Vanochtend begonnen we met de Egyptische bazaar. Hier kan je veel kruiden kopen en dat kan je ook ruiken ook. Hij is veel kleiner dan de grote bazaar en we waren er daarom snel door heen. We zijn lekker op een terras gaan zitten dat in plaats van stoelen bankjes had staan. Hierna kwam een boottocht op de Bosporus. Vanaf hier kon je de stad goed zien. Langs het water zijn in de loop der jaren verschillende paleizen gebouwd, waarvan er nu een aantal dienst doen als hotel. We zaten op het overdekte bovendek van de boot met alleen mensen van onze groep. Op de heenweg hadden we wind mee en zaten we in de schaduw en toen we draaiden hadden we een heerlijk windje dat ons koel hield. We hadden gisteren verschillende thermometers gezien, die aangaven dat het zo’n 36 graden was, maar daar was niets van te merken op de boot. Na de boottocht van zo’n tweexc3xabnhalf uur gingen we lunchen. De meesten gingen met de georganiseerde lunch mee in het orient express station, maar wij zijn heel culinair bij de McDonalds beland.

’s Middags gingen we naar een grafmonument van een sultan. De begraafplaats erbij is al heel oud en heeft iets authentieks. Het was jammer dat is de straat een aantal auto’s geparkeerd stonden, want dat deed wel afbreuk aan de sfeer. De graftombe van de sultan ligt in een klein gebouw en is erg druk bezocht. Voor de mensen hier heeft het veel waarde, maar voor ons kwam het druk en benauwd over. Bij dit monument is ook een plein en fontein en er liepen veel mensen rond. De sfeer is nog het best te beschrijven als de Turkse variant van het Vondelpark op een mooie zaterdag. Er zijn veel gezinnen en ook bruidsparen komen hier om de doden te gedenken en voorspoed voor hun huwelijk te vragen. Je ziet ook veel jongens in een soort xe2x80x9cprins carnaval pakkenxe2x80x9d lopen. Dit zijn besnijdenispakken. Janneke was nog moe van gisteren en snoof de sfeer van de zijkant. Toen ze daar gewoon zat kwam er een meisje naar haar toe dat haar een snoepje aanbood.

Toen de onderkant van de berg vol was met graven, zijn ze langzamerhand de berg opgegaan en dat was onze volgende bestemming. Er gaat een kabelbaan omhoog, maar daar stond wel een rij van een half uur voor. Terwijl wij alvast in de rij gingen staan, ging Osman kijken of hij iets anders kon regelen. Binnen vijf minuten was hij er weer en vertelde dat hij een busje had geregeld. We verlieten de rij en binnen 15 minuten waren we boven op de berg. Hier was een museum van een bekende Turkse dichter, maar wij kozen ervoor iets te drinken met een prachtig uitzicht op de Bosporus. Om weer beneden te komen namen we het wandelpad tussen de graven door. Dit klinkt misschien macaber, maar dit was een mooie wandeling tussen goed onderhouden graven. Deze plek is ook erg gewild en er zijn ook nog veel lege graven, met de naam van de familie voor wie die plek bestemd is.

We aten ’s avonds in het hotel om daarna weer op pad te gaan, ditmaal Istanbul bij nacht. We begonnen bij de vismarkt en een korte wandeling door een drukke straat vol met restaurants. Dit hadden we net zo goed over kunnen slaan, wat mij betreft. Volgende stop was de Aya Sophia en de blauwe moskee. Na wat foto’s gemaakt te hebben zagen we een verkoper die boeken over Istanbul verkocht. Gisteren hadden we die niet gekocht, aangezien we die verkopers alleen maat ’s ochtends hadden gezien en geen zin hadden er de hele dag mee te moeten lopen. Alle toeristenboeken zijn hier ook in het Nederlands te krijgen, maar de verkoper had alleen andere talen bij zich. Toen hij wist dat we een Nederlands boek wilde sms’te hij een vriend en zei dat we moesten wachten. We hadden echter niet veel tijd, dus besloot de verkoper zelf maar heen en weer te lopen. Hij duwde ons een Frans exemplaar in ons handen, draaide zich om en rende weg. Jantien rende er nog achteraan en wilde het boek teruggeven, maar dat mislukte. Na een paar minuten besluiteloos te zijn blijven staan, besloten we naar een notenverkoper te gaan en daar het boek af te geven. We hebben geprobeerd uit te leggen dat we weg moesten en dat het boek niet van ons was, we denken niet dat dat over gekomen is, maar hij wist wel wie de boekverkoper was. Hopelijk heeft hij zijn boek teruggekregen.

