Vanochtend hebben we geen wekker gezet. We waren alleen wel vergeten gisteren de gordijnen dicht te doen, dus om 6 uur waren we al wakker door het zonlicht. Ze er alleen niet uitgegaan, maar blijven liggen.
Tegen tien uur gaan we ons bed uit. Janneke pakt wat kleding bij elkaar wat gewassen moet worden en gaat naar de tweede verdieping waar de wasmachines staan. Jantien gaat met haar boek naar beneden, zodat de kamermeisjes de kamer rustig kunnen schoonmaken.
Als de was gedaan is gaan we de tassen inpakken. We leggen alles wat we hier in Japan gekocht hebben op een stoel. Het is best wel veel. Later blijkt dat je lang niet alles hadden, dus er komt nog z’n 10 procent bij.
Als de tassen ingepakt zijn brengen we ze naar beneden, waar ze om half zes door de koeriersdienst worden opgehaald. Ze worden vooruit gestuurd naar ons hotel in Tokio. Als lunch eten we gele grapefruits die we een week geleden gekocht hebben. De grapefruits zien er groot uit, maar als je ze gaat pellen, blijft er nog maar de helft van over. Ze smaken nog prima en zijn heel sappig. De schillen zijn alleen heel stug. Daarna nemen we nog wat fruit in gelatine.
Om een uur of vier gaat Jantien beneden in de lobby zitten en ziet zo langzaamaan de mensen van de groep terugkomen. De meesten hebben een hoop gelopen en zijn duidelijk moe. We spreken met Tisa, Dorine, Evi en Alexander af om om half zeven in het hotel te eten. Het eten is net als gisterenavond erg goed en daarnaast is het wel zo gezellig met z’n zessen aan tafel.

Vanochtend moeten we om 8.40 verzamelen in de lobby. We lopen naar het metrostation iets verderop en kopen een dagkaart voor de metro/treinverbinding naar Nara. Nara was in de achtste eeuw de hoofdstad. We moeten halverwege overstappen op een andere metro/trein. Het is eenzelfde trein als de metro, maar volgens Ben heet het nu ineens trein. Het is te vergelijken met de RandstadRail in Nederland. Na ongeveer een uur stappen we uit en dan blijkt dat we verkeerd zitten. Ben hoefde vorige keer maar een keer over te stappen en nu blijkbaar twee keer. We lopen naar het perron aan de overkant en gaan drie haltes terug. Hier steken we het perron over en na een paar minuten, tegen elf uur, zijn we er. We lopen eerst naar een convini met een pinautomaat die buitenlandse bankpassen accepteert. Daarna lopen we via een winkelstraat naar de Kofukuji tempel. Het tempo is alleen te hoog voor ons, dus we laten de groep gaan. We zijn toch van plan om taxi’s te nemen i.p.v. alles te lopen. De Kofukuji tempel is echter dichtbij het station, dus dat lopen we. Behalve tempels staan er twee pagodes op het terrein. Er lopen ook, net als in heel Nara, veel herten rond. Ze zijn best brutaal en als je iets in je handen hebt moet je uitkijken dat ze het niet opeten. We lopen wat rond, maar besluiten niet in de tempels te gaan. Elke keer kost dat 4 euro en heel veel lijkt hier niet te zien.
We lopen terug richting het station naar de taxistandplaats. We nemen een taxi naar de Todaiji tempel. Dit is een groot houten complex en claimt het grootste houten gebouw ter wereld te zijn. Binnen is een 16 meter hoge Boeddha. Er staan nog een aantal grote beelden in de tempel. De taxichauffeur zet ons zo ongeveer voor de deur af. Hij is er via een achteringang naartoe gereden, de bordjes verboden inrijden negerend. Zodra we uitstappen zien we in de verte de groep weer lopen. De tempel is zeker de moeite waard, voornamelijk door zijn grote opzet. Ze zijn blijkbaar aan het renoveren en je kan voor 1000 yen (8 euro) een tegel kopen en dat levert dan “eternal fortune” op, best goedkoop.
Als de groep verder loopt staat de Belgische groep van Koning Aap, die we regelmatig tegenkomen nog te wachten. Jantien vraagt aan de reisbegeleider van de Belgische groep, waar Ben nu heen loopt en of dat de moeite waard is. Hij vindt het zeker de moeite waard, maar vraagt zich af of Janneke dat wel moet doen. Als we zeggen dat we een taxi willen, verandert hij van tactiek. Hij wijst op een bord aan waar we het makkelijkst een taxi kunnen krijgen en geeft nog meer handige tips, ook voor Tokio.
