitstapten vroegen de meiden of we het drinken hadden betaald. Ze waren wel van alles aan het omroepen, maar alles in het Turks dus wij begrepen dat niet. Toen we zeiden dat we niets betaald hadden was dat goed, want zij hadden dat al voor ons afgerekend. Om 18.30 legde de boot weer aan en namen we afscheid van onze Turkse vriendinnen.

Op de kade hebben we nog gezocht naar een echt kantoor van de veerdienst naar Rhodos, maar die was er niet. We hebben het kantoor gebeld, maar dat bleek in Antalya te zitten. We zijn terug naar het hotel gegaan, waar we nu rustig konden eten. De rest had een vermoeiende dag gehad, terwijl uitgerust aankwamen. Ook hadden wij het de hele dag niet echt heel heet gehad, iets waar de groep duidelijk wel last van gehad had. Het was een mooie dag geweest voor ze, maar wij waren we blij met onze dag. Na het eten heb ik via de msn nog even de Tour uitslag en het cricket nieuws doorgenomen en toen was het bedtijd.

Vanochtend zijn we om 7.30 opgestaan, zodat we om 8.00 weg konden. Sommige groepen gingen nog vroeger weg, om zo de ergste hitte te vermijden. We moesten nog zo’n 20 kilometer rijden, dus dat was zo gedaan. We gingen via de zuidpoort naar binnen. Deze poort is de originele poort van de Romeinse stad Hierapolis. Direct na de ingang is het net opgegraven gymnasium te zien. Op zich is er niet zo veel te zien, maar op drie zuilen ligt een stuk steen met de tekst xe2x80x9cmnasiumxe2x80x9d. Na een kleine wandeling kom je bij de bovenkant van de kalkrotsen. Hier mag je tegenwoordig alleen nog maar zonder schoenen op lopen. Van groepsleden die hier een aantal jaar geleden ook waren geweest hoorden we dat het er veel witter uitziet. Ze zijn namelijk een aantal jaar nu bezig om alle te herstellen. Alle hotels zijn gesloopt en schoenen zijn verboden. De ondergrond is alleen niet echt zacht te noemen. Je moet goed uitkijken waar je je voeten neer zet, want er groeien ook wat algen in het water, dus het kan ook glad zijn. We staken snel het kleine stroompje over en liepen verder op het droge gedeelte. Dit loopt veel beter, maar je mag niet te ver van het water komen. Als je dat wel doet fluit er iemand aan de zijkant hard op een fluitje en fluit je dus letterlijk terug. Na deze wandeling is Janneke eerst even gaat zitten om wat uit te rusten om daarna naar de uitgang te lopen. Ze zag verderop een poort en liep daar naartoe. Bij de poort aangekomen, zag hij er iets anders uit dan ze dacht, de halve cirkel boven de poort was namelijk open en niet opgevuld zoals ze dacht. Ze is toen toch doorgelopen en kwam niet bij de bus, maar bij de afwatering uit. Deze heeft ze toen gevolgd om bij de juiste uitgang te komen. De weg liep  niet gemakkelijk, want het was soms heel smal en ongelijk. Ze heeft er wel de pas ingehouden, omdat ze niet te laat wilde komen. Het laatste stuk van de tocht ging iets beter, aangezien daar de afdekplaten nog lagen.

Jantien ondertussen een kijkje nemen bij het necropolis. Dit is echter zo groot, als je het helemaal wil zien heb je een dag nodig. Ze heeft een tijd rondgelopen en een aantal graven bekeken, totdat ze het vanwege de tijd en de hitte tijd vond om om te keren. Op de terugweg besloot ze meer langs de kant te lopen en toen zag ze een graftombe half verzwolgen door het kalk. In het reisboek was hier al op geattendeerd, maar vanwege de omvang van het necropolis had ze niet verwacht het ook werkelijk te vinden. Ruim een kwartier voor tijd liep ze te poort uit en ging op zoek naar Janneke. Die zat niet op een terras zoals verwacht, maar kwam enkele minuten later aan lopen. Ze had het dus ruim gehaald. Na een colaatje op het terras was het weer tijd om naar de bus te gaan.