De laatste stop was bij een paleis, waarvan je mooi uitzicht had op de verlichte brug. Het kostte wat moeite om er een mooie foto van te maken, maar dat is uiteindelijk toch gelukt. Ondertussen was het elf uur geweest en gingen we terug naar het hotel en naar bed.

Vanochtend mochten we iets langer blijven liggen, maar 7.00 ging de telefoon alweer dat we eruit moesten. Na een goed ontbijt stapten we om 8.30 de bus in voor een dag Istanbul. We werden door de bus afgezet in het oude centrum en onze eerste stop was de blauwe moskee. In tegenstelling tot vorige jaar hadden we nu xe2x80x9cdirect klaar hoofddoekenxe2x80x9d bij ons, dit is een soort koker die je zo over je hoofd trekt. Nu waren we goed gekleed voor de moskee. Vrouwen die te bloot gekleed waren kregen grote doeken te leen, dit ziet er heel wat beter uit dan die jassen die je in Syrixc3xab kreeg. Helaas bleken veel vrouwen maling aan de gebruiken te hebben en deden de sjaals als ze eenmaal binnen waren alleen nog over hun schouders en lieten hun hoofd onbedekt. De vrouwen met hoofddoek waren, denk ik, zelfs in de minderheid. De blauwe moskee viel ons wat tegen. Er hangen een paar honderd lijnen van het plafond naar beneden, waar de verlichting aan opgehangen is. Dit ontneemt een groot deel van het zicht op het plafond. De moskee was wel rijkelijk versiert met allerlei tegelwerk, maar dit kon ons niet echt bekoren. Ook het feit dat je alleen maar aan xc3xa9xc3xa9n kant mocht staan en dus niet vrij rond kon lopen hielp mee aan de teleurstelling.

Hierna liepen we de blauwe moskee uit en staken de weg over. Je staat nu direct voor de Aya Sophia. Dit is al jaren geen moskee of kerk meer, maar is gewoon een museum. Voor we op vakantie gingen hebben we de uitzending over de Aya Sophia van Ancient Megastructures van National Geographic gezien. Dit geeft direct een andere kijk op zo’n monument. We hebben de hele tijd gezocht naar de beelden uit die uitzending, namelijk de fouten, de slordigheden en de herstelwerkzaamheden. We zijn blij dat we er nu zelf geweest zijn, maar zeker Jantien had meer lol in haar zoekwerk dan te genieten van het bouwwerk. De Aya Sophia is helemaal niet zo overdadig gedecoreerd als de blauwe moskee. De muren hebben meerdere bekledingen gehad en nu is het meeste bewerkt met geel stucwerk. Hier en daar is een stukje weggehaald en daaraan zie je dat er mozaxc3xafeken onder zitten. Het gebouw voelt meer als kerk dan als moskee. Een belangrijke reden is dat er een tegelvloer ligt in plaats van tapijt. Binnenin zijn een aantal hele grote, houten schijven opgehangen met daarop de naam van Mohammed en van Allah. Ze wilden deze schijven uit de Aya Sophia halen om ze ergens anders tentoon te stellen, maar ze zijn zo groot ze kunnen niet door de deur. Het dak van de Aya Sophia wordt ondersteund door steigers, die er al jaren staan en waarschijnlijk nooit meer weggaan.