We volgen zijn advies op en lopen via de vlakke weg naar de uitgang. Net om de hoek is een taxistandplaats en daar nemen we een taxi naar de Kasuga Taisha Schrijn. Deze is bekend om zijn eindeloze stenen lantaarns. We gaan ergens halverwege de toegangsweg zitten en eten onze sandwiches op die we vanochtend in de convini gekocht hebben. We lopen daarna weer verder. De lantaarns maken de schrijn/heiligdom bijzonder. De schrijn zelf is wel mooi, maar niet heel kenmerkend. Janneke gaat bij de schrijn op een bankje zitten, terwijl Jantien binnen gaat kijken. Heel veel voegt dit niet toe, de buitenkant en de gebouwen eromheen zijn eigen wel genoeg om een goede indruk te krijgen. Als Jantien weer bij Janneke komt, komt ook net de groep aanlopen. Bijna iedereen besluit om niet naar binnen te gaan.
Wij gaan via een andere kant weg, omdat op de kaart dit de kortste route naar een weg lijkt. De schrijn ligt namelijk in een bos. Na vijf minuten lopen zijn we inderdaad ook bij de weg, maar zien nog geen taxi. We lopen iets verder en kijken eens om ons heen. Achter ons is een taxi gestopt, waarschijnlijk om iemand uit te laten stappen. Als de taxi weer verder rijdt, houden wij hem aan en stappen in. We zijn een uur te vroeg bij het station. We gaan naar een restaurant waar we een chocolade ijscoupe bestellen zonder chocoladesaus. Even later komt de serveerster vragen welke saus we dan wel willen. Ze blijken aardbeiensaus te hebben, dus die nemen we.
Hierna lopen we terug naar het station en zien dan de rest van de groep ook gearriveerd is. We nemen nu de exprestrein van 15.12 uur. We moeten nu maar een keer overstappen en ruim een uur later stappen we uit bij Kioto centraal station. Hier is namelijk een VVV en we willen graag een kaart van Kioto.
Tisa, Evi, Janneke en Jantien stappen hierna in een taxi richting de wijk Gion. Dit is de wijk waar de geisha’s zijn. Of je ze ziet is niet zeker, maar tussen vijf en zes uur schijnt wel de juiste tijd te zijn. Janneke positioneert zich op een hoek en wacht geduldig af. Tisa, Evi, Jantien en later ook Sjuul lopen rond en achter taxi’s aan. Veel geisha’s worden heel snel een taxi in gewerkt, maar soms lopen ze ook ineens voorbij. We zijn echte paparazzi zoals we daar rondlopen. Vooral Tisa en Sjuul voelen zich als paparazzi helemaal thuis. Ze rennen de straten door op zoek naar een goede foto.
Tegen zes uur gaan Janneke en Jantien met de taxi naar het hotel. Na een uurtje gaan we naar beneden om wat te eten in het hotel. Vandaag blijven we dichtbij huis. We krijgen twee lapjes kalfsvlees, wat brood, groente, aardappelen en een bakje salade, heerlijk.

Vanochtend ging de wekker weer om 7 uur, anderhalf uur later stonden we helemaal klaar in de lobby. Vandaag gaan we met de bus een stadstoer door Kioto doen. De eerste stop is bij de Kinkaku-ji tempel, de gouden tempel. Je kan er niet in, maar mag alleen van een afstand kijken. Het is inderdaad een gouden tempel, heel kitscherig. Na de tempel volgt de route door een tuin met veel bomen. Het is nog niet zo laat, maar het is al ontzettend vochtig. Wat waarschijnlijk ook niet helpt is dat ze alle paden nat hebben gespoten. We hebben een uur de tijd, maar om kwart voor tien, een kwartier te vroeg is iedereen wel bij de bus en gaan we dus verder.
De tweede stop is bij de Ryoanji tempel. Hier is een hele beroemde zentuin. Deze tuin bestaat uit een aantal stenen tussen de aangeharkte kiezels. De stenen schijnen zwemmende tijgers voor te stellen, iets wat echt niemand er in ziet. Persoonlijk ben ik niet zo onder de indruk, maar de tuin eromheen vind ik wel mooi. Er is een grote vijver vol met roze en gele lelies en een stuk met hele aparte bomen.
