We staan om 6 uur op en kijken direct even bij de waterplaats, daar is niets bijzonders. We kleden ons aan, pakken de tassen is, nemen toch nog een foto van de waterplaats. Hier zijn namelijk een aantal reigers neergestreken. We lopen naar het restaurant voor het ontbijt. De kok maakt ware kunstwerken van zijn omeletten. Hij schept een geklutst ei op een bakplaat en je mag er zelf tomaten, kaas, champignons en/of ham op doen, heerlijk.
Om 7.45 rijden we de poort uit. We rijden het hele park door op zoek naar dieren en slapen vannacht net buiten het park aan de andere kant van het park. Er waren geen slaapplaatsen meer beschikbaar op de gewenste camping. Ook vandaag zien we weer ontzettend veel. We hopen op een leeuw of een andere katachtige, maar op alle standaard plekken is geen leeuw te zien. Iets voor de lunch zien we een hoop auto’s bij elkaar staan, dat belooft veel. Aangekomen bij deze plek zien we in het veld een hoop leeuwen liggen. Ze hebben blijkbaar net hun prooi gedood en zijn aan het eten. Het is een groep van tenminste 12 leeuwen. Na dit schouwspel rijden we verder naar Halali, een camping, om zelf te gaan lunchen. Bij Halali is ook een waterplek en daar staan twee grote olifanten. Hoewel we er al veel gezien hebben, blijven het prachtige beesten.
Na een uur lunch (tosti’s) gaan we om 13.15 weer verder. De Big Five bestaat uit: de olifant (meer dan 60 gezien), de leeuw (net 12 van gezien), de neushoorn (zowel zwart als wit gezien), de buffel (leeft niet in Etosha) en het luipaard. Tracy ziet het verder somber in, want ze heeft pas één keer eerder in Etosha een luipaard gezien. Rond vier uur zien we weer een hoop auto’s staan. Tracy gokt een leeuw of cheeta, voor luipaarden is het nu te warm. Als we dichterbij komen blijkt het toch een luipaard te zijn, een jong vrouwtje, en ze is op jacht. Ze sluipt door het gras en planten langs onze auto, geweldig. Aan de andere kant van de weg staat een groep springbokken, daar is ze naar op weg. Ze steekt de weg over en sluipt langzaam richting de springbokken. We kunnen mooie foto’s en filmpjes nemen. Helaas moeten we weg voor ze iets gevangen heeft. Een luipaard neemt altijd zijn tijd om langzaam dichterbij te komen. Die tijd hebben we niet, want we moeten om 5 uur het park uit zijn om nog met licht bij onze overnachtingsplaats aan te komen. Met pijn in het hart laten we het luipaard achter. Dit was wel heel bijzonder.
We tanken op de camping waar we eigenlijk hadden horen te slapen en rijden weg. Op de weg naar de poort komen we nog een dik dik tegen, de kleinste antilope. Het is een prachtig beest met grote, heldere ogen.
De camping ziet er weer goed uit en zo ook ons huisje. We eten wat in het restaurant. We eten eland antilope en spiesbok. De eland is erg taai en eigenlijk niet zo lekker en de spiesbok smaakt naar cornedbeef, al kan dat ook aan het sausje liggen. Op de kamer sorteren we daarna de foto’s van vandaag. Daarna gaan we dromen over alle mooie beesten die we vandaag hebben gezien, namelijk black-faced impala’s, springbokken, pumba’s, turbo-kippen (blue helmeted guinea-fowl), zebra’s, giraffen, olifanten, spiesbokken, koedoes, koritrap (grootste vliegende vogel), steenbokken (antilope), rood hartebeest (antilope), bee-eater (groene vogel), fork-tailed drongo (zwarte vogel), slang adelaar, gnoes, cattle egret (witte vogels op de rug van een gnoe), gele snaveltok (bijnaam: vliegende banaan), rode snaveltok, leeuwen, luipaard, reigers, jakhalzen, glossy starling (kobaltblauwe vogel).

Vanochtend gaan we om 8 uur weg. We stoppen 2 uur later in een klein plaatje. Omdat het zondag is zijn er maar een aantal winkels open. We gaan een bakkerij binnen en bestellen een apfelstrudel. Deze wordt eerst netjes opgewarmd voordat we hem geserveerd krijgen.