Naast Aya Sophia lag de cisterne, een waterreservoir. Dit is niet een grote ruimte, maar heeft vele pilaren om het dak te ondersteunen. Af en toe kwam er wat water naar beneden vallen en het voelde ook vochtig aan. Er stond een klein laagje water in waar ook vissen in zwemmen. Aan het eind van het pad zijn twee Medusahoofden te zien. Een ligt op de zijkant en de andere ligt op z’n kop.

De volgende stop was het Hippodrome. Dit is tegenwoordig een plein/park. Er is niets meer te zien van de oude paardenrenbaan. Er staat wel een obelisk, die oorspronkelijk uit Egypte komt, maar dat is het dan wel. Er is wel veel over te vertellen, iets dat Osman dan ook deed, maar te zien is er niet. Gelukkig lag aan de andere kant van het plein het restaurant voor onze lunch. We kregen hier als voorgerecht kleine Turkse hapjes, als hoofdgerecht kip en gehakt en als toetje een perzik. Helaas had Janneke niet zo’n succes met de perziken, aangezien de eerste twee perziken die ze kreeg beschimmeld waren, pas bij de derde ging het goed.

Na de lunch gingen we naar het Topkapi paleis. Dit moet je uitspreken als Topkapxc3xa8, aangezien de laatste letter een i zonder puntje is en die spreek je uit als xc3xa8. Eerst zijn we er met de groep doorheen gelopen en daarna hadden we zelf nog twee uur de tijd. Die tijd begonnen we, net als bijna alle anderen van de groep, op het terras met uitzicht op de Bosporusbrug. De prijs van het uitzicht zat in de prijs van de drankje inbegrepen, namelijk 8,50 lira (4,25 euro) per stuk. Het paleis heeft een wijde opzet met schaduw en mooie gebouwen. In de gebouwen zijn nu de relikwiexc3xabn, kostbaarheden en kleding te zien. Op de afgesproken tijd stond iedereen min of meer uitgeteld bij de bus, smachtend naar het hotel, maar eerst was de  bazaar nog aan de beurt. Op weg naar de bazaar kwamen we bijna langs het hotel en Janneke besloot om daar uit te stappen, direct volgden nog twee anderen. De rest werd voor de bazaar afgezet. Ik sloot me aan bij Ernestine en Francine en we hadden twee missies. Missie een was een armbandje voor Francine te kopen en missie twee was een nieuwe schoudertas voor Janneke. De eerste missie bleek het makkelijkst aangezien Francine al wist wat voor armband ze wilde hebben, de tas was wat moeilijker gezien het enorme eisenpakket. We hebben aardig wat winkels van binnen gezien, maar er was altijd wel iets. Of de tas was veel te duur, te groot, te klein, alleen voor de show te gebruiken, een te korte schouderband of niet zo praktisch. Uiteindelijk kwamen we bij een winkel waar Jantien een tas van de tafel pakte die het juiste formaat had en een schouderband. De verkoper vroeg wat we zochten en zei dat de tas die Jantien in haar handen had perfect was. Nee, zei ze, er moeten ook veel vakken inzitten. De verkoper deed de tas open en deze bleek inderdaad over drie verschillende vakken te beschikken. Na een moeizame onderhandeling heeft ze de tas uiteindelijk gekocht. Missie twee was dus ook geslaagd. Na deze moeizame bevalling zijn we met z’n driexc3xabn wat gaan drinken. Ondertussen was het al bijna zeven uur en gingen de winkels dicht. We hebben toen maar de terugtocht aanvaard.