Na drie kwartier rijden waren we bij een tapijtknopperij aangekomen. De rondleiding begint met een atelier, waar mensen bezig zijn met alles wat met tapijtknopen te maken heeft. In de eerste kamer was 1 vrouw aan het spinnen en twee anderen aan het knopen. Dit knopen ging in een zo hoog tempo, dat je eigenlijk niet kon zien wat ze doen. Dit centrum doet ook dienst an school en geeft meisjes, die na hun basisschool niet verder zouden gaan, een opleiding die 12 tot 18 maanden duurt. Dit heeft veel voordelen, want als ze uiteindelijk werken krijgen ze een sociale verzekering, die trouwens geldig is voor het hele gezin en na 20 dienstjaren mag je al met pensioen. Voor mannen is dat 25 jaar. Niet dat ze dan niets meer doen, onze chauffeur is ook officieel met pensioen, maar werkt dus nog wel. In de tweede kamer liet een man zien hoe de wol geverfd wordt en het woord xe2x80x9cverfbadxe2x80x9d wordt ineens heel letterlijk. In de derde kamer lieten ze zien hoe zijde gesponnen wordt. De rupsen maken hun cocon van een lange draad, dus worden de rupsen met cocon gekookt. De dode rupsen, vol met protexc3xafnen, worden naar Frankrijk gestuurd waar ze gebruikt worden in de cosmetica-industrie. In China eten ze de rupsen op en de gids vroeg om een dappere man, die was echter niet te vinden, maar Jantien meldde zich aan als dappere vrouw en heeft een rups opgegeten. Het heeft een notensmaak en was nogal warm, omdat het uit het warme water kwam. Hierna werden we naar een grote zaal geleid, waar langs de kant banken stonden. We krijgen uitleg over de motieven van de tapijten en er werden er heel veel geshowd. De prijzen vallen enorm mee, als je weet hoeveel werk erin zit, maar wij voelden ons niet geroepen om er een te kopen.

Nu gingen we de bus weer in voor de rit naar Fethiye. Onderweg zijn we nog een keer gestopt en toen heeft Jantien iedereen zijn gegevens laten invullen in de laptop om deze later te mailen naar iedereen. Dit was veel handiger dan papier met onleesbare handschriften. Vlak voor we aankwamen in het hotel kwam de mededeling dat er iets uit het programma geschrapt werd, omdat je er alleen met twee uur lopen (enkele reis) kan komen. Wij hebben toen de boekjes erbij gepakt om te kijken wat er te doen was en met die informatie is Jantien naar het strand gelopen, waar alle tentjes zitten, om te kijken wat zij aanboden. Er was een mooie excursie naar een kloof, maar die ging niet op woensdag. Met alle informatie en folders is ze terug naar het hotel gegaan en heeft haar bevindingen aan de anderen meegedeeld. Die hadden ook in hun boekjes gekeken en wilden naar de graven bij de stad. Toen Janneke de folders zag, zag ze dat je ook naar Rhodos kon, dus ging Jantien terug naar de kantoortjes om dat te regelen. De boot gaat echter maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag. Woensdag dus niet, We besloten toch morgen niet met de groep mee te gaan en morgen in de haven te kijken. Toen Jantien voor de tweede keer terug kwam in het hotel was het eten al een half uur bezig. Ze haalde nog wat bij het buffet en voordat ze het ophad werden we opgeschrikt door een hoop herrie die ineens uit de boxen kwam. De herrie werd direct gevolgd door drie vrouwen en drie mannen die een volksdans opvoerden. Het is wel grappig, maar dit soort dingen zijn niet aan ons besteed. We zijn al naar een folklore-avond geweest en dat was wel weer genoeg. De dans vond ik trouwens erg op de Ierse riverdance lijken. Bij beide is het armen in de rij en de dans doe je voornamelijk met je voeten. Na deze opvoering vonden we het wel weer mooi geweest en gingen terug naar de kamer.