Om half voor twaalf stoppen we voor de Fushimi Inari Taisha schrijn. Het heiligdom is vanaf de bus nog wel een kwartier heuvel op lopen en waarom we niet voor de deur worden afgezet is voor ons een raadsel. Er ligt een vrij grote weg voor de ingang. Dit heiligdom is bekend om zijn schijnbaar oneindige, oranje torii, tempelpoorten. Direct na de ingang ligt de hoofdtempel. Als je verder omhoog loopt beginnen de torii, deze gaan helemaal de heuvel op. Janneke bekijkt de tempels en loopt tot het begin van de torii, daarna koopt ze lunch bij de convini bij de ingang. Jantien besluit de hele route door de torii te lopen tot de top. Onderweg komt ze bordjes tegen dat de top nog 54 minuten ver is en ze is bang dat niet te halen, want we hebben maar twee uur hier. Tien minuten later is de top echter nog 38 minuten, de bordjes geven dus een veel langzamer tempo aan dan wat Jantien nu loopt. Het kost haar 40 minuten om de top te bereiken. De hele weg loop je door de torii en het is best aangenaam. Er staat een windje en de route is begroeid met bomen, dus je loopt in de schaduw. Het wordt langzaam rustiger, maar om de paar minuten kom je wel iemand tegen. De trappen ga je echter wel in kuiten voelen op den duur. Tot halverwege is er maar een route, maar dan is er een soort rondje om naar de top te komen. Jantien kiest linksom. Als ze boven is besluit ze het rondje af te maken en om aan de andere kant naar beneden te gaan. Deze route is lastiger. Er staan minder poorten en de trappen zijn steiler en waarschijnlijk is de route ook langer. Op eens ziet Jantien twee tegemoetkomende Japanse meisjes naar iets wijzen op de trap en dan ineens hard omhoog rennen. Als ze Jantien passeren zegt het tweede meisje iets in het Japans. Als Jantien met een niet begrijpend gezicht terugkijkt, zegt ze met een bang gezicht “snake”. Jantien moet op tijd beneden zijn, dus besluit aan de andere kant van de trap en snel langs te lopen. In het voorbijgaan lijkt de slang dood. Uiteindelijk duurt het dalen ook 40 minuten, dus die andere route was inderdaad langer, aangezien Jantien echt sneller de trap afliep dan op. Acht voor half twee, 2 minuten te laat, komt ze bij de verzamelplaats. Van daaruit lopen we gezamenlijk naar de plek waar de bus staat. (klik hier voor een filmpje 26 juli torii)
In de bus eet Jantien de lunch op die Janneke gekocht heeft. Ze heeft voornamelijk dingen met vocht gekocht zoals drinkyoghurt en een smoothie.
De laatste tempel van vandaag is de Sanjusangen-do tempel. Hier is een lange hal met 1001 beelden van de boeddhistische godin van genade, Kannon. Je mag hier geen foto’s maken en daar waarschuwen ze eindeloos voor. Ze dreigen je fototoestel in te nemen als die niet in je tas zit, of je camera te controleren als je eruit komt. De beelden zijn heilig en daarom mag je geen foto’s maken, je kan echter wel ansichtkaarten kopen.
We worden hierna door de chauffeur in een wijk afgezet waar het wemelt van de souvenirwinkels. We worden redelijk hoog op de heuvel afgezet en moeten daarna nog een klein stukje omhoog om daarna alleen maar te dalen.
Ergens zijn T-shirts in de uitverkoop en Dorine en Jantien besluiten er even te kijken. Ze vinden allebei iets wat ze leuk vinden, alleen Jantien neemt het eerste T-shirt waar met knijpers de bordjes “Sale” en “50% off” op staan. Er zit ook een klein papieren labeltje aan met “sample”. Als ze wil afrekenen zegt de caissière dat het een sample is, dus die kan je niet kopen. Ze kijkt in het rek en in een kast en komt terug met een maat kleiner. Jantien wil die niet en zegt dat je de bordjes van het ene T-shirt op de andere kan doen. De vrouw blijft naar het woord sample herhalen, waarop Jantien de bordjes van het ene T-shirt afhaalt en op de andere doet. De vrouw haalt er een collega bij die het ook niet weet, waarop er een man bij wordt gehaald. Er wordt iets in het Japans gezegd en de vrouw loopt naar de kassa en Jantien mag toch afrekenen. De caissière heeft er moeite mee dat er aan het sample shirt geen kaartje met streepjescode hangt, maar besluit dan de streepjescode van het shirt dat een maat kleiner is te scannen. Na 10 minuten is het ons eindelijk gelukt om een paar T-shirts te kopen. We lopen door en als we aan het eind van de winkelstraat zijn komen we anderen van de groep tegen. Dorine en Edith lopen met hun mee, terwijl wij met de taxi naar het hotel gaan.