In het hotel had je niet veel tijd om bij te komen, want ’s avonds was de folklore avond aan de buurt. Hoewel het niet ver was gingen we wel met de bus. We waren een van de laatste die binnenkwamen want bijna alle andere tafels waren al bezet. Dit was alleen maar handig, want de show startte direct. Als voorgerecht kregen we weer dezelfde hapjes als vanmiddag, als hoofdgerecht kip die naar barbecue smaakte en als nagerecht een schaal met fruit. Tijdens het eten werden er meerdere acts opgevoerd wisselend van trommelen, buikdansen en zang. Aan het eind kwam een zanger die onze reisleider xe2x80x9cpatatje oorlogxe2x80x9d noemt. Op elke tafel staat namelijk een vlaggetje van het land van de bezoekers en voor elk land zingt hij een lied in de juiste taal. Het is dan wel de bedoeling dat de tafel in kwestie mee zingt. Nederland was al snel aan de beurt en wij mochten/moesten meebleren met xe2x80x9cdaar bij die molenxe2x80x9d. Toen hij elke nationaliteit gehad had, wilde hij van elke tafel een dame op het podium om haar buikdanskunsten te kunnen bekijken. Van onze groep wilde niemand, maar uiteindelijk voelde Cecile zich geroepen om naar voren te gaan. Deze act begon wel leuk, maar nadat alle dames een stukje gedanst hadden, bleef de presentator een half uur moeilijk doen om een winnares te benoemen. Elke keer als hij naar Cecile wees juichte wij heel hard, maar dat deden andere tafels ook en dit ging maar door. Kwart voor twaalf besloot hij dat ze allemaal gewonnen hadden en toen mochten we naar huis.

Vanochtend werden we weer om 6.30 gewekt door de xe2x80x9cwake-up callxe2x80x9d. Na het ontbijt liep Jantien weer naar boven om haar tanden te poetsen en de tassen te halen. Op dat tijdstip zei Osman dat iedereen die naar de bus wilde lopen nu moest vertrekken. Toen Jantien met alle spullen beneden kwam vroeg Janneke of ze de tasjes met fruit met het busje mee moest nemen. Jantien dacht dat iedereen nu met de bus omhoog ging, maar hoorde toen dat er al een paar onderweg waren. Ze draaide direct om, om aan de tocht omhoog te beginnen. Ze had nog geen twee stappen gezet of Ernestine vroeg of ze ging lopen en zo ja dat liep ze mee. Gezamenlijk begonnen ze aan de tocht naar boven. Ze hadden er aardig de pas in, maar werden al vrij snel ingehaald door een vol busje met mensen. Het was eigenlijk maar goed dat ze waren gaan lopen, want Osman stond zelfs. Met de vaart erin en vrolijk keuvelend liepen de dames door en toen ze er bijna waren kwam het lege busje langs. Osman was verrast door de korte tijd die we erover gelopen hadden, waarop Ernestine zei xe2x80x9cWoman powerxe2x80x9d.

Na een rit van een uur kwamen we aan in Troje waar een afzichtelijk, groot en vreemd paard voor de toeristen is gebouwd. Je kan er ook inklimmen en vele mensen stonden te wachten tot ze een foto konden nemen van hun reisgenoot. Deze fascinatie ging gelukkig compleet aan onze groep voorbij en wij begonnen direct aan de rondleiding. Osman had veel te vertellen, helaas was er weinig te zien. Er is wel veel afgegraven en ze hebben hun best gedaan, maar een bordje met II (bedoeld is Troje II) bij een stukje bruine aarde zegt ons niet veel. Er staan nog stukjes muur en er liggen wat stenen en er is ineens een stuk weg dat tegenwoordig nergens meer naar leidt.

Na deze rondleiding gingen we op weg naar de veerboot. Na een uur rijden kwamen we vijf voor twaalf aan en de veerboot zou twaalf uur vertrekken, dus dat klonk goed. Helaas was de boot vol en de volgende ging pas over drie kwartier. Osman besloot de veerboot een stukje verderop te proberen. Toen we aan kwamen rijden was deze net vertrokken. Deze veerboot is van een particulier bedrijf en na een telefoontje van onze chauffeur zette hij de boot in z’n achteruit zodat we toch mee konden. Na zo’n 20 minuten varen waren we aan de overkant. Hier was het een stuk drukker dan aan de kant waar we net vandaan kwamen. Iedereen ging eten bij het besproken restaurant, maar wij trokken ons eigen plan. We liepen een klein stukje verder en gingen bij een bar op een soort veranda zitten. Ze hadden niet veel keus, maar we bestelden twee sandwiches. Vanaf deze plek hadden we mooi zicht op het kruispunt waar van alles te zien was. Zo ook een paard en wagen met verse groente. Net na onze bestelling liep de ober naar de wagen en kocht daar de sla en dergelijke voor onze sandwiches. Ze waren groot en heerlijk. Met nog een ijsje toe waren we ruim minder kwijt dan als we met de groep waren meegegaan, namelijk 5 euro.