Vanochtend moesten we nog vroeger opstaan dan normaal, namelijk 6.00. Dat betekent dat onze wekker om 5.55 afgaat. We worden namelijk liever gewekt door een leuk deuntje van de telefoon, dan van een hoteltelefoon die naast je oor afgaat. Vandaag hadden we een rit van 250 kilometer voor de boeg, dat wordt een hele zit. Gelukkig hebben we een gewone touringcar tot onze beschikking, terwijl we maar met negentien zijn. Wij hebben twee banken achterin de bus ingenomen waar we elke keer zitten. Na zo’n twee uur stopten we bij een benzinestation met een supermarkt en een ceramiekbazaar. Eerst ging iedereen naar de supermarkt om inkopen te doen voor de lunch van vanmiddag. Wij hadden in principe al een voorraad spullen in geslagen, maar het is onduidelijk waar die gebleven zijn. Gisteren konden we ze niet in de hotelkamer vinden, dus dachten we dat we ze in de bus hadden laten liggen, maar in de bus lag ook niets. We kochten wat fruit, smeerkaas en brood en liepen door naar de ceramiekbazaar. Die was een beetje een zielige vertoning. De meeste winkels waren gevuld met spullen, maar er waren buiten ons helemaal geen klanten. Janneke ging met alle spullen op een bankje zitten, terwijl Jantien rondliep. Na een tijdje kwam ze Janneke halen, want ze had wat moois gezien. We hebben bij een winkeltje drie ingelijste tegels gekocht. De meeste tegels waren heel druk en overdadig, maar deze waren een stuk rustiger. Toen we zeiden dat we ze wilden hebben begon de verkoper alle enthousiast in te pakken en wij telden het geld. Toen alles in tasjes zat pakten we het op en liepen naar de deur. De verkoper maakte nog een opmerking die we niet snapten en wij liepen door. Vlak voor we bij de deur waren snapte Jantien wat hij bedoelde. Ze had het geld namelijk nog in haar zak zitten. Ze gaf het aan de verkoper en die was tevreden. We waren iets te laat bij de bus, maar Osman vond dat geen probleem. Hij vindt het namelijk steeds mooi als er wat gekocht wordt, want zo zegt hij xe2x80x9cdan stimuleren jullie de Turkse economiexe2x80x9d.

De volgende stop was een Zeustempel. Deze tempel wordt door weinig buitenlandse toeristen bezocht, maar is zeker de moeite waard. In de reisboeken wordt het ook de best bewaarde tempel van Turkije genoemd en dat is te zien. Er staat nog veel zelfstandig rechtovereind. Aan de kant van weg lijkt het alleen net een complete tempel, maar als je aan de andere kant gaat staan zie je dat er toch een stuk mist. Dit was ook de plek van de lunch. Iedereen pakte zijn spullen uit de bus en liep naar de trappen van de tempel. In de schaduw gezeten, uitkijkend op een prachtig landschap aten we ons brood op. Veel idyllischer kan het bijna niet.

Hierna moesten we weer de bus in. De bus kreeg steeds meer moeite om vooruit te komen. Op den duur reden we nog maar twintig kilometer per uur berg op. Na twee stopten we bij benzinestation, waar de bus gemaakt werd. De groep kocht allemaal een ijsje dat in de schaduw werd opgepeuzeld. Nu moesten we nog twee uur rijden en kwart over zes kwamen we aan bij ons hotel.

Bij het hotel zijn ook thermale baden, waar een aantal van onze groep direct indoken. Janneke ging even op bed liggen en Jantien ging het stadje in op zoek naar een pinautomaat. Het zou maar vijf minuten lopen zijn, maar na tien minuten had ze nog steeds niets gezien. Ze vroeg het aan een oud vrouwtje en die stuurde haar terug. Ze bleek de pinautomaat voorbij gelopen te zijn.

Om acht uur gingen we eten. Je kan zien dat die een groot complex is, want wij mochten alleen aan tafel waar nummer 15 opstond. Er was weer een buffet, waar dit keer ook patat en spaghetti te krijgen was. Na het eten gingen wij ook even het water in plonzen. Het thermale water was warm en de bodem was bedekt met een laagje modder. Janneke is alleen in dit bad gebleven, terwijl Jantien steeds een bad zakte en eindigde in het gewone zwembad. Om 23 uur hadden we het wel gezien en gingen terug naar de kamer, waar Jantien de weblog nog heeft bijgewerkt.