’s Avonds gaan we in de buurt eten en na het eten slaat Jantien ontbijt voor twee dagen in en nog wat andere dingen. In totaal kost het 2592 yen (iets meer dan 20 euro), terwijl een ontbijt in het hotel 1200 yen pp (9,60 euro) kost. Dit scheelt behoorlijk.

Om half negen moesten we weer verzamelen. We hebben vandaag een andere chauffeur dan de afgelopen dagen. Als we aankomen lopen staan er al een aantal tassen voor het bagageruim en wij moeten van de chauffeur onze spullen mee de bus in nemen. Dit vinden we onzin, want nog niet eens de helft van de spullen wil hij onderin stoppen, terwijl de vorige chauffeur alles erin kreeg. Als je ook in het bagageruim keek, zag je een hele hoop lege ruimte. Na het nodige aandringen stopt de chauffeur onze tassen in de bus zonder al te veel te moeten duwen.
Om 10.30 rijden we door een tunnel en horen we ineens een harde knal gevolgd door een klappend geluid, we hebben een klapband. Gelukkig heeft de bus dubbele wielen en is er op de wegligging weinig effect, in ieder geval voor ons onmerkbaar. Net na de tunnel zet de chauffeur de bus bij een afrit neer. Niet de meest gelukkige plek en gaat kijken wat de schade is. Het blijkt inderdaad een klapband te zijn. Het is alleen de binnenband achter aan de rechterkant. Omdat ze hier links rijden is dat dus aan de kant van het verkeer. We staan bij een op- en afrit en dat maakt het voor het overige verkeer, voornamelijk vrachtwagens moeilijk om de weg op te rijden. De chauffeur gaat daarom maar het verkeer regelen. Na een uur bedenkt de chauffeur zich en besluit heel rustig verder te rijden naar een betere plek. Ongeveer een kilometer verder is er een kleine parkeerplaats waar we stoppen. Om elf, dus na anderhalf uur wachten komen de hulptroepen. Twee mannen in een busje vol met het juiste gereedschap komen de band maken. Binnen een kwartier hebben ze de band van de reserveband op de oude velg gelegd en alles weer gemonteerd. We kunnen weer verder.
Om kwart over een komen we aan bij Himeji. Daar is het Shirasagi-jo, het witte reiger kasteel. Helaas staat het al een aantal jaar in de steigers dus is het niet zo boeiend om te zien. Er is wel een gebouw aan de zijkant wat je in mag, maar daar zie je eigenlijk alleen maar lege kamers met houten vloeren.
Naast het kasteel ligt een tuinencomplex. Het bestaat uit allemaal kleine Japanse tuinen. Hier lopen we wat rond en proberen bijna elke route uit. Met nog een uur te gaan besluiten Janneke en Jantien terug naar de restaurants te lopen. Om het hoekje zit volgens Janneke een restaurant waar ze ijs met vruchten verkopen en dat blijkt ook zo. We bestellen twee ijscoupes. Als we die ophebben krijgen we allebei een schrift van de eigenaresse. Jantien om een stukje te schrijven en Janneke om de andere stukjes te lezen. Ze zijn al bij schrift nummer 23, dus ze doen dit al jaren. We moeten ook toegeven dat we dit restaurant er beter uitvinden zien en een betere kaart vinden hebben dan waar we net gegeten hebben. We hadden liever hier de lunch gegeten.
Om kwart voor vijf rijden we weer verder. Om wat tijd goed te maken nemen we een stuk snelweg. We komen helaas wel in de file, dus alles duurt wat langer dan gepland. De chauffeur moet als hij ons heeft afgezet ook nog terug en hij verwacht pas om een of twee uur thuis te zijn.
Om kwart over acht komen we aan bij het hotel. We eten wat op de kamer van onze voedselvoorraad. We hebben vandaag noten, gedroogde vruchten en een soort krentenbollen gekocht. De krenten in de krentenbollen zijn echter zoete bruine bonen. Het is niet vies, maar wel heel droog.

Om half acht vertrekken we met de bus. We moeten best een stuk rijden vandaag en daarom vertrekken we ook vroeger dan normaal.
Om half voor elf zijn we bij de ferry. Een kwartiertje later vertrekken we naar Miyajima. De overtocht duurt maar tien minuten en je ziet de oranje drijvende torii, tempelpoort al van verre. De groep loopt min of meer gezamenlijk naar de schrijn. Op deze weg passeer je de foto plek voor de tempelpoort. Deze staat los op de zeebodem, maar blijft vanwege zijn gewicht staan. De schrijn is een lange weg van vlonders met halverwege een plaats waar een ceremonie plaats vond. Ook staat er een prachtige soort draagstoel.