Nu hadden we het stuk naar Istanbul nog te goed. Dit hebben we in twee keer gereden. Halverwege hebben we een koffiepauze gehad, maar ook de meerderheid aan de koffie ging. De rit ging voorspoedig en 18.30 kwamen we bijna bij het hotel. De bus kon de straat van het hotel niet inrijden, dus moest je je eigen tas een klein stukje zelf meenemen, eindelijk een moment voor Jantien om haar rugzak ook echt te gebruiken. Sommigen keken nogal vreemd toen die vormeloze tas ineens nuttig bleek te zijn. De afstand was alleen net iets te kort om sneller te zijn dan alle trollies, je moet zo’n rugzak immers eerst op je rug hijsen. Toen de kamers bekend waren besloten we zelf de tassen maar mee naar boven te nemen, Jantien had hem immers op haar rug en Janneke haar tas stond praktisch voor de lift. We stapten de lift in. Deze kon maximaal 8 personen meenemen en nu stonden we er met z’n zessen in inclusief twee tassen. Toen we bij de derde verdieping aankwamen stopte de lift echter net te laag, zodat de deuren niet open gingen. We hebben toen op het alarm gedrukt en binnen twee minuten werd de deur met een sleutel opengemaakt. Volgende keer toch maar niet in zo’n volle lift stappen.

In de kamer aangekomen hebben we direct de was in de week gezet en zijn we gaan eten. Er is een buffet maar we hebben allebei alleen soep gegeten. In eerste instantie krijg je maar xc3xa9xc3xa9n schep soep, maar als je voor de tweede keer gaat, schept hij helemaal vol. Na het eten hebben we de was gedaan en de badkamer aangepast zodat er nu een waslijn met was hangt.

Vanochtend werden we om 6.30 gewekt door de xe2x80x9cwake-up callxe2x80x9d van het hotel. Onze reisleider wil dat iedereen op tijd is en laat iedereen dus anderhalf uur voor vertrek wekken. We hebben de tassen ingepakt en we zijn naar het ontbijt gegaan. Het vroege wekken van iedereen heeft een heel groot nadeel, iedereen is ruim voor acht uur klaar. Aangezien wij de tijd hadden genomen stonden we niet bij de groep die stond te springen om de bus in te gaan. Terwijl Janneke naar de bus liep, ging Jantien haar tandenpoetsen en de kleine rugzakken halen. Osman had blijkbaar haast, want toen ze op de kamer was werd er gebeld. Helaas is het moeilijk telefoneren met een tandenborstel in je mond, maar je voelt je wel opgejaagd. Voor achten stond Jantien echter met de tassen beneden.

We moesten eerst zo’n anderhalf uur rijden naar Pergamon. Dit is een oude Griekse stad, waar vanwege aardbevingen en plunderingen niet veel meer van overeind staat. De grootste boosdoener is echter het hergebruik van de stenen. Eind 19e eeuw wilden Duitsers een weg in de buurt aanleggen en de lokale bevolking wilde wel helpen. De Duitsers vroegen om platte rechte stenen en die kon de lokale bevolking wel leveren. Toen de Duitsers heel veel van dit soort stenen kregen, waarvan sommige met inscriptie, wilden ze wel weten waar die vandaan kwamen en zo is Pergamon herontdekt. We hebben hier een tijd rondgelopen en wat er nog over was bekeken. Sommige dingen waren weer rechtovereind gezet om een idee te geven hoe het was. De Zeustempel was niet meer dan een vierkante verhoging. Alle mooie dingen daarvan zijn natuurlijk ook in Berlijn te zien.