Etosha is nu nog een uur rijden. Rond half 12 komen we aan. Nog geen kilometer het park in zien we al giraffen lopen. Iets verderop bij een waterplaats zijn vele zebra’s (disco’s donkeys), vele springbokken, een kudu familie, een aantal pumba’s (wrattenzwijnen) en twee black-faced impala’s. We rijden door naar de camping. Overweg zien we heel veel dieren, voornamelijk zebra’s, springbokken en spiesbokken. Als we op de camping aan komen, wacht ons daar een aangename verrassing. We hebben een schitterend huis. Zowel onder als boven is een tweepersoonsbed met eigen douche en wc. We hebben een balkon wat direct op de waterplaats uitkijkt. Het kan gewoon niet mooier. Na wat aandringen neemt Tracy ons aanbod aan om de bovenverdieping te gebruiken. We kijken onze ogen uit bij de waterplaats, zoveel spiesbokken, springbokken, jakhalzen, gnoes en zebra’s. Opeens attendeert Tracy ons erop dat er een olifant in aantocht is. We wachten nog even met de lunch en volgen de olifant vanaf ons balkon richting de drinkplaats. De olifant neemt zijn tijd en staat meer stil dan dat hij beweegt. Na wat foto’s gemaakt te hebben van de olifant bij de drinkplaats, besluiten we onze lunch op te eten. Als de olifant nog iets doet, dan kunnen we dat vanaf de bank zien. Als we onze lunch op hebben komt er een tweede olifant aan lopen, dus wij naar buiten. Ook deze neemt zijn tijd. De twee mannetjes staan rustig bij de waterkant en wij gaan ondertussen weer naar binnen. Ineens komt Tracy aanstromen en zegt dat we mee moeten komen. Er komt een hele groep olifanten naar de waterplaats gemarcheerd. Eén olifant is leuk, maar nu hebben we er 22 voor onze neus staan. Als de olifanten weer gaan, gaan wij ook. We gaan door het park rijden op zoek naar andere beesten en die vinden we ook. We komen een witte neushoorn tegen, heel erg veel springbokken, een mongoest, een aasgier, een secretarisvogel, struisvogels, helmparelhoen, grondeekhoorns, jakhalzen, spiesbokken, een uil, zebra’s en giraffen. Terug op de camping heeft een tweede groep van 18 olifanten besloten wat te gaan drinken en als die vertrokken zijn komen er nog eens 13 aangewandeld. De zon gaat nu achter de olifanten onder wat een mooi plaatje oplevert. Als het donker is geworden is er een zwarte neushoorn gearriveerd.
Het eten is inclusief en heerlijk. We nemen koedoe, wat erg lekker smaakt. Als we terugkomen zijn er weer olifanten aan het drinken, wat ons totaal van vandaag op 59 brengt. Ook zien we nog twee giraffen, tweemaal twee zwarte neushoorns en later nog een. Een fantastische locatie is dit.

De wekker gaat om 7 uur. De was is niet geheel droog. We doen alles in aparte zakken om het later in de auto uit te hangen. Terwijl Jantien haar lenzen in wil doen blijkt er nog steeds zand in haar ogen te zitten. Sommige korrels zitten nu op een wel heel vervelende plaats. Ze kan haar linkeroog niet meer open krijgen. Ze spoelt haar oog met water en oogdruppels, maar niets helpt. Gelukkig is de pijn wat minder geworden, maar het betekent wel een bril op vandaag.
Vanwege het zand in de ogen, vertrekken we een half uur later dan gepland om 9 uur. De was droogt goed in de auto en zal aan het eind ook allemaal wel droog zijn. We rijden eerst naar een zeehondenkolonie. Onderweg rijden we langs de skeleton coast. Dit heet zo omdat hier veel schepen zijn vergaan. Hier hebben Portugezen, net als op Kaap de Goede hoop, kruizen neergezet ter navigatie. Er is een sterke stroming en het is niet overal even diep. Als scheepslieden vroeger, nadat hun schip was vergaan, toch aan land kwamen, stierven ze daar. Er is daar namelijk helemaal niet, geen eten, geen water en geen beschutting. Nu ligt er een modern schip vastgelopen op het strand. Het is te duur om weg te halen. Dit schip had motorpech en werd daarom onbestuurbaar en liep vast.
Iets verder is de kolonie. Er zitten er echt duizenden bij elkaar op een klein stukje strand. In het water zie je allemaal donkere stippen, dat zijn nog meer zeehonden. Deze zeehonden hebben oren aan de buitenkant van hun hoofd. Ze zijn niet groot, maar je zie ze duidelijk zitten. De geur is niet echt aangenaam, alhoewel het niet ondraaglijk is. Na zo’n twintig minuten hebben we het wel weer gezien.
We rijden nog maar net of Tracy remt stevig af en keert de auto. Ze heeft een kameleon op de weg gezien. We stappen uit en maken foto’s. Een toeristentruck, op de andere weghelft, ziet ons stil staan en mindert vaart. Ze zien het dier ook en direct komen alle fototoestellen te voorschijn. Er is nu nog maar een rijbaan beschikbaar, want onze auto staat naast de weg. Er komt een auto aanrijden en Tracy gebaart de auto om zachter te rijden. Dat doet hij en nadat hij de kameleon heeft gezien, rijdt hij er omheen. Een minuut later komt er nog een auto. Hoewel ook deze auto wordt duidelijk gemaakt dat hij zachter moet rijden en moet uitwijken, rijdt hij met volle vaart over de kameleon. Een triest einde voor dit mooie beest.