Na de schrijn lopen Monique, Dirk, Edith en Jantien verder naar de Daisho-In tempel. Hiervoor moeten we heuvel op. De toegang tot de tempel is een lange rechte trap. De trapleuning in het midden bestaat uit allemaal kleine gebedsmolentjes, die je al trap oplopend kan laten draaien. Halverwege de trap ziet Jantien ineens dat er aan de linkerkant ook een andere weg omhoog is. Deze weg wordt geflankeerd door heel veel Boeddhabeelden. Jantien besluit terug te lopen en die weg te nemen. Als ze eenmaal boven is, is Janneke daar ook, zij heeft de taxi omhoog genomen. We bekijken de verschillende gebouwen en besluiten dan weer naar beneden te gaan, maar via het Boeddhapad. We lopen samen de weg terug die Jantien ook heen heeft gelopen, dus ook langs de schrijn. Het is grappig om te zien dat het water nu al aanzienlijk lager staat dan een uur geleden.
Om half twee verzamelen we bij de ferry en zijn in 10 minuten weer aan de overkant. We lopen naar de bus en rijden verder naar Hiroshima. Hier komen we om tien voor drie aan. We stappen uit bij het vredespark. Hier staat een vredesklok, het vredesbeeld en een vredesbeeld voor de Koreanen. Een van de redenen om een atoombom op Hiroshima te gooien was, dat ze er vrij zeker van waren dat er geen geallieerde krijgsgevangenen zaten. Er zaten wel een hoop Koreaanse dwangarbeiders, die dus slachtoffer van de bom geworden zijn en vandaar het monument.
Janneke zoekt een mooi plekje op in de schaduw en Jantien gaat naar het atoombommuseum. Dit is groter van opzet dan het museum in Nagasaki. Ze hebben twee maquettes, een voor de bom en na de bom. Ook hebben ze een straat nagebouwd als ware de bom net gevallen. Er is een muur met daarop alle protestbrieven. Deze zijn geschreven door de burgemeester van Hisoshima elke keer als er weer ergens een nucleaire test gedaan wordt.
Na het museum loopt Jantien weer terug naar Janneke en samen lopen ze de winkelstraat af. Aan het einde van straat moeten we namelijk om kwart voor zes verzamelen. We zijn ruim op tijd, namelijk een uur te vroeg. Jantien loopt daarom even met Ben naar een boekenwinkel om getallenkruiswoordraadsels voor een collega te kopen. Er zijn drie verschillende, dus ze koopt ze alle drie. Terug gekomen op het plein, bellen we even naar Leo in Nederland. De eerste keer gaat het even mis, maar de tweede keer krijgen we contact. Het gaat allemaal goed thuis, alleen het is er nogal warm. Hier in Japan is het gelukkig warmer en natter, dus valt het in Nederland nog wel mee.
Als we er allemaal zijn gaan we naar een restaurant waar we aan een bakplaat worden neergezet. We zitten heel dicht op elkaar zodat het net past. Voor onze neus wordt het klaargemaakt. Eerst worden er kleine pannenkoekjes gemaakt. Daar wordt een hele berg kool opgelegd, dan komt er zeewier op, gevolgd door lente-ui, taugé, cornflakes en een extra laag naar keuze, zoals garnalen, bacon of inktvis. Daarop komt een ei en om het af te maken een dikke laag donkere saus. Je eigen creatie wordt voor je neergelegd op de bakplaat en je moet er zelf een stuk afsteken met een plamuurmes. Dat kan je dan in je bakje leggen en dan met behulp van stokjes opeten. Het is een hele maaltijd, die ook bijna niemand op kan, maar het smaakt wel lekker.
Om zeven uur gaan we richting de bus, die kwartiertje lopen verderop staat. Het is dan nog twee uur naar het hotel terug waar we om half tien aankomen. Jantien loopt wat voor Janneke uit, zodat ze een lift eerder heeft en de sleutel al vast kan ophalen. Terwijl Freddy op het knopje negen drukt leunt Jantien tegen de liftwand. Het voelt alleen een beetje vreemd en als ze kijkt, blijken er ook aan haar kant knopjes te zijn en heeft ze alle even knopjes ingedrukt. Het duurt dus even voor we boven zijn en als onze liftdeuren opgaan, loopt Janneke net voorbij.