De volgende stop was het kuurcenrtum aan de voet van de berg waar Pergamon opgebouwd is. Ze probeerden hier mensen te genezen met behulp van psychologie. Als je je goed voelt genees je namelijk sneller. Ze hadden om die reden ook een theater, waar veel komedies werden opgevoerd of een tempel voor diegene die tot Askepios wilde bidden. Als je echter te ziek was mocht je niet blijven, de positieve sfeer die er hing mocht niet worden verstoord door een sterfgeval.

Volgende stop: lunch. We stopten bij een restaurant aan de weg. Een andere mogelijkheid om te eten was er niet dus gingen we ook maar naar binnen. Hier was een buffet, waar we allebei erg weinig van gegeten hebben. De rest vond het geweldig, maar het was niet aan ons besteed. Na weer anderhalf uur in de bus stopten we bij een tankstation, waar de bus werd gewassen. Wij konden even de benen strekken of iets drinken bij het restaurantje. De hele groep ging naar binnen, maar wij zijn op een randje gaan zitten en hebben de helft van de kersen opgegeten. Na weer zo’n anderhalf uur in de bus kwamen via een bochtige weg langs het water bij Assos aan. Dit was vroeger een havenplaats, maar nu is er weinig meer van over. Janneke besloot om bij de bus een terrasje te nemen, terwijl de rest aan de tocht naar boven begon. De weg loopt vrij steil omhoog en bestaat uit ongelijke keien. Jantien weet dat ze slecht kan klimmen, dus startte ze in de voorhoede verwachtend dat de rest haar wel zou inhalen, maar nee, ze kwam als eerste boven in 6 minuten. Het uitzicht is heel mooi vanaf te top, maar de oude tempel stelt inderdaad niet veel voor. Na een klein rondje gemaakt te hebben, besloot Jantien de terugtocht maar te beginnen. In ruim 10 minuten was ze weer beneden. Nu reden we met de bus een stukje verder de berg af op weg naar het hotel. Na 200 meter konden we alweer uitstappen, de bus kon namelijk niet verder. Er stond een klein busje klaar om de tassen en enkele personen te vervoeren, de rest van de mensen liepen naar het hotel. Net voordat de lopende groep het hotel bereikt had werden ze ingehaald door een volgestouwd busje. Om hotel ligt pal aan het water. Als je op het terras zit kan je de boot net niet aanraken.

Hoewel Janneke de gehele avond wakker bleef, deed Jantien toch een poging om te slapen. Om kwart over twaalf werd ze uit bed gehaald en werden de tassen in de auto gestopt. We maakten nog een tussenstop in Schiedam, waar Jantien de laatste dingen kon pakken en toen reden we door naar Schiphol. Om twee waren we op Schiphol, waar het al verrassend druk was. De balie van Transavia was al druk bezet en wij gingen in de rij staan. Thuis hadden we al ingecheckt, maar dat was niet helemaal goed gegaan. We hadden nu twee stoelen ruim verdeeld over het vliegtuig. De vrouw bij de balie kon dat makkelijk veranderen en toen konden we op weg naar de gate. Bij de paspoortcontrole vonden ze het ook nog wat vroeg, want er zat niemand in het hokje, in plaats daarvan stond er iemand voor die, nadat hij de paspoorten gecontroleerd had, weer terug aan zijn koffie ging. Hoewel je tegenwoordig doodmoe wordt van de waarschuwing voor terrorisme, was er geen tassencontrole, deze kwam pas bij de gate.