Half zeven werden we wakker gebeld en begonnen we aan de eerste klus van vandaag, namelijk de tas inpakken. Alle spullen lagen door de kamer verspreid, aangezien we hier een aantal dagen gebleven zijn. Na anderhalf uur stapten we de bus in. We reden over de Bosporusbrug op weg naar de veerboot. We kwamen om 8.55 bij de boot en vijf minuten vertrok ie al. Wij hadden een tafeltje binnen gevonden waar Jantien aan de weblog heeft gewerkt en Janneke voor de catering zorgde. Na 40 minuten waren we aan de overkant en moesten we de bus weer in. We reden door naar de groene moskee, die zo genoemd wordt door de groene tegeltjes waarmee het betegeld is. Het is een vrij kleine moskee, maar het zag er mooi uit. Na dit bezoek ging de groep aan de gezamenlijke lunch, terwijl iets anders zochten. We stonden voor een cafxc3xa9 wat ons wel aansprak, maar we zagen nergens een kaart. Er kwam een jongen op ons af die vroeg of we wilden zitten, toen hij ook vertelde dat ze toast hadden waren we om. We namen plaats aan een tafeltje op een binnenplaats onder de wijnranken met uitzicht op een fonteintje. We hadden wel geen airco, maar het was heerlijk. De jongen kwam netjes vragen wat voor toast we wilden en of we het drinken alvast wilden hebben. We hebben dus een Turkse tosti gegeten met een colaatje.

Na de lunch gingen we naar Bursa waar we de begraafplaats van de sultans bezochten. Hier staan allerlei gebouwen en in die gebouwen ligt een sultan met soms in een bijgebouw nog wat mensen. De kisten die je ziet zijn symbolisch, deze geven namelijk dat de personen op die plaats onder de grond liggen. Toen we weer naar de bus wilden hadden een aantal kinderen een touwtje over de weg gespannen. Het is dan de bedoeling dat je ze een snoepje of kleingeld geeft. Osman had ze echter al iets van de groep gegeven en de touwtje gingen netjes naar beneden als we er aan kwamen.

De laatste stop was de grote moskee van Bursa. Deze is qua gebouw niet zo bijzonder, maar de sfeer is geweldig. Het is echt een ontmoetingsplaats. Een aantal mensen waren aan het bidden, kinderen renden rond, sommigen lazen een boek en veel mensen liepen rond met een camera en maakten foto’s. Opeens stond er een onbekende man bij ons gezelschap te luisteren naar de uitleg van Osman. Achteraf bleek dit een Nederlandse Turk te zijn, die zo’n uitleg een mooie bonus vond. Op verschillende plaatsen werden mensen van onze groep door onbekenden aangesproken voor een praatje. De sfeer is erg gemoedelijk en mannen en vrouwen zijn niet gescheiden. Als de vrouwen alleen willen bidden is daar ruimte voor, maar ze kunnen ook tussen de mannen bidden.

Ons hotel stond ook in Bursa, dus we moesten nog maar een klein stukje met de bus. Janneke wilde even rusten en Jantien is verder gegaan met de weblog. Het was erg warm in de kamer, want de airco blies wel, maar koelde niet. Later bleek dit bij iedereen zo te zijn. We konden de stad nog wel in, maar meer dan een modern winkelcentrum was er niet te zien, dus bleven we op de kamer.

Tijdens het avondeten werd er gevraagd wie er later nog wat wilde gaan drinken. Als je wilde moest je om 21.00 in de lobby zijn. Uiteindelijk stonden er dertien mensen. We liepen een stuk door de stad en het zag er steeds stiller uit, maar toen we de laatste hoek omgingen zagen we een plein met vele terrasjes. Janneke deed ondertussen een poging om te msn-en, die jammerlijk mislukte, dus besloot ze maar te bellen. Thuis gaat alles gelukkig goed. Op het terras kregen we allemaal een soort LU prince, omdat het die nacht een heilige nacht was. Gisterennacht was het rookverbod trouwens ingegaan in de horeca, maar voorlopig wordt er nog vrolijk door gerookt. Na een drankje hield Jantien het voor gezien en ze liep met vier anderen terug naar het hotel. Zij deed daarna ook nog een poging om te msn-en en nu lukte het gelukkig wel.