We rijden nu naar Khorixas. Onderweg stoppen we bij verschillende stalletjes. Hier verkopen de vrouwen van de lokale stammen stenen, kettingen, poppetjes en dergelijke. De eerste waar we stoppen zijn de Damara. Deze vrouwen verkopen alleen stenen. Ze zijn gewoon gekleed en aan niets kunnen wij zien dat ze tot een bepaalde stam behoren.
We lunchen om 14 uur onder een boom. De lunch is heerlijk en het uitzicht fantastisch. Bij de volgende stop staan twee Himba vrouwen en een Herero vrouw. De eerste smeren zich in met rode klei en en wassen zich nooit. De klei verzorgt de huid en haren en biedt bescherming tegen muggen en de zon. De Herero vrouwen dragen lange, wijde jurken. Die zijn afgeleid van de kleding van de negentiende eeuwse Duitse vrouwen. Op hun hoofd hebben ze een soort hoed met twee horens. Die moeten de horens van een stier voorstellen. De Herero zijn voornamelijk boeren en houden ook koeien en stieren. Later komen we nog een stalletje tegen met Herero vrouwen. We mogen foto’s maken omdat we iets bij hun gekocht hebben. De Herero vrouwen maken poppetjes van zichzelf, donkere vrouwen in kleurige, wijde jurken. Een vrouw komt, nadat we gestopt zijn, aan lopen op krukken. Ze heeft een baby op haar rug. Ze is haar been kwijt omdat ze door een slag is gebeten. We maken een foto van haar en we moeten er direct nog een maken waar de baby op staat. De baby slaapt echter met zijn gezicht tegen de rug van zijn moeder. Dus van beide kanten kunnen we zijn gezicht niet zien. Dit vindt de moeder wel jammer. Ze zegt vervolgens tegen ons:”I’ll get the picture from her.” en wijst naar Tracy. Op deze manier sprokkelt deze vrouw een familiealbum bij elkaar.
We rijden verder en komen na vijven aan op de camping. We hebben zoals gebruikelijk weer een groot, mooi onderkomen. We sorteren onze foto’s en worden rond 19 uur opgehaald door Tracy. Ze heeft voor ons stoofpot met puree gemaakt. Het smaakt heerlijk. Het koelt alleen snel af. Overdag was het vandaag 26 graden en nu is het alweer 14 graden. We zijn blij dat we niet in een tent slapen. Na een kop warme chocolademelk gaan we naar ons huisje.

Om 8 uur gaat de wekker. We hebben echt het idee of die wekker nooit zou gaan, zo zijn we al gewend aan het vroege opstaan. We gaan ontbijten en om 9.30 wordt Jantien opgehaald om te gaan zandboarden. Er zijn twee mogelijkheden, namelijk snowboarden op de duin of op je buik liggend met een plank de duin af. Jantien heeft gekozen voor het tweede, het gaat namelijk sneller en je kan het bijna nergens anders doen. Het is erg ontzettend leuk en het gaat hard. Op twee verschillende afdalingen werd je snelheid gemeten. Ik zat twee keer bij de snellere, namelijk 59 km/uur en 75 km/uur. Bij een afdaling mag je met z’n tweeën naar beneden. Er is een man over en we gaan samen naar beneden. We zijn nog niet eens halverwege en ons bord breekt. We draaien direct rondjes en staan iets verder, met veel extra zand op ons, stil.
Het grote nadeel aan zandboarden is dat je die duinen steeds opnieuw moet op lopen en dat is zwaar. Aan het eind begint het echt te waaien en iedereen wil van de duin af. We gaan met een laatste afdaling richting de busjes. Zodra het kan, gaat Jantien als eerste naar beneden, want ze wil uit de wind. Als ze op de board ligt komt er een windvlaag aan en ze moet even wachten, maar wordt vrij snel daarna toch weggeduwd. Er komt zoveel zand in haar gezicht dat ze haar ogen wel dicht moet doen. Ze is nog op het steile gedeelte dat ze ineens van de plank stuitert en nog een paar keer doorrolt. Het heeft er waarschijnlijk heftig uit gezien, want toen ze opstond werd er zowel van boven aan de duin als onderaan door de gidsen gevraagd of alles goed ging. Haar linkerhand doet pijn en haar rechteronderbeen, maar alles werkt nog. Ze moet nu de duin aflopen. Als ze bij de gids beneden aankomt, vraagt hij nogmaals hoe het gaat. Hij zegt:”This is the biggest wipe-out I’ve seen in a while.” Met een blauwe hand kan ze nog extra nagenieten van het zandboarden.