We moesten een aardige wandeling maken naar onze gate en de gesloten winkels en de weinige mensen gaven het een desolate sfeer. We vonden een paar stoelen net voorbij onze gate en toen kon het wachten beginnen. Het zou nog zo’n kleine twee uur duren voordat we konden boarden, maar het lukte ons om allebei niet in slaap te vallen. Dit had waarschijnlijk te maken dat de stoelen waarop wij zaten niet echt geschikt zijn als bed. Vlak voor de boardingtijd zag Jantien mensen met een xe2x80x9cSee, Buy, Fly tasxe2x80x9d en besloot, toch wel wat dorstig, op zoek te gaan naar water. Helaas waren de winkel in de buurt van de gate nog steeds dicht, maar op tien minuten doorlopen zag ze een open slijterij. Hier heeft ze twee flesjes water laten insealen, zodat het tenminste mee aan boord mocht. Ondertussen was er een aardige rij bij de gate ontstaan, maar gelukkig liep alles snel door.

Vanwege de bezuinigingen krijg je tegenwoordig geen eten en drinken meer op een chartervlucht, maar bepakt met krentenbollen en water, waren wij er klaar voor. Voordat we beide in slaap vielen sprak de piloot ons nog toe en zei dat het een erg korte vlucht zou worden, namelijk 2:50, vanwege de sterke wind. Binnen een paar seconden werd de vluchttijd al door de purser verlengd naar 2:55.  Uiteindelijk hadden beiden ongelijk, aangezien we onder applaus van de meeste passagiers, na 2:47 uur landden in Izmir. We waren al zolang niet meer met een chartervlucht gevlogen, dat we vergeten waren dat mensen klappen voor een piloot die gewoon zijn werk doet.

De douane en bagage leverden weinig problemen op. We stonden wel eerst bij de verkeerde band, er was namelijk een half uur voor ons ook een vlucht uit Amsterdam geland, maar dat was snel opgelost. Bij de uitgang stond de gids al op ons te wachten en die wees ons de weg naar de parkeerplaats. Hier moesten we bij de roze bus zijn en deze is erg moeilijk te missen. De bus heeft 47 plaatsen en de groep heeft 18 personen, ruimte zat dus.

We konden direct op de kamers en we hebben van tien tot twee op bed gelegen. Om twee uur ging onze reisleider, Osman, ons het een en ander vertellen. Helaas begon hij al voor twee uur waardoor zij en nog een ander tweetal het begin van zijn verhaal hebben gemist. Nu herhaalt hij zich regelmatig, waardoor wij van mening zijn dat we weinig gemist hebben.

Na dit praatje zijn we de stad ingegaan. De Trotter had met zijn weinig opbeurende woorden ons al niet heel enthousiast gemaakt, maar je blijft ook niet de hele dag op een hotelkamer zitten. De warmte viel mee, zeker voor de streek, al vond Janneke het toch redelijk op temperatuur. We hebben wat rondgelopen en wat patat met cola op een terras genomen. Eenmaal bij de zee aangekomen kan je zien dat Izmir een havenstad is. Er varen continu schepen in en uit. Een strand is hier niet, misschien een stuk verderop, maar zo ver zijn we niet gekomen. Op de terugweg wilden we nog wat fruit kopen bij een stalletje wat we op de heenweg hadden gezien. We konden het nu alleen niet vinden, totdat we ons realiseerden dat die een straat verderop zat. Jantien is er heengelopen en een kilo nectarines, een kilo kersen en een kilo abrikozen gekocht. Janneke wachtte voor een winkel waar we water en vruchtensap hebben ingeslagen. Met onze handen vol liepen we ons hotel weer in richting onze kamer.

Om half acht begaven we ons naar het restaurant. Er zaten al een paar mensen wij sloten bij hen aan. We kregen eerst een soort groene bonen/linzensoep, als hoofdgerecht een schnitzel met patat en we sloten af met meloen. Toen we aan tafel een namen rondje deden, bleek er een zekere uniformiteit te zijn. Ze zaten namelijk aan tafel met, Jannie, Jan, Jantien, Janneke, Jo en Els. Die laatste viel qua naam natuurlijk wat uit de toon. Na het eten zijn we naar de kamer gegaan om alles weer even te reorganiseren en daarna naar bed.