Bij de busjes wordt nu een lunch klaar gemaakt. Het is erg welkom. Om 12.30 waren we weer terug bij het hotel. Janneke had in de tussentijd de was gedaan en zat nu naar een film te kijken. Jantien gaan eerst onder de douche om al het zand weg te krijgen. Het zit in haar neus, oren, ogen, overal. In de beha heeft ze genoeg zand voor een kleine duin.
We schrijven de kaarten en zijn direct postzegels gaan kopen. We hebben nog even door Swakopmund te lopen en zijn om 14.30 weer teruggegaan. Om 18 uur wordt de video van het zandboarden getoond. Het ziet er leuk uit. Daarna gaan we weer eten bij de Ocean’s basket. Janneke wil mosselen, maar dat hebben ze niet als hoofdgerecht. Ze bestelt daarom maar 3 voorgerechten.
In het hotel gaat Janneke wat opruimen, terwijl Jantien de web-log gaat bijwerken.

Om half zes ging de wekker. We pakten onze laatste spullen in en om 6 uur laadden we onze spullen in de bus. We gingen naar het restaurant, waar koffie en thee stond. Daarnaast kregen we een goed gevulde ontbijtzak mee. We reden naar het park en vanaf de ingang is het bijna nog een uur rijden naar duin 45. Je mag maar een aantal duinen op en duin 45 is er een van. Het is niet de hoogste duin, dat is crazy duin en daar doe je 4 uur over om die te beklimmen. Jantien begon om 8 uur met de klim van duin 45. Het eerste stuk ging erg goed, aangezien het zand nat was, maar al vrij snel ging het slechter. Ook al loop je in andere voetstappen, het blijft moeilijk lopen als je voeten steeds wegzakken. Ook voel je je kuiten al snel branden. Met vele stops stond Jantien 3 kwartier later op de top. Ze liep terug naar halverwege, waar de duin wat vlakker is en wat in het zicht van Janneke was. Hier is ze de steile zijkant afgerend. Het ziet er een stuk enger uit, dan het werkelijk is. In de zon was het trouwens wel lekker, maar in de schaduw was het maar 16 graden.
Als Jantien beneden is, eten we ons ontbijt. Daarna gaan we met de auto verder het park in. We parkeren de auto en nemen om 10 uur de shuttle naar deadvlei. Je moet op dit stuk een 4×4 hebben en die hebben we niet. De shuttle zijn grote 4×4 met 3 rijen zitplaatsen. Ze rijden de hele tijd rondjes om mensen zonder 4×4 te vervoeren. Op de parkeerplaats stonden trouwens ook veel 4×4’s van mensen die het liever niet zelf reden.
De eerste stop is deadvlei. Je moet alleen best een stuk door het zand lopen voor je er bent. Janneke besluit niet helemaal naar deadvlei te lopen en gaat met Tracy op een duin zitten. Jantien loopt door. Het ziet er vreemd uit. De vallei is duizenden jaren geleden afgesloten van het water. De grond bestaat uit hele oude modder en de bomen zijn dus ook al jaren dood. Het levert een heel apart plaatje op. Om 11.15 uur nemen we de shuttle naar Sossusvlei. Het is een andere vallei die met de shuttle te bereiken is. Nu staat het gedeeltelijk onder water, wat erg bijzonder schijnt te zijn. Om 12 uur rijden we terug naar het ingang van het park. Ondertussen is het 1 graad warmer geworden, namelijk 17 graden.
Bij het winkeltje kopen we ansichtkaarten en ijsjes. We rijden door naar de Sesriem canyon (13.15 uur). Dit is een kleine canyon, maar wel een aparte. De zijkanten bestaat uit vele stenen die door de rivier zijn mee genomen.
We rijden nu naar Swakopmund. Om 14.30 rijden we Solitaire binnen. Dit is een klein plaatsje die bekend is om zijn appeltaart. Om tijd te besparen kopen we twee stukken appeltaart en nemen we die mee. Rond 18 uur komen we in Swakopmund aan. We hebben hebben een enorme kamer. Hier kunnen we best wel twee nachten slapen. We boeken voor Jantien het zandboarden voor morgen en gaan daarna bij Ocean’s Basket eten. Het is heel druk, maar er is nog een tafel vrij. We bestellen feesh & chips (zo stond het op de kaart). We krijgen het in een pan opgediend. Het smaakt erg goed en is ook nog goedkoop ook. Na het eten lopen we terug naar ons hotel en om 22 uur liggen we al in bed.